In bijlage Nigel Mansell in de Williams-Renault FW14. Nigel is één van de opmerkelijkste autocoureurs van zijn tijd geweest. Zijn levensverhaal is heroïsch. Hij was vooral mens en had een quasi goddelijke uitstraling. Hamburgers, frieten met veel mayonnaise waren zijn lievelingskost. Daardoor woog hij ook iets te zwaar voor de F1. Dat kostte hem minstens 1/10-seconde per ronde. Hij compneseerde dat door een spectaculaire rijstijl. Maar Enzo Ferrari maakte hem over zijn gewicht opmerkingen.

Ploegmaat Alain Prost kon je door een naald halen...ei zo na een jockey. Nigel trok er zich weinig van aan. Hij was gelukkig met zijn Rosanne en zijn twee zonen. Het feit dat Rosanne geen "babe" was, verleidde Prost ooit om te zeggen dat ze misstond in de paddock. Nigel trok er zich niets van aan. Rosanne was een monument. Toen Nigel zijn rug brak in de F3 en er moest worden gespaard voor een nieuwe racewagen ging Rosanne uit werken. Zij zorgde voor een ongeziene come-back van toch wel grootmeester in autorijden, haar man: Nigel Mansell.

Nigel, geboren op 8 augustus 1953, werd wereldkampioen F1 in 1992, reed 32 keer de "pole-position", stond 56 keer op de eerste startrij en werd eveneens drie keer vice-wereldkampioen (1986, 1987 en 1991). Liefst 32 keer overkwam Nigel een ongeval. Dit op 187 gereden GP's. Die wegen mogelijk niet op tegen de vaststelling dat hij liefst 9462 km aan de leiding reed. Nigel Mansell nam ook een keer deel aan de "24 Uren van Le Mans", met zijn twee zoons. Dat werd echter geen succesverhaal.

Maar Nigel groeide er weer boven. In het verleden kon je hem met zijn twee kinderen en Rosanne in een mobilhome naar het "Circuit de la Sarthe" zien tuffen. Langs de bizon-futée-wegeltjes. Heerlijk rustig, onder hen. Maar Le Mans missen deed hij nooit. Zoals de moslims naar Mekka gaan, trekken autosportpuristen naar Le Mans, waar de waarachtige industriële autoconfrontatie sinds 1923 ieder jaar je porieën vult.(wr)