Het vlottende kiespubliek is geen nieuwigheid. Daar waar het bij ons pas de laatste jaren ontstaan is, bestaat het in Nederland bv al sinds de opkomst van Pim Fortuyn. Diens gewelddadige dood heeft het fenomeen alleen maar versterkt. De huidige electorale campagne in Nederland is daarvan een mooi voorbeeld. Bij de val van het zoveelste kabinet Balkenende, leek het erop - althans in de peilingen - dat de PVV van Wilders de grootste partij ging worden. Toen Wouter Bos aftrad als boegbeeld van de PvdA en vervangen werd door de burgemeester van Amsterdam, Job Cohen, was het die partij die scheen te gaan winnen. Sinds de Griekse tragedie en de crisis omtrent de euro, is het politieke klimaat in Nederland echter helemaal omgeslagen en staat zowaar de liberale VVD van Mark Rutte op kop in de politieke enquêtes. Een partij die, na het vertrek van Wilders en Rita Verdonk, helemaal was weggedeemsterd en zelfs niet meer voor de regering in aanmerking kwam. En voor die heropstanding is er een reden. De Nederlandse liberalen beloven nl fors te gaan sparen in het overheidsbudget. Een budget dat, in procenten, nota bene een stuk lager ligt dan in België. Zo heeft Nederland bv, met 50% meer inwoners, maar de helft van het aantal ambtenaren. Blijkbaar is de doorgaans nuchtere Nederlander ervan overtuigd dat de tering naar de nering moet gezet worden. Het is niet voor niks dat onze Noorderburen, samen met Finland en Duitsland, in aanmerking komen voor een eventuele "zware" euro, ook wel eens de "euromark" of de "Merkelmark" genoemd. Het is dan ook waarschijnlijk in navolging van hun politieke Nederlandse "familie" (en misschien ook door het - beperkte - succes van de Tories in de U.K.), dat onze Open VLD ook mikt op een ontvetting van de staat en Besparingen (met een hoofdletter). De vraag is maar, of dat hier gaat pakken. Buiten een weliswaar groeiend vlottend kiespubliek, is de meerderheid hier nog steeds niet bewust van de problemen die op ons afkomen. In het land van Uilenspiegel bevindt er zich nog steeds een massa Lamme Goedzakken die helemaal geen problemen zien, omdat ze het zelf (voorlopig) nog goed hebben. Besparingen beloven en de tering naar de nering zetten, is er voor heel wat mensen hier (nog) niet bij. Dat is ook de reden, waarom de traditionele partijen met een grote vakbondsaanwezigheid, zullen blijven kunnen rekenen op een grote aanhang en waarom het zo aartsmoeilijk blijft die aanhang te doen afkalven. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, komt daar in België bij, dat er nog die andere kant van de taalgrens is, waar men helemaal niet van besparingen wil weten. De Walen willen dat België blijft zoals het is, omdat ze via dat België van de centen van de Vlamingen kunnen blijven profiteren. De vraag is maar: hoe lang nog?
Madame Millefoisnon heeft een nieuwe naam: ze heet voortaan Madame Mugabe. Die titel krijgt ze niet van e.o.a. Vlaamsnationalist, maar van Hendrik Vuye, hoogleraar Staatsrecht aan de universiteit van Namen. Iemand die dus weet waarover hij spreekt. Hij noemt haar zo niet letterlijk, maar heeft het over haar (schrik)bewind binnen haar partij, het CDH, waar men het de "Mugabetisation de la présidence" noemt, De Mugabetisering van het beleid (naar de dictatoriale president van Zimbabwe). Milquet, zegt Vuye, is eenvoudigweg niet bij machte om een compromis te sluiten. Als vice-premier én partijvoorzitter wil ze nergens delegeren en controleert ze alle details. Dat laatste was al bekend uit de besprekingen in Hertoginnedal, waar ook al de term "Milquetiseren" gebruikt werd: het zoeken naar spijkers of laag water om elk voorstel tenslotte te kelderen of zo aan te passen dat het voor de tegenpartijen niet meer aanvaardbaar was. Madame Mugabe is trouwens zopas nog bevallen van een nieuw argument dat haar ten voeten uit tekent. Volgens haar was de instelling van een taalgrens, in 1963, een "sociologische vergissing". Als we in die trend verder redeneren, is het niet moeilijk te stellen dat het ontstaan van België, in 1830, daar ook onder valt. Al zal Milquet dat laatste wel niet nemen, zij die naar de verkiezingen trekt met de even oude slogan "L'union fait la force". Van originaliteit gesproken, uitgerekend gelanceerd door een politica die van "non" haar handelsmerk heeft gemaakt. In de huidige electorale campagne lijkt, aan de andere kant van de taalgrens, de PS nog de meest inschikkelijke partij te zijn geworden om tot een gesprek over de broodnodige staatshervorming te komen. Uitgerekend aan die partij heeft Milquet haar lot en dat van haar partij gekoppeld. Het wordt dan ook kiezen of delen: met de (misschien) gematigdere Waalse socialisten óf met de rabiate Vlaminghaters van het fransdolle FDF. Het CDH heeft niets meer te maken met de christen-democratie, maar alles met een dictatoriaal links gedachtengoed. Milquet past daar perfect in, zij die nooit zelfstandig verkozen werd. Sinds zij werd aangesteld, als opvolgster van Nothomb, werden bij het CDH alle voorzittersverkiezingen uitgesteld of omkaderd. Mugabe zou het niet beter gekund hebben.
De crisis rond Griekenland en de daarbij komende onzekerheid omtrent de euro heeft er in vele eurolanden de schrik ingejaagd. Besparen wordt dan ook de boodschap, niet alleen in Griekenland (30 miljard) en Spanje (15 miljard), maar ook in Italië (24 miljard), Duitsland (10 miljard), Groot-Brittannië (7,5 miljard), Nederland (28 miljard) en Frankrijk (5 miljard). In al die landen snijdt de overheid in zijn eigen vlees, wordt het staatsapparaat afgebouwd en worden de ambtenarenweddes verminderd of bevroren. Niet zo in België. Dat boert verder alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Het land heeft, volgens het VBO, zo'n 70.000 ambtenaren teveel. Tussen 2007 en 2008 kwamen er zo'n 4.000 bij, terwijl er bv in Duitsland een daling was met 14.000 eenheden en in Nederland met bijna 2.000. De loonverschillen met de buurlanden blijven oplopen en de overbodige kabinetten en staatssecratriaten blijven bestaan. Bij het minste probleem worden massa's jonge vijftigers op brugpensioen gestuurd, alhoewel dit - volgens het generatiepakt van Verhofstadt II - eigenlijk niet meer zou mogen. Godiva, Opel Antwerpen en nu ook Carrefour laten de staat mee opdraaien voor deze ethisch niet verantwoorde manier van handelen. Bij Carrefour gaat het om een bedrag van 100 miljoen euro om zo'n duizendtal mensen niet meer te laten werken, niet meer te laten bijdragen en straks wel te laten profiteren van onze zgz sociale welstand. Vergeten we niet, dat Carrefour het tweede grootste bedrijf ter wereld is in zijn branche (na Wall Mart), dus helemaal geen maatschappij in financiële problemen. Men kan nu natuurlijk afkomen met de dooddoener, dat dit land momenteel geen regering in functie heeft. Dat zou kunnen, maar ook vóór de val van Leterme II is er niets gebeurd (de "rustige vastheid", weet je wel). Er is ook geen enkele garantie dat er straks een federale regering komt en dat, mocht het toch zo zijn, die regering de problemen dan wel zal oplossen. België moet tegen 2015 zo'n 22 miljard euro besparen. Wat men er meestal niet bij zegt is, dat het hier om structurele besparingen gaat, m.a.w. besparingen die elk jaar terug komen. Als die nieuwe regering dat elk jaar volhoudt, dan zal ze tegen 2015 een totale inspanning van 42 miljard moeten leveren. Zie je dat al gebeuren? "Griekenland aan de Noordzee" is geen grap meer, geen fictie. Als de andere landen hun beloofde inspanningen doorvoeren en België niet, dan zal het tegen 2051 zover zijn en zal dit landje onder Europese curatele worden gesteld. Mocht het ondertussen nog niet gebeurd zijn, dan kan men het best meteen splitsen. Dat heeft men bij de banken toch ook gedaan: a good bank and a bad bank?
Een peiling is inderdaad slechts een peiling. We zullen er de volgende weken nog regelmatig mee om de oren worden geslagen. Toch kan men stellen dat de algemene tendens is, dat N-VA flink vooruit zal gaan en dat CD&V behoorlijk zal verliezen. Voor de andere partijen is er gewoon nog niets beslist. Elke dag kan er wat voorvallen dat de mening van de man in de straat kan beïnvloeden en/of veranderen. In tegenstelling tot wat de politiek correcte media - De Standaard op kop - ons willen doen geloven, speelt het communautaire in Vlaanderen wél een hoofdrol. Er is een steeds groter wordend aantal Vlamingen dat zich niet meer vast bindt aan één partij en dat uitzoekt waar de betere kansen liggen. Tot 2007 was dat voor velen het Vlaams Belang. Daarna hebben sommigen zich laten bekoren door de sirenezang van Leterme en zijn kartel, anderen door LDD. Ondertussen weet men dat er bij CD&V geen Vlaams succes te verwachten valt en dat Deckerkens partij zijn beste tijd waarschijnlijk al achter de rug heeft. N-VA is nu de volgende in het rijtje der Vlaamse verzuchtingen. Dit vlottend Vlaanderen geeft de partijen alvast de waarschuwing dat niets verzekerd blijft en dat er boter bij de vis zal moeten komen. Liefst een vette vis zelfs en zeker geen borrelnootjes meer.
Deckerken heeft nog eens een nieuw boek voorgesteld: "De aarde warmt op en de geesten verhitten". Op de voorstelling in het luxueuze Hotel Metropole in Brussel was radio noch Tv te zien en het aantal aanwezige journalisten was er op één hand te tellen. Deckerken en zijn LDD zitten momenteel niet in de lift en de vraag is maar of dat ooit nog zal gebeuren. De kans is nl groot dat er op 13 juni, buiten Deckerken zelf, niemand van zijn LDD nog verkozen zal raken. LDD trekt naar de stembusslag met de slogan "Uw centen". Daar zit wel iets in, maar tegelijkertijd duidt het aan dat de partij een beetje teveel aan de centen denkt en te weinig aan het communautaire. En dat bij verkiezingen die gegarandeerd om vooral het communautaire zullen gaan. De partij was al heel wat van haar elan verloren tijdens de regionale verkiezingen van vorig jaar en dat was toen mede door het geval Vynck, dat veel kiezers de ogen heeft doen opengaan. Het ging daar inderdaad om de centen en om blijkbaar niet veel anders. (Vynck stond eerste op de LDD lijst voor Vlaams Brabant omdat hij 5.000 euro had betaald). Heel wat liberalen, die Deckerken en zijn ideeën genegen waren, zijn ondertussen tot de bevinding gekomen dat het origineel voor hen misschien toch beter is. Dat heeft vooral te maken met de verjonging van de partijtop en het feit dat De Croo Jr en zijn jeugdige medestanders woord hebben gehouden toen ze zegden Leterme II te zullen laten vallen als die niets bleef doen. Diezelfde groep belooft nu niet in een nieuwe federale regering te stappen als eerst diezelfde problemen niet worden aangepakt, plus de sanering van de begroting, de kosten van de vergrijzing en nog enkele van die dingen waar de mensen wél wakker van liggen. Dat zijn in elk geval duidelijke standpunten, die ook met centen te maken hebben. Met onze centen. Aan de andere kant haken ook de Vlaamsgezinden bij LDD af, nu N-VA een beter alternatief lijkt. Zowel het nieuwe Open VLD als die N-VA moeten natuurlijk nog alles bewijzen, maar ze zitten wel in een betere positie dan de partij van de Oostendse stormram, waarin weinig mensen zitten die tot de Vlaamse verbeelding spreken. Er zal later waarschijnlijk nog regelmatig gediscusieerd worden hoe het had kunnen worden, mocht Deckerken zijn toegetreden tot het Vlaams Belang of tot de N-VA (dat laatste zou gelukt zijn zonder het njet van toenmalig kartelgenoot CD&V), maar dat zijn allemaal vijgen na Pasen. Zaak is nu, dat de overtuigde Vlamingen hun stem beter niet weggooien aan een partij die het meer dan waarschijnlijk niet zal maken. Er is nog keuze over.
De traditionele partijen beweren, dat de N-VA een grote bocht aan het nemen is i.v.m. wat zij ziet als de toekomst voor Vlaanderen. Marianneke Thyssen, die de ondankbare taak heeft de rotzooi achtergelaten door Leterme op te ruimen, vroeg zich op het congres van CD&V af, of N-VA nu een hervorming van het land wil of het einde ervan. Wel, voor zover ik het begrepen heb: beiden. N-VA wil een onafhankelijk Vlaanderen, net zoals het Vlaams Belang. Alleen beseft de nuchtere De Wever, dat het niet meteen kan lukken en dat een eerste stap beter een confederatie zou zijn. Eens dat de twee landshelften beslist hebben wat ze zelf gaan doen, wat er nog overblijft voor het federale niveau én wat er met Brussel zal gebeuren, kan men komen tot een confederatie, type Zwitserland. Het voordeel van deze manier van handelen is, dat België naar buitenuit (voorlopig?) blijft bestaan en dat het voor de andere Europese landen aanvaardbaarder zal zijn. Zoals het dan later ook aanvaardbaarder zal worden, mochten de twee confederale staten beslissen toch uit elkaar te gaan. Versta me niet verkeerd. Ondergetekende zal op 13 juni voor het Vlaams Belang stemmen, zoals ik dat vroeger heb gedaan voor Wagemans, voor de Volksunie en voor het Vlaams Blok. Vlaanderen kan niet meteen onafhankelijk worden, laat ons realistisch blijven. Daarvoor heeft men dit land veel te gecompliceerd gemaakt. Heeft het Vlaams Belang dan geen gelijk? Jawel en het is belangrijk dat die partij blijft wegen op de Vlaamse besluitvorming, cordon of geen cordon. Het is onze garantie dat het N-VA wel een bocht kan nemen, maar alleen in de goede richting. Open VLD is ook voor het confederalisme. Samen met N-VA, VB en LDD kunnen de andere twee traditionele partijen, die hopeloos in het verleden blijven steken, afgeblokt worden. 13 juni kan nog belangrijk worden, heel belangrijk.
...doet de gekken in vreugde leven. Nooit is dat spreekwoord meer waard dan tijdens de electorale campagnes.Nergens geldt dat trouwens meer dan in een land waar men minstens een half dozijn partijen nodig heeft om een regering gevormd te krijgen. Partijen kunnen de meest onzinnige en onverwezenlijkbare zaken beloven. Als dat daarna niet lukt, dan is dat o.w.v. "de anderen". Dat is niet alleen bij ons zo, maar hier komt er nog een extra factor bij. Gesteld dat bv alle partijen het op een bepaald punt in Vlaanderen eens zouden zijn, dan is het maar zeer de vraag of er iets van in huis zal komen van het ogenblik dat de francofonen mee doen. Voorbeeld: men is het in alle partijen (met uitzondering van CD&V en Groen!) eindelijk eens dat men beter de totaal nutteloze en overbodige senaat zou afschaffen. Niet dat dit de grote besparingsproblemen zal oplossen, maar het zou tenminste een teken zijn naar de kiezer toe, dat ook de verkozenen bereid zijn in te binden. De kans dat het tijdens een volgende legislatuur zal gebeuren, is zo goed als onbestaande omdat de francofonen houden aan hun politieke jobjes. Hetzelfde geldt voor het voorstel van De Croo Jr om alle ministers 5% te laten inleveren zolang de staatsschuld boven de 3 % van de begroting blijft (ik zou dat percentage afhankelijk maken aan de grootte van de schuld: bv telkens een procent meer bij elk procent boven de 3). Ook daarover moeten we ons geen illusies maken: ça sera "non". Als er trouwens iets erg opmerkelijks is bij de traditionele partijen, dan is het dat Open VLD de campagne in gaat met een bijna volledig verjongde ploeg t.o.v. CD&V dat nog altijd moet rekenen op oude knollen zoals Eyskens, Martens en Dehaene, waarvan de eerste twee zelf mede schuldig zijn aan het exploderen van de Belgische staatsschuld en de derde de laatste twee jaar tot tweemaal toe bewezen heeft dat hij zijn vroegere job van politieke loodgieter ook niet meer aan kan. Daarbij hebben de tsjeven nog één geluk: ze moeten (nog) niet teruggrijpen naar ministers uit de jaren veertig en vijftig, zoals de SP.a nu doet. Aziel Zarbon als boegbeeld voor een partij die naar de kiezer stapt met de slogan "Weer vooruitgaan"! Hopelijk gaat de kiezer eindelijk eens beseffen, dat de traditionele partijen de laatste dertig jaar tijd zat hebben gehad om van dit land iets fatsoenlijk te maken. Ze zijn daarin volledig mislukt en het zou dan ook niet meer dan logisch zijn dat aan hun rijk een einde komt. Dat er eindelijk eens een grote politieke schoonmaak zou komen, waarbij het federale niveau wordt uitgekleed en de regio's het voor het zeggen krijgen. Dromen mag nog, tot 13 juni...
