Hoe schrijf je een boek over iemand die van zichzelf zegt dat hij de man is van twaalf stielen en dertien ongelukken. Maar het ondertussen wel tot wijnheer heeft gebracht in de Drôme de Provence, meer bepaald in Tulette, niet ver van de Ventoux. Op het domein Le Plan verbouwt hij Syrah en Grenache druiven en is daarmee één van de twaalfduizend die jaarlijks voor de Côte du Rhône oogst zorgt. Dirk won al vele medaille d'or, d'argent en bronze. Zijn wijn wordt naar de vier uithoeken van de wereld uitgevoerd. Zelfs de wijnpaus, Robert Palmer, heeft zijn acolieten richting Ventoux uitgezonden. Op zo'n gebeurtenis kikt de geboren Bruggenaar. Het torent hem uit boven de frustraties van zowel pompbediende, Lancia-merkverdeler en beroemd autocoureur in uiteenlopende disciplines.
"In geen één van de drie stadia van mijn leven had ik alles in handen. Vooral in de autosport was je altijd afhankleijk van materieel, mecaniciens die je al dan niet goed gezind waren. Ook van sponsors, teamchefs en ploegmaats. In België zelfs van de relatie Vlaanderen / Wallonië met een Brusselse supervisietop. Ook als exclusief verdeler van Maserati en Lancia was je geen baas over jezelf. De invoerder en de top in Italië bedisselden eigenlijk alles in jouw plaats. Jij moest volgen. Dat zinde me niet. Ik heb heel mijn leven alles veil gehad om vrij te zijn, vrij te handelen en mijn eigen baas te zijn. In de wijnbouw heb ik dat gevonden. Hier in Tulette is niets toeval. Mijn dochter An en haar vriend Sebastien zijn de échte wijnkenners. Die bepalen hoe onze wijn smaakt. Zij leggen mij hun bevindingen voor. Ik beslis uiteindelijk tussen de mogelijkheden. Ik bepaal de design van mijn flessen, etiketten en dozen. Ik moet me hier nog maar bij één ding neerleggen. Dat is de natuur. Die is mooi, maar zijn schoonheid, daarop heb je geen vat. Seizoenen komen en gaan. Je weet ongeveer wat en wanneer komt. Maar ieder jaar opnieuw zijn er nog verrassingen. Zoals die keer dat Rhône opzwol, alles overstroomde en een oogst naar de "boem" was.
Dan denk ik wel eens terug aan mijn jonge jaren. Toen ik er alles voor deed om in de autosport te geraken. Ik slenterde rond in Zolder en Francorchamps en op een dag in de Ardennen vroeg Jan Hendrickx van Antwerp Motor Union én sportcommissaris bij de Koninklijke Automobiel Club van België of ik voor de gelegenheid "de klaxon" niet wou bedienen. De man die dat gewoonlijk deed had zij kat gestuurd. De klaxon is een toeter die aan het begin van de pitlane staat. Als een auto de pits komt binnengereden moet je daar hard op duwen zodat een soort schok door de pitlane gaat waardoor iedereen zich in veiligheid brengt achter de lijn die het rijvak afzoomt. Ik beet direct en nooit eerder in Francorchamps met zoveel precisie de klaxon bediend. Ik had mijn eerste taak binnen de automobielsport. Mijn hoofdvakken waren toen niet bijzonder. Taxichauffeur, pompbediende, loopjongen en andere kleine karweitjes, die ik stuk voor stuk tegen mijn zin deed, vulden mijn dagen en brachten wat spijbelcentjes in het laatje.
Het geluk hielp me een handje. Ik werd ergens ontslagen, kreeg mijn C4 en kon gaan doppen. Nu kreeg ik tijd zat om op de autocircuits rond te slenteren. Ik hing veel rond bij het Juam-team waarmee Julien Mampaey opgang maakte. Hij reed ook in de klimkoersen toen ook Eddy Joosen, Etienne Stalpaert, Jos Stolck, Willy Braillard en Claude Bourgoignie hun weekends met die toch wel onderschatte disciplines vulden. Op een zekere dag keerde ik de stand van Julien Mampaey uit en kreeg goed contact met Chris Van der Auwera, de streng ogende vrouw van Julien Mampaey. Die hoorde dat ik werkloos was en vroeg me of ik voor hen niet wat klusjes kon klaren. Met een bestelwagen motoren gaan afhalen naar BMW in Munchen. Zo van dié dingen. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik werd het onbezoldigd slaafje van het Juma-team. Met in het achterhoofd dat ik in die BMW als coureur zou geraken. Want zoveel was zeker. Ik wist dat ik snel was, dat kon en dat bovenal wilde.
Het duurde een eeuwigheid. D'r was geen mens die eraan dacht dat ik wilde rijden en ik durfde het niet zeggen uit angst mijn bevoorrechte postje binnen het gezegende team te verliezen. Op een dag was het zover. Er mankeerde iemand. Ik werd in de auto gestopt en reed mijn eerste ronde. Voorzichtig, beneveld door de overrompeling. Dan een tweede ronde, ik begon de auto aan te voelen. Een paar ronden later zette ik een tijd op de chrono's die iedereen wat ongelovig deed kijken. Zou Dirk dat kunnen ? Hadden ze wel goed gezien. Nog een paar ronden later, ja hoor, hij deed het. Links en rechts werden er mensen nerveus want dat opende nieuwe mogelijke configuraties binnen het team. Stel dat die Dirk echt autocoureur zou worden...!? Wat dan ? Iedereen liep er opgewonden van.
