... confuse them', is het Engelse adagium. En dat is ook exact waar Di Rupo, hierbij geholpen door de Vlaamse knechten uit zijn regering, mee bezig is. Na de verwarring over de toepassing van de woonkredieten, veroorzaakt door de tegenstrijdige verklaringen van Vanackere en Verherstraeten (die daarna de Vlaamse regering de schuld gaven), valt te vrezen, dat er straks nog meer lijken uit de kast zullen vallen als bv de overdracht van de kinderbijslag en nog enkele van die zgz 'hervormingen' aan bod zullen komen. Het zijn trouwens niet alleen de politici uit het Vlaamse parlement die meer duidelijkheid vragen. Ook de autoconstructeurs en verkopers weten momenteel nog steeds niet echt wat ze hun klanten moeten vertellen. Dat leidde op het zopas gesloten autosalon tot een bijbelse spraakverwarring, met als resultaat minder bezoekers en minder verkopen. Het feit dat er ondanks alles toch meer offertes genoteerd werden, spreekt boekdelen. De meeste van de klanten die dergelijke offertes hebben gevraagd, willen eerst meer duidelijkheid alvorens ze zullen beslissen tot het al dan niet kopen van een nieuw voertuig. En daar houdt het niet bij op. Ook de hoofdreden, waarom de vakbonden vasthouden aan de nationale staking van 30 januari, is omdat ook zij hoegenaamd niet weten wat er allemaal te gebeuren staat. Dit gezegd zijnde, zou er dan ook geen enkele reden tot staken mogen zijn alvorens men meer duidelijkheid heeft. Met de wetenschap, dat de geplande beslissingen - hoe onduidelijk ook - toch zullen genomen worden en met het voorbeeld van de mislukte laatste nationale staking van 2005 (tegen het generatiepact en de brugpensioenleeftijd) in het achterhoofd, is het waanzin het land nu opnieuw op stelten te zetten, de bedrijven verlies te laten lijden en tenslotte misschien een half miljoen stakers te moeten uitbetalen voor een verloren zaak. Alvorens Europa af te reizen om kennis te gaan maken met zijn collega's premiers en zijn eigen groot gelijk te gaan proclameren, zou Di Rupo er beter voor zorgen eerst wat orde op zaken te brengen in zijn eigen regering.
Dit jaar gaat het spoken in Antwerpen. Na Brabo, Antigoon en de Lange Wapper, komt nu ook de Zwarte Madam naar de koekenstad, in de persoon van Annemie Turtelboom. Wat ze erover ook mag verklaren, met veel 'goesting' is het niet, maar ze moet wel van de huidige blauwe leiding. De vorige leiding (Verhofstadt, De Gucht en Co) heeft de havenstad steeds verwaarloosd. Toen ze er ooit een degelijke kandidaat burgemeester had, in de persoon van havenschepen Leo Delwaide, koos ze voor Hugo Coveliers. De achterliggende gedachte was, dat de Oost-Vlaamse papenvreters Delwaide niet luchtten omdat hij een katholieke achtergrond had. Coveliers, in de volksmond " 't Kofschip" genoemd, was een ex-Volksunieman die in zijn thuishaven Borgerokko, waar hij het ooit eens voor het zeggen heeft gehad, de kruisbeelden uit de gemeentelijke klaslokalen liet halen, wat beter paste in het denkbeeld van de oh zo verdraagzame Verhofstadt. Later is Coveliers ook bij de VLD opgestapt, met een andere partij begonnen (VLOTT), een soort kartel gaan vormen met het Vlaams Belang tot hij er tenslotte de brui aan gegeven heeft. Hij zit nog in de Antwerpse gemeenteraad, maar zal dit jaar niet meer opkomen bij de gemeenteraadsverkiezingen. Tussendoor was er nog de rebellie van 'Bruin Wardje' Beyens, die ook al een nieuwe partij begon, het 'Liberaal Appél', dat evenmin potten brak, waarna Ward de dramatische beslissing nam uit het leven te stappen. De voorlopig laatste afvallige werd Ludo Van Campenhout, die met de partij brak n.a.v. de discussie over de Oosterweelverbinding en overstapte naar de N-VA. Coming Woman Annick De Ridder was ondertussen uit de politiek gestapt en heeft nu een toffe job bij de Hesse Natie van Fernand Huts. De blauwe partij, die onder Delwaide nog zo'n 20% van de stemmen vergaarde, is verschrompeld tot iets rond de 5% en nu moet Turtelboom zien de liberale meubelen te redden. Een Turtelboom die - nota bene - uit de vroegere CVP komt, waar ze niet verkozen geraakte, evenmin trouwens als in haar huidige partij, maar die daar omhoog is geklommen/gevallen (schrappen wat niet past) omdat ze bereid was enkele ondankbare taken op zich te nemen, waarvan Patrick Dewael, nog zo iemand van de oude leiding, vanaf wou. Eerst als pispaal voor Asiel & Migratie, bijgevoegd bij dezelfde Dewael. Daarna op Binnenlandse Zaken toen Patje er ook daar de brui aan gaf. Het ministerschap over Justitie zou ze gekregen hebben op voorwaarde dat ze van haar woonplaats Puurs naar Antwerpen zou verhuizen. Bovenop zou ze de zekerheid hebben gekregen om Open VLD lijsttrekker te worden van de Antwerpse kieskring bij de federale verkiezingen van 2014 (dit ten nadele van ex 'his master's voice' Bartje Somers). De Antwerpse liberalen hebben één troost: zij zijn tenminste niet opgeslorpt door de rode lijst van Patrick Janssens, zoals met CD&V gebeurd is. De Antwerpse tsjeven spelen niet eens meer mee. In het duel Janssens-De Wever maakt alleen De Winter nog een kansje op de wip te zitten. Tenzij de Zwarte Madam roet in het eten zou strooien...
Het is me wat, dat mailtjesverkeer op de Vlaamse kabinetten. Vroeger was er al de commotie over een van Van den Broucke, dan die van Lieten en nu die van Muyters. 'Much ado about nothing', om het met Shakespeare te zeggen, maar de Vlaamse oppositie denkt er blijkbaar anders over en het zal dan ook nog een tijdje blijven rommelen. Nota bene: over mailtjes die al twee jaar oud zijn. Nog niet verjaard, zoals die van de pedofielschandalen in de Kerk, maar het begint toch al te tellen. M.i. heeft het niet alleen met Muyters te maken, maar wel met een poging van de zgz 'traditionele partijen' om de N-VA uit de Vlaamse regering te krijgen. Een ketting is zo sterk als haar zwakste schakel en dat blijkt Muyters inderdaad te zijn. Vlak na het akkoord over de regering Di Rupo, kwam De Croo Jr al met het voorstel om de Vlaamse regering te wijzigen naar het beeld van de federale. Verder is het opmerkelijk, hoe hevig de SP.a in het federale parlement tekeer gaat tegen de N-VA. Als men Van der Maelen bezig zag (en hoorde), leek het er wel op alsof hemel en aarde vergingen. Dat alles om enkele inderdaad foutieve mailtjes, maar niet om een foutief beleid. Het kader was weer eens belangrijker dan het schilderij. Als ministers in de toekomst zouden moeten aftreden als gevolg van wat medewerkers allemaal rondmailen, dan zaten we in de kortste tijd zonder ministers en zonder regering (al hebben we gezien dat dat laatste nog niet zó erg is). Dit alles gezegd zijnde, meen ik te mogen stellen, dat ook de N-VA fouten heeft gemaakt. De grootste was wellicht, dat ze bij de vorming van de Vlaamse regering de Open VLD heeft laten vallen voor de SP.a. Als het andersom geweest was, zou het hele debat over de Oosterweelverbinding in Antwerpen er wellicht heel anders uitgezien hebben en zag men nu misschien licht aan het einde van de tunnel(s). Dat maken we misschien nooit meer mee (ik althans niet) en zal het gevaar van een verkeersinfarct rond de koekenstad met de dag doen toenemen. Zoals het deze week nog is voorgevallen dat een chauffeur van 82(!) de controle van zijn stuur kwijt raakte en het hele verkeer voor meer dan een halve dag in de soep draaide. En dat was geen mailtje voor nodig...
Na het welles-nietes verhaal over de nieuwe financieringswet, die door enkele KU Leuven 'specialisten' eerst voordelig werd geacht voor Vlaanderen, dan weer niet en dan 'misschien', is er een tweede discussie losgebarsten over de belastingaftrek van de hypotheekkosten van aangekochte en/of verbouwde en gebouwde woningen. Het komische van het hele verhaal is, dat het gaat om een materie die pas over twee jaar ingevoerd gaat worden en waarvan op dit ogenblik eigenlijk niemand precies weet hoe dat zal gaan gebeuren. De zaak is nu nl nog federaal, zou eerst moeten worden aangepast en moet daarna - volgens de huidige regeerakkoorden - regionaal worden. De Vlaamse belgicisten, Vanackere op kop, verwijten de nationalisten dat ze eerst die overdracht eisten en nu niet meer akkoord zouden gaan. Heimelijk hoopt hij feitelijk, dat er niets van in huis zal komen, zodat het federaal niveau er financieel versterkt uit zou komen, iets wat ook het geval dreigt te worden bij de zgz 'hervorming' van de financieringswet. In feite is het allemaal poepsimpel, 'simple comme bonjour': als er bevoegdheden (moeten) worden overgedragen, dan moeten ook de middelen daarvoor volgen. Die moeten blijven wat ze waren én voldoende zijn. Als het immers waar is wat professor Nancy Huyghebaert - ook al van de KU Leuven - zegt, nl dat de gewesten maar een derde van het geld zullen krijgen van wat de federale regering nu aan de belastingaftrek besteedt, dan begint dit allemaal zo stilletjesaan op een hold-up te lijken. Dan zou de federale staat nu 4,87 miljard euro besteden aan de belastingaftrek op woningkredieten, terwijl Vlaanderen straks hetzelfde zou moeten garanderen met slechts 1,4 miljard. Mission impossible. En zo zijn we terug bij af, bij het feit dat Vlaanderen ook aan deze zaak geld zal verliezen. De geschiedenis blijft zich herhalen.
Sinds het overlijden van mijn echtgenote, zie ik nog bitter weinig Tv. Vroeger al zag ik meestal het nieuws en keek zij naar de latere programma's, terwijl ik zat te lezen. Nu zie ik meestal nog steeds de journaals, soms Terzake als er iets is aangekondigd dat met het nieuws te maken heeft en daarna wordt het klassieke muziek op de radio of via CD. Dat alles maakt, dat ik nooit programma's zie van bv Woestijnvis en dus ook niet hun 'Pappenheimers'. Dat blijkt daar niet altijd zo koosjer aan toe te gaan. Zo was er op 1 januari een uitzending, waarin Bart De Wever tegenover Wouter Beke en Alexander De Croo kwam te staan en het daar alles behalve gezellig aan toe ging. Vooral De Wever werd er in een slecht daglicht gesteld omdat hij zijn gekende 'grove munitie' naar boven mocht halen en de andere twee zgz 'beleefd' bleven. Zo leek het althans. Nu blijkt immers, dat Beke zelf heeft toegegeven (in Dag Allemaal), dat hij en De Croo zich toen helemaal niet hebben laten doen, zoals de kijkers dachten te zien, maar dat hun replieken aan De Wever werden weggeknipt. M.a.w. De Wever werd met opzet in een slecht daglicht gesteld. Het waren trouwens niet alleen de toevallige kijkers die daarin trapten. Zelfs een doorwinterde journalist zoals Marcel Van Nieuwenborgh uitte zijn bezorgdheid over een dergelijke uitzending via een artikel in 'Kerk & Leven'. Daarmee houdt het trouwens niet op. In de Pappenheimers uitzending van 8 januari kwam er de volgende quizvraag: ' Over welke partij hebben we het, als we zeggen dat met de afscheiding van de Belfort groep het "kaf van het kaf" werd gescheiden?'. Vice Quicky mocht het antwoord geven: het Vlaams Belang. Dit is zonder meer demonisering van een laag allooi, waarbij op de officiële zender alleen over het VB gesproken wordt als het denigrerend is. ook al komt het van een zgz 'toeleverancier' als Woestijnvis. Die toeleverancier gaat trouwens in het najaar een eigen leven leiden en uitzenden via de aangekochte zenders VT4 en VIJF Tv. De man achter de schermen, die de touwtjes in handen houdt, is Wouter Vandenhautte, dezelfde die de Ronde van Vlaanderen heeft aangekocht (en gedegradeerd heeft tot een kermiskoers na o.m. het lozen van de muur van Geraardsbergen) en die het pseudolinkse Humo heeft overgenomen (dat ook al altijd anti-Vlaams gezind is geweest). M.a.w. Vlaanderen heeft weinig goeds te verwachten van die zgz 'verbreding' van het Tv aanbod in het najaar. Het cordon sanitair t.o.v. het VB zal ook daar gehandhaafd blijven en misschien zelfs worden uitgebreid naar de N-VA, zeker als men ziet dat er nu al een soort 'cordon médiatique' tegen De Wever en de zijnen bestaat in de Woestijnvis programma's. Arm Vlaanderen dat maar niet volwassen geraakt.
Het is weer de tijd van de nieuwjaarsrecepties, ook voor de politieke partijen. Tenzij ik ze zou gemist hebben, moet die van CD&V nog plaats grijpen. Er zal daar weinig ruimte zijn voor euforie, zeker nu een studie van de KU Leuven zopas heeft aangetoond, dat Vlaanderen wel degelijk veel geld zal verliezen aan de nieuwe financieringswet. Net zoals Bart De Wever steeds gezegd heeft en wat hij op de receptie van zijn partij nog eens heeft herhaald. Nota bene: diezelfde KU Leuven had destijds, vlak na het akkoord van die financiering, zowat het tegenovergestelde gezegd. Dat er nu een andere conclusie komt, is alleen te danken aan het feit, dat men de zaken wat grondiger is gaan bestuderen. Een verrassing in de nieuwe evaluatie is wel, dat ook Wallonië en de Franse gemeenschap erbij zullen verliezen en dat alleen het federale niveau én Brussel er beter van zullen worden. Uitgerekend dat Brusselse gewest, dat daarvoor geen enkele tegenprestatie levert en dat zal blijven voortmodderen zonder ook maar één serieuze hervorming van haar kaduke instellingen door te voeren. Dat voor wat CD&V en N-VA betreft. De groenen, die ondertussen dat belachelijk uitroepingsteken uit hun logo hebben laten verdwijnen, leggen daarbij echter geen bescheidenheid aan de dag. Zij gaan, zegt Wouter de boskabouter, de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober winnen. Simpele zielen die daar nog in trappen. De moeder aller partijrecepties was echter die van de SP.a. Er was daar wel veel volk aanwezig in absolute cijfers, enkele afwezigheden wogen er echter zwaar door. Dat 'god' Stevaert er deze keer niet bij was, was nog aan te nemen. De afwezigheid van rode vakbondsbaas Rudy De Leeuw daarentegen, was dat helemaal niet. De man was zich misschien al warm aan het lopen voor zijn volgende compleet nutteloze staking, die het land een half procent groei zal kosten en die dan nog gericht is tegen een regering geleid door een socialist en waarvan twee socialistische partijen deel van uitmaken. Ook 'Brouckie' was er deze keer niet nok en dat had alles te maken met de vernederingen die hij de laatste jaren binnen zijn eigen partij had moeten ondergaan, waardoor hij zelfs compleet gedegouteerd uit de politiek is gestapt. Degene die hem buitenspel zette, Caroline Gennez, was er trouwens ook niet. Zij belandde op een zijspoor nadat haar opvolger, Tobbackske, haar geen ministerportefeuille gunde. Ze mag hoogstens nog de Amerikaanse presidentsverkiezingen volgen, maar dan betaald door De Standaard en niet door de eigen kameraden. En dat was nog niet alles, want de kleine Tobback wou op die receptie eens laten zien dat ook hij voor de vuist aan grote politiek kan doen. Hij suggereerde daarbij, dat de minister van Financiën (geen partijgenoot, vandaar) maar foto's van de bestuurders van banken op de achterkant van de belastingsbrieven zou zetten. Deze uitspraak werd de dag daarop fijntjes gecounterd door blauwe 'arendsblik' Gwendolyn Rutten, dat liet weten dan ook maar de foto's van de pensioenministers van de laatste 25 jaar op de pensioenafrekeningen te zetten. Dat waren, nota bene, allemaal socialisten, die ermee voor gezorgd hebben dat we hier momenteel zowat de laagste pensioenen van West-Europa hebben. Volgende keer toch maar alles op papier zetten?
Volgens de laatste gegevens is er in dit land momenteel een tekort van zevenhonderd (700!) spoedartsen. Degenen, die er nog zijn, maken dagen van twaalf uur en zijn voor het overgrote deel de vijftig jaar voorbij. De officiële reden van het tekort zou komen, zei men gisteren op het VTM journaal, omdat er voor die categorie van artsen een soort numerus clausus bestaat die alleen kan veranderd worden door de regering, iets wat de laatste jaren niet meer is gebeurd. Ik ga bovenstaande niet betwisten. Er is echter meer. Niet alleen is er een groot tekort aan spoedartsen, dat geldt ook nu ook reeds voor tandartsen en kinderartsen en dat komt er eveneens aan voor huisartsen. De hoofdreden daarvoor is dat men alle kandidaat artsen en tandartsen verplicht een ingangsexamen te doen en dat er op dat examen maar één op de zeven slaagt. Men zou dat nog kunnen aanvaarden, mocht dat ingangsexamen iets met geneeskunde te maken hebben, maar dat is niet het geval. De zesduizend (6.000!) kandidaten die het vorig jaar niet haalden, danken dat grotendeels aan een computergestuurd verhaal met multiple choice vragen, waar geen letter geneeskunde aan te pas komt. En aan de blauwe, rode en tsjevenpartijen die dit land al decennia 'mismeesteren', om het met een geneeskundige term uit te drukken. Zelfs al zou men, bij wijze van spreken, dit jaar geen ingangsexamen voor arts en tandarts meer invoeren, dan is het nu toch al te laat. Vóór de eerste nieuwe lichting met méér kandidaten zijn studies zal beëindigd hebben, zullen we zeven jaar verder zijn. Men is er bij ons fier op, dat onze sociale zekerheid beter werkt dan in de meeste andere Europese landen. Voorlopig nog wel, ja. Als de bovenstaande situatie zich echter doorzet, dan zullen ook wij straks naar het buitenland moeten als we iets dringends geregeld willen krijgen i.v.m. onze gezondheid. Tenslotte nog dit: alhoewel officieel alle Belgen gelijk zijn voor de wet, wordt ook deze wet in Franstalig België niet nageleefd en wordt daar géén ingangsexamen gehouden. Het tekort aan artsen en tandartsen zal daarom in Vlaanderen nóg veel acuter worden dan elders in dit land.
Ik vraag me af wat voor meerwaarde het heeft Di Rupo uit te nodigen in De Zevende Dag. Zijn Nederlands blijft schabouwelijk. De zachte 'g' krijgt hij niet uitgesproken en zijn werkwoordvervoegingen zouden zelfs in onze lagere scholen niet aanvaard worden. Misschien maakt hij zich zo populair bij een bepaald publiek, maar dan wel een van simpele zielen, dat met weinig tevreden is. Dat van die snel gevulde kinderhand, weet je wel. Voor de rest was het eerder een clownerie. Wat hij daarenboven over de politiek kwam vertellen, was oud nieuws. Dat zijn regering straks extra vers geld zal moeten gaan zoeken om de Belgische putten te vullen - iets wat hij toegaf - weet zowat iedereen die de politiek van dichtbij of van ver volgt. Als hij nu eens gezegd had, hoé hij dat ging oplossen, dan was er nog eens nieuws geweest, maar dat kwam er niet uit. Ofwel weet hij het zelf niet, ofwel durft hij het gewoon niet te zeggen. E.e.a. zal ook wel te maken hebben met het feit dat partijgenoot Magnette, die door Di Rupo was teruggefloten, nu de steun gekregen heeft van Waals minister-president Demotte, die andere partijgenoot. Ondertussen weet iedereen ook, dat de begrotingsdoelstelling van 3,6%, die de oh zo goede regering van lopende zaken zich gesteld had, niet gehaald werd. Het werd 4% en daar is men nog blij mee, want de Nationale Bank had 4,2% geschat. Het streefcijfer van 2,8% voor dit jaar zal meer dan waarschijnlijk ook niet gehaald worden. Het zal al moeilijk genoeg zijn de door Europa gevraagde 3% te zullen kunnen verwezenlijken. Ondertussen zijn er 1,3 miljard euro van de begroting voor dit jaar bevroren en moet daarvoor een oplossing komen vóór de Europese top van eind februari. Met in het achterhoofd de wetenschap dat het land ook nog steeds afstevent op een staatsschuld van 100%, wat het risico inhoudt dat België de reeks gedevalueerde eurolanden zal vervoegen, kan ik best aannemen dat Di Rupo het achterste van zijn tong niet laat zien. Daarom was hij dan ook beter weg gebleven bij De Zevende Dag. Varietéprogramma's geeft men normaal niet in de ochtend.
En ze blijven maar nieuwe woorden en begrippen (en mist) spuien. Na 'werkloosheid met bedrijfstoeslag' (brugpensioen), 'functiepremie' (bonus), 'vaste variabele' (bijpassen van een bonusvermindering) en 'stabiliteit op laag niveau' (recessie) is er nu de 'copy-paste'. In het Di Rupo tijdperk betekent dat, dat elke beleidsnota van een minister of staatssecretaris een maximale kopie moet zijn van het regeerakkoord. Om dat laatste in menselijke termen uit te leggen: elk lid van de regering Di Rupo dat zijn beleid nog eens komt uitleggen, moet zich houden in wat in dat akkoord is overeengekomen en mag daar geen andere uitleg meer aan toevoegen. Een soort kadaverdiscipline,dus. Het geeft een idee hoezeer deze regering op eieren moet lopen om toch maar het idee te geven één geheel te vormen. Reden van de invoering van deze 'copy-paste' (er bestaat ook al een werkwoord van: 'copy-pasten', vraag me niet hoe men dat moet uitspreken), waren, niet alleen de 'sortiekens' van de heren Magnette en Bogaert die buiten de lijntjes kleurden en respectievelijk Europa en de 'ambetantenaren' onder vuur namen, maar ook de rode heren Landuyt en Van der Maelen, die blijkbaar nog altijd denken dat hun partij nog in de oppositie zit. Het stond in de sterren geschreven dat deze nieuwe (en hopelijk laatste) federale regering uit teveel partijen bestond. Om toch maar op te vallen, moeten de leden ervan kunnen scoren. Maar scoren mag niet meer, hoogstens nog kopiëren...
Bij Canvas weten ze hun programma's wel te kiezen. Uitgerekend op een vrijdag de dertiende gaan ze daar een extra Terzake over de euro uitzenden. Echt om bijgelovig van te worden. Nog vóór de uitzending begon, geraakte al bekend dat de onderhandelingen over de Griekse schuldherschikking tussen dat land en de Europese banken, die er obligaties van gekocht hebben, waren stilgelegd. Reden daarvoor zou zijn, dat banken zich normaal laten (her)verzekeren voor uitgezet kapitaal. Als er iets fout loopt, waarbij de banken hun geld helemaal of gedeeltelijk verliezen (dat hangt af van het contract), krijgen die banken hun geld ook helemaal of gedeeltelijk terug. Als ze die contracten zélf opzeggen (wat Griekenland waarschijnlijk vraagt), zal zien ze niets terug. De Griekse uitstap uit de euro komt daardoor steeds dichterbij, want een akkoord tussen dat noodlijdend land en de banken was dé voorwaarde om van Europa vers geld te krijgen. Nog tijdens dezelfde uitzending werd eveneens het gerucht bevestigd, dat liefst negen euro-landen door het ratingbureau Standard & Poors een stapje lager werden gevaluteerd. Daarbij Frankrijk, dat van AAA naar AA+ gaat en Italië dat naar BBB+ tuimelt. 'President' Van Rompuy mocht, als sluitstuk van de uitzending, dan nog eens met een goed-nieuwsshow komen, weinigen geloven de spreekbuis van 'Merkozy' nog. Door de massale downrating komt nl ook het Europees noodfonds in ademnood, uitgerekend de laatste reddingsboei voor landen in financiële nood. Canvas zou het Euro programma vanavond opnieuw uitzenden. Dat zou een maat voor niets zijn, want het is ondertussen voor een groot stuk achterhaald door de actualiteit. Tenzij men het programma zou updaten. Tenslotte nog dit: bij de Europese Centrale Bank (ECB)moeten ze qua inventiviteit niet onderdoen voor onze Wetstraatspecialisten. De ECB spreekt nu nl niet meer van een recessie. Die heet daar nu een 'stabiliteit op laag niveau'!
De opmerkelijke uitspraken van Minister Magnette (PS), dat Europa teveel van België eist en zich ultra-liberaal gedraagt, passen in het kader van wat ik reeds vertelde in mijn blog van 7 dezer ('Uitstel van executie'), waarin ik schreef dat de Belgische vertegenwoordigers bij Europa zowat alles ondertekenen wat ze voor hun neus krijgen, om daarna diezelfde wetten en verordeningen niet of slecht uit te voeren. Voor de Walen komt daar nog bij, dat zij minder besparingen willen (want daar zijn ze de eerste slachtoffers van) en meer belastingen (want dan zijn het de Vlamingen die de klos zijn). Bij Magnette, de coming man in de PS, komt daar nog bij, dat hij blijkbaar nog steeds niet gesnapt heeft dat het 'premier dividend' betekent dat de partij van de premier de eerste moet zijn om toegevingen te doen. De PS-ers zijn dat verleerd geraakt nadat ze in dit land 36 jaar geen premier meer hebben kunnen leveren. In het belang van zijn regering en zijn eigen topjob heeft Di Rupo Magnette dan ook moeten terugfluiten, ook al zijn de meeste partijgenoten het waarschijnlijk eens met de laatste. Magnette is trouwens niet de eerste PS-er, die het niet meer ziet zitten. Onlangs verklaarde 'dieu' Spitaels, oud PS- voorzitter en oud minister-president van Wallonië, nog dat België een verloren zaak is en de Walen niet veel tijd meer hebben om op een andere entiteit te wedden. In die trant sprak ook de Luikse universiteitsprofessor die eind vorig jaar nog de Waalse alarmklok luidde, toen hij stelde dat zijn regio steeds armer, onwetender en ongezonder werd (mijn blog van 29.12.2011: 'De Marshall flop'). Wallonië is dringend op zoek naar een eigen manifest zoals dat van de Vlaamse Warande. Daar zouden zich al heel wat Walen mee bezig houden, waarbij zelfs de naam valt van Jean-Claude Marcourt, huidig Waals minister van Economie. Straffer nog, zelfs Anne Poutrain, 'la formatrice', die Di Rupo de hele tijd heeft bijgestaan tijdens de laatste regeringsonderhandelingen en die aan het hoofd staat van het Institut Emile Vandervelde, zou dit in de eerste plaats nog doen om een autonoom Wallonië voor te bereiden. Wallonië is de enige Europese regio waar het socialisme nog sterk staat en dat wil de PS zo houden. De vraag is maar wat dat gaat kosten en wie dat zal betalen. Met een Vlaamse meerderheid die zich achter de Europese plannen schaart en een Belgische regering die steeds meer in het Europese gareel zal moeten lopen, wordt dit een echte 'mission impossible'.
De nieuwe staatssecretaris voor ambtenarij, Hendrik Bogaert, wordt in zijn eigen regio naar 't schijnt 'straffe Hendrik' genoemd. Of dat waar is, weet ik niet met zekerheid, maar in zijn nieuwe functie heeft hij in elk geval een start à la Quicky (een streekgenoot) genomen. Een eerste voorstel van hem moet ervoor zorgen dat ambtenaren elk jaar geëvalueerd zullen worden, t.o.v. twee jaar nu. Het gevolg daarvan is, dat slecht werkende lui, die twee jaar na elkaar een slecht rapport krijgen, zouden kunnen worden ontslagen. Nu is dat pas na vier jaar. Zijn tweede voorstel geeft alle topambtenaren (140 momenteel) nog zes maanden de tijd om zich op het vlak van talenkennis te bewijzen. Dat heet officieel: 'een afdoende functionele kennis' te hebben van de twee landstalen. De logica zelf in een land dat tweetalig is (we zullen het Duits even vergeten). In dit land is logica echter soms ver te zoeken. Want die eis tot een redelijke talenkennis ligt al vast in een wet uit de tijd van Paars, is meer dan tien jaar oud en nog steeds niet toegepast. I.pl.v. fatsoenlijk de tweede taal te leren, zoals die wet dat voorschrijft, had men er weer eens een Belgische oplossing aan gegeven: er werden 'taaladjuncten' aangesteld, zeg maar tolken, die alles voor de topambtenaar mogen vertalen, wat de hele zaak duurder en inefficiënt maakt. Dat die in gebreke blijvende topambtenaren voor 99% Franstaligen zijn en de adjuncten Vlamingen, spreekt voor zich zelf. Mocht er toch ergens één Vlaamse topambtenaar zijn die geen 'afdoende functionele kennis' van het Frans zou hebben, dan is die de uitzondering die de regel bevestigt. Ondanks de ruime tijd die men krijgt om alsnog te bewijzen dat men de tweede taal voldoende kent (op zes maanden kan men elke taal summier leren) wordt er van francofone kant al geprotesteerd tegen Bogaerts voorstel, met het flauwe excuus dat het niet in het regeerakkoord staat. Alsof het nog niet erg genoeg is dat een wet, die tien jaar oud is, nog steeds niet wordt toegepast. Democratie op zijn francofoons. Een meer plausibele verklaring is waarschijnlijk het feit dat N-VA, bij monde van Ben Weyts, gezegd heeft het voorstel van Bogaert 100% te zullen steunen... Ondertussen is gebleken, dat België het beter doet zonder regering. De verstrenging van de wet op de gezinshereniging voor migranten, die meteen zorgde voor een beduidend kleinere toestroom van zgz 'asielzoekers', was nl niet het werk van een regering,maar van het parlement, waartoe de grootste Vlaamse oppositiepartij, de N-VA, haar steentje bijdroeg. Tot spijt van wie het benijdt.
Ik heb de gewoonte 's morgens eerst mijn blog te schrijven. Daarna ga ik de krant uit de brievenbus halen en kijk ik die na. Eventueel nieuws vers van de pers heb ik dan immers meestal al vernomen via de radio tijdens mijn ontbijt. Toen ik dat 'protocol' gisteren weer eens herhaald had en de krant inkeek, merkte ik tot mijn stomme verbazing dat de quote van Leo Tindemans, die ik op het einde van mijn verhaal had aangehaald, ook zo letterlijk terug te vinden was in een column van De Standaard. Meer zelfs: boven het artikel (van Filip Reyntjens, gewoon hoogleraar aan de Universiteit Antwerpen) stond ook de foto uit 1978 met Tindemans op het spreekgestoelte van de Kamer, toen hij die uitspraak deed. Had ik eerst de krant genomen en daarna mijn blog geschreven, dan had die er anders uitgezien, want nu leek het wel alsof ik plagiaat gepleegd had, wat helemaal niet het geval was. Ik had een klad van het verhaal trouwens al op maandagavond geschreven, maar pas dinsdag gepubliceerd, daar ik tracht het bij één artikel per dag te houden. Ik kan er mij dan ook alleen maar over verheugen, dat ik niet de enige ben die vind dat deze regering een loopje neemt met de parlementaire democratie. De vaststelling van Reyntjens, dat de club van Di Rupo met de grondwet 'zapt' en dat dit zonder meer een schande is, mag er trouwens ook zijn. Jammer genoeg gebeurt dit momenteel niet alleen met dat artikel 195. Het extra geld dat de monarchie bv zal krijgen, gaat de koning nu zgz zelf 'voorschieten' om de renovatie van het hekken rond 'zijn' domein in Laken te bekostigen. De indexering van de 'civiele lijst' (nog zo'n woord!) blijkt nl niet zomaar bevroren te kunnen worden en op die manier omzeilt ook Albert II de indexaanpassing. Ook wat asiel en immigratie betreft is het huilen met de per op. Over een actief immigratiebeleid staat er nl geen letter in het nieuwe regeerakkoord. Het is nog steeds één grote knoeiboel en de migratie-industrie bloeit als nooit tevoren. Pas is nog maar bekend geraakt, dat de nieuwe wet op de gezinshereniging effect heeft en ervoor zorgt dat er maandelijks enkele honderden immigranten op die manier minder het land binnenkomen, of er blijkt al een nieuwe sluipweg gevonden te zijn om de wet te omzeilen. Die weg heet 'medische regularisatie'. Er zouden al meer dan 9.000 aanvragen op die wachtlijst staan. Dat werd medegedeeld door kersvers nieuwe staatssecretaris Maggie De Block, zelf huisarts van beroep en dus wel degelijk deskundige ter zake. Ze zal er met heel haar gewicht (en dat ís wat) tegenaan gaan, maar moet alles eerst nog eens bespreken met de collega's Monica De Coninck (Arbeid) en Annemie Turtelboom (Justitie). Hopelijk wordt dat geen te lange koffieclatsh, want vooral laatstgenoemde heeft tegenwoordig nog andere katten te geselen (Sanduz en de Antwerpse parketperikelen). Zo slentert men maar verder in de hoop de 197 wijzigingen van de grondwet opgelost te krijgen in de amper 30 maanden waarover deze regering maar beschikt. Men wordt al moe van eraan te denken.
Ik heb hier al enkele malen gesuggereerd, dat het wel eens zou kunnen dat deze regering Di Rupo geen lang leven beschoren zal zijn. Wel bijna was het al gebeurd. Ze bleek nl nu al in de onmogelijkheid te zijn bepaalde afspraken na te komen, ware het niet dat ze gered werd door het toeval. Een deus ex machina, maar dan aan het begin van het verhaal, niet aan het einde. Nóg straffer dus dan de Griekse tragedies! Het parlement mag nl alleen maar artikels van de grondwet wijzigen, als die door het vorige parlement voor herziening vatbaar zijn verklaard én het huidige parlement het daarmee eens is. Dat wordt geregeld door artikel 195. Enkele van die zgz hervormingen uit het nieuwe regeerakkoord blijken nu niet voor herziening vatbaar te zijn verklaard en kunnen dan, normaal gesproken, ook niet worden doorgevoerd (bv die van de hervorming van de senaat). Door puur toeval - ge moet maar 'chance' hebben! - blijkt dat het fameuze artikel 195 zelf echter voor herziening vatbaar was verklaard. M.a.w. kan in feite alles gewijzigd worden, als men eerst maar dat artikel 195 zelf wijzigt. En daar houdt het niet mee op. De wijziging die nu eerst dient te worden doorgevoerd - eigenlijk een grondwetswijziging om te grondwet te wijzigen! - zal alleen maar gelden voor deze regeerperiode. Na Di Rupo blijft alles weer bij het oude. Van knip en plakwerk gesproken... 'De grondwet is geen vodje papier', heeft Leo Tindemans ooit gezegd, toen hij het ontslag van zijn regering aan de koning ging aanbieden. Dat blijkt tegenwoordig wél zo te zijn. De totalitaire democratie is niet ver meer af.
Bij de nationale bank zijn ze ondertussen toch tot het besef gekomen, dat ze zich belachelijk aan 't maken waren met die - volgens gouverneur Coene - voorspelde economische groei van 0,5% en hebben ze die dan maar bijgesteld tot 0,1%. Het kan nog minder worden, zelfs een krimp is niet ondenkbaar, maar op die manier hebben ze toch een beetje hun geloofwaardigheid gered. Want zelfs als we zouden uitgaan van een groei van 0,1%, dan moeten Di Rupo & friends op zoek naar zo'n extra 1,3 miljard euro. Daar zal het niet bij blijven, want als vervolgens Europees commissaris Olli Rehn gelijk krijgt, is er nog een reeks andere pijnpunten in de Belgische begroting onderschat: de wijzigingen in het systeem van de notionele intrest, de verhoging van de roerende voorheffing op intresten en dividenden, de strijd tegen de fraude en de besparingen in de gezondheidszorg. Dat zou de Belgische schatkist nog eens 1,2 miljard kunnen kosten, geld dat tot nader orde in de begroting bevroren wordt. In dat laatste geval moet de regering Di Rupo eigenlijk binnen de maand al 2,5 miljard extra vinden. Dit alles onder voorwaarde, dat de economische en financiële situatie van Europa in het algemeen en van België in het bijzonder er ondertussen niet verder op verslechtert. Na het schandaal van de verhoging van de koninklijke dotatie, is er nu ook dat van de ministers en staatssecretarissen die 8% meer loon zouden krijgen i.pl.v. de vooropgestelde 5% verlaging. Een verschil dus van liefst 13%. Het zou allemaal op een administratief misverstand berusten en de dames en heren van de regering Di Rupo zouden wel degelijk bereid zijn in te leveren. Vraag is maar, of ze het ook zouden gedaan hebben, als Ben Weyts (N-VA) er niét was achtergekomen? Men krijgt zo stilaan de indruk, in het nieuwe regeerakkoord het bos niet meer te zien door de bomen. Dat is ook niet verwonderlijk, als men weet dat het gaat over 197 wijzigingen van bestaande teksten. Zelfs als de ministerlonen en die van de staatssecretarissen verlaagd zouden worden, blijft er wel het feit dat de nieuwe ministeriële kabinetten 10% meer medewerkers hebben dan voordien, wat de kostprijs ook behoorlijk de hoogte in jaagt. Waar is de tijd toen Verhofstadt (weer hij!) de kabinetten - een typisch Belgisch verschijnsel dat haast nergens meer voorkomt - zou gaan afschaffen? Het tegenovergestelde heeft plaats gevonden. Nu er een regering is met liefst alle traditionele partijen, is het drummen geblazen om erbij te zijn. Dat geldt zeker voor die van de SP.a, die bij de vorige verkiezingsnederlaag uit de federale boot vielen, waardoor 300 van hen werden ontslagen. Met dank aan Vande Lanotte die deze ondankbare taak als voorzitter mocht uitvoeren. Hij heeft er echter voor gezorgd er deze keer zelf wél bij te zijn. Wie voor zichzelf zorgt ...
Het woord 'newspeak' (met één 's') is niet nieuw. Het komt uit het bekende boek van George Orwell's '1984', met het Big Brother verhaal, waarin het een fictieve taal betekent. Tegenwoordig wordt het meestal gebruikt om sommige zaken een andere betekenis te geven. In de politiek wordt het misbruikt door een zogezegd nieuw begrip te geven aan iets dat al lang bestaat, maar dat niet goed (genoeg ) meer klinkt voor de eigen politieke belangen. Een typisch voorbeeld van hedendaagse politieke newspeak is bv die 'werkloosheid met bedrijfstoeslag', dat terug te vinden is in het nieuwe regeerakkoord. Het betekent niets anders dan wat we steeds 'brugpensioen' hebben genoemd, waardoor men de indruk geeft dat dit laatste is afgeschaft. Dat is helemaal niet het geval, er is alleen maar wat aan geschaafd en geknabbeld zoals met de meeste van de 197(!) maatregelen die in voornoemd akkoord zijn terug te vinden. In het kader van de toevloed aan nieuws over het schandaal van de bonussen bij Dexia, is er ook zo'n woord opgetreden: 'functiepremie'. Zelfs het ACV schijnt erin getrapt te zijn, al zou dat ook wel kunnen gebeurd zijn als compensatie voor de redding van de centen van hun arco 'co-operanten'. Geen bonus meer, wel een functiepremie. Nog straffer in die Dexia affaire, is de uitdrukking 'vaste variabele', die gebruikt werd om het bonustekort van topman Mariani aan te vullen. Nota bene: van een voorzitter van een bank die er vorig jaar in slaagde 10 miljard euro (400.000.000.000 Befkes!) te verliezen. Ondanks het feit dat in het nieuwe regeerakkoord voorzien is dat variabele lonen in bedrijven die door de staat gered werden, onmogelijk worden gemaakt, zegt de nieuwe minister Vanackere - niet toevallig ook een ACV-er - dat hij daarin niet tussenbeide kan komen. Dat alles terwijl de Belgische staat zich wel voor 54 miljard euro garant heeft gesteld voor datzelfde Dexia. En tenslotte nog dit: volgens SD Worx, dat zich bezig houdt met human resources management (nog zo'n woord!), kan men een overzicht van alle veranderingen door de nieuwe regering doorgevoerd, terugvinden op www.dirupo I.be Onafgezien van het optimisme bij Worx dat we nog ooit een Di Rupo II zouden kunnen meemaken, zou ik er iedereen op willen attenderen de benaming van die site niet zonder de nodige uitleg te laten zien aan Italianen. Die vertalen dat 'dirupo' in één woord nl als www.afgrond I.be!
België heeft iets met Europa. Dit land staat steeds op de eerste rij om Europa te promoten en haar vertegenwoordigers tekenen ook steeds zonder enig voorbehoud alle mogelijke Europese wetten en verordeningen. Als deze laatste dat echt moeten worden uitgevoerd (tegenwoordig heet dat 'geïmplementeerd') in België zelf, dan komt er dikwijls niets van in huis of loopt alles flink wat vertraging op. Het is een courante gang van zaken dat België door Europa op de vingers wordt getikt omdat het zijn huiswerk niet goed doet. Zo verliep het met de uitvoering van de Sanduz wet en zo is het nu ook weer met de begroting. Tot en met het kleinste kind weet nu wel stilaan dat die niet klopt, maar toch wordt ze bij Europa ingediend en doet men alsof er geen vuiltje aan de lucht is. En dat is er blijkbaar wel, want Europa hecht weinig geloof aan bepaalde doelstellingen van de regering Di Rupo, waaronder de nieuwe aanpak van de notionele interest en de fraudebestrijding. Er is genoeg reden tot wantrouwen, want het begrotingsdoel voor 2011werd immers ook al niet gehaald (4,2% i.pl.v. de vooropgestelde 3,6). Gelukkig biedt datzelfde Europa ons armlastig land een (voorlopige) reddingsboei: België kan bepaalde delen van haar ingediende begroting voor dit jaar, voor een totale waarde van 1,2 miljard euro, 'bevriezen' en ondertussen zorgen voor een pasklare oplossing van de door Europa gewraakte passages. M.a.w. België krijgt uitstel van executie, tot ergens in februari. Op die manier heeft de regering Di Rupo nog ongeveer een maand de tijd om vers geld* te vinden. Dat alles in de hoop dat de Europese financiële en economische situatie ondertussen niet verslechtert, want anders zal dat 1,2 miljard weer niet genoeg zijn. Ik heb zo het idee, dat deze situatie nog een hele tijd zal aanslepen en zo'n beetje een processie van Echternach gaat worden. Dat komt ervan als een hervorming uitmondt in oeverloos knip- en plakwerk.
* Misschien vindt de regering wel 423 miljoen bij de koninklijke dotatie. Het blijkt nl dat die ook al gekoppeld is aan onze index (zoals de pensioenen en de 'sociale' uitkeringen!) en Albert II daardoor een 'loonsverhoging' van liefst 3% zou krijgen. Terwijl in het regeringsakkoord staat dat die dotatie zou bevrozen worden. Dat alles uitgerekend door die index, die ook al onder het Europese vuur ligt...
Zoals te verwachten was, heeft Europa België erop gewezen dat de begroting van Di Rupo niet realistisch is o.w.v. de 0,8% economische groei waarop ze berekend is. Ook de 0,5% die Luc Coene, gouverneur van de nationale bank gesteld had, is veel te rooskleurig en gemaakt in opdracht van de traditionele partijen, die de postjes bij die bank verdelen. Het wordt nu uitkijken, hoe het verder zal lopen, want daarmee zou de federale regering, die met zoveel moeite tot stand was gekomen, wel eens vroeger dan gedacht ten onder kunnen gaan en zijn nieuwe federale verkiezingen dit jaar niet uit te sluiten. Wat er ook gebeure, de gemeenteraadsverkiezingen komen er in elk geval en wel op 14 oktober. In de aanloop er naartoe zijn alle partijen al duchtig de messen aan het slijpen. Raar maar waar: er zijn op dit gebied nogal wat gelijkenissen tussen FDF en N-VA. Beide partijen hadden een kartel met een van de zgz traditionele partijen. De N-VA met CD&V en het FDF met de MR. Beide partijen zijn uit hun kartel gestapt en nu zijn ze ook beiden bezig met het oprichten van eigen gemeentelijke organisaties. Dat laatste is niet helemaal juist, want de 'eigen regio' betekent voor de N-VA Vlaanderen en Brussel, terwijl het FDF niet alleen in Wallonië en Brussel op komt, maar ook in 'ons' Vlaanderen, terwijl de N-VA dat niet doet in Wallonië. De aloude slechte Belgische traditie van de twee maten en gewichten, waarbij iedere Belg gelijk zou moeten zijn voor de wet, maar de Franstalige in de praktijk steeds uitzonderingen krijgt. Mede als gevolg daarvan telt het FDF de dag van vandaag zelfs meer lokale mandatarissen in Vlaanderen dan in het 'eigen' Wallonië. Daarin zou nu verandering kunnen komen, nu de Vlamingenhaters ook eigen organisaties in het Walenland willen oprichten. Of dat veel succes zal hebben, is nog een groot vraagteken, want heel wat gewone Walen hebben er zo stilaan genoeg van dat de Brusselse problemen, B-H/V inbegrepen, de voorrang krijgen op die van hun eigen regio. In elk geval zien we het nog niet gebeuren, dat het FDF in de Waalse regering geraakt, zoals de N-VA dat in Vlaanderen heeft gerealiseerd.
Wat er ook gebeure, Brussel blijft in de actualiteit. Jammer genoeg meestal niet in de gunstige zin. De stad, die ook de hoofdstad van Europa pretendeert te zijn, is de eerste om de Europese richtlijnen niét te volgen. Dat hebben we zopas nog meegemaakt met de Europese zgn Salduz-wet, waarbij al wie wordt aangehouden vanaf het eerste verhoor bijstand moet kunnen krijgen van een advocaat. In Vlaanderen heeft men dat vanaf de eerste dag, 01.01.2012, netjes geregeld met een soort wachtdienst, in Brussel zou dat niet kunnen. Erger nog, in Brussel zouden de Nederlandstalige advocaten, zeg maar de Vlamingen, wel bereid zijn dat te doen, maar ligt de Franstalige Balie dwars. Die francofone dames en heren, die in Brussel veruit in de meerderheid zijn, willen niet bij nacht en ontij gestoord te worden. Vandaar dat het Brusselse parket zwart op wit heeft gesteld, dat criminelen, die worden aangehouden voor een hele reeks misdrijven, gaande van diefstal tot geweld t.o.v. de politie, voortaan niet meer meteen verhoord zullen worden, noch mét noch zonder advocaat. Hun gegevens worden genoteerd, hun vingerafdruk wordt genomen en de dames en heren criminelen worden vriendelijk verzocht zich op een latere datum op een fatsoenlijk uur te komen melden bij de politie, al dan niet vergezeld door hun advocaat. Als ze die niet hebben, zal de politie er dan een oproepen. M.a.w. Brussel geeft een eigen interpretatie aan de Europese wet, enkel geldig op het eigen grondgebied. Brussel is nu al een stad die uit haar voegen barst. Ze telt al een tijdje meer dan één miljoen inwoners en er komen er nog altijd hele drommen bij, veel meer dan elders in het land. De meeste zijn buitenlanders, al dan niet illegaal en niet weinigen van hen krijgen nu de kans de wet met de voeten te treden zonder daarvoor serieus gestraft te zullen worden. Hun gegevens, voor zover die kloppen, mogen dan bij een overtreding wel bij de politie bekend zijn, wat doet men ermee als men straks door de bomen het bos niet meer ziet? Misdadigers die echt zinnens zijn criminele feiten te plegen, zullen dat voortaan bij voorkeur in Brussel doen. Als ze al gepakt worden, weten ze al bij voorbaat dat de kans groot is dat ze niet gestraft zullen worden en, in het slechtste geval, de mogelijkheid krijgen tijdig te gaan lopen. Volgens de akkoorden van de regering Di Rupo zal Brussel voortaan jaarlijks zo'n half miljard euro extra krijgen. Om wat te doen? Wel, in de eerste plaats feesten, natuurlijk. Er gaat haast geen week voorbij zonder dat er in Brussel wel e.o.a. feest is, voor deelnemers en toeschouwers meestal gratis. Officieel althans, want na Stevaert weten we dat gratis niet (meer) bestaat.
Gisteren werd VRT-journalist Bruno Huygebaert begraven. Die was op 26 december onverwachts overleden; hij werd slechts 50. Bij de gelegenheidstoespraken was er ook die van Marc Van de Looverbosch, VRT-collega, wetstraatjournalist en voorzitter van de Vlaamse journalisten. Van de Looverbosch kon, zoals trouwens iedereen, over Huygebaert niets dan goed vertellen. Opmerkelijk voor wie de afgestorvene kende, was wel de uitspraak van Van de Looverbosch 'dat bij Bruno de onpartijdigheid en de neutraliteit hoog in zijn vaandel stonden en dat hij nergens zijn eigen mening liet doorsijpelen'. Dat klopt en staat in schril contrast met wat de linkse Van de Looverbosch zelf ooit al voor de camera en in de micro van de even linkse VRT heeft verteld. Wie herinnert zich niet de danspasjes die hij uitvoerde, toen hij hoorde dat Patrick Janssens gewonnen had in Antwerpen? Of hoe hij steeds probeert de Vlaams Belangers te kleineren en het succes van de N-VA te minimaliseren? Bruno Huygebaert deed zoiets niet. Hij specialiseerde zich wel in economische en financiële dossiers, maar bracht even professioneel verslag over het Vlaams zangfeest, de IJzerwake en de IJzerbedevaart, als hij er de kans toe kreeg. Want Bruno was Vlaamsgezind, hoe moeilijk zoiets bij de VRT ook mag zijn. Vandaar dat hij inderdaad zijn eigen mening niet kon laten doorsijpelen, zoals Van de Looverbosch dat wel ongestraft kan doen. Het is eigenlijk beschamend, dat men in dit land niets eens openbaar met een Vlaamse overtuiging voor de dag kan komen, zonder het risico te open daarmee zijn eigen broodwinning in gevaar te brengen. Denk maar aan Herman de Bode, die indertijd zijn carrière als directeur bij McKinsey gedwarsboomd zag, omdat hij het manifest van de Warande mede had ondertekend. Of aan Marc Platel en de betreurde Roger Van Houtte die respectievelijk bij het Belang Van Limburg en de Gazet Van Antwerpen op een zijspoor werden gezet o.w.v. hun Vlaamse overtuiging. De meeste bekende Vlaamse voorvechters buiten de politiek (denk maar aan Remi Vermeiren, Frans Crols e.a.) konden slechts dan vrij voor hun mening uitkomen, nadat ze met pensioen waren gegaan. 'Berufsverbot' noemen ze dat in Duitsland.
