|
Mijn vriend advocaat heeft me langs murenlange kasten geleid die dossiers over echtscheidingen, familietwisten en slaande ruzies bevatten die de Cabriolet als basis meningsverschillen bevatten. Niet de oogstrelendheid ervan bracht onenigheid. Vooral hem open leggen en dichtdoen van het dak waren net als bij het opzetten van een kampeertent de bron van alle kommer en kwel. Ondertussen bewegen we ons tussen elektrisch comfortabel opende Cabrios van zowat alle merken. De meest memorabele was de Nissan 350Z die in de chaos van de werkelijkheid het meeste soelaas bood. Mijn nog altijd even goede vriend advocaat opende dan zijn dossiers over het aantal storingen dat door diezelfde serie droomwagens bij dealers aller merken ligt opgestapeld. Ik kreeg twijfels of ik het dak van de jubileumeditie van Mazda MX-5 wel zou openleggen
Zomaar in de zon over de Col des Aravis, richting Mont Blanc
Al mijn moed verzamelend probeerde ik het toch maar. Letterlijk: Je zet de motor af. Je ontgrendelt de korte hendel aan de voorzijde van het dak. Je gaat uit de auto en
duwt met één vingerbeweging het dak naar achteren waar het zichzelf vastklikt in de daarvoor voorziene ruimte. Voor de eerste keer in mijn leven gebeurde dat precies zoals ik het nu vertel. Zonder echtscheiding, zonder ruzie, zonder betwisting. De eenvoudigste manier om van een auto mét een (-zeildoek) dak een topless te maken. Terwijl we nu aan 3D toe zijn is er een tijd geweest dat in de bioscoop de cinémascope werd geïntroduceerd. Buffalo Bill draafde in zijn strijd tegen de Indianen over het scherm. Links, rechts, in het midden. Je moest je bukken of je had zowaar een paardenhoef in je gezicht
Als het dak van de MX-5 is weggeklapt krijg je een overweldigend gevoel tot wat je kijkvermogen in staat is. Er opent zich een wereld van meer dan 180°. Al zijn je kijkers zo monter, vanuit de lage zitjes, zie je wat het oog van een vogel moet zien. De wereld rondom wordt breder, intenser gekleurd. Autocinéma op z'n best !
Chamonix. Mont Blanc, met een Mazda zonder dak. Weggekanteld in een onzichtbare ruimte. In de zon. Voor de gletsjer die wegsmelt onder de opwarming van de aarde en die Saint-Gervais aan de voet met overstroming bedreigt. In de meest elementaire autocursussen werd meegegeven dat een auto-zonder-dak een zeilwagen werd. Wegligging verliest, aan het zwalpen gaat. Totaal vrijgevochten gaf ik de Mazda MX-5, geheel ontdaan van zijn bovenste staketsels, de sporen. Iedere bocht was een openbaring. Geen torsiekrachten, geen onaagename reacties in versnellen en remmen. Stabiliteit. De Mont Blanc, hoogste berg van Europa en tevens vlijmscherp gepend, was die dag grimmig. Plots spuwde hij regen en hagel. In een oogwenk was de topless Mazda MX-5 ontdaan van zijn uitdagendheid. Het dak ging zonder geruzie weer dicht. Mogelijk een unicum in het wereldje van de Cabrios. Na de Wiesmannen op de Col des Aravis voor schut te hebben gezet, was dit het tweede staaltje waarom de Mazda MX-5 zo uniek is. Morgen of overmorgen vertel ik waarom die magische man Kenichi Yamamoto was gefascineerd door de lay-out van de Triumph TR2. In profiel gezien werd die opdeling van de historische roadster bijna monumentaal overgenomen voor de Mazda MX-5.
Daarom is die ook zo fascinerend. Motor en versnellingsbak voorin. Met twee passagiers het globale gewicht precies midden tussen de wielen leggend. Achterwielaandrijving. Koppel in overvloed en piekvermogen als het moet genoeg. In het testgeval knalrood. Maar mensen die onder de druk van het leven wat zin voor passie hebben verloren kan worden gezegd dat deze jonker onder de Cabrios, The King of the democratic Cariolets, je beslist 20 jaar jonger maakt. Toen Kenichi Yamamoto mij vertelde dat hij niet van mijn Mozart hield maar zonodig keiharde popmuziek in zijn kantoor behoefde om zich te kalmeren en orde te krijgen in de overdadige veelheid van de werkelijkheid, dacht ik daar zeer lang over na. Hij sprak toen over die eerste MX-5. Hoe Mazda in Hiroshima het summum voor de gepassioneerde wilde maken. Geen nostalgie naar de na-oorlogse overwegend Britse pretmachines wilde maken. Maar iets dat altijd toekomstgericht zou zijn. Hij hield woord: een auto die je terwijl je ouder wordt weer 20 jaar jonger maakt. Je kan de tijd niet inhalen. Je kan een leven niet herdoen. Maar in die Mazda beleef je wel de highlights van je jonge leven.(Tekst en fotos: Walter Rombauts)
|
