Als lid van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) krijg ik het maandblad van de beweging, ‘Onaf’, dat zich ook erg bekommerd om de situatie van de Brusselse Vlamingen. Daarin stond laatst een reactie van Hilde Roosens i.v.m. een artikel van Jules Gheude, schrijver, oud-medewerker en biograaf van François Perrin, die reeds meerdere essays publiceerde over de Belgische communautaire kwestie (ook in Knack), in het Franse tijdschrift Marianne. Daarbij houdt hij een pleidooi voor de integratie van Wallonië én Brussel bij Frankrijk, een strekking die bekend staat als’ rattachisme’. Hilde Roosens reageert daarop, waarbij ze schrijft dat Brussel een enclave is in Vlaanderen, waaruit ze best niet wordt gelicht. Daarin schrijft ze ook dat Brussel nooit een Waalse stad is geweest en bij Vlaanderen hoort waarvan het de hoofdstad is en niets te winnen heeft bij een derderangsrol als ‘ville de province’ in Frankrijk. Daarin heeft ze, mijns inziens, gelijk. Maar wat dan wél?
Als het ooit zover komt, zou men best – mijns inziens - de Brusselaars zelf laten kiezen wat ze willen: een onafhankelijk stadsgewest, bij Wallonië of bij Vlaanderen. De kans is groot dat de kiekenfretters voor de eerste oplossing gaan kiezen, niet voor Vlaanderen en ook niet voor Wallonië, hoe graag de Walen het ook zouden willen (‘la Fédération’, weet je wel).
Mochten de Brusselaars kiezen voor een onafhankelijk stadgewest, dan moeten ze wel beseffen dat de stad financieel dan zelf bedruipend moet zijn, t.t.z. de tering naar de nering zet en zelf voor de eigen middelen moet zorgen. Dat Brussel bij Wallonië zou komen, zou een lachertje zijn, want die regio heeft zijn eigen begroting niet eens onder controle. Vlaanderen zou dat wél kunnen, maar dan op voorwaarde dat het een confederatie aangaat, waarbij Brussel één stadgewest wordt – en niet een gewest én een stad, zoals nu – dat Brussel één gemeente wordt en geen 19 zoals nu en dat Brussel één politiezone krijgt en geen zes (straks misschien zeven), zoals nu. Zie je dat al gebeuren?
Vroeg of laat zal er echter ook voor Brussel een oplossing moeten komen. Brussel was ooit een Vlaamse stad, maar is dat nu niet meer. Het is zelfs geen Franstalige stad meer, de lingua franca is er Engels geworden en bij vele Brusselaars thuis Arabisch. Samenwerken kan ook in de toekomst, maar niet verbeulemanst, zoals het nu is.
Vlaanderen zal de Brusselse Vlamingen altijd moeten blijven steunen op gebied van gezondheidszorg en cultuur, maar dat is niets nieuws. Dat gebeurt nu ook al.
|