Het gat in de begroting blijft het politieke nieuws beheersen. Als onze Charel én Van Overtveldt hun China reis daarvoor uitstellen en er tijdens het weekeinde nog duchtig over vergaderd wordt, betekent dit toch dat het geen business as usual is, al zijn we op het gebied van begrotingen in dit land al e.e.a. gewend. Men krijgt daardoor de indruk dat er hier niet méér kan bespaard worden, maar dat is larie. Ik heb daar zelf al enkele voorbeelden van gegeven (senaat en provincies), maar er is nog heel wat anders waarop hier kan bespaard worden. Wat dacht je van Brussel, met zijn 89 parlementsleden, zijn 19 burgemeesters, schepencolleges en OCMW’s, zijn 5 ministers en 3 staatssecretarissen? Of van Wallonië waar de vier grootste steden verhoudingsgewijs dubbel zoveel middelen gebruiken dan dat hun bevolkingsaantal rechtvaardigt? En wat met de naar schatting tienduizenden mandaten bij allerlei overheidsbedrijven, vzw’s, intercommunales en holdings? Postjes als vangnet voor niet verkozen politici…
Het is niet meer dan normaal dat ook de oppositie een vette kluif heeft aan de huidige situatie. Niet iedereen heeft daarbij echter recht tot spreken. Zo laat Di Pippo weer van zich horen, terwijl zijn regering ook nooit serieus bespaard heeft. Zoals ik al schreef in mijn blog van 11 dezer (‘Het gat’) is de overheid in dit land – de regering Di Rupo inbegrepen - ook tijdens de laatste crisisjaren meer geld blijven uitgeven dan het incasseerde. Sinds 2009 heeft de federale regering elk jaar meer dan 10 miljard euro teveel uitgegeven. Alleen al aan de pensioenen werd in 2015 acht miljard euro meer uitgegeven dan in 2010…
Het kan echter nog erger. Zoals we stilaan gewend geworden zijn, laat ook vicepremier Peeters geen gelegenheid voorbijgaan om stokken in de wielen te steken en maakt hij met opzet de zaken nog erger dan ze al zijn. Samen met zijn partijgenoten Eric Van Rompuy en Servais Verherstraeten (misschien wel op aanraden van voorzitter Beke, die bij zijn herverkiezing zijn mensen binnen de federale regering opriep wat assertiever te zijn) zorgt hij ervoor dat deze regering geen externe oppositie meer nodig heeft.
Nu, ze zien maar hoe en of ze eruit geraken, maar met plakken en knippen zal het niet meer lukken. Volgens Gert Peersman, econoom en hoogleraar aan de UGent, zou men, zonder serieuze hervormingen, het bedrag dat men de laatste vijf jaar alleen al voor de vergrijzing bespaard heeft, de komende 20 jaar jaarlijks moeten besparen. Om eens over na te denken…
Ik kom even terug op mijn blog van 10 dezer (‘Het Romeinse Rijk achterna’), waarop een zekere Jos, die zegt mijn blogs af en toe te lezen, niet akkoord gaat met mijn vaststelling dat VB en N-VA het voor een keer eens eens waren om nooit te zullen aanvaarden dat Turkije lid zou worden van de E.U. Ik begrijp niet wat ik daar verkeerd geschreven heb, want dat is wat De Wever én het VB meteen na dat zgz principeakkoord verklaard hebben. Ik had het alleen over dat feit en niet over de verdere polemiek die er tussen beide partijen bestaat. Dat Jos mij een N-VA fan noemt en hij zichzelf een VB-fan zal er wel mee te maken hebben, maar dat is m.i. naast de kwestie, gewoon omdat ik géén N-VA fan ben.
Niet alleen ikzelf, maar heel mijn familie, een echte Hollandse schoonzoon inbegrepen, zijn Vlaamsgezind en heeft steeds uiterst rechts gestemd. Eerst voor Herman Wagemans, toen die als eerste na WO II opkwam voor amnestie. Mijn vader was valselijk beschuldigd geweest van collaboratie, werd even aangehouden maar meteen weer vrijgelaten – iets wat in die dagen zelden gebeurde - toen bleek dat de klacht, die kwam van enkele jaloerse buren, niet gegrond was. Ondertussen werd ons huis wel helemaal leeg geplunderd en hebben we daar nooit iets van teruggezien. Na Wagemans zijn we voor de Volksunie gaan stemmen en daarna voor het Vlaams Blok/Belang en dat doen we nog steeds.
Dat alles neemt niet weg dat men wel eens kritisch mag zijn t.o.v. dat VB, zoals ik dat ook ben t.o.v. alle andere partijen. Ik ben 76 en ben in heel mijn leven nooit lid geweest van een politieke partij, zelfs niet van een vakbond, wel van de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Wat specifiek de Vlaamse strijd betreft, heb ik in deze rubriek al meermaals geschreven, dat men realistisch (tegenwoordig heet dat ‘pragmatisch’) moet blijven. Om in dit land iets wezenlijk te kunnen veranderen, moeten de Vlaamsnationalisten (de zgz ‘V’-partijen of hoe men ze ook wil noemen) tenminste over een meerderheid kunnen beschikken in het Vlaamse parlement en dat is nog steeds niet het geval. Mocht dat gebeurd zijn na de laatste verkiezingen en mochten N-VA en VB toen bv samen een meerderheid hebben kunnen vormen maar de N-VA het niét zou gewild hebben, dan hadden de VB’ers het volste recht om daarover verontwaardigd te zijn. Maar zover is het niet gekomen. Zelfs in Catalonië, waar de nationalisten wél de meerderheid behaalden, zijn ze nog niet aan het feest. We moeten dan ook roeien met de riemen die we hebben en gedogen dat we het voorlopig nog steeds moeten doen met de traditionele partijen, die Vlaanderen al zoveel schade hebben berokkend. Voorlopig kunnen we ons alleen troosten met de gedachte dat we tenminste al de socialisten uit de regeringen hebben gekegeld. Als grootste Vlaamse partij, zoals de N-VA, niét meedoen en aan de zijlijn blijven staan zou m.i. geen goede oplossing geweest zijn, want dan krijg je helemaal niets verwezenlijkt.
Voor de rest hoop ik dat het VB het de volgende verkiezingen weer beter zal doen. De peilingen – voor wat ze ook waard zijn – wijzen in elk geval in die richting. Het VB-colloquium van vorige week vrijdag in Brussel (met o.a. Geert Wilders) liet zien dat het enthousiasme terug is. Als de N-VA er niet in slaagt de Vlamingen een uitzicht te geven op enige kans op onafhankelijkheid – desnoods via het confederalisme – zal ze hopelijk daarvoor bij de volgende verkiezingen de rekening gepresenteerd krijgen. Tot dan zullen we (weer eens) geduld moeten hebben.
Vergeet het gat in de ozonlaag. Het gat in de Belgische begroting zal u eerder raken. De federale regering moet tegen volgende maand beslissen hoe ze dat gat gaat dichtrijden. Afgerond gaat het om 2 of 3 miljard euro. Het eerste bedrag is als men akkoord gaat om géén sluitende begroting te hebben in 2018, zoals afgesproken in het regeerakkoord, het tweede als men er zich wél aan zou houden. De liberalen vinden het niet erg als de doelstellingen voor 2018 niet gehaald worden. N-VA en CD&V vinden dat men er zich wel aan moet houden en m.i. hebben die gelijk. Het is nl al te gemakkelijk de problemen voor zich uit te blijven schuiven met als uitleg dat het morgen misschien wel beter wordt. De Guy Mathot doctrine, zeg maar. In de huidige financiële situatie, waarin zich niet alleen België maar de hele eurozone bevindt, is dat wishfull thinking, zeker als men weet dat we nu een centrumrechtse federale regering hebben die dat allemaal eens ging oplossen. Niet, dus.
Om de problemen waarover hierboven op te lossen kan de regering twee zaken doen: ofwel meer besparen, ofwel nieuwe belastingen, Met een overheidsbeslag van meer dan 50% en een staatsschuld van meer dan 100 zou het duidelijk moeten zijn: besparen. De overheid blijft immers nog altijd geld uitgeven die het niet heeft. Die uitgaven liggen de dag van vandaag 30 miljard euro hoger dan vóór de crisis en dit ondanks het feit dat de inkomsten voor dezelfde periode met 12 miljard gestegen zijn. Dat is een pak hoger dan wat in onze buurlanden is gebeurd, zeker op het gebied van werkloosheidsuitkeringen en gezondheidszorg en dan vergeten onze politiek én onze media nog de extra kosten van al die instellingen die men ‘vergeten’ is af te schaffen bij de opeenvolgende staatshervormingen. Denk maar aan de nu zo goed als waardeloze senaat en aan de overbodige provincieraden, die beide wel werden ingekrompen, maar die nog altijd bestaan en waarvan de logistieke kosten vrijwel onveranderd zijn gebleven.
Tenslotte is er sinds de vluchtelingencrisis begon nog het zgz ‘democratisch deficit’, waarvan niemand durft zeggen wat het ons (en de rest van de E.U.) gaat kosten. Dat tussendoor de Europese Centrale Bank (ECB) geen beter alternatief heeft dan het geld nóg wat goedkoper te maken zal niet veel helpen. Super Mario (Draghi) ziet het blijkbaar ook niet meer zitten. Misschien tijd om ook daar eens schoon schip te maken…
De geschiedenis blijft zich herhalen. Voor wie het zich nog herinnert: voor het Romeinse Rijk begon het begin van het einde doordat men de invallen van de barbaren niet meer de baas kon. Om er iets aan te doen, werden deze tenslotte gedoogd in de grensstreken en kregen ze zelfs de opdracht de buitengrenzen van het Rijk te beschermen, omdat de Romeinen het zelf niet meer konden. Het resultaat kennen we: vóór men er erg in had stonden de nieuwe verdedigers van de Romeinse buitengrenzen in Rome zelf en was het gedaan met het Imperium Romanum, althans in het Westen. Het Oost-Romeinse Rijk, dat van Byzantium met als hoofdstad Constantinopel, zou nog zo’n duizend jaar blijven bestaan, tot het werd veroverd door een ander soort barbaren die uit het Oosten kwamen en die het omvormden tot het Ottomaanse Rijk van ondertussen tot de islam bekeerde Turken.
Laat het nu uitgerekend die Turken zijn die van de Europese Unie de opdracht zouden krijgen de bewaking van de zuidoostelijke grenzen van Europa op zich te nemen en daarvoor dan ook nog eens royaal betaald zouden worden. Het zou ook wel eens het begin van het einde van dit nieuwe Europese Rijk kunnen betekenen, want de E.U. is zodanig verdeeld dat het niet in staat is het werk zelf te doen. Merkwaardig genoeg, zoals er een West- en een Oost-Romeins Rijk ontstond, zo blijkt er nu ook een West- en Oost-Europees kamp geboren te zijn. Het principeakkoord dat zopas in Brussel gesloten werd en waarschijnlijk zal bekrachtigd worden, bij gebrek aan een realistisch alternatief, kan dan wel betwist worden, maar - bij mijn weten - is er niemand die een echt alternatief heeft, laat staan een dat kan worden doorgedrukt voor de hele Unie.
Hier bij ons zijn N-VA en Vlaams Belang het voor één keer eens, dat ze nooit zullen aanvaarden dat Turkije lid wordt van de E.U. Stel u voor, dan zou een overwegend moslimland het meest bevolkte van de Unie worden. Bart De Wever heeft nog maar eens gelijk gekregen, toen hij zei dat de conventie van Genève dient aangepast te worden en dat de Visegrad-landen uit Oost-Europa gelijk hebben hun grenzen te sluiten, waardoor men nu verplicht is tenminste iéts te doen. De wereldverbeteraars die het daar niet mee eens zijn en schermen met allerlei hoogdravende principes, zijn niet in staat zelf een valabel alternatief te bieden voor een aan de gang zijnde volksverhuizing zoals we er in eeuwen geen meer gekend hebben en die tot een ongeziene chaos heeft geleid.
Voor onze Vlaamse minister-president is de komkommertijd blijkbaar al aangebroken. Zijn voorstel tot een Vlaamse Grondwet mag dat al gerechtvaardigd zijn – andere federaal ingestelde landen zoals de States en Duitsland hebben die reeds - al bij al is dat bij ons nu niet veel meer dan een soort bezigheidstherapie. Om ze te kunnen verwezenlijken moet er nl eerst nog een intentieverklaring tot wijziging worden goedgekeurd op federaal niveau (altijd hetzelfde Belgische liedje), met een 2/3 meerderheid dan nog en kan dat pas als de huidige federale regering, vóór ze aftreedt (en dat kan pas in 2019 zijn), die intentie aankondigt alvorens de huidige legislatuur af te sluiten. Pas nadat dat gebeurd is en er op federaal niveau een akkoord zou zijn, kan men er in het Vlaamse parlement mee verder.
Niettegenstaande bovenstaande zijn er toch mensen en partijen die er zich druk over maken. Groen bv die nog maar eens laat zien geen Vlaamse, maar Belgische partij te zijn. Maar ook CD&V die bij monde van Hilde Crevits, nota bene vice-presidente onder Bourgeois, komt vertellen dat er al zoiets bestaat als een Vlaams Handvest, waarmee men, volgens Crevits, even veel kan aanvangen als met een Grondwet. Ze had beter gezegd ‘even weinig’, want die ‘Proeve van een Vlaamse Grondwet’, zoals ze eerst heette, werd al in 1996 uitgeschreven en in 2006 nog eens opgerakeld door Norbert De Batselier (SP.a), toenmalig Vlaams parlementsvoorzitter. En dat is nog niet alles. Dat reeds 20 jaar bestaande Handvest is tot hiertoe zelfs niet eens goedgekeurd door het eigen Vlaamse parlement…
Zoals De Tijd opmerkte, heeft dat Handvest iets gemeen met het monster van Loch Ness, dat ook zo om de tien jaar boven water komt (letterlijk dan, voor de aficionados tenminste). Heeft men in dat Vlaams parlement niets anders om zich bezig te houden?
Op de bijeenkomst van de E.U., waarop ook de premier van Turkije was uitgenodigd, kwam deze met een nieuw, enigszins verrassend voorstel: stuur alle vluchtelingen, die zich nu in Griekenland bevinden, terug naar Turkije en voor elke teruggekeerde Syriër wordt er dan één legaal aan Europa overgedragen. Daarmee zette Davutoglu de hele E.U. op het verkeerde been, al heeft zijn voorstel wel het voordeel van de twijfel. Een dergelijke uitvoering zou nl enkele positieve kanten hebben: de Syrische vluchtelingen die zich nu in Turkije bevinden (meer dan 2,5 miljoen!) zouden inzien dat vluchten via Griekenland niet meer zou lonen, de mensensmokkelaars zouden snel geen klanten meer vinden en van wie toch naar Europa kan, zou men alle correcte gegevens hebben, zodat kandidaat terroristen niet meer als vluchteling ons continent zouden kunnen betreden. Griekenland zou daarenboven stilaan van de vluchtelingenstroom verlost kunnen zijn en het zouden alleen nog Syriërs zijn die naar hier komen, alleen dus nog oorlogsvluchtelingen en geen economische gelukzoekers.
Aan dit alles hangt wel een serieus prijskaartje. De E.U. zou moeten instaan voor het vervoer terug naar Turkije en daarna naar Europa. Bovenop de 3 miljard euro die de E.U. al had toegezegd aan Turkije (maar waarvan na drie maanden nog geen cent is betaald!), zou er nog eens eenzelfde bedrag bovenop moeten worden neergeteld. Men kan dat chantage noemen en dat is het ook wel, maar een land dat nu zelf al 2,6 miljoen Syrische vluchtelingen herbergt, waarvan vele al enkele jaren, mag daarvoor m.i. wel een prijs vragen als daarmee tenminste e.e.a. eindelijk eens kan worden opgelost.
Met de gevraagde 6 miljard euro houdt het trouwens niet op. Turkije wil ook dat zijn burgers vanaf deze zomer geen visum meer zouden nodig hebben om naar en in de E.U.-landen te reizen. Daarenboven wil het land dat de besprekingen om lid te worden van de E.U. in een versneld tempo zouden raken. Dat eerste punt is misschien nog te verwezenlijken, dat tweede niet. Europa heeft geen nood aan een nieuw lid dat in eigen land een bloedige repressie voert tegen zijn Koerdische minderheid, dat in Syrië steeds een dubieuze rol heeft gespeeld (en nٕóg speelt) en dat zopas nog de persvrijheid aan banden heeft gelegd door de grootste krant van het land te nationaliseren. Van de meer dan 20 punten waaraan het land moet voldoen om tot de E.U. toe te kunnen treden, waren er tot voor kort slechts een paar opgelost. Zelfs als het wat sneller zou gaan, kan dat nog vele jaren duren en heeft Europa het geluk dat álle E.U. landen het daarmee eens moeten zijn, wat bij Cyprus nooit het geval kan zijn zolang de Turken één derde van het eiland blijven bezetten. En dan hebben we het nog niet over Hongarije gehad, dat nu al zegt niet mee te zullen doen.
Tenslotte nog een rake opmerking van Jean-Marie Dedecker, die dan wel niet meer officieel in de politiek zit, maar nooit verlegen is voor een stoere verklaring. Hij pleitte in Knack voor een uitstap van België uit de E.U. (dat zou dan een ‘Belexit’ heten), mocht Turkije er ooit lid van kunnen worden.
---
En dan nog iets heel anders. Ik heb sinds enkele dagen problemen met Microsoft die perse wil dat ik overschakel op Windows 10. Eerst werd dat aanbevolen, gisteren kreeg ik zowaar een bevel daarvoor. Daar ikzelf geen specialist ter zake ben, heb ik dat doorgepraat met mijn systeembeheerder, die me heeft aangeraden het (nog) niet te doen. Mocht het zijn dat een dezer dagen mijn blog eens niét zou verschijnen, dan kan het daarmee te maken hebben. Hopelijk gebeurt dat niet, maar mocht het zijn, dan waarschijnlijk maar tijdelijk.
Vandaag nog eens iets over cultuur, met een vleugje politieke achtergrond. Zoals de trouwe lezers ondertussen wel weten, heb ik een abonnement op de opera in de cinema bij Kinepolis in Antwerpen. Zaterdagavond zag (en hoorde) ik daar de opera Manon Lescaut van Giacomo Puccini vanuit de Metropolitan van New-York. Het is een verhaal naar het boek van een Franse priester, geschreven in de 19de eeuw, over een jonge vrouw die door haar familie naar een klooster wordt gestuurd, maar tenslotte terecht komt in een Parijs luxewereldje, waar ze de minnares van een oude snoeper wordt, maar haar hart verliest aan een jonge kerel. Het eindigt erbij dat die laatste relatie ontdekt wordt, zij beschuldigd en veroordeeld wordt voor diefstal van juwelen en op een boot wordt gezet richting kolonie – in dit geval Louisiana, toen nog Frans – waar ze tenslotte in een woestijn sterft van ontbering.
Tot daar dus niets mis, ware het niet dat de producer, een zekere Sir Richard Eyre, het verhaal verplaatste naar een ander tijdperk. Nu gebeurt dit laatste wel meer in de opera, maar in dit geval gaat het van een verhaal uit de 18de eeuw, dat wordt overgeplaatst naar het Parijs onder Duitse bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog …
Wat trouwens die Duitsers in dit verhaal kwamen doen mag Sir Richard weten, maar een Franse veroordeelde vanuit Frankrijk met een Duits schip naar een in 1940/45 niet meer bestaande Franse kolonie sturen, is m.i. een beetje des Guten zuviel. Dat een producer met zo’n krankzinnig idee afkomt is één zaak (ieder diertje zijn pleziertje), maar dat een intendant van een wereldvermaard operahuis zoals de New-Yorkse Metropolitan daarin trapt is op zijn minst hallucinant te noemen. Dat daarbij in de laatste akte de vrouw niet eens omkomt in een woestijn, zoals in het oorspronkelijk verhaal, maar in een zgz verwoest gebouw (de resten van het decor uit de vorige akte) en dat allemaal in een Amerika dat tijdens de Tweede Wereldoorlog zelf geen bombardementen te verduren kreeg, is feitelijk nog een fait divers met het de nek omdraaien van de geschiedenis.
Het was trouwens niet de eerste keer dat het Duitse leger van ‘der Adolf’ misbruikt werd in een opera. Tijdens een opvoering van ‘die Götterdämmerung’, de apotheose van Wagner’s Ring, had ik dat ook al eens meegemaakt en dat ging toen over een verhaal uit de vroege Middeleeuwen. Blijkbaar lopen er in de operawereld nog meer fantasten rond die het trauma van die Tweede Wereldoorlog niet verwerkt krijgen...
