De lithium-Ion batterij is momenteel aanvaard als de meest geschikte om gebruikt te worden in elektrische- of hybride-auto’s. Ze is compact, licht en kan een redelijke autonomie waarborgen. Dat “licht in gewicht” moet direct worden gerelativeerd want afhankelijk hoeveel cellen binnenin worden gebruikt moet men spreken van om en rond de 200 kg. Renault en Nissan claimen dat 160 km een gewaarborgde actieradius is. Alle constructeurs vallen hen direct bij door te stellen dat 80% van de automobilisten dagelijks niet meer dan 60 km afleggen.

Renault en Nissan, maar ook anderen als Mitsubishi, Mercedes en Volvo – om maar enkelen te noemen – zijn het daar mee eens en vinden dat de eerste prioriteit is om genoeg bevoorradingspunten te hebben zodat “stekkerauto’s” eerst interstedelijke en dan ook internationaal gebruikt zullen worden. Nu vraagt een oplading van een Lithium-Ion-accu zes à acht uur. Met een snellader kan 80% van de vulling worden gerealiseerd in 20’ à 30 minuten.

Er is nog iets waarover weinig of niet wordt gesproken. Een elektrische auto aanschaffen, zelfs een hybride, kost pluminus altijd zo’n €5000 méér dan dezelfde auto zou kosten met een verbrandingsmotor. De overheid stimuleert wel in woord de elektrische voertuigen maar niet in daad. Nu krijgen auto’s die minder dan 115 g/km aan koolstofdioxyde uitstoten een premie van 3% op de aankoopfactuur. Degene die onder 105 g/km aan CO2 geraken genieten een korting van 15%. Dat spreekt al meer tot de verbeelding.

Maar wat moet een burger dan als tegemoetkoming krijgen voor een ZERO wagen. Eén die NIETS aan schadelijke stoffen uitstoot ? De discussies daarover zullen nog heet oplopen. Want de vraag rijst direct of de EV (Electric Vehicle) opgeladen wordt met “groene” stroom of niet…? Anders is ZERO gelijk aan ZERO plus een “itsiepietsie” CO2 dat via de elektriciteitsproductie binnensluipt. Dat is een op zich staande vraag.

Renault en via de Alliantie met Nissan dus ook het Japanse merk zullen ten laatste in 2011 hun elektrische voertuigen commercialiseren. Zich goed bewust van de koopdrempel voor zo’n auto door de gewone burger, willen de constructeurs eerder dan de overheid zelf het initiatief nemen. Renault stelt voor dat de dure batterijen zullen worden verhuurd. Dan blijft de aankoopprijs voor de burger die van een gewone auto.

De batterij blijft eigendom van de constructeur, die ook voor de vulling ervan zorgt. De prijs daarvan is in het “lease-contract” begrepen. In stations zouden lege batterijen tegen volle kunnen worden gewisseld en dat zou niet meer dan drie minuten in beslag mogen nemen. “Op die manier”, zo redeneert Renault, “ontlasten we de bezitter van een elektrische auto die volgens voorlopige berekeningen drie keer goedkoper zou rijden dan met een dieselauto.(wr)