Nederland leeft sinds mensenheugenis met de zee. De goede en kwade kanten van de watermassa hebben karakter, economie en landsgrenzen beïnvloed. Onze noorderburen zijn altijd erg vooruitstrevend geweest. Ook nu in wat de groene aanpak heet en tot doel heeft die niet-giftige, niet ruikende en niet echt zichtbare CO2-uitstoot aan banden te leggen. Wél zichtbaar is dat zich in de atmosfeer een scherm koolstofdioxyde heeft gevormd dat verhindert dat de zonnewarmte die zich op aarde weerkaatst niet kan terugkeren naar het oneindige heelal.

Nu CO2 sinds de laatste en mislukte klimaatconferentie van Kopenhagen een politiek gegeven is geworden dat de wereldorde dooreen schudde, zijn alle middelen goed om “het goedje” te bestrijden. In Nederland meent men tegen plusminus 2050 het land CO2-vrij te kunnen maken. Dat zou dan gebeuren door elektriciteit te produceren met enkel hernieuwbare energie: wind, zon en waterkrachtenergie. “Moest men de Waddenzee afsluiten en de golfslag en eb en vloed als energie aanwenden, het zou mogelijk nog vroeger kunnen…”

Natuurlijk gaat dit niet zomaar op. Met de ingreep zouden diersoorten verdwijnen, een ecologisch evenwicht kunnen worden verstoord en de watermassa van de zee en de atmosfeer wisselen toch al altijd onderling CO2 uit. Dus is de eb en vloed beweging, die in mechanische energie kan worden omgezet en zo generatoren kunnen aandrijven die elektriciteit “maken”, een bruikbaar iets. Net als de golfslag op zich ook turbines kan doen draaien. De windmolens van het vlakke, soms holle, land doen de rest. Zonne-energie zet samen met de twee vorige partners een fossiele aardoliekwelling om in een eeuwig vernieuwend land om mensen te doen wegdromen. Zoetlekkerland is nog enkele decennia van ons verwijderd. Maar komen doet het zeker.(Walter Rombauts)