Fernando Alonso heeft als wereldkampioen F1 in 2005 en 2006 gisteren zijn naam toegevoegd aan de korte lijst van vier F1-rijders die in de lange geschiedenis van Le Mans die etmaatrace wonnen. Er is vooreerst Mike Hawthorn, wereldkampioen 1958 met Ferrari. Hij won de dramatische editie van 1955. Daarin vloog de Mercedes van Pierre Levegh in de hoofdtribune, ontplofte, en doodde 82 mensen. Volgens de geschiedenisboeken week een Austin Healy uit voor een dubieus maneuvre van Hawthorn en die Engelse sportauto diende op zijn beurt als springplank voor de Mercedes. Met het gekende gevolg. Hawthorn won met Yvor Beub in een Jaguar D de 24 Uren van Le Mans. Mercedes trok zich terug. Tot aan zijn dood op 22 januari 1959 in een verkeersongeval in Engeland bleef Hawthorn het verwijt achtervolgen dat hij de oorzaak is geweest van die crash waarna Mercedes zich terugtrok.

In het jaar 1958 waarin Mike Hawthorn - die lang met wit hemd en strikje reed - wereldkampioen F1 werd met Ferrari, won een andere wereldkampioen Phil (Ferrari) de 24 Uren van Le Mans. Hij deed dat met de Belg Olivier Gendebien in 1958 dus, maar ook in 1961 en 1962, telkens in een Ferrari. Dat Gendebien vier keer Le Mans won heeft hij mee te danken aan een andere Belg, Paul Frère. Daarmee won hij in 1960. Weerom in een Ferrari.

De Brit Graham Hill (wereldkampioen 1962 en 1968) is de enige autopiloot die the "tripple-crown" die Fernando Alonso nu najaagt ook daadwerkelijk op zijn sympathieke hoofd zette. Hij won vijfmaal de GP van Monaco, de 500 Mijlen van Indianapolis in een Lola-Ford(1966) én de 24 Uren van Le Mans in 1972 met Henri Pescarolo in een Matra Simca MS670B. De zéér sympathieke Brit kwam om in een vliegtuigongeval, samen met zijn pupil Tonny Byrne. Voor Fernando Alonso blijft het nu zaak volgend jaar de 500 Mijlen van Indianapolis te winnen. gezien zijn 36 lentes wordt dat hoogtijd. Daarmee de hoop koesterend dat de auto die hij met 850 km doet rondrazen op het 4 km lange ovaal tegen zo'n 370 km/h... gemiddeld, dat die heel blijft. Het is Fernando gegund.

In Le Mans ontmoette de Spanjaard natuuurlijk Jacky Ickx. Ze hadden beiden een hartelijk gesprek in het Engels. In die babbel citeerde Jacky Ickx zo tussen de lijnen door ook Parijs-Dakar (de echte van Thierry Sabine dan). Verder werd er niet op ingegaan. Maar het deed bij mij de bedenking rijzen of een heuse bekroning van een autoloopbaan niet van 1. Monaco winnen, 2. 24 Uren van Le Mans winnen 3. de 500 Mijlen van Indianapolis winnen en 4. misschien ook minstens één wereldbefaamde rally winnen, deze van Finland of een Dakar... (Walter Rombauts)