We schrijven 14 mei 1961, GP van Monaco. John Cooper heeft er sinds 1958 voor gezorgd dat de Cooper-Climax' in de F1 kwam. Een lichte auto met een mid-rear-engine die heel wendbaar was en een revolutie in de F1-racerij zou brengen. De datum in de aanvang reed Stirling Moss naar mijn gevoelen de machtigste race uit zijn carrière. Hij reed de pole in 1'39"1 maar zorgde in de race dat de fonkelnieuwe Ferrari's met hun haaienneus en eerste mid-rear-engines van Ritchie Ginther en Phil Hill geen vat hadden op de "versleten" Lotus-Climax van het Rob Walker Racing Team. Eiegendom van... Stirling Moss, oude Lotus 18... Wel sloeg Ritchie Ginther er in de race van 100 ronden toen, dezelfde tijd als Moss te draaien: 1'36"3 wat een gemiddelde snelheid van 117,570 km/h betekende !

Iedere ronde werd vanuit Moss' team teken gedaan trager te rijden, de wagen te sparen. Maar de man die zogoed als een hele loopbaan achter Juan Manuel Fangio moest rijden bij Mercedes, kende geen grenzen en behaalde in het Prinsdom een knallende zege ! Zoals hij ook al gedaan had in de Mille Miglia met een Mercedes 300 SLR. Roy Jenkinson was toen zijn bijrijder en later werd die F1-journalist. In een tussendoorse babbel vertelde hij dat Stirling zo hard reed dat hij niet meer over de voorkant van de auto durfde te zien en het werkelijk in zijn broek deed. Stirling mocht in 1955 de GP van Engeland met Mercedes voor eigen publiek winnen. De Argentijn Juan Manuel Fangio was dat jaar al aan zijn derde wereldtitel toe. In 1957 zou hij zijn vijfde en laatste titel behalen, dankzij Peter Collins, die hem zijn auto afstond. Dat mocht toen. Daarover en ook over Sir Stirling Moss iets meer. (Walter Rombauts/Foto: Mercedes)