Sinds gisteren hebben we in dit land nog eens een echte regering, officieel na 540 dagen, in werkelijkheid na drie en een half jaar. Vraag is trouwens, of die het gaat uithouden tot de voorziene datum in 2014. Met de grote meerderheid die ze heeft, lijkt dat evident, maar zeker is het helemaal niet. Er liggen nogal wat obstakels op de weg naar de glorie: - Om te beginnen zit het land in een recessie (twee opeenvolgende trimesters van negatieve groei). Dat terwijl het hele Di Rupo verhaal steunt op een groei van 0,8%. Er zal dus meteen meer geld moeten gevonden worden en dat in een periode met mindere inkomsten. - Over een tiental maanden zijn er gemeenteraadsverkiezingen en is de kans dat de Vlaamse partijen van de huidige meerderheid daarbij iets gaan winnen uiterst klein. Vraag wordt dan, hoe die partijen op een bijna zekere volgende verkiezingsnederlaag gaan reageren. Uit de regering stappen zal geen optie zijn want dan valt het hele circus Di Rupo in duigen zonder dat er enige zekerheid op stemmenwinst zal zijn. - Het programma van de nieuwe regering is een turf van 180 bladzijden, meer dan het viervoudige van die van Leterme I, om maar een voorbeeld te geven. Om dit programma uit te werken heeft men officieel wel meer dan twee jaar de tijd, maar op heel wat zaken zal men zolang niet kunnen wachten. Zo is de splitsing van B-H/V voorzien in het voorjaar van 2012. Als die er niet zou zijn bij de komende gemeenteraadsverkiezingen wordt het voor de Vlaamse meerderheidspartijen - en zeker voor CD&V - een echte ramp. - Enkele nieuwkomers in deze regering Di Rupo zijn zelf nog niet bekomen van de verrassing er bij te zijn en zijn feitelijk niet meteen inzetbaar. Hoe dat bv verder moet met Asiel & Migratie zou wel eens een groot probleem kunnen worden, zeker als het plots nog eens echt zou gaan winteren. - Elk wetsvoorstel dat door het huidige federale parlement zal worden goedgekeurd en door de hele Vlaamse oppositie zal worden verworpen, zal er een zijn zonder meerderheid in Vlaanderen en zal vreten aan de geloofwaardigheid van de Vlaamse traditionele partijen in de regering. - Vergeten we tenslotte niet, dat er voor bepaalde hervormingen twee derde meerderheden nodig zullen zijn en deze regering daarvoor afhangt van de groenen. Die reclameren nu al op de besparingen i.v.m. het afschaffen van bepaalde groene subsidies en hebben al gedreigd zich niet meer gebonden te voelen aan de gemaakte afspraken als de regering de gedane beloften zelf niet houdt. Di Rupo roept op tot solidariteit. Voor ons Vlamingen betekent dat niets anders dan we weer zullen moeten bijdraaien. Luc Van Doorslaer, een onderzoeker van Lessius Antwerpen en de KU Leuven, vatte dat gisteren in De Standaard goed samen; " Wat op Vlaams niveau "nationalisme" wordt genoemd, heet op Belgisch niveau "solidariteit"'. 'Ite capra' (vooruit met de geit') riep Raf Terwinge, de nieuwbakken en ook al onervaren nieuwe fractieleider van CD&V bij zijn maidenspeech in de Kamer. Het zal inderdaad nodig zijn. Vraag is maar, of het zal lukken.
Nadat vorig weekeinde bekend werd dat de Antwerpse CD&V voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 met de socialisten één lijst gaat maken die door Patrick Janssens zal getrokken worden, heeft de N-VA haar kartel met de christen-democraten in de koekenstad opgezegd en wel met onmiddellijke ingang. Ze zullen dus vanaf nu een onafhankelijke fractie vormen binnen de huidige Antwerpse meerderheid. Daardoor komt de politieke polarisatie van de stad in een stroomversnelling en is het denkelijk alleen nog uitzien wat de Antwerpse liberalen gaan doen. Die staan nog maar eens voor een verscheurende keuze: ofwel hun onafhankelijkheid opgeven ofwel riskeren platgedrukt te worden tussen de twee blokken: de zgz 'Stads Partij Antwerpen' (let op de afkorting: SPA!) en de N-VA. Ik vraag me zelfs af, of dit niet te ware reden is van de felle liberale aanvallen op de N-VA tijdens het debat in de federale kamer. Ondertussen komt ook uit wat ik enkele dagen geleden al schreef over CD&V: ze zullen blij mogen zijn als die stadspartij genoeg stemmen haalt bij de allochtonen om zelf nog aan enig postje van betekenis te geraken. Door het vertrek van Monica De Coninck naar de federale regering en de verschuivingen die daarop binnen de Antwerpse coalitie hebben plaatsgevonden, heeft de stad nu ook een 'echt en techtige' allochtone schepen. De groenen gaan daar groen van uitslaan! Tenslotte is er in Antwerpen nog altijd het Vlaams Belang, dat zelf de hoop op het burgemeesterschap heeft opgegeven, maar in het vooruitzicht van de clash tussen N-VA en SP.a wel eens de derde hond in het kegelspel zou kunnen worden. Er is alleen maar te hopen dat de partij zich dan pragmatisch genoeg zal opstellen, zodat de N-VA eindelijk eens een duidelijk standpunt zal moeten innemen in de Vlaamsnationale verhoudingen.
Ook voor Europa wordt het weer eens een cruciaal weekeinde. Zonder klare afspraken zal men de internationale geldmarkten nooit kunnen overtuigen. Draai en keer het zoals je wil, de Frans slogan 'L'argent fait la guerre' blijft nog altijd zijn waarde behouden. 'Het geld halen waar het zit', de tegenhanger van die slogan, is in deze gedigitaliseerde wereld volkomen achterhaald. Er bestaat dus, ondanks alles, nog steeds de mogelijkheid dat Europa op e.o.a. manier gesplitst zal worden. Misschien is dat voor Vlaanderen een uitgelezen kans, 'a window of opportunity' om het eens met een Engelstalige slogan te zeggen, om hetzelfde te doen met België. Als men er niet om baalt Europa te splitsen, zal er ook veel minder Europese tegenstand zijn, als Vlaanderen hetzelfde doet. Daarom is het initiatief van Kris Peeters om voor Vlaanderen een aparte rating te bekomen, een stap in de goede richting. Ook Vlaams parlementsvoorzitter Peumans heeft, ter gelegenheid van die soort Vlaamse kermis t.g.v. het 40-jarig bestaan van 'zijn' parlement nog eens herinnerd aan artikel 35 van de - nota bene - Belgische grondwet, die een mogelijkheid tot verdere splitsing van dit onland biedt. Ondertussen is het haast aandoenlijk om zien en horen hoe Open VLD de regering Di Rupo verdedigt. Uitgerekend de partij die het langst heeft dwarsgelegen, staat nu op de barricaden om de on-Vlaamse bestuursclub te steunen. Met vaderlandsliefde heeft dit allemaal weinig te maken, met de hete electorale adem van de N-VA in de nek zoveel te meer. En onze me(r)dia doen er weer duchtig aan mee. Bij het overzicht van de kranten, deze morgen op de radio, was er zelfs een die hoopte dat Di Rupo ... Europa zou redden. Voor wie dat geschreven heeft, heb ik maar één antwoord: 'zooooot'!
Nu Di Rupo eerste minister is, wordt hij als PS-voorzitter opgevolgd door ene Thierry Giet (uitspraak: zji-jèt). Moet het toch wel lukken, dat ik die man vrij goed ken, zeker. Al heeft het niets met politiek te maken. Mijn vrouw en ik hebben 15 jaar een abonnement gehad op de Opéra Royale de Wallonie* in Luik. Wij hadden plaatsen op het parterre en Giet en zijn echtgenote zaten vlak vóór ons. Elke voorstelling op dinsdag waren zij en wij daar op post. Ik heb hem nooit een voorstelling weten overslaan. Blijkbaar kon de politiek hem op die dagen gestolen worden. Over politiek is nooit gesproken en de man (én zijn vrouw, die - als ik me niet vergis - ooit het nieuws presenteerde op de RTBf) waren altijd even vriendelijk. Dat zou wel eens kunnen veranderen, nu hij voorzitter van de partij is geworden. Hij zal zijn deel van de kritiek nu wel moeten incasseren, nu de ploeg van Di Rupo een volgens de rode vakbonden veel te rechtse koers volgt. Hij zal geconfronteerd worden met het steeds terugkomende gesjoemel van partijgenoten, die er blijkbaar nooit genoeg van krijgen. Zopas zijn er weer nieuwe schandalen aan het licht gekomen, waarbij enkele fils à papa van vroegere sjoemelaars betrokken zijn. Giet houdt voorlopig de boot af. Hij wacht op het resultaat van het gerechtelijk onderzoek. Het is dus nog afwachten, of hij ze, zoals Di Rupo, straks ook als 'parvenus' de deur zal wijzen. Namen als Mathot en Van Cauwenberghe zijn als huismerken in Wallonië. Opmerkelijk is ook, dat Giet slechts voorzitter ad interim wordt genoemd. Alsof Di Rupo er zelf niet helemaal gerust in is en een terugkeer naar die job achter de hand houdt voor het geval het op federaal vlak finaal mis zou lopen...
* Hier en daar zal er wel iemand zijn die zich afvraagt, wat we daar in Luik gingen doen, terwijl we toch ook twee operahuizen hebben in Vlaanderen. Wel, wij gingen naar Luik, omdat men daar de opera's nog opvoerde volgens de originele libretti (scripts) en niet volgens de grillen van regisseurs die denken het beter te weten dan de componisten. Dat laatste gebeurt, jammer genoeg, steeds vaker bij de Vlaamse Opera Stichting (de VLOS), die in Antwerpen en Gent opereert en waarbij men daar niet meer ziet wat men hoort noch hoort wat men ziet. Waar opera synoniem geworden is van een soort provocatie, die met het oorspronkelijk verhaal niet veel meer te maken heeft. Een echte operaliefhebber gaat naar de opera om te genieten van een avondje passie en geweldige muziek, niet om zich te ergeren. In de Opéra Royale de Wallonie zijn er trouwens steeds boventitels in het Frans én het Nederlands (en - bij Franstalige opera's - in het Duits en het Nederlands), iets wat bv in de Munt in Brussel niet altijd het geval is. Tenslotte ook nog dit: cultuur (waaronder muziek) en politiek moet men gescheiden houden. Tenzij men zich wil verlagen tot het niveau van een Tom Barman of een Bartje Peeters...
In tegenstelling tot de haast triomfantelijke uitspraken van Markske, pardon, Wouterke Beke, dat de partij grandioos bezig is en die van partijslaaf Verherstraeten, die zegt dat CD&V terug de grootste partij van Vlaanderen zal worden, moeten de christen-democraten goed oppassen om bij een volgende stembusgang niet helemaal weggespoeld te worden. Enkele dagen geleden was er het bericht, dat de partij bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen samen met de SP.a één lijst zal vormen, met als kopman van 'zot van A', alias Patrick Janssens. Dat betekent, dat de CD&V-kiezers eigenlijk gevraagd worden voor Janssens te stemmen. Ik heb zo de vage indruk, dat er heel wat mensen dat niet zullen doen en dat Janssens zwaar zal moeten inzetten op de allochtone stemgerechtigden om straks de tsjeven nog enkele mandaten te kunnen gunnen in de koekenstad. Dit alles voor zover ze niet helemaal weggespoeld zullen worden door de N-VA tsunami. Ook op federaal vlak heeft de partij niet geaarzeld om harakiri te plegen, door geen enkele vrouw minister of staatssecretaris te laten worden in de regering Di Rupo. Naar het schijnt zou 60% van de CD&V-kiezers uit vrouwen bestaan en staat het vast dat 41% van hun verkozenen vrouwen zijn. 'Il faut le faire', zou Di Rupo zeggen. Ik wil niet overdrijven, maar neem dat een kwart van die ongetwijfeld misnoegde vrouwen zou afhaken... Dit alles, nu men weet bij een volgende verkiezing niet meer te zullen kunnen rekenen op de stemmenkanonnen die Leterme en Vervotje toch waren. Dat Vanackere nu - onder druk van de partij - geen gouverneur van West-Vlaanderen zal worden, maar zal worden uitgespeeld als hét CD&V boegbeeld in de regering Di Rupo, zal de partij niet veel extra stemmen bijbrengen. Vanackere is, in tegenstelling tot Leterme en Vervotje, géén stemmenkanon. Dat heeft niets te maken met de man zelf, maar met het feit dat hij in Brussel woont, waar hij zelfs riskeert niet meer rechtstreeks verkozen te worden wegens een gebrek aan Vlaamse kiezers. Een gevolg van het volgens CD&V toch zo goed geregeld communautair akkoord van de nieuwe bewindsploeg. CD&V draaft recht naar de electorale afgrond, 'al dirupo'!
De regering Di Rupo wordt ingezworen op Sinterklaas. Passender kan moeilijk. Om tot een verdeling van de postjes te komen, heeft men bijna een volledig etmaal moeten vergaderen. Het kader lijkt daarmee belangrijker dan het schilderij. Volgens het Peter Principe is dit een voorbeeld van bijzaakspecialisatie, een manier van werken om te verdoezelen dat men boven zijn competentieniveau zit. Deze incompetenten, in het Peter Principe 'PQ-nul' genoemd, zijn wel degenen die de volgende twee en een half jaar dit land gaan besturen. Ze beginnen alvast met een valse start, want eerst zouden er - om een voorbeeld te geven van crisisbeheersing - geen staatssecretarissen bijkomen, daarna toch drie om het labiele taalevenwicht te verbergen en uiteindelijk zijn er het zes geworden. Dat noemt men hier 'hervormingen'. Bij de laatste weekeindeditie van De Standaard, zat er een speciale bijlage, helemaal gewijd aan wat ze nu al 'Di Rupo I' noemen, iets waarin zo goed als niemand gelooft. In die bijlage mochten 40 zgz 'opiniemakers' hun gedacht zeggen over de nieuwe regering. Bij die 40 was er geen enkele Vlaams-nationalist, alsof die mensen niet meer meetellen of helemaal geen mening (meer) zouden hebben. En dit uitgerekend op een tijdstip waarin zopas twee peilingen, één van De Morgen en VTM en één van De Libre Belgique en de RTBf binnen de week beiden de partij van De Wever naar 40% van de Vlaamse stemmen zien gaan. Wat zouden ze graag een tweede cordon sanitair beginnen. Om zich daarvoor alvast warm te lopen werd in de bijlage wél de mening gevraagd van Jos Geysels, de uitvinder van het cordon tegen het Vlaams Blok...
Robert Stevaert, alias 'Steve Stunt', trekt zich terug uit het publieke leven. De man, die door De Morgen ooit 'God' werd genoemd, ziet het niet meer zitten. Gestart met het aureool dat alles gratis kon, bracht hij de SP.a tot bijna een kwart van de stemmen in Vlaanderen. Hij leek zich alles te kunnen veroorloven, was vriend van Fidel Castro, noemde zich een 'ultraliberale communist' om in Vietnam zaakjes te kunnen doen en een 'sociale zakenman' om de combinatie van zijn (15?) publieke mandaten met zijn bestuursfuncties in de privé-sector te verantwoorden. Hij zorgde ervoor dat de pensioengerechtigde leeftijd voor gouverneur verlaagd werd tot zestig jaar om die job in Limburg te kunnen overnemen en zelf gouverneur te worden. Dat bleek nog niet genoeg te zijn, waarna hij ook daar opstapte. Kortom, het leek erop alsof voor Stevaert de 'sky the limit' was en 'space the final frontier'. Niet dus. Na tien jaar was ook 'God' opgebrand. Ondertussen is gebleken dat 'gratis' niet bestaat, dat er altijd wel iemand is die de rekening zal moeten betalen. Stevaerts partij heeft dat moeten bekopen en zweeft momenteel nog net boven de 10%. Ze is er echter niet wijzer op geworden en heeft nu een nieuwe 'God' ontdekt: Di(o) Rupo. Mits onderdanig met deze mee te doen tegen een Vlaamse meerderheid in, is de kans groot dat de partij bij een volgende verkiezing nog enkele procentjes méér zal verliezen. Ondertussen zijn er in het PS Walhalla van Wodan Di Rupo weer enkele nieuwe politieke schandalen bekend geworden, waarin de hoofdrolspelers ditmaal zgn 'jonge wolven' zijn, inbegrepen twee fils à papa van vroegere sjoemelaars. Zal Di Rupo consequent zijn en deze ook 'parvenus' noemen of hoeft dat nu niet meer, nu de buit (bijna) binnen is? Dit land is het enige in de EU waar de socialisten nog mee aan het bewind zijn. De uitzondering die de regel bevestigt. De vraag is maar: hoe lang nog?
