Het heeft geen zin verslag uit te brengen over iets wat iedereen heeft gezien. Opmerkelijk is dat het podium geen enkele wereldkampioen droeg. Wél een kandidaat, met name Kéké Rosberg, zoon van de legendarische Kéké Rosberg (66) en wereldkampioen in 1982 met Williams-Ford. De Fin zijn zoon is Duitser, spreekt vier tale en won vorige zondag zijn vierde GP met Mercedes. Raar genoeg is het de motor van trainingssnelste Lewis Hamilton's Mercedes de enige van de acht V6 turbo-Mercedessen die er na twee ronden de brui aan gaf. Alle andere - Mercedessen - bleven heel.

De eerste race is is er al boel. De Australiër Daniël Ricciardo die in zijn Red Bull-Renault tweede eindigde werd gediskwalificeerd weggens gesjoemel met het debiet van zijn brandstoftoevoer. Het is een lang technisch verhaal dat onderwerp is van een speciale aparte bijdrage. De FIA-commissarissen vonden het al heel verdacht dat de Red Bull zo snel was. Het brandstofdebiet en de hoeveelheid gram die per arbeidsslag wordt ingespoten is zelfs voor de reglementenmakers zelf een nachtmerrie.

Het soortelijk gewicht van (handels-)benzine is 0,790 kg en de racewagens mogen 100 kg meenemen wat dus een goede 125 liter is. Afhankelijk van het inspuitsysteem, de doorsnede van de leidingen en zelfs het matriaal ervan geeft "speelruimte" aan pientere ingenieurs. De FIA wil nu een strenge controle op dat brandstofgebruik. Wié dat nu precies gaat doe is een groot  vraagteken.

Ferrari-directeur Luca di Montezemola heeft de stok in het hoenderhok gegooid. Fernando Alonso finishte vierde (na diskwalificatie Ricciardo) en aast op een derde wereldtitel. Zijn race was, zoals hijzelf, verstandig, evenwicht en foutloos. Over de brandstoftoevoer/gebruik zal nog veel te doe zijn, het hele seizoen door. Het begint wel op eco-driving te gelijken. Sraks durft geen coureur nog gas te geven. Ingenieurs als Dmoencicali (Ferrari) en andere Horner's, Newey's zullen wel een compromis vinden. Wat in hun hoofd zit maakt een mens - gezond - jaloers. Genialiteit heet dat.

Zondag over acht dagen is het de GP van Maleisië, een onberekenbare race, een soort Russische roulette. Regen, zon, wind, weer regen. Wie dat niet meer zal kunnen bekijken op TV is mijn leerling Marc Martens die vorige zaterdag overleed op 58-jarige leeftijd. Ooit haalde ik hem uit het slijk van het rallycrosscircuit van Opgrimbie (Maasmechelen) toen hij nog voor het Belang van Limburg Concentra schreef. Ik nam hem op in mijn ploeg van Keesings Auto Magazine waarvan ik stichter en hoofdredacteur was en liet Marc zich uitleven. Alras blekren rally's, de Belgische, de Europese en het Wereldkampioenschap zijn stokpaardje. Hij werd er een Europese specialist in.

In de furie van zijn jeugdigheid schreef hij het niet geëvenaarde boek "De Drie Musketiers". Dat was toen rallymonument Gilbert Staepelaere zijn drie leerlingen onder zijn vleugels nam: de veelzijdige Marc Duez die zowel éénzitters, sport-prototypes, toerwagens als rally-auto's kon besturen. Vervolgens was er Robert Droogmans, als een raket zo snel, maar vaak zelf-onderschattend. En ten slotte was en is er nog (net als Marc Duez) de speelse, slungelse, grappende Patrick Snijers die nu en dan nog rijdt maar afhankelijk is van sponsorbudgetten. Marc Martens zal me bijblijven als een grote mijnheer. We maakten vaak ruzie, waren al eens samen zat van de "hot-shaké" in Japan, legde iedere ruzie met een open gesprek bij. In die mate dat we altijd opnieuw samen door één deur konden.

Hij was ook de bedenker van Zolder's "Clean Week 2020" (elektrische auto's, hybride's, waterstofauto's e.d.) waar hij zonder grondige reden gewoon van afgehaald werd om er een onbenullige leek op te zetten die het naar de "boem" deed. (behoudens de hartstilstand van Marc die hem soms "trager" maakte). Ik wens dat Marc Martens, na een zéér kommervol leven in glitter en armoede, opgenomen wordt in de galerij van de grote Belgische autojournalisten. Gebotst, geruzied, gefeest, soms wat wachten op centjes, zijn we hem allen - de Waalse, Duitse, Vlaamse en Europese - gemeenschap die eer schuldig. Geen enkel negatief argument kan dat aan diggelen slaan.

Gelééfd hebben we allemaal, soms niet zo proper, soms als ridders. We sarden elkaar, vonden de gekste namen voor elkaar uit, we vormden een clubje " J&W (komende van Jan Van Hemeledonck zaliger en Walter Rombauts uit de jeudgboeken "Jongens en Wetenschap). Het clubje bestond - fictief - uit professoren, sterrenkundigen en profeten... Ook Marc Martens was een professor. Er werd "gevochten" om aan onze tafel te zitten. Want lachen was de essentie, lachen over elkaar en over onszelf. We wisten dat we inperfect waren en zijn. Wie in het clubje daaraan twijfelde moest dringend in een spiegel kijken. Lang. Hij zag dan zijn opperste rechter, de enige die hij niet kon/kan beliegen. Na die oefening kwam hij terug op zijn plaats zitten en zwoer alle ijdelheid af. Om weer met elkaar te lachen en te genieten van wat de tafel ons bood.(Walter Rombauts)