Na een race, zoals die van vorige zondag, wil je als alles is geluwd wegwandelen van het asfalt. In gedachten zie je de race opnieuw, het kampioenschap opnieuw, de hele 64 jaar dat de Formule 1 bestaat, ook helemaal opnieuw. Met zijn successen, zijn drama's, zijn politiek, zijn reglementen, zijn kleine en grote kanten. "Het is nu na 64 jaar genoeg geweest" denk je. Maar je bent mis. Het asfalt zuigt je er weer naar toe. De "sound" van de motoren worden nu geproduceerd door jonge gasten. Stoffel Vandoorne's, Max Verstappen, Valtteri Bottas'. Niki Lauda's, Bernie Ecclestone, David Coulthard, zelfs de sakkerse Eddie Jordan, ze waren nog rond, commentariëren nog honderduit. Hun impact schuift naar de zijlijn, maar jongeren luisteren naar hen. In hun hoofden zindert geschiedenis en wetenschap.

Omdat ik het bedenkelijke voorrecht heb gehad van zowel de coureurs, de motoren en hoeren te begrijpen, ben ik in mijn relaxzetel een goed glas champagne gaan drinken. Terwijl liet ik de oer-pionier-film van Frankenheimer "Grand Prix" van de Formule 1 draaien. Op het laatst, als alles voorbij is, wordt de "parabolica" in Monza uitgewandeld, "The lonely Race Track" is het gedachtenvoedende sluitstuk. Alles opnieuw in vraag. Zin ? Zeer zeker ! Tot je voor dat deurtje in het crematorium staat. De vriend, ongelooflijke vriend Stijn, begrafenis-ondernemer, die denkt je te moeten ondersteunen. Maar dat is niet nodig. Deurtje van oven gaat open, kistje erin, deurtje terug dicht en - als ik goed heb geluisterd - zeven uur later is er niets meer. De ziel ? Een open vraag, een open discussie.

Dat lot wacht ons allen die zich 64 jaar lang hebben gelaafd, alleen hebben gevierd, orgastisch egoïstisch hebben geleefd. Ook Bernie Ecclestone wacht die eindbestemming. Waarna de Formule 1 in zijn conservatief grondwettelijk gedachtengoed als een puzzel zal uiteenvallen. De hoogste discipline, beoefend door stuurgenieën, zal verworden tot een kermisspel. Alleen de "24 Uren van Le Mans" en de "500 Mijlen van Indianapolis" zullen als geschiedkundige mijlpalen overeind blijven. Mochten deze ook ooit ten prooi vallen aan "beeldenstormers", dan is autosport als puurste, moeilijke oefening tegen zichzelf, dood. Net zoals de symboliek van het topstierenvechten in Spanje zal verdwijnen, zal ook "autoën" zoals na WOII Winkler Prins de F1 stipuleerde, opgaan in de mist van kermisstof. Ten prooi aan wat gokkers, ontvallen aan een ridderlijke gedachte.

In de hoop dat de jongeren van morgen, de nieuwelingen die moeten leven met hun hoeren en coureurs, hem EEUWIGE DANKBAARHEID, moeten betuigen, wens ik Walter Rombauts een blog -begonnen voor autosport.be in 2007 - af te sluiten met het oog op 2015 en een gezonder leven. Het voorrecht van ontvangen te worden door Enzo Ferrari hemzelf in Fiorano, tot twee keer toe, aanwezig te mogen zijn op de 80ste verjaardag van vijfvoudig wereldkampioen Juan Manuel Fangio, met daadwerkelijke steun van Graaf Paul Buysse, drie dagen met Jackie Stewart rondtoeren in Antwerpen in het kader van Ford's Formule Finesse, vriend te zijn geweest van buitenaardse diepgelovige Ayrton Senna, hoop ik dat de toevalige lezer van dit gekribbel, begrip kan opbrengen dat ik op 70-jarige leeftijd ermee stop. Niet kap. Er komt nog een vervolg. Dank aan iedereen die me zoveel hebben gegeven en ik zo weinig heb kunnen terugbieden. DANK en een gelukkig vredevol jaar 2015 !

Walter Rombauts

*Enige Vlaamse auto-autosportjournalist die met zijn pennetje vriend en vijand bewierookte. Te weinig mijn vrouw, die verdiende beter.