Het is me daar wat met de komende nationale verkiezingen in Nederland. Bij ons zou men staan dringen om maar op een lijst te staan, zeker bovenaan. Denk maar aan de heer Vijnck, die er 5.000 euro voor over had (en wat daarna gebeurd is). In Nederland schijnt dat helemaal niet het geval te zijn, met uitzondering van Balkenende misschien, die - na zijn teleurstelling in Europa - zich vastklampt aan zijn mogelijke vijfde termijn als premier. Dat laatste is helemaal niet zeker, want de verkiezingen van 9 juni in Nederland dreigen een tweestrijd te worden tussen Wilders' PVV en de PvdA, waarbij "Harry Potter" hoogstens nog toeschouwer mag spelen. Vooraanstaande politiekers nemen in Nederland ontslag bij bosjes, met Bos himself vooraan. De man wil nu opeens meer tijd gaan besteden aan zijn gezin. Nu ken ik de Nederlanders goed genoeg om te weten dat ze geen schrik hebben te veranderen van job en/of woonst, maar zoiets doen op amper drie maanden vóór een stembusslag, is ook daar niet meer normaal. Bos had schrik klop te krijgen van Wilders en in zijn plaats gaat Job Cohen, de burgemeester van Amsterdam het dan maar proberen. Mocht Job niet slagen, dan is dat geen ramp: de man is de zestig voorbij, Bos is er nog te jong voor. Wouter Bos is trouwens niet de enige in het Nederlandse politieke landschap die er de brui aan geeft. Agnes Kant, kersverse voorzitster van de Socialistische Partij (zoiets als die Linke in Duitsland) is ook al opgestapt na fameus verlies bij de gemeenteraadsverkiezingen. Die partij moest het hebben van de proteststemmen van het gewone volk, dat de multicul in Nederland meer dan zat is. Die kiezers stapten massaal over naar de PVV en, in de gemeentes, naar gelijkgezinde partijen. Nóg opmerkelijker was het vertrek van de tweede op de CDA-lijst, Camiel Eurlings, pas 39. Dit laatste had waarschijnlijk te maken met het feit dat Balkenende (men schrijft soms ook al Balkeneinde) geen plaats wou ruimen én dat hij mikt op het burgemeesterschap van Maastricht, waar Leers - de man van de koffieshops - is moeten opstappen. Kortom, er roert entwat in Nederland. Zie je dat bij ons al gebeuren? Hier moeten ze worden weggepromoveerd of verjaagd na x-aantal schandalen en dan nog.
Niet alleen bij de federale regering is het kommer en kwel. De crisis heeft ook de Vlaamse regering bereikt. De tijd van sinterklaas spelen is voorbij. Ook in de Vlaamse regering moet men nu de vinger op de knip houden. Als de Belgische fiscus minder geld int, krijgt ook Vlaanderen minder centen. Sommige figuren in die nieuwe Vlaamse regering schijnen dat nog altijd niet begrepen te hebben. Dat hebt ge als ge met een soort B-elftal moet spelen. Zo is er dat Smetje op onderwijs, die het wel goed kan uitleggen, maar daar blijft het bij. Hij kan zijn voorganger, Frank Vandenbroucke, maar niet doen vergeten. Die laatste blijkt trouwens zo'n beetje de beste minister uit het vorige kabinet te zijn geweest. Hij was de enige die zijn dossiers grondig kende, die met conceptnota's werkte, die grondig overleg pleegde en waar nodig bijstuurde. "Duracell-konijn" Smet belooft er maar op los, net als trouwens ook stresskonijn Crevits, zonder er zich rekenschap van te geven of zijn plannen wel financieel verwezenlijkbaar zijn. Met Muyters en Lieten heeft Kris Peeters er enkele technocraten bijgekregen (hijzelf was dat vroeger ook) die de kerk wel proberen in het midden te houden, maar die niet genoeg politiek geschoold zijn (niet leep genoeg). Van den Bosche en Schouwvliegje tenslotte zijn lichtgewichten, leuk om naar te kijken, maar daar houdt het ook bij op. Deze zwakke Vlaamse regering Peeters II zou deze maand het verkeersdilemma in Antwerpen moeten oplossen, Opel Antwerpen redden, voor duizenden nieuwe plaatsen in het onderwijs zorgen en het zwaar geteisterde Vlaamse wegennet herstellen. Hoe zei Gaston Geens zaliger het weer: "We moeten ervoor zorgen dat wat we zelf doen, we ook beter doen". De brave man wist toen echter niet dat Vlaanderen elk jaar miljarden zou weggeven aan wat Leterme nu het "samenwerkingsfederalisme" noemt. Hoe lang moet het nog duren vóór de Vlaamse politiek daaraan een einde zal maken?
De kogel is dan door de kerk: Albert II gaat naar de "viering" van 50 jaar Kongolese onafhankelijkheid. Hijzelf heeft er nog niets over gezegd, maar de regering is het erover eens en dus zal hij waarschijnlijk wel gaan. 25 jaar na Bwana Kitoko, zoals broer Boudewijn in de evenaarstaat genoemd werd, gaat dus nu Bwana Kitoko II. Om er misschien naast enkele andere "illustere" figuren te zitten, zoals bv Mugabe en Kadhafi. Het zat eraan te komen dat de regering Leterme II het licht voor die Kongoreis op groen zou zetten. De francofone vleugel was er helemaal voor gewonnen en die heeft het voor het zeggen in dit land. Zowel de twee Michels, Onkelinx als Milquet* waren al naar Kongo gereisd om de zaken voor te bereiden, samen met knechtfederalist Vanackere. Daarmee werd nog maar eens duidelijk wie het in deze federale regering voor het zeggen heeft. In Vlaanderen zelf was er weer eens geen meerderheid, maar die telt dus niet meer mee sinds Leterme zich tot rasechte Belg heeft bekeerd. Dat Deckerken er wél mee akkoord ging, is mijn een raadsel, maar met die man zal men nooit raden wat hij uitspookt. De groenen van hun kant, waren het dan wel eens maar onder voorwaarden (alsof de koning zich van hen iets zal aantrekken). De simpele zielen willen nl dat Albert II in Kongo gaat spreken over de plaatselijke corruptie, de folteringen, de kindsoldaten, de goudsmokkel en de verkrachtingen. Allemaal zaken die ginder inderdaad schering en inslag zijn, maar waarover Albert II zedig zal zwijgen. Als we toch persé die problemen ter sprake wilden brengen, dan hadden we even goed Karel De Gucht kunnen sturen, maar die krijgt waarschijnlijk geen inreisvisum. Het wordt nu aftellen naar 30 juni, want over deze zaak zal gegarandeerd nog veel inkt vloeien, terwijl het niet onwaarschijnlijk is dat er die dagen nog wel e.e.a. te gebeuren staat wat niet gepland werd.
* Bij het bezoek van Milquet aan Kongo, heeft madame Millefoisnon daar voor de plaatselijke radio verteld, dat er voor Kongolezen helemaal geen probleem is om naar België te komen (en er te blijven). Zeker wie er al familieleden heeft, zei Joëlleke, krijgt er zo een verblijfsvergunning. Vorig jaar blijken er al 12.000 Kongolezen een verblijfsvergunning te hebben aangevraagd. Driekwart ervan werd, naar 't schijnt, ingewilligd... Leterme heeft schoon spreken. Terwijl hij naar de Balkan reist om daar de mensen te ontraden naar hier te komen, gaat vice-premier Milquet het tegenovergestelde doen in Kongo. Na de Balkanisering krijgen we nu gegarandeerd een Kongolisering van de immigratiediensten. De staat mag de centen al klaar houden: 500 euro per dag per persoon die geen onderdak vindt... Mbote!
Het gaat niet goed met de "vergroening". De inkt over de schandalen rond het hoofdrapport van Kopenhagen is nog niet droog, of er dreigen weer nieuwe onthullingen, die er steeds meer op wijzen dat we zo langzamerhand met een soort groene maffia te maken krijgen. Nog vóór de klimaattop van Kopenhagen bleken er bij de Britse vertegenwoordiging al gegevens vervalst te zijn. Als gevolg daarvan moest de hoofdverantwoordelijke in Groot-Brittannië aftreden. Daarna bleek er geknoeid te zijn met de gegevens over de opmetingen van het smelten van gletsjers in Alaska. Hilarisch werd het pas, toen er beweerd werd dat de gletsjers van de Himalaya tegen 2035 zouden weggesmolten zijn. Later bleek dat gewoon nattevingerwerk te zijn geweest en werd het jaartal gecorrigeerd naar 2350! Nu blijkt uit een grootschalig Nederlands onderzoek, waarbij een paar honderdduizend wagens betrokken waren, dat de meeste auto's veel meer verbruiken en uitstoten dan tot nu toe werd aangenomen. Dramatisch daarbij is, dat dit ook geldt voor de zgz "groene" auto's. De Toyota Prius, de hét van het hét volgens de groene profeten, blijkt per kilometer geen 89 gram CO² uit te stoten, maar liefst 140. Erger nog, geen enkele van alle nieuwe hybride en semi hybride wagens haalt de minimumgrens van 115 gram, grens waarbij men bv in ons land kan rekenen op een korting bij aankoop van liefst 15%. Ondertussen blijkt er alleen in België vorig jaar al voor bijna 60 miljoen euro te zijn uitgekeerd aan kopers van die "milieuvriendelijke" voertuigen. Om in eigen land te blijven: Guido Camps, de prijzendirecteur van de Belgische energieregulator Creg, zegt dat de groene stroommakers in België veel te veel subsidies krijgen en dat daardoor de groene stroom de elektriciteitsprijzen veel sterker doet stijgen dan eigenlijk nodig is. Hij zegt zelfs dat het rendement ervan veel lager wordt ingeschat dan nu eigenlijk het geval is. M..a.w. het is de belastingbetaler die het verschil mag betalen. En daar houdt het niet mee op. Een pas gepubliceerde studie van de Limburgse Xios hogeschool ontkent dat een investering in zonnepanelen in zes jaar zou kunnen worden terugverdiend. In het beste geval is dat acht jaar en dat moet echt alles meezitten. Panelen bv met een kleine helling moeten elk jaar een reinigingsbeurt krijgen en dat kost al gauw 250 euro. Wie zonnepanelen plaatst, riskeert ook een hogere premie te betalen voor zijn brandverzekering. Wie de panelen plaatst, moet in principe ook een geïsoleerd dak hebben. Als dat niet het geval is, moet hij dat eerst doen, wat ook nog extra kosten met zich meebrengt. Tenslotte - en dat staat niet in bovenstaande studie, maar heb ik elders meegepikt - zijn er momenteel al nieuwe zonnepanelen in ontwikkeling die drie tot vier keer efficiënter zijn dan de huidige. Als die over enkele jaren in productie komen, zullen de oude snel worden afgedankt en kan men nieuwe kosten gaan maken, als men tenminste bij wil blijven in de groene mode (zo'n beetje het verhaal van de GSM's en de Tv-toestellen waarvan er ook elk jaar nieuwe types van worden uitgebracht die "men moet hebben")... Kortom, groen is big business en de bevestiging van het Franse adagium "Les affaires, c'est l'argent des autres".
Na de crisis in de banksector en de economie, zijn we nu aanbeland in deze van de landen zelf. Heel wat van de eurolanden blijken nl hun hand ver overspeeld te hebben. Hét voorbeeld blijft natuurlijk Griekenland, maar daar houdt het niet bij op. Ierland was al aan de beurt, Portugal en Spanje volgen. De vraag over België is niet óf het hier ook gaat gebeuren, maar wel wanneer. - Dat het in Griekenland fout is gelopen, is niet te verwonderen als men ziet wat daar allemaal gebeurd is. Niet alleen werden de officiële cijfers van de begroting vervalst, ook de lasten voor de staat waren er niet meer te dragen. Staatsambtenaren kregen er een dertiende én een veertiende maand en in heel wat beroepen kon men op pensioen gaan met 97% van het laatste loon. Nogal wiedes, dat men daarin nu gaat snoeien, alle protesten ten spijt. - In Ierland heeft men al draconische besparingen doorgevoerd, waardoor het land met een zeker vertrouwen de nabije toekomst tegemoet kan zien. - In Portugal heeft men ook begrepen, dat het zo niet verder kan. De lonen van de ook daar veel te grote ambtenarij worden bevroren tot 2013 en via privatiseringen zou men zes miljard euro willen besparen. Portugal rekent erop tegen 2012 zijn staatsschuld tot 90% van het bbp terug te kunnen brengen. - Spanje is andere koek. Twintig procent van de bevolking zit er zonder werk. Dat is vooral het gevolg van het stilvallen van de bouwactiviteiten. In Spanje staat anderhalf miljoen huizen te koop, waarvan achthonderdduizend spiksplinternieuw! Het land, dat - nota bene - op dit ogenblik voorzitter is van de E.U. heeft nog weinig concrete maatregelen genomen om iets aan het probleem te doen. Misschien wacht het op 1 juli, wanneer de termijn van dat voorzitterschap afloopt. Dan neemt België het over, België dat voor insiders het volgende land is dat zwaar in de problemen zal komen, samen met Italië. Volgens een berekening van Bart Van Craeynest, KBC - conjunctuurspecialist, gaat de Belgische overheidsschuld tegen 2020 oplopen tot 127% van het bbp en tegen 2030 zelfs tot 180%! Tenminste als deze regering en zijn opvolger(s) er met rustige vastheid niets tegen blijft doen. Volgens Van Craeynest is deze situatie niet het gevolg van de crisis, maar was de verslechtering van onze overheidsfinanciën al enkele jaren eerder begonnen (lees: onder Verhofstadt). De laatste veertien jaar zijn onze loonkosten, zelfs na een correctie voor de productiviteitsstijgingen, hier met zo'n 20% gestegen t.o.v. die van buurland Duitsland. De vennootschapsbelasting - een heikel punt voor maatschappijen die hier willen investeren - heeft bij ons een tarief van 33,99%, terwijl het Europees gemiddelde 23,22% is. Dat van Nederland, om nog maar eens een vergelijking te maken met een buurland, is 25,5%. Kortom, dat ons land het Griekenland aan de Noordzee wordt, is geen fictie meer. Het is alleen nog afwachten hoe lang het geïmmobiliseerd zal blijven in de houdgreep van de Waalse PS. Op Leterme en zijn partij moet zeker niet gerekend worden. Met de slogan van "goed bestuur" is die erin geslaagd dit land in slaap te wiegen. Het ontwaken zou wel eens erg dramatisch kunnen worden.
Niet alleen in de sector van de pensioenen, de justitie, het gevangeniswezen e.d., waar ik het gisteren over had, zit het fout. Ook de zgn "sociale partners" raken het met elkaar maar niet eens. Vakbonden en werkgevers waren gisteren door Leterme uitgenodigd om hun afgesprongen gesprekken van december 2009 weer op te starten. Alhoewel Leterme het daarna had over een "zeer constructieve sfeer", was het resultaat zo goed als nul. Het enige wat er uit de bus kwam, was dat men volgend jaar verder praat en dat was ook het enige wat Leterme beoogde. Hij is er nl als de dood voor, dat er dit najaar sociale onrust in dit landje zou heersen terwijl hij, onze CD&V redder in nood, de man van het "goed bestuur", zich aan de wereld wil tonen als leider van een eendrachtig België dat dan zes maanden voorzitter is van de E.U. De gesprekken in december 2009 waren afgesprongen over de harmonisering van de statuten voor arbeiders en bedienden. Dat wil maar niet vlotten en dat zal ook volgend jaar niet lukken. Reden daarvoor is het feit dat de federale regering geen geld heeft om de gaten te vullen, zoals ze dat in het verleden altijd heeft moeten doen. De sociale partners kwamen dan steeds tot een akkoord en lieten ze de staat de rekening betalen. Dat kan nu niet meer, officieel "omdat de federale regering de begroting van 2011 niet kan hypothekeren", in werkelijkheid, omdat dit land op de rand van het faillissement staat. België is zowat het enige land in de westerse wereld waar er nog verschillende statuten zijn voor arbeiders en bedienden. Als het harmoniseren daarvan moet gebeuren zonder geldverlies, dan is er maar één oplossing: de arbeiders moeten bij krijgen, de bedienden moeten inleveren. De vakbonden willen dat laatste echter niet, waardoor er niets zal veranderen en België ook op dat gebied een achterlijk land zal blijven.
Wat werkt er feitelijk nog in dit land? De grote pensioenhervorming komt er niet, de grote justitiehervorming evenmin. De cipiers staken nog maar eens, voor dezelfde redenen als ze dat deden vorig jaar en de jaren daarvoor. De politiediensten kunnen hun werk niet meer aan. De begroting geraakt in geen eeuwen meer rond als men voortboert zoals men bezig is. Het land geraakt maar niet van zijn overtollige ambtenaren af. Het akkoord over het asielbeleid van vorig jaar (een van de "werven" van Haiku Herman) blijkt een lachertje te zijn. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Nu blijkt dat er buiten de kosten van de vergrijzing, die op ons afkomen, er ook rekening zal moeten gehouden worden met een vergroening. Het is alsof we tegelijk geteisterd gaan worden door een aardbeving en een tsunami. Het verschil met die natuurrampen is, dat die meestal onverwachts toeslaan. Bij ons gaat het echter om fenomenen waarvan iedereen op de hoogte zou moeten zijn, de gezagdragers eerst. "Regeren is vooruitzien", werd ons ooit verteld. Dat er een nieuwe geboortegolf plaats vindt, zeker in de steden (meestal via de allochtonen), zou geen slecht nieuws mogen zijn. Op voorwaarde dat men die kinderen een toekomst geeft, zodat ze later aan een goede job geraken en kunnen bijdragen aan het in stand houden van onze welvaart (als die er dan nog zal zijn, tenminste). Een eerste voorwaarde is dan ook de kinderopvang en de scholen. Nu blijkt, dat het ook daar grandioos fout loopt. Nadat men dacht verlost te zijn van de mensonwaardige omstandigheden waarin ouders verplicht waren te gaan kamperen vóór de school om hun kinderen ingeschreven te krijgen, blijkt nu ook het inschrijven via Internet geen soelaas te bieden. Er zijn in onze steden nl te weinig klaslokalen en straks waarschijnlijk ook te weinig leraren. En daar houdt het niet bij op, want die inschrijvingen via het Internet bleken er alleen te zijn voor kleuteropvang en het lager onderwijs. Nu wordt er opnieuw dag en nacht (bij vriesweer!) gekampeerd voor de inschrijving in middelbare scholen. Dat alles in een land dat, voorlopig althans nog, bij de welvarendste van de wereld mag gerekend worden. De vraag is alleen maar: hoelang nog? Met een regering die al drie jaar niets doet en alle problemen doorschuift naar een volgende, waarvan men niet eens weet hoe die eruit zal zien of hoe die het gaat oplossen, is het helemaal niet ondenkbaar dat we inderdaad (dixit Thomas Leysen) in een niet zo korte tijdsperiode het Griekenland aan de Noordzee gaan worden.
