Roder dan de muleta die de matador hanteert wanneer hij de hijgende stier voor zich de doodsteek gaat geven. Roder dan de meest fervente socialist zijn vlag wil gekleurd zien. Met zo’n getinte jubileumuitgave van de Mazda MX-5 reden we over de Col des Aravis. Een historische plaats van de Ronde, maar ook uit die van de autojournalistiek. Het was het ydillische Talloires aan het Meer van Annecy dat vele automerken verleidde om er een nieuw model te presenteren. Uiteraard leidde de testrit naar de Col des Aravis om, verder via puntige bochten, altijd een beetje glad van koud bergwater, naar de Mont Blanc toe te rijden.

Dan Vandenberghe, automan van het puurste gehalte, specialist in Jaguar, vond “L’Abbaye”, het oude klooster dat tot peperduur hotel was omgebouwd, de geschikte plaats om de Belgische autopers in bezinning te brengen over de nieuwste Triumph TR7. Het ging om een hoogst onbetrouwbare wagen die te pas en te onpas achteraan uitbrak en die toch zo’n krachtige motor had dat je met gas geven en tegenstuur je hachje langs de ravijnen kon redden. Frans Uyttebroeck, spijtig genoeg sinds kort “zaliger” bevond zich ook in het gezelschap. Buiten zijn hoogmenselijke eigenschappen kon de broer van Annemie Neyts ook aan een stuurtje draaien. We vochten enkele memorabele duels uit met de Renault Fuego in de Spaanse bergen en ook één op die “Col des Aravis” met die TR7.

Barstend van adrenaline stoof ik de haarspelden door, met in mijn zog, op geen tien meter afstand vriend Frans. Nabij de top was hij getuige van een hoogst merkwaardig mirakel. Ondergetekende ging zowaar in een rechte lijn in “tête-a-queu” ! De Triumph TR7 spilde om zijn as, ging net niet de ravijn in, schrokte ook niet tegen de rotswand aan, en alsof het voorval puur fiction was bleef ik voor Frans uitrijden…Die kon het niet laten van langs de boordradio aan Masterbrain Dan Vandenberghe wat zich een seconde vroeger had afgespeeld in geuren en kleuren te vertellen. Dit mirakel schijnt op het actief te staan van de Heilige Sint Anna die in een piepklein kerkje huist op de top, tussen de bellende koeien, en als specialiteit het beschermen van de reizigers is toegeschreven. Frans en ik vlogen er tegen 200 km/h voorbij. Onbeschaamd als we waren.

Dit jaar op 8 september mocht ik de jubileumuitgave van Mazda’s legendarische MX-5 weer de Col des Aravis opjagen. Evenwichtig, precies schakelend, de wielen het motorkoppel onwaarschijnlijk precies in het wegdek snijdend, hoorde ik de koeienbellen luiden. Het kerkje kwam in zicht en dit keer ben ik er gestopt. De verschillende klanken van de koeienbellen galmden door het pieklandschap dat tot in de hemel reikt. Een beiaard voor die rode Mazda MX-5 ! Ongelovig luisterde ik en trof een gelijkenis met één klank. Dat moest degene zijn die uit de klok komt die in het herdenkingsteken van Hiroshima hangt en waar ieder jaar op 6 augustus sinds 1945 de eerste aanval met een atoombom wordt herinnerd. De rode helleveeg werd zijdelings van het kerkje geparkeerd. Satanisch rood verbleekte toch even bij de schoonheid die de Col des Aravis aan schouwspel biedt.

“Deze auto is in Californië ontwikkeld, maar wel voortgekomen uit de atomische geesten van de ingenieurs van Mazda in Hiroshima, het hoofdkwartier. Eén om nooit te vergeten.” Voor twintig jaar schreef de toenmalige President Kenichi Yamamoto het voorwoord in het boek van Jack Yamaguchi dat geheel over de MX-5 ging. “In de jaren ’50 keken wij, Japanners, ons de ogen uit naar de vele roadsters die toen de wegen kleurden. Triumph’s en MG’s hebben ons goed doen herinneren dat puristen van de autobeleving altijd weer naar dat unieke concept zullen grijpen. En in Hiroshima trokken we de eerste lijnen op een leeg blad…” Kenichi Yamamoto was de man die het hardst heeft gewerkt aan de erfenis van Felix Wankel.

Met de rotatiemotor heeft Mazda zowel de 24 Uren van Francorchamps als deze van Le Mans gewonnen. Maar terug naar de jubileumuitgave van de MX-5 die na 20 jaar, geboetseerd door wijsheid en luchtstreling een ongekend peil van rijgenot biedt, open of dicht. Geklemd tussen biceps van techniek, ervaart men de diepste emoties van perfectie. In weggedrag, sportiviteit, koppelrijden. Zo intens dat je er twintig jaar jonger op wordt.

In de wals van bochten die van de Col des Aravis naar de Mont Blanc voert, merkte een stoet Wiesmann’s – de exclusieve Duitse sportauto met V10-motor – de rode Mazda MX-5 op en daagden uit…Ze raakten echter met hun lange wielbasis, grotere gewicht helemaal van de wijs toen bleek dat het kleinood uit Hiroshima hen onder alle omstandigheden het nakijken gaf. Voorbeeldig stopten ze ook aan het kerkje van Sint Anna. Ze keken rond om te horen vanwaar dat geluid kwam. Hoe het kon dat die sakkerse Mazda MX-5 de giganten van de aarde in iedere haarspeld, in iedere remzone hen het nakijken gaf.

Toen ik hun beteuterdheid zag en ze curieus rond het helvuur uit Hiroshima draaiden, binnen naar het zitje, het kleine stuurtje, het korte schakelpookje keken kon er één het niet laten van “It’s a nice toy” te zeggen. Hij besefte niet dat zijn Wiesmann houten speelgoed was in vergelijking met die roodgeaderde Mazda MX-5. Hoe goed ie wel is, vertel ik in de volgende dagen. Zoals het in een abdij hoort bad ik ’s avonds een schietgebedje. Aan het Meer van Annecy weerspiegelde de MX-5 het avondrood. In de verte luidde de klok van een kerk. Eén zware bons, zoals die in Hiroshima.Inleiding tot de studie. (Tekst en foto’s:Walter Rombauts)