Zoals ik al eens heb aangestipt, werken de Vlaamse partijen die deelnemen aan de preformatie alles behalve goed samen. Dit is, helaas, geen alleenstaand feit. Zeker in de discussie met de andere taalgroep kunnen we van de francofonen op dat gebied nog heel wat leren. Maar het is niet alleen kommer en kwel op federaal gebied. Op regionaal vlak zou er een dezer weken eindelijk een definitieve beslissing moeten vallen over de Antwerpse Oosterweelverbinding, waarbij beslist zal moeten worden of het nu een brug of een (serie) tunnel(s) zal worden. Die beslissing moet er uiterlijk einde september komen, maar het verslag van de experts daarover reeds voor eind dezer maand augustus. Het grote probleem is, dat er - wat er ook beslist wordt - een van de Vlaamse regeringspartijen zal moeten inbinden, anders zitten we ook met een regionale regeringscrisis. De uitleg van Antwerps burgemeester Janssens, dat dit een zaak van intern Antwerps belang zou zijn, houdt helemaal geen steek. De ontsluiting van de Oosterweel verbinding is een probleem voor minstens de hele regio rond de koekenstad, maar eigenlijk zelfs daarbuiten. Het wordt nog leuker als men weet dat ook de oppositiepartijen in het Vlaamse parlement het daarover ook niet eens zijn, waarbij ik - eerlijk gezegd - de houding van het VB niet snap.. Tenslotte naderen we einde augustus, de tijd van de IJzerbedevaart(en). Ook daar geraken de Vlamingen het niet eens en valt het af te wachten wat de reacties van bedevaart en wake zullen zijn t.o.v. de federale regeringsvorming annex staatshervorming. Daar hebben we nu het raden naar, omdat we op dit ogenblik niet weten hoe de situatie er dan juist zal uitzien. Die van de IJzerbedevaart, erfgenamen van de ter ziele gegane Volksunie die hun manifestatie jaar na jaar zien verschrompelen, blijven hardnekkig gekant tegen elke vorm van samenwerking met die van de IJzerwake, die vorig jaar driemaal meer volk trok. Zien wat het dit jaar wordt en vooral, wat er zal gezegd worden. Zolang wij echter in verdeelde gelederen ten strijde trekken, blijft elke Vlaamse vooruitgang onwaarschijnlijk...
Nog twee keer slapen en dan weten we (misschien) iets meer. De club van zeven gaat nog twee dagen vergaderen (telkens van 14.00 tot 22.00 uur), maar de kans dat er een echt vergelijk komt; schijnt met de dag kleiner te worden. Van de vaststelling van Di Rupo van vóór de "semaine familiale", dat het zwaartepunt van de federale naar de regionale regering(en) moet gaan, hoort men opeen niet veel meer. Vooral madame Milquet ligt nog maar eens dwars. De meeste francofonen schijnen nog altijd niet te beseffen dat het menens is, dat dit land wel degelijk moet hervormd worden. Met een te grote staatsschuld, met een budget dat men niet onder controle kan krijgen, met de laagste pensioenen en de langst durende uitkeringen, met de hoogste belastingen en de kosten van de exploderende vergrijzing en van de ogenschijnlijk niet te stoppen verbruining, is er voor België geen toekomst. Wat, als het niets wordt? Wel dan blijven er nog twee mogelijkheden (even een echte splitsing buiten beschouwing gelaten): - Men zet de groenen én madame non met haar zeven dwergjes buiten en haalt de liberalen erbij. Dit lijkt momenteel utopisch, zeker omdat de Franstalige blauwen het onderling niet eens zijn. Maar tijd zou raad kunnen brengen. Het alternatief voor hen zou zijn dat ze in geen enkele regering nog zouden meetellen en dat zal genoeg pijn doen om toch de nodige toegevingen te kunnen doen. En Mangain? Die hebben we dan niet nodig. Een coalitie met oranje-rood-blauw-plus heeft een overschot van tien zetels, zodat de drie van het FDF verwaarloosbaar zullen zijn. - Men brengt artikel 35 van de Belgische grondwet in praktijk, waarbij de deelregeringen onder elkaar beslissen wat ze ze doen en wat het federale nog zal mogen. Lukt geen van beiden, dan wordt het bye, bye Belgium!
De preformatie sleept zich voort, terwijl er - ogenschijnlijk althans - weinig of geen vooruitgang wordt gemaakt. Enige commentaar: "De sfeer is goe". Dat hebben we nog gehoord, van Didier Reynders tijdens de mislukte oranjeblauwe onderhandelingen. De huidige besprekingen lijken dezelfde weg op te gaan. Niet dat dit een ramp zou zijn. Voor Vlaanderen komt er beter geen akkoord dan een slecht akkoord. Het heeft er nl alle schijn van, dat de Franstaligen de Vlamingen willen blij maken met een zoveelste dode mus. Extra geld beloven van het federaal naar het regionaal niveau, zonder dat daar bevoegdheden bijkomen, zou immers een herhaling zijn van het Lambermontakkoord. De francofone beloften over kindergeld, financieringswet, vennootschapsbelasting e.d. zijn waardeloos als de gewesten er niet vrij mee kunnen omspringen. Men wil gewoon niet raken aan de lamentabele Belgische constructie. Trouwens, het is gemakkelijk voor de francofonen om geld over te hevelen van België naar de gewesten. Dat geld is grotendeels Vlaams. De Vlamingen zouden zich dus blij moeten maken met het krijgen van eigen geld dat ze aan België al hadden afgestaan... Van deze onderhandelingen kan niets komen o.w.v. drie redenen: 1. Di Rupo wil wel eerste piet (of, zal ik zeggen Pippo?) worden, maar wil/durft/kan niet verder gaan dan wat eerst op francofoon niveau is vastgelegd. M.a.w. hij durft zijn nek niet uitsteken zoals Vlaamse kandidaat premiers dat vroeger wél deden. 2. Het kan niet, dat er onderhandeld wordt tussen twee centrumrechtse partijen en vijf linkse, terwijl centrumrechts in Vlaanderen 80% van de stemmen haalt. 3. Groen! en SP.a spelen onder één hoedje met de francofonen. Groen! heeft dat altijd al gedaan (ze vormt al lang één fractie in het parlement samen met Ecolo). SP.a is regeringsgeil na drie jaar oppositie en heeft haar karretje aan dat van de PS gehangen, wiens politiek zijn slaafs volgt. M.a.w. N-VA en CD&V zijn zwaar gehandicapt in deze besprekingen. Zowel in de verhouding links/rechts als in deze Vlamingen/francofonen, staan ze telkens met twee tegen vijf. Dat is 40%, terwijl dezelfde strekking (met oppositie erbij) in Vlaanderen 80% haalt. Zoiets is als vechten met één hand op de rug gebonden.
Communicatie is als een regenscherm: als ge er baat van willen hebben, moet ge die openhouden. Dat schijnen ze bij de Belgische staatsveiligheid nog altijd niet gesnapt te hebben. Uit een (nog maar eens) uitgelekte doorlichting, deze keer van het Comité I, blijkt dat in die voor het land zo belangrijke dienst er hoegenaamd geen communicatie is en dat in een tijdperk, waarin álles meteen gecommuniceerd wordt. Volgens een enquête bij 524 leden van de staatsveiligheid, over een periode van liefst 2 jaar, blijft er van heel die veiligheid niet veel over. De Belgische staatsveiligheid was bij ons in de eerste plaats bekend door het controleren, bespioneren en afluisteren van Vlaamsnationalisten. Daar was ze steeds sterk in. Of ze dat nu nog doet, blijkt niet uit de uitgelekte enquête. Ze zullen anders nogal werk hebben, nu ze niet alleen het Vlaams Belang, maar ook de N-VA zullen moeten in 't oog houden! O, ja: ze zoekt ook nog steeds naar de Bende van Nijvel. 25 jaar na de laatste feiten. Na 24 jaar dachten ze nog een lichaam in het water te kunnen vinden, daar bij Ronquières. Al eens nagedacht wat er van een dood lichaam overblijft dat 24 jaar in stromend water heeft gelegen? Het clubje van Eddy Vos, pas nog versterkt met zes extra mankrachten en duikers allerhande, blijft hardnekkig zijn bezigheidstherapie volhouden. Anders geraakt hun budget immers niet tijdig op en ze moeten nog 5 jaar verder kunnen. Van staatsveiligheid gesproken. Waar ze zich ook mee bezig houdt, is het opsporen van verjaarde zaken i.v.m. pedofilie in de Kerk. Zaken die, áls ze al aan het licht komen, niet meer kunnen vervolgd worden. Tenslotte is er ook iets waarmee onze staatsveiligheid zich niét bezig houdt: het opsporen van de mededaders van de moordpartijen van Belliraj*, de man die door diezelfde staatsveiligheid zou zijn aangeworven als informant en die in Marokko zopas ook in beroep is veroordeeld. Of met juffrouw Erdal, ook al verdacht van medeplichtigheid aan drie moorden. Waar zou die zitten? Misschien krijgen we op al onze vragen een antwoord na het parlementaire reces, de tweede week van oktober, en nadat het parlement de doorlichting zal besproken hebben. Tegen die tijd zal iedereen, ook bij de staatsveiligheid zijn "verdiende" rust wel gehad hebben, zeker?
* De doorlichting van het Comité I kwam er juist vanwege de zaak Belliraj, toen bleek dat hij hier ook informant zou gespeeld hebben voor de Belgische staatsveiligheid en niét o.w.v. de moorden...
Jean-Luc Dehaene is zopas zeventig geworden (ik ook) en dat zullen we geweten hebben. De media stonden bol van lofbetuigingen. In het slechtste geval werd er eens een giftig pijltje op hem afgestuurd, maar in hoofdzaak waren het allemaal hoeraverhalen. Nochtans is dat helemaal niet het geval. Enkele voorbeelden: - De regeringen Dehaene kregen het in de jaren negentig inderdaad klaar om ons land in de eurozone te loodsen (iets waar dit land eigenlijk niet klaar voor was), maar er wordt nergens bij verteld, dat hij daarvoor heel wat nieuwe belastingen invoerde (of opvoerde, zoals bv de BTW), waardoor vooral de kleine man getroffen werd. Dat alles terwijl Dehaene altijd werd afgeschilderd als een man die uit het ACV kwam en dus voor die kleine man had moeten opkomen. - Samen met Giscard D'Estaign was Dehaene een van de auteurs van de nieuwe Europese grondwet. Die droeg niet ieders goedkeuring weer, zodat ze daarna nog eens helemaal ondersteboven werd gehaald en er van het verdrag van Lissabon alleen nog een soort spullenhulpversie overbleef. En dat was nog niet het ergste. Als vertegenwoordiger van een christelijke partij slaagde hij er in die Europese grondwet zo voor te stellen alsof het christendom noch het jodendom er helemaal nooit iets mee te maken hadden gehad. Geen woord over de christelijk oorsprong van onze beschaving. - Sinds de federale verkiezingen van 2007 werd Dehaene twee keer gevraagd tussenbeide te komen om voor een communautaire oplossing te zorgen. Hij, de loodgieter, de gids, het Brabantse trekpaard en nog zo'n paar van die titels, zou dat eens regelen. Er kwam niets van in huis omdat ook hij geen vertrouwen meer kreeg van zijn zgz Waalse vrienden. - Tot twee keer toe heeft hij geprobeerd de N-VA schade toe te brengen, eerst tijdens de oranjeblauwe onderhandelingen, met zijn "schootnota Quid N-VA?" en daarna - in de aanloop naar de verkiezingen van juni 2010 - toen hij, in navolging van de vakbonden, expliciet de mensen aanraadde niét voor die partij te stemmen. Het resultaat kennen wij en het betekent dat de huidige invloed van Dehaene stilaan aan het verdwijnen is. Het zal hemzelf worst wezen. Dehaene zit er nl warmpjes in. Buiten zijn riante wedde als Europarlementariër heeft hij nog vetbetaalde bestuurszitjes in o.a. Dexia en AB Inbev. Dehaene is helemaal geen vakbondsman, noch christelijk bewogen politicus (hij heeft ooit gezegd dat hij de dag van vandaag evengoed socialist kon zijn). Dehaene is een typisch product van de strekking: "denk links, leef rechts", m.a.w. een vulgaire en (bij momenten) brutale zakkenvuller, die het predikaat christelijk en/of sociaal niet verdient. Hij zal voor België wel zijn waarde hebben gehad, voor Vlaanderen zeker niet. Supporteren voor Club Brugge verandert daar niets aan...
De Gazet van Antwerpen was tot 2004 bij ons nog de enige krant met een echte Vlaamse reflex. Dat jaar werd ze overgenomen door de Concentra uitgeverij, eigendom van de Limburgse familie Baert. Die overname was ingefluisterd door Steve Stevaert die er tegelijk voor zorgde dat de grote baas, bazin in dit geval: Mw Baert, de titel van barones kreeg. Bij het Frutje werd de Vlaamsgezinde en christelijk geïnspireerde hoofdredacteur Luc Van Loon eerst verzocht op te stappen en daarna - toen hij dat niét deed - ontslagen én vervangen door een zekere Luc Rademakers, een Limburgse logeman, getrouwd met een Walin (daar is niks mis mee), wonende rond Brussel (ook geen probleem), die zijn kinderen in het Frans opvoedde (daar zijn wél kanttekeningen bij te plaatsen). Enfin, het was uit met de Vlaamsgezindheid van het Frutje, maar Rademakers maakte zich sterk dat hij de krant binnen het jaar 10.000 nieuwe abonnees zou bezorgen. Het werd een pijnlijk afgang, want de Gazet Van Antwerpen verlóór er na één jaar 4.000 (waaronder ondergetekende). Sindsdien is de krant een soort streekgebonden Laatste Nieuws tabloid geworden en is de oplage blijven dalen. Bij de recentste telling, waarvan de cijfers vorige week in de media te vinden waren, bleek ze de grootste verliezer te zijn in Vlaanderen, met een verlies van weer bijna twee procent. Dit alles ondanks het feit, dat de Vlaamse krantenmarkt dit laatste jaar niet gekrompen was. In tegenstelling tot Vlaanderen, kromp de krantenmarkt wél in francofonië, met als uitschieter een verlies van bijna zes procent voor de haatkrant Le Soir. Laat ons aannemen, dat dit een goed teken is, dat men ook aan de zuidkant van de taalgrens begint te beseffen dat de bomen niet langer tot in de hemel groeien en dat er met Vlaanderen iets serieus moet worden afgesproken. Nu nog de francofone politici meekrijgen natuurlijk...
Vanmorgen arriveerden de Nederlandse militairen uit Afghanistan terug in eigen land. Hun vertrek was op voorhand vastgesteld en het niet verlengen van die termijn zorgde voor de val van de Nederlandse regering. Misschien zouden ook de andere landen met troepen in Afghanistan zich daarover eens grondig bedenken, of ook zij niet best dat land zouden laten voor wat het is: een schurkenstaat, waar de zogezegde verdraagzame godsdienst het voor het zeggen heeft. Wat dat laatste betekent, hebben we vorige week nog kunnen meemaken. Negen dokters van een christelijke hulpverlening, die reeds vele jaren in het land aanwezig was, werden er vermoord. Mensen die grotendeels uit idealisme die sukkelaars ginder gaan helpen, worden er van kant gemaakt enkele en alleen omdat ze christenen zijn. En het is geen alleenstaand feit. Enkele jaren geleden werd er ook reeds een team dokters van Artsen Zonder Grenzen vermoord, daarbij ook een landgenote uit Brugge. Artsen Zonder Grenzen heeft zich toen uit Afghanistan teruggetrokken. Of dat nog zo is, weet ik niet, maar best zou zijn dat we daar allemaal opstapten, naar mijn mening althans. Waarom moeten onze mensen daar hun leven blijven riskeren, terwijl de Afghanen niet alleen de buitenlanders, maar ook hun eigen mensen terroriseren? Een mooi staaltje van dat laatste was - ook al vorige week - het relaas in Time Magazine van de Afghaanse vrouw, die haar neus en oren werden afgesneden door haar eigen echtgenoot. Wreedheden tegen vrouwen zijn er de normaalste zaak van de wereld. Wie zijn vrouw beu is, schakelt haar uit - soms zelfs letterlijk - en neemt er een andere. Ik denk niet dat de westerse wereld het Afghaanse probleem ooit zal kunnen oplossen. Dat van Pakistan trouwens evenmin en zo zijn er nog wel enkele van die landen in die omgeving. We zouden er dan ook best aan doen er op te stappen, bv alleen nog het luchtruim te controleren en er af en toe een lading bommen op te gooien, mochten ze er nog eens aan denken een nieuw 9/11 te organiseren. Met de moderne oorlogsmachines van de dag van vandaag, is het niet langer nodig dat onze eigen jongens ginder hun leven moeten opofferen voor een verloren zaak van een middeleeuwse woestijngodsdienst. In eigen land waren er trouwens ook weer enkele idioten die onze premier-in-spe met de dood bedreigd hebben "in de naam van Allah". België noemen ze een "toekomstig moslimland" (in het Brusselse zijn ze er al dicht bij) en ze willen niet dat "zondaar en homoseksueel" Di Rupo hier ooit eerste minister wordt. Zeker voor onze linkse partijen (waartoe o.a. ook Di Rupo behoort), wordt het een pijnlijke zaak tegelijk op te moeten komen voor feminisme, verdraagzaamheid én godsdienstvrijheid. Ergens zullen ook zij wel eens een keuze moeten maken en moeten beseffen, dat men water en vuur niet kan verzoenen.
