Vorige week organiseerde Pro Flandria, het netwerk van Vlaamsgezinde ondernemers en academici, een debatavond over de miljardentransfers naar Wallonië, dit n.a.v. de heruitgave van het boek van wijlen professor Juul Hannes ‘Vlaanderen betaalt – de mythe van de omgekeerde transfers’, waarover ook ik het had in mijn blog van 27 juni jl (‘Les transfers’).
Het debat werd ingezet door niemand minder dan Rik van Cauwelaert, de éminence grise van de Vlaamse politieke journalistiek. Hij werd bijgestaan door econoom Erik Buyst van de KULeuven die het hele verhaal van Hannes nog eens had nagetrokken en alleen maar kon bevestigen dat er sinds 1830 geen omgekeerde transfers liepen van het toen rijkere Wallonië (én Brussel) naar het armlastige Vlaanderen.
Verder op de debatavond kregen drie Vlaamse politici de kans hun visie op de zaak te geven. Chris Janssens (VB) en Hendrik Bogaert (CD&V) hadden daarover een vrij gelijklopende visie, nl dat de weg naar een autonoom Vlaanderen moet vertrekken vanuit het Vlaams parlement. Bogaert ziet dat wel eerder gebeuren via e.o.a. confederalisme, Janssens wil de onafhankelijkheid. De derde, Theo Francken (N-VA), was eerder sceptisch, zei Catalaanse toestanden te vrezen en dat de enige weg via onderhandelingen met de Franstaligen – PS op kop – zal moeten verlopen. Daarmee zit Theo braafjes op één lijn met zijn N-VA-voorzitter De Wever.
Nu is het zo dat eender welke discussie over autonomie, confederalisme en/of onafhankelijkheid inderdaad tenslotte met de Franstaligen zal moeten besproken worden. Eer het echter zo ver is, heeft Vlaanderen er alle belang bij dan zo sterk mogelijk te staan en dat kan alleen via een meerderheid binnen het eigen parlement. Eens die verkregen is, heeft Vlaanderen tenminste een stok achter de deur en hoeft ze eindelijk eens niet meer te onderhandelen vanuit een verzwakte positie, zoals dat nu meestal het geval is.
Wat trouwens die verwijzing naar Catalaanse toestanden betreft, heeft Franken het mis. Catalanen, Schotten, Zuid-Tirolers en andere Europese volkeren die e.o.a. vorm van autonomie nastreven, zijn allemaal minderheden in het land waarin ze zich nu bevinden. Wij, Vlamingen, zijn een meerderheid in dit land. De enige meerderheid ter wereld in een democratisch land die het niet voor het zeggen heeft en die bovendien jaarlijks miljarden euro van zijn welvaart afgeeft. Geld dat grotendeels niet geïnvesteerd, maar uitgedeeld wordt aan overbodige instellingen zoals die Franse Gemeenschap en aan politiek benoemde vriendjes.
|