Als het met de interne keuken van een land de verkeerde kant uit gaat, dan zoekt het heersende systeem meestal een vijand in het buitenland. Op die manier worden de binnenlandse problemen geminimaliseerd en wordt de aandacht van de eigen zorgen afgeleid. In de huidige, moeilijke Belgische financiële situatie is dat niet anders. Onze 'vijand' zit in het buitenland. Erger zelfs: wij hebben meerdere buitenlandse vijanden. Het doet me denken aan een uitspraak van de vroegere, legendarische Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken, Jozef Luns, die ooit verklaarde dat 'Nederland een klein land was en daardoor zoveel buitenland had'. Daar België nog iets kleiner is, hebben wij zo nóg meer buitenland. We zullen dan maar best zwijgen over Luxemburg*, zeker? Onze eerste vijand, althans volgens Di Rupo, Magnette, Giet (spreek uit: 'zjiejè') en hun volgelingen, is Europa dat veel te rechts is, veel te liberaal. Van alle Europese premiers zijn enkel Di Rupo en de Deense eerste minister links. Om het even bij Di Rupo te houden, die zou in principe dan ook tégen de Europese raad van ministers moeten zijn en vóór de Europese Commissie, maar dat is dus blijkbaar niet zo. De man (sic) is dan ook helemaal niet consequent en men kan zich terecht afvragen of hij de ernst van de situatie wel helemaal begrijpt. Als stichtend lid, als klein land en als thuishaven van de E.U. heeft België er alle belang bij zich achter de Commissie te scharen, quod non. Ook het IMF heeft nu de boter gegeten. Een delegatie ervan bracht een bezoek van vier dagen aan dit land en verklaarde, bij monde van delegatieleider Eric De Vrijer (what's in a name!) o.m. dat de regering hier moet beseffen, 'dat er aan de inkomstenkant niets meer te rapen valt'. M.a.w. dat nieuwe belastingen, dé natte droom van de PS, niet (meer) kunnen in een land waar ze al bijna de helft van het bbp uitmaken. Verder zijn er natuurlijk de Amerikaanse ratingbureaus, die niet deugen. Dat België, na Griekenland, Italië en Portugal, de hoogste schuldgraad heeft van de hele eurozone, so what? De omvang van de Belgische schuld die dit jaar nog geherfinancierd moet worden, bedraagt 19% van onze hele economie... Met onze schuldgraad van bijna 100% zouden we dan ook best heel nederig blijven en dat laatste geldt in de eerste plaats voor onze eerste pippo. De vraag is maar, of hij dat zal aanvaarden, hij die al een hele tijd gewend is in zijn partij en zijn regio de eenoog te zijn die koning is.
* Generaal De Gaulle, die ook als Franse president niet hoog opliep met Europa (toen nog met zes), beviel ooit van de volgende uitspraak: 'Frankrijk en Duitsland, ja. Dat zijn grote landen. Nederland is een klein land, België is ook een klein land. Luxemburg is zelfs geen land. En dan zijn er nog de Italianen. Vandaag gaan ze akkoord en morgen zijn ze weer Italiaan'.
In de hele heisa over de nationale vakbondsstaking van maandag, is de nieuwjaarsreceptie van de PS bijna onopgemerkt voorbijgegaan. Toch werd daar iets zeer belangrijks verteld. Thierry Giet, plaatsvervangend voorzitter - partij bloempot, zeg maar - is geen politiek zwaargewicht en wat hij daar verklaarde zal hij wel niet zelf op papier hebben gezet. Hij zei nl dat de regering Di Rupo geen verdere besparingen meer mag doorvoeren. Als dat echt het standpunt van de PS zou zijn, dan zou het zeer binnenkort met die regering wel eens gedaan kunnen zijn. De waarheid is nl dat er extra zal moéten bespaard worden. Om te beginnen moet er bij de begrotingscontrole van februari al anderhalf miljard euro gevonden worden voor het geld dat nu op vraag van Europa bevroren op de Belgische begroting staat. Bovendien weet men nu al dat dit niet voldoende zal zijn en dat er dus nog extra geld zal moeten gevonden worden. Dat vraagt niet alleen Europa, maar ook het IMF dat daarover zopas nog een persbericht de wereld heeft ingestuurd. Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is (voor Di Rupo althans) heeft, na Moody's en Standard & Poors, nu ook het derde ratingsbureau, Fitch, de rating van België van AA+ naar AA gebracht, mét daarbij een negatief advies. Excuus-Truus minister Vanackere, die maar blijft beweren dat het allemaal niet zo ernstig is, kreeg bovendien eergisteren op een vergadering met zijn EU-collega's te horen, dat de Belgische begroting een 'borderline' geval is. Kantje boord, zeg maar. En er is nog meer. Op vraag van Merkel*, hebben Duitsland, Spanje en Italië al aanvaard om een schuldenrem in hun Grondwet op te nemen, de zgn 'golden rule'. CD&V heeft nu een wetsvoorstel klaar om dat ook in België te doen. Dat zou betekenen, dat het dan ook hier amen en uit zal zijn met het maken van schulden à volonté en dat men de tering naar de nering zal moeten zetten, wat voor de PS het equivalent is van vloeken in de kerk. Men kan zich terecht afvragen, of de hele huidige vakbondsagitatie niet met opzet is opgestart om Di Rupo een excuus te geven straks zonder gezichtsverlies af te treden en dit nog vóór de volgende begrotingscontrole, omdat daar zal blijken dat er nóg meer zal moeten bespaard worden, hetgeen de PS dus niet wil. Deze partij heeft de laatste decennia steeds trouw de eisen van haar rode vakbond ondergaan en uitgevoerd. Nu ze dat niet meer openlijk kan o.w.v. het zgz 'premier dividend', zit ze in een voor haar onmogelijke situatie. Ze is m.i. dan ook op zoek naar een vlucht vooruit om er op die manier van onderuit te geraken. Het zal dát zijn of op ramkoers gaan met haar rode achterban.
* Het artikel van Di Rupo in Der Spiegel, waarover zoveel te doen was, blijkt daar op bladzijde ... 95 gestaan te hebben, wat het al een heel stuk minder relevant maakte. Mietje had voor de ontmoeting met Grietje trouwens afgezien van zijn rood strikje. Hij droeg er een zwart, alsof hij naar een begrafenis dacht te gaan...
'Verloren maandag' is een bijna uitsluitend Vlaamse traditie, die vooral in de regio Antwerpen wordt gevierd. Ik schrijf 'bijna' want, naar 't schijnt, kent men deze gewoonte ook in Doornik, net over de taalgrens. Die dag, op de maandag na de eerste zondag na Driekoningen (oef!), worden dan bij de plaatselijke bakkers worstenbroden en appelflappen gebakken. Heerlijk, zeker als men die vers uit de oven eten kan. Dit jaar krijgen we een tweede verloren maandag, een 'verloren maandag/bis', zeg maar. Die zal 'gevierd' worden over het hele Belgische grondgebied met een nationale staking van de vakbonden, een staking die nu al kan beschouwd worden als de meest idiote in haar soort. Ze is er nl op gericht het hele land lam te leggen, omdat de vakbonden zgz niet genoeg inspraak hebben gehad in het regeerakkoord van Di Rupo and his boys (and girls). Een staking tegen een regering die eindelijk nog eens geleid wordt door een rode PS-er, krijgt dus de wind van voor door voornamelijk de eigen rode vakbonden. Il faut le faire, om het even in de tweede taal van Di Rupo te houden. En om daar even op door te bomen: in Di Rupo's moederland hebben ze de maffia, wij hebben de vakbonden. Aanstaande maandag dus geen worstenbroden noch appelflappen. Alleen geween en tandengeknars. In de eerste plaats bij de bedrijfsleiders en alle mensen die gewoon hun ding willen doen: gaan werken. En bij de hogeschool- en universiteitsstudenten, die maandag examens hebben. Volgens een on-line enquête is 89% van de Belgen er niet voor te vinden. De reacties op een eigen twitter-actie van het ABVV zijn voor het overgrote deel negatief, iets wat de simpele rode zielen helemaal niet verwacht hadden in het streven naar hun groot gelijk. Maar de vakbonden zetten door. Ze gaan maandag desnoods met een kanon op een mug schieten. Op de verkeerde mug dan nog, want zij treffen in de eerste plaats de bedrijven en de werkende mensen en niét die regering die aan de basis ligt van hun ongenoegen. Als anti-publiciteit voor hun eigen winkel kan dat tellen. 2012 wordt voor de Chinezen het jaar van de draak. Wij moeten ons tevreden stellen met de 'rode' poon. Lekker, zeker als die geserveerd wordt 'à la niçoise', maar dan ook weer niet om er zich een heel jaar aan op te trekken. Ondertussen moeten we zien het verder te rooien met het rode strikje.
In mijn blog van 20 dezer ('De federale hold-up'), had ik het o.m. over het welles-nietes verhaal van de nieuwe financieringswet van de regering Di Rupo. Die werd door een econoom van de KU Leuven eerst nadelig geacht voor Vlaanderen, dan weer niet en daarna 'misschien'. De man die deze verhalen schreef is hoogleraar André Decoster en zijn eerste studie, die verscheen in De Tijd, was groot nieuws. Zij bevestigde nl de stelling van Bart De Wever dat die nieuwe financieringswet Vlaanderen enkele miljarden euro armer zou maken. Daarop volgde een stevig debat tussen De Wever en Beke en werd het nog groter nieuws toen diezelfde Decoster zijn conclusies omdraaide, om daarna nog eens van mening te veranderen en te stellen dat het nog de twee kanten uit kon. Volgens hem kwam dat laatste vooral, omdat Vlaanderen in de toekomst meer zal af te rekenen hebben met de vergrijzing, waardoor de transfers wel eens van richting zouden kunnen veranderen. Dat laatste is lulkoek. Om dat te bereiken zouden er in Wallonië gedurende vele jaren tienduizenden nieuwe banen moeten gecreëerd worden en zou anderzijds de groei van de Vlaamse werkgelegenheid moeten stilvallen, wat niemand zomaar ziet gebeuren. Nu blijkt, dat diezelfde Decoster voor de belgicisten van Groen werkt(e). Hij had die partij o.m. geadviseerd tijdens de onderhandelingen over de staatshervorming en was blijkbaar geschrokken van zijn eigen waarheid. Om zijn politieke vrienden te plezieren, heeft hij dan maar zijn eigen studie 'bijgestuurd'. Dat zo'n man nog au sérieux wordt genomen en in onze media ruimte krijgt om zijn tot tweemaal toe verdraaide 'wetenschappelijke' standpunten uiteen te zetten, kan er bij mij niet in. Dat zoiets nog gebeurt bij de rood-groene VRT, tot daar toe. Paul de Grauwe krijgt daar ook te pas en te onpas een open tribune, sinds hij met Verhofstadt mee is omgedraaid en als voormalige liberaal nu in Europa de linkse standpunten verdedigt. Een dagblad zoals De Standaard, dat zichzelf een 'kwaliteitskrant' noemt en een fatsoenlijke katern 'Mens & Economie' heeft, zou beter moeten weten. Economen en wetenschappers die zich laten conditioneren door politieke partijen en er met hun pet naar smijten, horen niet meer thuis in een dergelijke materie, ongeacht wat voor geleerde titel ze ook dragen.
Over dat bezoek van Di Rupo aan Angela Merkel is heel wat papier aan vuil gemaakt. Zeker na zijn artikel in Der Spiegel, waarin 'Strikkie' feitelijk de kritiek van zijn 'dauphin' Magnette op Europa herhaalde. Met dit verschil echter, dat deze laatste de man (Olli Rehn) speelde en Di Rupo dat, gelukkig maar, niet deed. Als er bij het bezoek aan Berlijn tenslotte toch een valse noot was, dan was het op het ogenblik waarop Di Rupo voor zijn beurt praatte en antwoordde op een vraag die aan Merkel gericht was en niet aan hem. De blik die Merkel hem toen toewierp, was er dan ook een van 'Ik zal die pippo dat plezier maar gunnen, zeker?'. Voor de rest was het hele bezoek een protocollaire afwikkeling in sneltempo. De lunch was binnen het uur afgelopen, want Angela moest die dag nog de heren Van Rompuy en Barroso zien. Ook al geen echte zwaargewichten in een Europa waar het de staatshoofden die de echte beslissingen nemen, maar momenteel blijkbaar toch belangrijker dan een premier die blijkbaar nog niet gesnapt heeft dat hij het leeuwendeel van de taken, die hij voor zich opeist, ondertussen al heeft afgestaan aan datzelfde Europa. Merkel maakte zich zelf, officieel althans, niet eens meer druk over de Belgische index, de heilige koe van onze linkse partijen en vakbonden. Wel vertelde ze tussen neus en lippen, dat 'landen, die geen rekening houden met hun concurrentiekracht, het moeilijk zullen krijgen'. Een waarschuwing die kan tellen. Hoe belangrijk Di Rupo in Europa is, blijkt trouwens uit het feit dat hij zich schijnbaar in de eerste plaats bekommert om zijn imago in Vlaanderen. Zo trekt hij deze week niet naar het World Economic Forum in het Zwitserse Davos, waar een elite aan zakenlui en wereldleiders elkaar ontmoeten. Nee, Di Rupo gaat zondag naar het WK veldrijden in Koksijde. Voor sommige simpele Vlaamse zielen mag dat sympathiek overkomen, maar we kopen er niets voor. Vlaanderen zal er straks niet beter op worden als De Rupo's Nederlands zal verbeteren en er verder bv niet geraakt wordt aan de transfers, waaraan datzelfde Vlaanderen zich blauw betaalt.
I.v.m. met een mogelijke verhuis van de VRT naar Vilvoorde of Mechelen, iets wat nog vóór het zomerreces moet beslist worden door de Vlaamse regering, schoten ze in Brussel nog eens wakker. De VRT uit Brussel weghalen, dat kan niet, hoorde men van alle kanten. Voka verhuist van Antwerpen naar Brussel en de VRT zou er wegtrekken. Onmogelijk. Daar valt misschien iets voor te zeggen, vraag is maar wat we er voor kopen. Als immers puntje bij paaltje komt, wordt steeds verondersteld dat Vlaanderen Brussel 'bijpast' en als datzelfde Vlaanderen van Brussels iets vraagt, is het meestal noppes. Nu vraagt men bv wéér geld, deze keer voor de MIVB, de Brusselse openbare vervoersmaatschappij. Die zou extra geld nodig hebben omdat ze het groeiende aantal reizigers niet meer de baas kan. Vraag is maar of die reizigers daar ook zo royaal betalen als die bij 'onze' Lijn, die slechts een 15% inkomsten heeft uit reizigerstickets. Men vraagt zich wel eens af, waaraan dat Brussel dan wél geld besteedt, buiten de bijna wekelijkse feesten die het organiseert. Wel, dat hebben we pas nog kunnen meemaken. De Vlaamse Vlerick school wil nl een derde campus openen in Brussel en wou die onderbrengen in het oude, leegstaande beursgebouw. Dat gebouw is eigendom van de stad, maar was in erfpacht gegeven aan Euronext, een internationale beursmaatschappij. Er was al een akkoord tussen Euronext en de school, maar de stad Brussel heeft er een stokje voor gestoken. Men wilde daar nl niet, dat er in een voor hen zgz 'monument' een Vlaamse school kwam. En, om dat te vermijden, betaalde de stad Brussel aan Euronext de som van liefst 4,7 miljoen euro om de erfpacht te beëindigen! M.a.w. om de Vlaamse aanwezigheid in Brussel te fnuiken, heeft de stad plots wél geld. Ondertussen staat dat beursgebouw leeg, weet niemand wat er dan wél mee zal gebeuren en brengt de hele zaak niets op. N.a.v. de discussie tussen Walen en Brusselaars over 'Wallobrux' en het feit dat een regionale Waalse minister daaraan een eind wil maken, reageerde 'Flup Moustache', de PS partij-ideoloog, met te zeggen, dat Brussel zich tot Vlaanderen zou wenden als Wallonië niet langer met Brussel zou willen samenwerken. Geloof er maar beter niks van, dit is pure bluf, chantage en volksverlakkerij. Moureau zal, als nieuwe bekeerling, Brussel nog eerder verkopen aan de islam dan samen te werken met Vlaanderen.
... confuse them', is het Engelse adagium. En dat is ook exact waar Di Rupo, hierbij geholpen door de Vlaamse knechten uit zijn regering, mee bezig is. Na de verwarring over de toepassing van de woonkredieten, veroorzaakt door de tegenstrijdige verklaringen van Vanackere en Verherstraeten (die daarna de Vlaamse regering de schuld gaven), valt te vrezen, dat er straks nog meer lijken uit de kast zullen vallen als bv de overdracht van de kinderbijslag en nog enkele van die zgz 'hervormingen' aan bod zullen komen. Het zijn trouwens niet alleen de politici uit het Vlaamse parlement die meer duidelijkheid vragen. Ook de autoconstructeurs en verkopers weten momenteel nog steeds niet echt wat ze hun klanten moeten vertellen. Dat leidde op het zopas gesloten autosalon tot een bijbelse spraakverwarring, met als resultaat minder bezoekers en minder verkopen. Het feit dat er ondanks alles toch meer offertes genoteerd werden, spreekt boekdelen. De meeste van de klanten die dergelijke offertes hebben gevraagd, willen eerst meer duidelijkheid alvorens ze zullen beslissen tot het al dan niet kopen van een nieuw voertuig. En daar houdt het niet bij op. Ook de hoofdreden, waarom de vakbonden vasthouden aan de nationale staking van 30 januari, is omdat ook zij hoegenaamd niet weten wat er allemaal te gebeuren staat. Dit gezegd zijnde, zou er dan ook geen enkele reden tot staken mogen zijn alvorens men meer duidelijkheid heeft. Met de wetenschap, dat de geplande beslissingen - hoe onduidelijk ook - toch zullen genomen worden en met het voorbeeld van de mislukte laatste nationale staking van 2005 (tegen het generatiepact en de brugpensioenleeftijd) in het achterhoofd, is het waanzin het land nu opnieuw op stelten te zetten, de bedrijven verlies te laten lijden en tenslotte misschien een half miljoen stakers te moeten uitbetalen voor een verloren zaak. Alvorens Europa af te reizen om kennis te gaan maken met zijn collega's premiers en zijn eigen groot gelijk te gaan proclameren, zou Di Rupo er beter voor zorgen eerst wat orde op zaken te brengen in zijn eigen regering.
