Simpeler dan elektrisch rijden is principieel nauwelijks denkbaar. Gesteld dat er genoeg oplaadpunten zouden zijn. Dat men het ook eens zou zijn welke batterij-materialen het definitief gaan halen. Ook ten slotte voor welk type van “Electric Vehicle” wordt geopteerd. Sportwagens als een al legendarische Tesla, of de nakende aanval van Fisker-Karma op de sportwagenmarkt, hebben charmes. Maar als we EV’s op grote schaal zien tegen 2015 à 2020…2050, is het beter te visioneren naar de formaten als Smart’s, Nissan Leaf’s en compacte modellen die de stad niet versmachten door de ruimte die ze innemen.

Principieel kunnen we zo’n EV opdelen in zes eenvoudige domeinen. Om te beginnen hebben we een batterij nodig. We gaan er van uit dat het een Lithium-Ion is of een NickelMetallhydride die nog een poos stand zullen houden. Omdat die nogal wat weegt – afhankelijk van het aantal cellen die we er in steken – leggen we die best op de vloer van de auto. Daarmee is het lage zwaartepunt meteen gediend en dus ook de wegligging. Dat die accu rotsvast is verankerd is een vanzelfsprekendheid. Ook bij EV’s moet de actieve én passieve veiligheid zo hoog mogelijk zijn.

Uiteraard hebben we een elektrische motor nodig. Op zich zijn die ook simpel en zoals bekend levert zo’n motor vanaf zijn eerste omwenteling meteen het maximum koppel. Om zeker de onverhoede, zich van niets bewuste bestuurder, zich niet als een astronaut de ruimte ingeschoten te worden, is het zaaks een goede reductiekast te hebben die de wielen met een oplopend koppel aandrijft. De moderne CVT’s zoals Nissan er gebruikt zijn daar uitermate voor geschikt. Vertrekken met een EV brengt de neofiet altijd even in ademruimte en stuurverwarring. Vandaar die belangrijkheid van mogelijk traploze reductie van het toerental.

Het ingewikkeldste komt nu en is het minst zichtbare in heel de EV. De interactiviteit tussen accu, motor, het geven en nemen van stroom zit in wat met een “power inverter” noemt. Vrij vertaald zou men geneigd zijn dit een gigantische softwarefabriek te noemen. De hersenen die spelen met gelijkstroom en wisselstroom, die vonken, elektroschocks uitdelen, allemaal binnen een geheimzinnige wereld van het miniscule. De Nanowereld, voor dewelke nu al door technische giganten verdoken machtsspelletjes worden gevoerd. De bezitter van een EV moet zich daar niets van aantrekken.

Die moet wel de stekker weten staan die met een draad is verbonden met deze wonderbaarlijke wereld van chips, halve en hele geleiders, want zonder die simpele stekker én…stroom geen EV-pret ! Het gewoon opladen aan het net, of met een snellader bijvoorbeeld in een half uur 80% autonomie halen, het zijn keuze’s die kunnen worden gemaakt. Renault’s idee om met hun Quick Drop Systeem in drie minuten lege voor volle batterijen te verwisselen is schitterend. De batterijen verhuren in plaats van ze met de auto mee te verkopen…Fantastisch ! Maar in de industrie die daar mee bezig is stelt men zich wel vragen over de financiële haalbaarheid van al die fantasieën. Productie, stockage, recyclage, tweede levens van batterij. Dat wordt in tegenstelling van de simpele EV voor de ZERO-uitstoot in ons milieu geen eenvoudige zaak meer. Daarvoor moeten Einsteins worden ingezet waardoor die toeleveringswereld ook een politieke lading zal meekrijgen. Maar daartegen zoemen de EV’s al als Lieve Heers beestjes over de wereld. Alsof er nooit andere auto’s zullen bestaan hebben.(wr/illustratie:Renault)

1. Lithium-Ion accu
2. Koppelomvormer en transformator
3. Rekeneenheid en oplaadkabel naar stekkerdoos
4. Elektrische motor met reductiemechanisme
5. Laadpunt van de batterij (gewoon of snel als keuze)
6. Dashboard in interieur om alle functies en controles aan te geven