Nico Rosberg heeft zijn twintigste pole-position uit zijn loopbaan omgezet in een zege in de GP van Mexico. Niet één insider die het klappen van de zweep kent zal het gevoel kunnen verjagen dat Nico Rosberg hier moest winnen. Koste wat koste. Die intuïtie ontstond toen Lewis Hamilton het bevel kreeg op achtien ronden van het einde om de banden te wisselen. De regerende en ondertussen drievoudige wereldkampioen antwoordde de teamleiding dat zijn banden nog best waren en wilde voortrijden...naar een zege.

Maar neen, de Brit moest en zou op straffe van blaam binnen komen om verse banden. Zogenaamd om veiligheidsredenen. Dat er voor Pirelli niet weer iets zou gebeuren wat Rosberg en Vettel in Francorchamps overkwam: klapband. Deze factor is door niemand bewijsbaar. Dus keerde Lewis gedwee naar de pits. Ondertussen had Max Verstappen een zoveelste keer in de kijker gereden, was Fernando Alonso en de Mc Laren-Honda al na één ronde in de pits verdwenen.

"Gelukkig" voor de schijn van de vertoning, knalde viervoudig wereldkampioen Sebastien Vettel zijn Ferrari in de muur. Dus "Safety Car" waarmee het hele veld terug samen kwam. Eerder had Räikkönen al een onzachte aanrijding met landgenoot Bottas gehad en was Kimi's Ferrari ook rechtsachter aan diggelen. Na de SC finishte Bottas (Williams-Mercedes) derde.

Naar de finish toe zag het er even naar uit dat Lewis Hamilton nog een finale aanval op Nico Rosberg zou inzetten. Maar dichter dan 1'01" kwam hij niet. Of wilde hij niet meer. Want gevoelsmatig laat het me niet los dat het schreiend verwende kind na een desastreuze GP van USA werd bepamperd en weer kon lachen. Naar mijn - zeer betwistbaar en dus subjectieve gevoel - zat er een doordacht scenario achter. Lewis, de fuiver, moest eens met de voeten op de grond worden gehaald. Door de "boss". Van Mercedes, genaamd Toto Wolff. Met "verdenking" naar adviseur bij Mercedes Niki Lauda toe.(Walter Rombauts)