Door ons zomeruur is het morgen in Japan al negen uur later dan bij ons. Dat wil zeggen, als voorbeeld, dat het straks om 18 uur bij ons, in het land van de Rijzende Zon 03.00 uur in de nachts is. Binnen enkele uren worden daar de mecaniciens en autocoureurs wakker, die in de ochtend moeten acteren in de eerste vrije oefeningen voor de GP van Japan. Waarin vorig jaar de Fransman Jules Bianchi zich te pletter reed en nooit meer uit de coma kwam. Op die plaats is nu een gigantische kraan neergepoot om objecten van de piste te pikken zodat een dergelijk drama zich niet meer kan voordoen.

De GP van Japan F1 was altjd mijn lievelings-GP. Omdat de omloop een kleine -oude - Nürburgring is, eigendom van Honda, vlak langs de fabriek van Suzuka loopt en ook omdat er een zéér goed contact was tussen Nabuhiko Kawamato en mij. Dat kwam niet alleen omdat hij als toenmalige baas van Research & Devlopment (R&D) verantwoordelijk was voor de V10-motoren van Senna en Prost in de Mc Laren"s, maar ook omdat we - soms stuntelig - met elkaar konden praten over techniek. Hij en ik wisten van elkaar waarover het in die motoren ging.

Het stuntelige vond zijn oorzaak dat we alles, of moesten vertalen, of in het Engels langs twee kanten eens de bal missloegen. Maar dan ging het niet over techniek. Over speelsere dingen. Goeie herinneringen aan Suzuka, Honda, Mister Kawamoto en Japan in zijn algemeenheid. Dezelfde hartverwarmende "séjours" vielen me te beurt bij Mazda, Nissan, Mitsubishi, Toyota natuurlijk met een echt "manneke-pis" in de fabriekstuin, Subaru, Daihatsu en ik vergeet er nog steevast Izusu bij te vertellen. Onvergetelijke "timeless-memorys" In de wereld die mijn speeltijd is mogen/moeten zijn, had Japan een speciale plaats in mijn hart.

Ook won ik er in 1987 de "Golden Drivers Cup" in Tochigi, een jaarlijkse nogal scherp betwiste race op het circuit van Mazda. Daardoor schoot mij een anekdote te binnen, tijdens een GP van Japan, in een tijd waarin computer-communicatie in "opmars" was. De tijd van de Brother's, de Tandy's 100 en 200. De modems waarop je de telefoonhorens met elastieken moest aandrukken en er dan nog je vuist opzetten. Kwestie van zeker te zijn dat de verbinding naar 13.000 km verder goed zou zijn... De anekdote ging over de schaarse tijd waarin ik een artikel naar mijn krant moest krijgen. Ik noemde het cursiefje Mister Kawaguchi. Waarachtig gebeurd. Aan de tekst is geen haar geraakt.

...De omloop van Suzuka in Japan, in de tuin van Honda, lag in de zon te bakken. De trainingen voor de GP van Japan waren over. De journalisten haastten zich als bezige bijen hun teksten te schrijven en ze dan als...het kon ze naar naar de betrokken krant te zenden. Via de computer, de laptop, die omstreeks 1980 in zwabg kwam en sjiek stond. Iemand zonder een bengelende informatiekist (of toverdoos ? wat van de twee klinkt het leukst?) aan zijn hand was een jockey zonder paard. Maar het ging niet altijd vlot om met die dingen tekst over de wereld te verzenden. Hoewel ze daarvoor werden gemaakt. Met Japan op kop van het legertje producenten. Maar Walter (ik) was gerust. Ik had één van de betere merken van mijn krant gekregen. Het was Japans, high-tech en dus kon er niets misgaan.

Op het ogenblik dat het platte toestel het rochelende geluid liet horen dat de verbinding met de modem van een verafgelegen computer aansloeg, brak het onmiddellijk af en gaf een fluittoon. Die gaf aan dat de verbinding via de normale telefoonlijn was mislukt. Niet snel opgevend begon ik aan meerdere pogingen. Ze bleven mislukken. Ten einde raad begaf ik mij naar het informatiecentrum van het circuit, twintig minuten stappen onder een brandende zon, tussen de gigantische vrachtwagens van de teams door, langs de miljoenen kostende mobilhomes van de coureurs, naar een lokaal dat tegen die luxe afstak.

Toch mocht ik het beschouwen als het zenuwcenter van de hele organisatie. Binnen stond Mister Kawaguchi, een forse Japanner, lachend, zoals alle Japanners doen. Als ze je ontvangen, als je een stommiteit zegt, en ook als ze je echt uitlachen. De nuance daarin is in geen van de drie situaties goed te onderscheiden.

Ik legde mijn probleem uit. "Wacht even", zei Mister Kawaguchi, duidelijk de plaatselijke allesfikser. Ik wachte. Na twintig minuten kwam een tengere Japanner binnen. Hij was gekleed in een bruinrode overall. Kawaguchi stelde hem voor als "Mister Nobody". Via de grote baas werd het Engels in het Japans vertaald. Ook Mister Nobody begon te grijnzen, daarmee te kennen gevend dat het voor hem een gemakkelijke klus was, die vier draden van een snoer, hetwelk de computer met de telefoonplug in de muur verbond, gewoon in de juiste volgorde te leggen. Hij vergezelde mij naar de perstribune waar het communicatiedrama zich afspeelde.

Ik was niet de enige onfortuinlijke. Te merken aan een Italiaanse collega die zijn laptop plots doorheen de persruimte tegen de muur smakte. Het onding leek even op een satelliet die aan de sterrenhemel werd geplaakt. Dan kwam de klap. High-Tech tegen de grond, als een versplinterde granaat. Mister Nobody keek er nauwelijks van op.Hij was meer gewoon op het gebied van communicatie...Een rood aangelopen Italiaan had hij nochtans niet eerder gezien. Tja, temperament, weet u. Dat doe wonderen.

Geduldig stripte Mister Nobody het snoer van mijn computer en legde de vier draden daar binnenin in een andere volgorde - vandaag heet dat configuratie nvdr - en sloot onbewogen opnieuw het contactstekkertje. Alle verdere pogingen om teksten naar België te zenden mislukten. Ik werd nerveus, Mister Nobody niet. Hij werkte geduldig door. Draadje open, draadje weer dicht. Nieuwe poging, weer niets. De tijdzone maakt dat Japan acht uur op ons voorligt. Als het in België 20 uur is, is het in Japan al 's andernedaags 's morgens 04.00 uur, met ons zomeruur erbij dus 05.00 uur in de ochtend. Ik liet de Japanner verder doen en sloop heimelijk terug naar Mister Kawaguchi-"de-Keizer-van-Suzuka-voor-één-week". De tijd vertsreek verder. Dra was Mister Nobody....meer dan ZEVEN uren aan de slag. De "deadline" kwam dichterbij. "Just a moment", drong Kawaguchi aan op nog wat geduld.

Een ogenblik van weerom twintig minuten en dan...verscheen Mister Nobody in het deurgat. Ontgoocheld over zoveel gebrek aan vertrouwen keek hij mij aan. Ik wist er geen raad mee, voelde me schuldig. Samen gingen we terug naar de plaats van het onheil. 't Is toch Japans", zei ik tegen mijn compagnon. Mister Nobody verstond het niet en knikte lachend. Converseren was onmogelijk. De Japanner hervatte geduldig zijn taak. Onverdroten wisselde hij de positie van de vier draadjes in het snoer...Na precies acht uur werken met engelengeduld maakte mijn laptop verbinding met het land van regen en belastingen.

Nadat dit mirakel was geschied keken hij en ik elkaar aan, we vlogen rond elkaars hals en voerden enkele stuntelige danspasjes uit. Ik wilde Mister Nobody belonen, hem in de adelstand verheffen door hem een fooi te geven, een geschenk. De man uit het land van de Rijzende Zon weigerde. In essentie was het zijn fierheid die boven kwam. Hij had alleen maar zijn werk gedaan. Afgemeten precies dat wat hem was gevraagd. Maar hij was wel fier op zijn prestatie. Gewonnen van ongeloof van een barbaar die niet meer geloofde dat hij, simpele geest, de vier draadjes in die dunnen elektrische kous wereldomspannend zou maken.

Met gebarentaal, een Japanner die enkele woorden Engels sprak - we leefden eind van de jaren '70 van vorige eeuw - en ze in Oosterse taal omzette, maakte duidelijk dat ik, Walter, hem op een pint mocht trakteren als we elkaar eens in Tokio zouden tegenkomen. Die stad telde toen 13 miljoen inwoners. Hoewel ik die mierennest vaak heb mogen frekwenteren, kwam ik Mister Nobody nooit tegen. Zoals verwacht. Maar ik herinner me mijn leven lang de mooie boodschap in de eerlijke ogen van de Japanner : "Geef nooit op, verlies nooit het geloof in beterschap."

Morgen, ginder moeten we al bijna straks zeggen, beginnen de eerste vrije trainingen voor de GP van Japan. Met een Sebastien Vettel die nog gelooft in een vijfde wereldtitei, zijn eerste zou dat zijn met Ferrari. Met een Mercedesteam waar de twijfel is binnengeslopen. Met Red Bull en Renault die gaan scheiden. Met Fernando Alonso die zijn contract bij Mc Laren door Red Bull zou willen afgekocht zien. Met aan de einder een eigen nieuwe renstal voor Constructeur Renault die Lotus overneemt. Met als rijders - wellicht - Stoffel Vandoorne, een West-Vlaming, perfect drietalig, GP2-kampioen en barstensvol talent. 

En...Pastor Maldonado omdat die Venezolaanse olievaten vol dollars laat binnen rollen. Perez is/was ook kandidaat maar Renault wil ook een Franstalige "behind the wheel". Gezien de Fransman Roamin Grosjean mogelijk naar Haas gaat, is er een redelijke kans opdat een Belg opnieuw in de F1 figureert. Hoogstwaarschijnlijk zal Stoffel Vandoorne méér doen. Ik tip hem aan Max Verstappen, ook geboren in Belgenland (Hasselt) maar Hollands boerser dan Stoffel die charmanter zal zijn. Dat is voor 2016. Nu eerst Suzuka, waar het altijd zalig was te toeven.(Tekst en foto's:Walter Rombauts)