Het was te verwachten dat de N-VA bakken kritiek zou krijgen zodra ze haar becijferd sociaal-economisch plan zou bekend maken, ongeacht de inhoud ervan. Het is nu eenmaal de gewoonte geworden dat elke verklaring van de partij of een van haar kopstukken meteen bekritiseerd wordt door de tegenstrevers uit de politiek en de aan haar verknechte media. Moest De Wever België in het algemeen en Vlaanderen in het bijzonder de hemel in geprezen hebben, de kritiek zou er nóg geweest zijn. Een reden te meer voor de partij om plankgas te geven in de andere richting en haar reeds lang beloofde structurele hervormingen op te lijsten. Kwestie van duidelijk te laten zien waarom ze liefst niét met de PS in zee gaat. Iedereen heeft er al enkele jaren de mond van vol dat er in dit land iets structureels moet gebeuren en dat men moet ophouden met knippen, plakken en pappen. Als het dan zover is dat er echt structurele maatregelen worden aangekondigd, schrikt men zich een aap.
Dit land heeft de pole position in zowat alle negatieve rangschikkingen binnen Europa. Het volstaat mijn blogs te volgen om ze al te zijn tegengekomen en deze week kwam er zelfs nog een bij: België is nu ook al de onbedreigde kampioen van de loonafdrachten. Nergens ter wereld draagt een alleenstaande werknemer meer af aan de staat dan hier. Bij die diverse rangschikkingen moeten we dan nog vaststellen dat het meestal om Belgische ‘prestaties’ gaat, waarbij de Vlaamse - die doorgaans beter zijn - verzwegen worden.
De N-VA heeft groot gelijk, dat ze er met de bezem door wil gaan. De index bv is een relict dat alleen nog in dit land bestaat*. Zitten al die andere landen dan fout? Mede als gevolg ervan krijgen we de loonkloof met de buurlanden maar niet dicht. Dat is een verhaal dat al loopt van de eerste wet daaromtrent uit 1996 en ondanks de maatregelen uit Di Pippo’s zesde staatshervorming blijft die kloof groter worden i.pl.v. kleiner. Dat werklozen geld gaan verliezen, hangt ervan af hoe je het bekijkt. Wie zijn loon verliest, zou de eerste twee jaar zelfs beduidend meer krijgen dan nu, maar daarna valt hij/zij terug op het leefloon. Dat is ook iets dat in alle landen rondom ons gebeurt. Zitten die weer allemaal fout? De door links en de vakbonden vermaledijde indexsprong werd tijdens de regeringen Martens in de jaren 80 niet één maar drie keer toegepast en heeft toen geholpen. Waarom zou dat nu niet het geval mogen zijn?
Kortom, het alternatief is blijven aanklooien tot het helemaal vast loopt en we op de route richting Griekenland zitten, waarbij het niet denkbeeldig is, dat Griekenland ons straks misschien wel voorbij steekt, want daar heeft men draconisch moéten besparen. Hier is er nog de keuze, zolang het duurt.
* Eén voorbeeldje hoe Frederik hier gefopt wordt met die index. De regering heeft de btw op elektriciteit verlaagd. Voor een gemiddeld gezin betekent dat een korting van 100 euro op de elektriciteitsrekening. Via de index krijgt dat gezin echter 108 euro minder inkomen, omdat elektriciteit in de gezondheidsindex meer weegt dan in ons consumptiepakket. Het gezin verliest dus koopkracht, het tegenovergestelde van wat Vande Lala de mensen tracht wijs te maken.
De Raad van State is er om de naleving van de wetten op te volgen en bij klachten in te grijpen. Er wordt dan ook verondersteld, dat in die Raad niet alleen bekwame juristen zitten, maar dat die mensen ook begaafd zijn met een goede dosis gezond verstand. Na een zoveelste uitspraak over het hoofddoekenverbod lijkt dat niet meer zo evident. Vijf jaar geleden was er de heisa in de atheneums van Antwerpen en Hoboken, waarna de Raad besliste dat scholen dat niet voor zichzelf konden beslissen, maar dat dit wel kon gebeuren als het Gemeenschapsonderwijs (GO) er een algemene regel van maakte. Dit laatste is ondertussen gebeurd en nu geeft de auditeur van die Raad het advies de beslissing van het GO ongedaan te maken en de scholen toch zelf apart te laten beslissen. M.a.w. de man zegt nu het tegenovergestelde van wat die Raad in 2009 besliste. Een wijze raad kan men zoiets alvast niet noemen, zeker niet omdat diezelfde verlichte geest er bij zegt dat op een school waar geen hoofddoekenverbod zou zijn, men het toch zou moeten kunnen verbieden voor bepaalde sportactiviteiten, turnen en uitstappen. Als die klagers dan toch alleen maar naar een school zouden willen gaan waar ze de hele tijd door dat ‘kopvod’ kunnen blijven dragen – ook al is het niet de school van hun studiekeuze – dan moeten die daar zelf de gevolgen maar van dragen. ‘Wie zijn gat verbrandt…’.
Het advies van zo’n auditeur wordt meestal, maar niet altijd, opgevolgd door de Raad zelf. Er is dus nog een waterkansje dat men zich daar toch niet belachelijk zal willen mee maken door een uitspraak van vroeger om te draaien. Mocht dat wel het geval zijn, dan zouden we die Raad best bij het politieke restafval zetten, samen met o.m. de provincies en de senaat, en die bij een eerstvolgende gelegenheid – staatshervorming of bij een uiteenvallen van dit onland – gewoon afschaffen. Bij het tegengestelde is er natuurlijk nog de mogelijkheid dat de scholen afzonderlijk het verbod zullen blijven hanteren, al blijft de kans groot dat er hier en daar een al dan niet groene moslimfan de Raad toch zou volgen. In dat geval kan men de ouders van onze kinderen best de raad geven naar een andere school uit te zien. Scholen die zich willen schikken naar een middeleeuwse ideologie (de islam is geen echte godsdienst) bieden geen toekomst in een steeds sneller evoluerende wereld.
Uit een studie van het Internationaal Monitair Fonds (IMF) gemaakt bij 17 zgz ‘rijke’ landen over de laatste vier jaar, blijkt dat de overheidsuitgaven van België in die periode de hoogste waren, op die van Japan na. Dat land heeft die uitgaven echter met opzet verhoogd omdat het op die manier vanaf wil raken van twee decennia deflatie*, die de economie en financiën daar geen goed doen. In dit land doet de regering echter alsof ze goed bezig is, terwijl dat helemaal niet het geval, is. Als we Japan er dus even tussenuit laten, zijn er maar drie landen waar het overheidsbeslag gestegen is: Oostenrijk, Frankrijk (voor onze francofonen nog altijd hét gidsland!) en België. Dit land staat echter op kop en dat is o.m. te wijten aan de stijging van de vergrijzingskosten, iets wat o.m. door Crootje werd aangegrepen als excuus in de discussie met De Wever over de 18 miljard spookeuro’s (‘Show me the money’!). De ‘zoon van’ heeft daarin gelijk, alleen vergeet hij erbij te zeggen dat de explosie van de pensioenen, als gevolg van het op rust gaan van de babyboomgeneratie, iets is dat niet uit de lucht is komen vallen. Dat wist men tien jaar geleden al, maar de traditionele partijen (‘les partis raisonnables’ volgens Di Pippo) hebben er nooit iets aan gedaan. Nu, in de campagne naar 25 mei, met allerlei alternatieve plannen afkomen is voor die partijen dan ook hypocriet. Wie gelooft die nog?
Met de stijging van het overheidsbeslag houdt het trouwens niet op. Hetzelfde IMF laat ook weten, dat de Belgische werkloosheid in 2014 nog zal toenemen, dat terwijl die in de rest van de eurozone geacht wordt te dalen**. We are the champions! Met die vaststelling gaat het IMF trouwens in tegen een voorspelling van het Belgische planbureau, waarvan geweten is dat het een instrument is van Vande Lala***. I.v.m. de werkloosheid was er trouwens ook een uitspraak van Magnette, die beweert dat de lage(re) werkloosheid in Duitsland hoofdzakelijk te danken is aan de trage groei van de Duitse beroepsbevolking. Ook dit verhaal, dat eveneens moest dienen om De Wever te counteren, klopt niet. De lagere Duitse werkloosheid is hoofdzakelijk te danken aan een sterke banengroei, niét aan de demografische ontwikkeling. Magnette maakt trouwens ook zichzelf wat wijs, want de banengroei in dit land had de laatste jaren in de eerste plaats te maken met het creëren van gesubsidieerde jobs bij de overheid, de zorgsector en het dienstenchequecircuit, allemaal sectoren die geheel of gedeeltelijk ten laste vallen van de belastingbetaler.
* Bij deflatie dalen de prijzen zodanig dat consumenten en bedrijven aankopen gaan uitstellen en worden schulden moeilijker aflosbaar.
** De Belgische jeugdwerkloosheid (24,1%) ligt, volgens de OESO zelfs boven het gemiddelde van de eurozone, waarbij naar slechte gewoonte geen aparte cijfers voor de regio’s worden vermeld (die zijn 16,6% voor Vlaanderen, 32,8% voor Wallonië en 39,9% voor Brussel).
*** Dat planbureau krijgt een nieuwe chef in de persoon van een zekere Philippe Donnay, een oud-kabinetschef van Milquet. Een zoveelste politieke benoeming, die de objectiviteit van dat bureau zeker niet ten goede zal komen. Vande Lala heeft Donnay wel moeten benoemen. Nochtans had hij ook nu een eigen SP.a mannetje naar voor geschoven: Jan Verschooten, reeds adjunct van de vorige chef, Henri Bogaert. Verschooten moest het echter opnemen tegen liefst zes (6!) kandidaten van CdH signatuur…
De affaire rond Karel De Gucht komt voor hem en zijn partij wel erg ongelegen. De man heeft al een paar keer zijn versie van de feiten moeten veranderen en het resultaat daarvan is dat hij bij weinigen nog geloofwaardig overkomt. Voor een topman van de E.U. is dat wel een afgang. Hij mag dan wel zijn vrijgesproken voor de belastingszaak i.v.m. zijn luxe buitenverblijf in Toscane, die vrijspraak gebeurde niet omdat hij zijn aankoop financieel kon verrechtvaardigen, maar gewoon omdat de Bijzonder Belastingsinspectie (BBI) het recht niet zou gehad hebben zijn bankrekeningen in te kijken. De gebruikelijke Belgische procedurefout dus. En dat nadat nu blijkt dat hij de wettelijke procedures omzeilde door een rechtreeks contact met de topman van die BBI, ‘toevallig’ iemand met een ‘blauw etiket’. Eerder werd De Gucht ook al eens gered ‘door de gong’ in de zaak van de verkoop van de Fortis aandelen, door hemzelf, zijn familie en kennissen in Berlare exact één dag vóór het Fortis debacle bekend werd. Il faut le faire!
Het is stil geworden in de blauwe hoek, waar nu de klappen vallen. Silentium triplex. Met Verhofstadt uitpakken is ook al geen goed idee meer. Vooral sinds zijn optreden in Kiev – waar hij niets te zoeken had – en het nieuws over zijn riante bijverdiensten, is men hem zelfs in zijn eigen partij liever kwijt dan rijk. Hij is ondertussen de zestig voorbij, maar op de Europese Open VLD-lijst is hij nog steeds een van de jongste. Lijsttrekker Annemie Neyts is al 71 en de laatste 'aanwinst', de Nederlandse lijstduwer Terlouw, is de 80 voorbij, net zoals trouwens ‘mister’ Michel Verschueren, al staat die op een andere lijst. Ondertussen hebben al een paar jonge verkozenen de partij verlaten ten voordele van de N-VA en is het zelfs stil geworden rond Maggie De Block. Dat laatste heeft misschien wel iets te maken met het vroege zomerweer (haar ‘klanten’ slapen weer buiten), waardoor het effect van haar ‘doortastende’ maatregelen niet meer zo evident is. Crootje, van zijn kant, is ook gewogen en te licht bevonden en lijkt zeker geen partij om De Wever te kunnen counteren.
Kortom, de Vlaamse blauwe constructie is erg wankel aan het worden en het begint er steeds meer op te lijken dat Rutten’s stellingname om straks weer in een federale regering te stappen zonder Vlaamse meerderheid een kopie aan het worden is van de afhankelijkheid van de SP.a aan de francofone tegenhanger(s) en zonder meer is ingegeven door het besef van de eigen zwakte. Puur armoede troef.
‘Wie zijn principes verloochent, gaat naar de hel’ was het devies van econoom en Nobelprijswinnaar Friedrich von Hayek, in tempore non suspecto hét voorbeeld van de Verhofstadt van de eerste drie burgermanifesten. Het lijkt het steeds meer op dat dit straks voor de hele partij kan gelden.
Nogal wat Vlamingen maken zich zorgen over het feit dat de VRT (weer) vrij agressief (een linkse) verkiezingscampagne aan het voeren is. Het begon met de zgz ‘Foto van Vlaanderen’ en wordt nu verder gezet met een reeks ‘Reyers politiek’ (i.pl.v. ‘Reyers laat), waar de partijvoorzitters aan het woord kunnen komen. Tussendoor is er specialist De Vadder die denkt er alles over te weten of tenminste toch doet alsof en die op zijn eentje allerlei eigen politieke programmetjes uitwerkt.
Ik zou zeggen: laat ze doen. Als de VRT, die steeds onbeschaamd vooral roden en groenen heeft gepromoot, ooit enige politieke invloed zou hebben gehad, dan was Vlaanderen nu al helemaal links geweest. Het tegenovergestelde doet zich voor. De drie linkse partijen in Vlaanderen hebben al werk genoeg om te trachten elkaars kiezers af te pakken, kiezers die momenteel nog alles samen een kwart van het electoraat vormen, maar waarvan na 25 mei misschien nog minder zal overblijven.
Ik heb steeds volgehouden dat peilingen zijn wat ze zijn: momentopnames die snel kunnen veranderen en hoogstens misschien een tendens kunnen aangeven, maar zelfs dat is niet zeker. Dat geldt eveneens voor de diverse punten die in zo’n enquêtes worden aangevoerd. Neem nu bv dat ‘foto’ verhaal dat de Vlamingen niet wakker liggen van een Vlaamse onafhankelijkheid en dat slechts zo’n kwart van hen België wil zien verdwijnen. Dat kan best zo zijn. Probleem is dat zoiets niet volstaat om België te laten blijven bestaan. Als dat land straks onbestuurbaar wordt, om welke reden ook, kan het er snel mee gedaan zijn. En één mogelijke reden is, dat men er ooit niet meer in zal slagen een federale regering te vormen. Uit het debat De Wever-Magnette is duidelijk gebleken dat hun partijen, die toch de grootste zijn in hun landshelft, liefst niét met elkaar zouden willen samenwerken na 25 mei. Wat dan? Vergeten we niet dat Tsjecho-Slowakije vreedzaam gesplitst werd omdat men er niet meer in slaagde een nationale regering samen te stellen, dit ondanks het feit dat daar toen slechts 16% van de bevolking vóór een scheiding was. Et alors?
Kortom, de kortste weg naar een Vlaamse onafhankelijkheid, al dan niet via een confederatie, zou wel eens de patstelling kunnen zijn die kan ontstaan als men er niet meer in zou slagen na 25 mei een Belgische federale regering te vormen. Dan moet het Vlaams parlement zijn verantwoordelijkheid nemen en de zgz ‘Senelle doctrine’ toepassen, waarbij dat parlement Vlaanderen uitroept tot deelstaat van het federale België binnen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Daarna zal nog alles mogelijk zijn.
‘Wie ’t kleine niet eert, is ’t grote niet weerd’, zegt het spreekwoord. Dat geldt zeker voor de heisa om de één en twee eurocentjes, die echt een vaudeville aan het worden is. Eerst werd besloten ze uit circulatie te halen door, naar Nederlands voorbeeld, af te ronden naar een veelvoud van vijf. De PS was het daar niet mee eens, daar ze in die partij dachten dat daarmee onze koopkracht zou worden aangetast en stelde ze voor het ‘probleem’ over de verkiezingen van 25 mei te tillen. Later kwam ze daar op terug en kregen we een oplossing ‘à la belge’, waarbij de regel alleen maar zou gelden voor wie contant betaalt en zou er niet worden afgerond voor wie de betaling elektronisch verricht. Nu blijkt dat de Belgische supermarkten daar niet mee akkoord zijn omdat de kans bestaat – tenminste voor wie zijn rekeningen grondig nakijkt – dat de klanten contant gaan betalen als ze naar beneden kunnen afronden en elektronisch als het naar boven zou moeten, waarbij de verkoper telkens de sigaar zou kunnen worden. Dit lijkt muggenzifterij, maar ketens zoals Carrefour en Delhaize, die meer dan één miljoen klanten hebben, zien daarin een serieus potentieel verlies.
Dat alles omdat onze politiek het vertikte gewoon het Nederlandse systeem over te nemen, waarbij altijd wordt afgerond, contant én elektronisch. Dat bestaat bij onze noorderburen al een tiental jaren en niemand heeft er daar ooit moeilijk over gedaan, ook de grootwarenhuizen niet. Ze hebben daar natuurlijk niet af te rekenen met een DDR-partij zoals de Waalse PS. Ondertussen blijkt nog maar eens, zoals ik al vaststelde in mijn blog van 30 maart, dat men in dit land niet meer in staat is een gewone, duidelijke, simpele wet in elkaar te steken.
Het ziet er dan ook naar uit, dat het centjesprobleem toch over de volgende verkiezingen zal getild worden, samen met dat van de Arco-coöperanten, dat van de betaling der vergrijzingskosten, dat van de hervorming van het secundair onderwijs, van de legeraankopen en van alle nog bestaande hete hangijzers waarover men geen beslissing meer zal durven nemen o.w.v. 25 mei…
Bruno De Winter noemde als eerste ons parlement een ‘praatbarak’. 50 jaar later blijkt dat parlement nog steeds niet tot veel meer in staat te zijn.
Niet alleen vliegtuigen verdwijnen dezer dagen spoorloos, dat gebeurt ook met de miljarden euro’s die de regering Di Rupo in zijn legislatuur zou bespaard hebben. Om die terug te vinden kan men zelfs niet eens rekenen op een zwarte doos. Misschien op een zwarte rekening? Feit is dat noch Magnette, tijdens het debat met De Wever, noch Crootje tijdens een interview bij VTM, met cijfers kon uitleggen waar 18 van de 22 miljard naartoe zijn die Di Rupo, volgens bovenstaande heren, zou bespaard hebben. De Wever’s repliek: ‘Show me the money’ wordt zijn zoveelste oneliner die het politieke vocabularium gaat vervoegen. Hij vindt er nl maar 4 van terug
Alle gekheid op een stokje, ik sta ervan te kijken dat De Wever’s politieke tegenstanders nog altijd niet begrepen hebben dat ze nagels met koppen moeten slaan als ze met Bart in de clinch willen gaan. Ook die dooddoener van Magnette om nog maar eens te beginnen over het nationalisme is een teken dat hij geen andere argumenten meer heeft, waarop Bart trouwens meteen counterde door te zeggen dat hij dat gerust vijfmaal mocht herhalen.
Nog zoiets is het nu wel afgezaagde argument, dat er met de N-VA niet te praten valt en dan verwijzen de tegenstrevers steeds maar weer naar die 541 dagen. Het zou inderdaad kunnen dat ook de volgende regeringsvorming iets van lange adem zal worden. Vraag is alleen wat het beste is: een goede regering of – bij gebrek daaraan – geen regering. In dit laatste geval wordt het dan immers een regering in lopende zaken, zoals we dat met Leterme hebben meegemaakt. Was dat een slechte situatie? Helemaal niet. De regering Leterme kon 4 jaar geleden niet méér uitgeven dan de twaalfden, m.a.w. maandelijks niet meer dan het uitgegeven bedrag van dezelfde maand in het voorgaande jaar. Er is toen flink wat bespaard geworden, er konden geen extra schulden gemaakt worden en het land bleef gewoon verder draaien, omdat de gewesten ondertussen wél konden werken. Met de extra inkomsten die de gewesten straks krijgen uit de zesde staatshervorming moeten ze in staat zijn die taak nog beter uit te voeren dan tijdens de beruchte 541 dagen.
In feite komt zo’n situatie op bijna hetzelfde neer als de zgz ‘Moesen’ norm die de N-VA de komende jaren wil toepassen, nl het bevriezen van de overheidsuitgaven, die dan niet méér mogen stijgen dan de inflatie. Het enige nadeel zou kunnen zijn dat België dan meer rente gaat moeten betalen op zijn staatsschulden, maar, daar het juist de bedoeling is die te verminderen, zou dat maar een tijdelijk fenomeen mogen zijn. Misschien is zo’n situatie ook niet leuk voor kapitalisten met veel overheidspapier, waarbij ik me dan wel afvraag waarom echte socialisten als Magnette en Vande Lala zich daarover druk maken. Hebben zij misschien ook een verborgen potje?
