Misschien is het niet iedereen opgevallen, maar Di Rupo klinkt, sinds de Franse presidentsverkiezingen, net als het klankbord van Hollande*. 'His master's voice', zeg maar. Ook hij heeft het niet meer over besparingen, het moet 'groei' worden en alles zal 'op tafel' blijven liggen. Dezelfde woorden. Vrijdag heeft Di Rupo, naar 't schijnt, want men hoort er niet veel over, het startsein aangekondigd van zijn relancedebat. Dit ondanks het feit dat zijn eigen minister van/zonder (schrappen wat niet past) financiën, Vanackere, gezegd heeft dat eerst de begrotingsproblemen dienen weggewerkt te worden, alvorens men over andere nieuwigheden (zoals het minder belasten van de arbeid) zal kunnen praten. De belangrijkste reden waarom men eindelijk aan dit relancedebat begint is, dat de sociale verkiezingen** voorbij zijn en bepaalde pijnpunten nu besproken kunnen worden zonder dat ze door de vakbonden kunnen worden aangegrepen tijdens hun electorale campagnes. Een even belangrijke reden is dat de loonkloof tussen België en de ons omliggende landen steeds groter wordt (momenteel 4,6% in ons nadeel) en dat hetzelfde geldt voor de beruchte 'spread' met Duitsland, die momenteel 1,68% bedraagt, zowat het dubbele van één jaar geleden. En dat is nog niet alles. Het Belgische aandeel in de wereldhandel daalt ook al en onze vroeger zo geroemde productiviteit stijgt steeds minder snel. Een oplossing daarbij zou een aanpassing van de lonen kunnen zijn, maar dan komt men weer bij de index terecht, die voor deze regering niet eens bespreekbaar is. De belastingen op die lonen laten zakken kan niet o.w.v. het feit dat dit land er geen geld voor heeft zolang de staatsschuld dreigt over de 100% van het bbp te gaan. Van een relance die geen geld kost, kan men alleen maar dromen. Ik vrees, dat het bij dromen zal blijven...
* Di Rupo is niet de enige die de uitspraken van Hollande misbruikt. In haar campagne voor het burgemeesterschap van Schaarbeek is Onkelinx' verkiezingsslogan: 'Le changement c'est maintenant'. Sinds ze het in de regering voor het zeggen hebben en ze zelf met initiatieven boven water zouden moeten komen, schijnen de Waalse socialisten alle creativiteit verloren te hebben.
** Bij de sociale verkiezingen was er geen stemplicht. Toch kwam 70% van de stemgerechtigden opdagen. Dit dan bij verkiezingen voor de vakbonden, die zelf altijd volhouden dat bij de politieke verkiezingen dit niet zou kunnen en nu dus door hun eigen achterban in het ongelijk worden gesteld.
Na de benaming 'Merkozy' is de internationale pers op zoek naar een nieuwe combinatie van wat de motor van de Europese Eurozone heet te zijn. 'Merkolande', 'Frangela', 'Merkhol' en 'Horkel' zijn er enkele. Waarom zou ik er geen bijdoen? Alle gekheid op een stokje, onze politiek-correcte media prijzen Hollande de hemel in, wat me wel een beetje voorbarig lijkt. De man kan dan al hoog van de toren blazen - het blijft een Fransman - veel zekerheid dat hij en hij alleen het in Frankrijk voor het zeggen zal blijven hebben, is er niet. Om te beginnen moet zijn partij eerst nog volgende maand de parlementsverkiezingen winnen en dat is helemaal niet zeker. Bij deze verkiezingen zal ze nl niet meer kunnen rekenen op de vele niet-socialistische kiezers die bij de Franse presidentsverkiezingen niet zozeer vóór hem, maar eerder tégen Sarkozy hebben gekozen. Dat gaan ze nu niet meer doen. Er rekening mee houdend dat met al die steun Hollande amper 4% meer had dan zijn tegenstrever, is een nieuwe overwinning weinig waarschijnlijk. Daarna wordt het ofwel een 'co-habitation' met de UMP van Sarkozy, ofwel een regering met groenen en communisten. In het eerste geval zal Hollande veel water bij zijn wijn moeten doen om zijn verkiezingsbeloften na te kunnen komen. In het tweede geval dreigt hij in het buitenland heel wat krediet te verliezen. Ook de zogezegde "isolatie' waarin Merkel volgens onze media is terecht gekomen, klopt niet echt. Om te beginnen weet die tante ook wel dat er eerst nog een maand gewacht moet worden om met zekerheid de waarde van 'Monsieur Normal' te kunnen evalueren. Verder heeft haar partij in eigen land momenteel ook niet veel bijval en kan ze het zich niet veroorloven in Europa gekke dingen te doen, zoals die euro-obligaties van Verhofstadt en diens linkse vrienden dat zouden willen. Het zou nl betekenen dat de landen, die hun huiswerk hebben gemaakt - Duitsland op kop - straks de rekening zullen moeten betalen van de landen die dat niét hebben gedaan. Zoals zopas nog gebleken is in Spanje, waar de regio's op amper zes jaar tijd hun schulden verzevenvoudigd hebben (van 5 naar 35 miljard euro!). Merkel heeft nog anderhalf jaar tijd alvorens er in Duitsland nieuwe verkiezingen zullen zijn. In de politiek is dat een eeuwigheid.
Het feit, dat wij hier de hoogste belastingsdruk van heel Europa hebben, is eigenlijk geen nieuws. Dat is al langer zo. Alleen lopen we nóg verder uit op de 'concurrentie'. Die druk ligt nu zo'n 4% boven het Europees gemiddelde en zal, volgens Vanackere, verder stijgen. De Wever krijgt hiermee nog maar eens gelijk, toen hij - vlak na het 'vlinderakkoord' - al voorspelde dat het voornamelijk extra belastingen zouden worden, weinig besparingen en dat vooral de werkende Vlaming in het algemeen en de middenklasse in het bijzonder daarvan het slachtoffer zouden worden. Vlaams Belanger Hagen Goyvaert parafraseerde in dit verband met brio Mazarin, eerste minister onder Lodewijk XIV, de 'zonnekoning': Er zijn nog heel wat mensen die zich in een tussenpositie bevinden, niet arm en niet rijk. Die dromen ervan rijk te zijn en hebben angst om arm te worden. Hoe meer men hen afneemt, hoe harder ze gaan werken om de belastingen te compenseren. Voor de staat zijn zij een onuitputtelijke reserve'. Einde citaat. Wie met de verhoogde belastingsdruk nog eens extra in zijn hemd gezet wort is De Croo Jr, die er steeds op gehamerd heeft dat er moest bespaard worden en niet extra belast. Hij en zijn partij zijn er (weer eens) aan voor de moeite. Gwendolin Rutten mag dan op het spreekgestoelte in de Kamer komen vertellen, dat de limiet bereikt is, geen hond die dat gelooft. Na de kritiek die de partij al kreeg uit eigen rangen, van o.m. van Karel De Gucht, Mathias De Clerq, Noël Slangen (over de interne paniek) en zopas nog van Van Hengel, mag Crootje eens gaan uitleggen waarom het tegenovergestelde gebeurt van wat hij steeds uitbazuint. De verwezenlijkingen van Quicky mogen er zijn, die van Maggie De Block en Annemie Turtelboom zitten nog altijd in het stadium van de beloften. Met, in het raam van de gemeenteverkiezingen in Antwerpen, nog het 'geval Bungeneers', de meer dan verdienstelijke blauwe schepen van financiën die door de nieuwe lijsttrekster aan de kant wordt gezet en misschien zelfs de kans krijgt weerwraak te nemen via een verkiesbare plaats op de N-VA lijst. 'De blauwe relance start in de Dorpsstraat' blokletterde De Standaard gisteren. Met daaronder het verhaal, dat De Croo Jr zijn blik strak gericht houdt op de verkiezingen van ... 2014. Waarom niet op die van 2019?
Een volk dat onafhankelijk wil worden, heeft een territorium nodig, een eigen taal, een vlag, een hymne en een grondwet. Dat laatste had Vlaanderen nog niet, maar dat is nu verleden tijd. Wij hebben een grondwet, hoera, hoera. Alleen, we mogen ze zo (nog) niet noemen, anders 'choqueren' we onze Waalse broeders en het Belgische establishment. Officieel heet het trouwens 'het Handvest voor Vlaanderen' en eerste Vlaamse Piet Peeters kon niet snel genoeg vertellen dat het verwijst naar de Belgische grondwet, waaraan het schatplichtig blijft. Juridisch stelt het dan ook feitelijk niets voor. Het handvest is te vergelijken met dat van de Duitse Länder en is een akkoord binnen de Vlaamse meerderheid, want de oppositie werd er niets eens bij betrokken. Het handvest is het (voorlopige?) eindpunt van een jarenlange lijdensweg die teruggaat tot het begin van de jaren negentig onder Vlaams minister-president Luc Van den Branden. Dat het allemaal zo lang geduurd heeft vóór men tot een akkoord kon komen, had alles te maken met een discussie over het woord 'natie' dat de traditionele partijen, SP.a op kop, eerst niet in de tekst wilden zien staan. Nu staat het er, dank zij de N-VA, wél in - één keer! - en daarvoor zouden de socialisten enkele niet nader bepaalde compensaties gekregen hebben. Mensen, wat een mierenneukerij om een grotendeels theoretische bepaling. Als men ziet met wat voor slakkengangetje dit allemaal gepaard is gegaan, dan mag men ervan uit gaan dat het nog wel even zal duren vóór Vlaanderen aan zijn confederalisme toe is, laat staan zijn aan zijn onafhankelijkheid. Gelukkig is er toch iéts positiefs aan dit hele verhaal: het Handvest voor Vlaanderen verwerkt, als een van de eersten in Europa, ook de 'Grondrechten van de Europese Unie'. Oef, zou ik zeggen...
Er is weer een verslag verschenen van de Oeso, de Organisatie voor Europese Samenwerking en Ontwikkeling, deze keer over het welzijn in de verschillende lidstaten. België zou het daarin goed doen en dat ga ik zeker niet betwisten. Het probleem met zo'n samenvatting is echter, dat men het telkens heeft over België als één geheel en niet over de specifieke situatie van de deelgewesten. Dat is appelen met citroenen vergelijken en geeft een verkeerd beeld over dit land naar de buitenwereld toe. Denk maar aan bv het onderwijs, waar Vlaanderen mee aan de top staat en België een middenmoter is. Van de drie beruchte ratingbureaus, die al meer dan één land de das hebben omgedaan, houdt alleen Moody's rekening met de aparte status van de regio's en dit niet alleen voor België. Zo heeft bij Moody's bv Duitsland een Aaa status, maar ook de Länder Beieren en Baden-Württemberg, terwijl Berlijn, Brandenburg, Rijnland-Westfalen en Saksen-Anhalt slechts een Aa1 hebben. Voor België geeft Moody's aan Vlaanderen een Aa2, terwijl België in zijn geheel een Aa3 krijgt, evenals de Franse gemeenschap (dank zij Brussel) en Wallonië het moet stellen met een A1. Dit in tegenstelling tot bv Standard & Poors, dat recentelijk de Vlaamse rating naar omlaag haalde met als enige reden dat België als geheel het niet goed deed. Dit is niet eerlijk. Sommige belgicisten wijzen erop, dat Vlaanderen het straks moeilijker zal krijgen o.w.v. de vergrijzing en de ontgroening. Dat is dan een uitdaging waarbij we inderdaad zullen moeten bewijzen dat wat we zelf doen, we ook beter doen. Vanwege het Belgische niveau moeten we in dat opzicht geen steun verwachten, laat staan van het armlastige Wallonië, waar sommige wereldvreemden nog steeds denken dat ze straks Brussel erbij zullen kunnen nemen. Om (gratis) te feesten op kosten van de Vlamingen, zeker?
Grote consternatie in het wereldje van links België. Johan Vande Lanotte, boegbeeld van de SP.a, universiteitsprofessor, minister in de regering Di Rupo waarin hij tevens een van de zes (6!) vice-premiers is, havenvoorzitter van Oostende, waar hij ook de sterke man is achter de basketploeg en nog een paar van die mandaten, wordt beschuldigd van misbruik van zijn politieke invloed bij belangenvermenging, normvervaging en vriendjespolitiek. Dat alles in een zopas verschenen boek met de titel 'De Keizer van Oostende'. Opmerkelijker nog is het feit dat dit boek niet geschreven is door enkele rechtse rakkers, maar door twee zgz 'onderzoeksjournalisten' van de rode VRT. De redactie van de omroep zou ervan op de hoogte geweest zijn, maar schrikt nu van de reactie en heeft in paniek de twee journalisten op non-actief gezet. Er zal over deze zaak nog veel papier worden vuil gemaakt en daarom ben ik niet zinnens er veel verder op in te gaan, laat staan het boek te kopen en/of te lezen. Wat ik uit de eerste uitvoerige reacties wel heb kunnen opmaken, is dat er weinig aandacht wordt besteed aan het feit dat het hier gaat om een politicus van een partij die zegt te strijden voor het belang van de werkende mensen. Vande Lanotte is al evenmin een socialist als Dominique Strauss-Kahn, die ook al in de weelde baadde en met een Porsche rondreed. Evenmin als 'kameraad Porsche' himself uit Luik, die we allemaal goed kennen. Het zijn stuk voor stuk verdoken kapitalisten die van hun politieke macht misbruik maken om zichzelf en hun entourage te verrijken. Dat het met de socialisten in Europa, ondanks een recente opstoot, nog steeds niet goed gaat, is omdat er teveel van die Vande Lanottes in rondlopen, die geen socialist maar eerder linkse liberalen zijn, net zoals Verhofstadt, maar die komt er dan tenminste nog voor uit dat hij liberaal is. Als de traditionele partijen nog geloofwaardig willen blijven, dan moeten zij een einde maken aan de graaicultuur van de eigen kapitalisten à la Vande Lanotte, Dehaene, Verhofstadt en Co. In de huidige digitale politieke wereld is geen plaats meer voor gefoefel achter de schermen. Het is geen schande kapitalist te zijn, maar men moet er dan wel eerlijk voor uitkomen en zich niet verschuilen achter een zgz 'sociale' façade.
Het wordt hoe langer hoe duidelijker dat de politieke klasse, zowel bij ons als in het buitenland, het noorden kwijt is. Er wordt veel vergaderd en gepraat, maar concrete besluiten nemen, is er meestal teveel aan. Pas is de vergadering van de G8 in Camp David zonder één concreet resultaat afgelopen en vliegt een deel van die club naar Chicago voor NATO overleg, of de volgende week volgt er alweer een Eurotop, in Brussel. Ditmaal over het zgz 'aanzwengelen' van de economische groei, alsof dat allemaal zomaar kan op een drafje. 'Hollands Franske' doet daarbij alsof hij de wijsheid in pacht heeft en de Franse parlementsverkiezingen van volgende maand al op zak heeft, iets wat helemaal niet zeker is. 'Monsieur Normal' zou straks wel eens met een co-abitation te maken kunnen krijgen, waarbij er van zijn hoogdravende kiesbeloften niet veel in huis zal komen. De steeds zichtbaarder wordende machteloosheid van de heersende klasse maakt, dat er hoe langer hoe meer extra-parlementaire groeperingen zich manifesteren in de rand van het wereldgebeuren. Denk maar aan de indignados, de occupy beweging, de tea party club, de piraten en - voorlopig laatste nieuwkomer - de blockupy activisten. Heel dat zootje ongeregeld is er heilig van overtuigd dat zij de wereld gaan redden. Zelfs rode filosoof Ludo Abicht, die eerder zou moeten thuishoren in een van die clubs, noemt de indignados 'een troep verwende kinderen', die momenteel als grootste heldendaad het (letterlijk!) vol schijten van de KUB op haar actief heeft. Men kan zich terecht afvragen, of die mensen niets anders te doen hebben. Zelfs echte werklozen kunnen geen dagen rond zeulen zonder inkomsten, zeker niet in het buitenland. Zegt dezelfde Abicht (ex-communist, ex-Agalev'er, momenteel bij 'Rood' van Erik De Bruyn) in een kranteninterview: 'Als ik die zo zie rondlopen, denk ik: daar zijn de bankdirecteuren van de toekomst'. Hij zegt het er niet expliciet bij, maar in feite is het zo dat weinig van de huidige bankdirecteuren, die tegenwoordig geregeld onder vuur liggen bij de wereldverbeteraars, zelf het product zijn van mei 1968. De geschiedenis blijft zich herhalen.
