Jean-Luc Dehaene is zopas zeventig geworden (ik ook) en dat zullen we geweten hebben. De media stonden bol van lofbetuigingen. In het slechtste geval werd er eens een giftig pijltje op hem afgestuurd, maar in hoofdzaak waren het allemaal hoeraverhalen. Nochtans is dat helemaal niet het geval. Enkele voorbeelden: - De regeringen Dehaene kregen het in de jaren negentig inderdaad klaar om ons land in de eurozone te loodsen (iets waar dit land eigenlijk niet klaar voor was), maar er wordt nergens bij verteld, dat hij daarvoor heel wat nieuwe belastingen invoerde (of opvoerde, zoals bv de BTW), waardoor vooral de kleine man getroffen werd. Dat alles terwijl Dehaene altijd werd afgeschilderd als een man die uit het ACV kwam en dus voor die kleine man had moeten opkomen. - Samen met Giscard D'Estaign was Dehaene een van de auteurs van de nieuwe Europese grondwet. Die droeg niet ieders goedkeuring weer, zodat ze daarna nog eens helemaal ondersteboven werd gehaald en er van het verdrag van Lissabon alleen nog een soort spullenhulpversie overbleef. En dat was nog niet het ergste. Als vertegenwoordiger van een christelijke partij slaagde hij er in die Europese grondwet zo voor te stellen alsof het christendom noch het jodendom er helemaal nooit iets mee te maken hadden gehad. Geen woord over de christelijk oorsprong van onze beschaving. - Sinds de federale verkiezingen van 2007 werd Dehaene twee keer gevraagd tussenbeide te komen om voor een communautaire oplossing te zorgen. Hij, de loodgieter, de gids, het Brabantse trekpaard en nog zo'n paar van die titels, zou dat eens regelen. Er kwam niets van in huis omdat ook hij geen vertrouwen meer kreeg van zijn zgz Waalse vrienden. - Tot twee keer toe heeft hij geprobeerd de N-VA schade toe te brengen, eerst tijdens de oranjeblauwe onderhandelingen, met zijn "schootnota Quid N-VA?" en daarna - in de aanloop naar de verkiezingen van juni 2010 - toen hij, in navolging van de vakbonden, expliciet de mensen aanraadde niét voor die partij te stemmen. Het resultaat kennen wij en het betekent dat de huidige invloed van Dehaene stilaan aan het verdwijnen is. Het zal hemzelf worst wezen. Dehaene zit er nl warmpjes in. Buiten zijn riante wedde als Europarlementariër heeft hij nog vetbetaalde bestuurszitjes in o.a. Dexia en AB Inbev. Dehaene is helemaal geen vakbondsman, noch christelijk bewogen politicus (hij heeft ooit gezegd dat hij de dag van vandaag evengoed socialist kon zijn). Dehaene is een typisch product van de strekking: "denk links, leef rechts", m.a.w. een vulgaire en (bij momenten) brutale zakkenvuller, die het predikaat christelijk en/of sociaal niet verdient. Hij zal voor België wel zijn waarde hebben gehad, voor Vlaanderen zeker niet. Supporteren voor Club Brugge verandert daar niets aan...
De Gazet van Antwerpen was tot 2004 bij ons nog de enige krant met een echte Vlaamse reflex. Dat jaar werd ze overgenomen door de Concentra uitgeverij, eigendom van de Limburgse familie Baert. Die overname was ingefluisterd door Steve Stevaert die er tegelijk voor zorgde dat de grote baas, bazin in dit geval: Mw Baert, de titel van barones kreeg. Bij het Frutje werd de Vlaamsgezinde en christelijk geïnspireerde hoofdredacteur Luc Van Loon eerst verzocht op te stappen en daarna - toen hij dat niét deed - ontslagen én vervangen door een zekere Luc Rademakers, een Limburgse logeman, getrouwd met een Walin (daar is niks mis mee), wonende rond Brussel (ook geen probleem), die zijn kinderen in het Frans opvoedde (daar zijn wél kanttekeningen bij te plaatsen). Enfin, het was uit met de Vlaamsgezindheid van het Frutje, maar Rademakers maakte zich sterk dat hij de krant binnen het jaar 10.000 nieuwe abonnees zou bezorgen. Het werd een pijnlijk afgang, want de Gazet Van Antwerpen verlóór er na één jaar 4.000 (waaronder ondergetekende). Sindsdien is de krant een soort streekgebonden Laatste Nieuws tabloid geworden en is de oplage blijven dalen. Bij de recentste telling, waarvan de cijfers vorige week in de media te vinden waren, bleek ze de grootste verliezer te zijn in Vlaanderen, met een verlies van weer bijna twee procent. Dit alles ondanks het feit, dat de Vlaamse krantenmarkt dit laatste jaar niet gekrompen was. In tegenstelling tot Vlaanderen, kromp de krantenmarkt wél in francofonië, met als uitschieter een verlies van bijna zes procent voor de haatkrant Le Soir. Laat ons aannemen, dat dit een goed teken is, dat men ook aan de zuidkant van de taalgrens begint te beseffen dat de bomen niet langer tot in de hemel groeien en dat er met Vlaanderen iets serieus moet worden afgesproken. Nu nog de francofone politici meekrijgen natuurlijk...
Vanmorgen arriveerden de Nederlandse militairen uit Afghanistan terug in eigen land. Hun vertrek was op voorhand vastgesteld en het niet verlengen van die termijn zorgde voor de val van de Nederlandse regering. Misschien zouden ook de andere landen met troepen in Afghanistan zich daarover eens grondig bedenken, of ook zij niet best dat land zouden laten voor wat het is: een schurkenstaat, waar de zogezegde verdraagzame godsdienst het voor het zeggen heeft. Wat dat laatste betekent, hebben we vorige week nog kunnen meemaken. Negen dokters van een christelijke hulpverlening, die reeds vele jaren in het land aanwezig was, werden er vermoord. Mensen die grotendeels uit idealisme die sukkelaars ginder gaan helpen, worden er van kant gemaakt enkele en alleen omdat ze christenen zijn. En het is geen alleenstaand feit. Enkele jaren geleden werd er ook reeds een team dokters van Artsen Zonder Grenzen vermoord, daarbij ook een landgenote uit Brugge. Artsen Zonder Grenzen heeft zich toen uit Afghanistan teruggetrokken. Of dat nog zo is, weet ik niet, maar best zou zijn dat we daar allemaal opstapten, naar mijn mening althans. Waarom moeten onze mensen daar hun leven blijven riskeren, terwijl de Afghanen niet alleen de buitenlanders, maar ook hun eigen mensen terroriseren? Een mooi staaltje van dat laatste was - ook al vorige week - het relaas in Time Magazine van de Afghaanse vrouw, die haar neus en oren werden afgesneden door haar eigen echtgenoot. Wreedheden tegen vrouwen zijn er de normaalste zaak van de wereld. Wie zijn vrouw beu is, schakelt haar uit - soms zelfs letterlijk - en neemt er een andere. Ik denk niet dat de westerse wereld het Afghaanse probleem ooit zal kunnen oplossen. Dat van Pakistan trouwens evenmin en zo zijn er nog wel enkele van die landen in die omgeving. We zouden er dan ook best aan doen er op te stappen, bv alleen nog het luchtruim te controleren en er af en toe een lading bommen op te gooien, mochten ze er nog eens aan denken een nieuw 9/11 te organiseren. Met de moderne oorlogsmachines van de dag van vandaag, is het niet langer nodig dat onze eigen jongens ginder hun leven moeten opofferen voor een verloren zaak van een middeleeuwse woestijngodsdienst. In eigen land waren er trouwens ook weer enkele idioten die onze premier-in-spe met de dood bedreigd hebben "in de naam van Allah". België noemen ze een "toekomstig moslimland" (in het Brusselse zijn ze er al dicht bij) en ze willen niet dat "zondaar en homoseksueel" Di Rupo hier ooit eerste minister wordt. Zeker voor onze linkse partijen (waartoe o.a. ook Di Rupo behoort), wordt het een pijnlijke zaak tegelijk op te moeten komen voor feminisme, verdraagzaamheid én godsdienstvrijheid. Ergens zullen ook zij wel eens een keuze moeten maken en moeten beseffen, dat men water en vuur niet kan verzoenen.
Di Rupo lijdt aan een soort verlatingsangst. Hij durft niets ondernemen zonder zijn madame Millefoisnon. In mijn blog van 31 juli ("Je vous ai compris" schreef ik al, dat zij - en niemand anders - de agenda van de aan de gang zijnde federale onderhandelingen bepaalt. Op haar eentje had ze voor zich en haar gezin een vakantie geboekt in Turkije, waarna de rest van het gezelschap verplicht was min of meer hetzelfde te doen. Ze hebben het dan maar een "semaine familiale" genoemd. Dat men alleen de Franse term gebruikt, ook in onze Vlaamse media, zegt genoeg. Trouwens, Di Rupo is al enkele dagen terug in het land en voert weer besprekingen met andere partijvoorzitters. Wel afzonderlijk, want de eerste gezamenlijke bijeenkomst is pas gepland voor woensdag. Waarom? Heel eenvoudig: dan pas is madame Millefoisnon weer beschikbaar. Het wordt hoe langer hoe duidelijker dat deze onderhandelingen even weinig zullen opbrengen als de oranjeblauwe onder ex-Vlaming Leterme. De francofonen in dit land hebben nooit staatsverantwoordelijkheid genomen. Dat deden de Vlamingen steeds in hun plaats: eerst Martens, dan Dehaene, dan Verhofstadt en dan Leterme. Die kregen de post van eerste minister, op voorwaarde dat de francofonen hun eisen grotendeels zagen ingewilligd. Als Di Rupo echt premier wil worden, moet hij hetzelfde doen: de Vlamingen geven wat ze al zo lang vragen. Die beslissing durft hij alleen niet te nemen, wat als gevolg zal hebben dat er ook van deze onderhandelingen weinig in huis zal komen. Misschien doet Leterme nog wel zijn termijn uit als premier van lopende zaken...
"Vlamingen en francofonen zijn het erover eens, dat de huidige financieringswet pervers is". Bovenvermeld citaat komt uit De Standaard van gisteren, waarbij men zou denken dat er eindelijk wat gezond verstand naar boven komt in de communautaire discussie. Het probleem is, dat bovenvermelde Vlamingen en francofonen geen politici zijn, maar academici, verenigd in een debatgroep die zich "Rethinking Belgium" (Re-Bel) noemt. Enkele bekende personen uit dit gezelschap zijn de Franstalige Philippe Van Parijs (Louvain-la-Neuve) en onze Paul De Grauwe (KU-Leuven en ex-senator voor de VLD). De huidige financieringswet is, volgens hen, pervers, omdat ze deelstaten meer geld geeft als ze armer worden en minder als ze er op vooruitgaan. M.a.w. ze bevordert het negatieve en de inertie. Hoe meer werklozen, hoe meer staatssteun. Het zou juist andersom moeten zijn. Uitgerekend dezelfde dag wordt bekend gemaakt, dat er nog steeds meer dan 10.000 vacante jobs zijn voor mensen zonder scholing noch diploma's en dat men die niet ingevuld krijgt ondanks het feit dat er meer dan 50.000 werklozen voor in aanmerking komen. Dat schijnt trouwens niet alleen aan die mensen zelf te liggen, maar ook aan de overheid die er nog steeds voor zorgt dat in dit land arbeid te zwaar belast wordt en het verschil tussen lonen en uitkeringen te klein blijft. Ook dat heeft met die financieringswet te maken. En er is nog meer. In Antwerpen bv heeft men geen geld meer voor leefloners (de mensen die in aanmerking komen voor wat men vroeger de openbare onderstand noemde). In de koekenstad zijn dat er zo'n zeven duizend (7.000!), waarvan liefst 2.400 niet EU-burgers. De stad heeft een tekort van zeven miljoen euro (280.000.000 oude Befkes!) om uit te kunnen delen aan mensen die daarvoor niets in de plaats moeten leveren. Dat alles terwijl er meer dan 10.000 vacatures niet kunnen worden ingevuld. Re-Bel heeft dus gelijk, meer dan gelijk. De debatclub heeft trouwens nog een primeur: ze houdt haar vergaderingen in het Engels. Dat zou een taal zijn die op academisch niveau voor de francofonen gemakkelijker zou liggen. Misschien kunnen ze dat ook eens proberen op de oranje-rood-plus* vergaderingen, waar bijna uitsluitend Frans wordt gesproken. CD&V en Open VLD waren dat al gewend, maar ook Bart De Wever schijnt dat te doen. Wat een mens van bij ons al niet moet doen om die francofonen genegen te zijn!
* Oranje-rood-plus is een uitvinding van onze politiek-correcte me(r)dia. Dat "plus" zou voor N-VA moeten staan. Waarom dan geen oranje-rood-geel/zwart? Of is die laatste kleurencombinatie weer te Vlaams, zoals de voorgestelde autokentekens?
De Vlaamse Volksbeweging (VVB) vierde zijn 11 juli in de Warande, in Brussel. De gelegenheidsspreker was dit jaar Jean-Pierre Rondas, een oudgediende en nog steeds actiever medewerker van de klassieke radiozender Klara. Rondas noemde zijn toespraak "Suïcidale dialoog en rotte compromissen" en liet geen spaander heel van heel het compromisgedoe à la belge. De rode draad door het verhaal van Rondas is, wat hij "de grondstroom" noemt. In feite hetzelfde wat ik vroeger in deze rubriek het etiket van de "de vlottende Vlaamse massa" gaf. Die mensen, die de Volksunie de rug toekeerden, steeds talrijker voor het Vlaams Blok gingen stemmen en waarvan een deel later bij het VB afhaakte, omdat ze hoopte dat Leterme hun verzuchtingen zou waarmaken. Na de Belgische recuperatie van de geitenboer uit de Westhoek, heeft diezelfde massa nu voor De Wever en zijn N-VA gestemd. De reden daarvoor blijft echter dezelfde: men wil een Vlaanderen dat zelfstandig wordt. Hoe dat moet gebeuren, maakt niet veel uit, maar het Belgische model heeft afgedaan. Voor De Wever is dat echter ook een duidelijk signaal, dat men ook hem niet zal blijven volgen als hij niet waar kan maken wat hij belooft. Er is trouwens nog een vergelijking met die grondstroom van Rondas. Ook Bart Maddens heeft daarover al eens een artikel gepubliceerd in De Standaard. Toch mag men Rondas een grote pluim geven voor de moed waarmee hij de Vlaamse zaak heeft benaderd en uitgelegd. Vergeten we niet dat hij bij de VRT werkt. Reeds heel wat buitenstaanders hebben hem trouwens al gevraagd, of hij daarvoor bij de VRT geen tegenstand krijgt. Tot nu toe dus niet, al zal dat ook wel te maken hebben met het feit dat Rondas er een "ancien" is, die misschien ook wel antwoorden zou kunnen hebben op andere vragen van interne belang daar... Wie het hele verhaal van Rondas on line wil lezen, kan terecht op: http:/www.vvb.org/extra/34133/politiek_pamflet_op_rondas.pdf of bij de Vlaamse Volksbeweging, Passendalestraat,1A, 2600 Berchem, secretariaat@vvb.org.
Ondertussen is de nieuwe Belgische voetbalcompetitie weer gestart. Vroeger gebeurde dat pas in september, maar met alle nieuwe systemen van competitie en de internationale tornooien van clubs en landen, is dat tegenwoordig niet meer mogelijk. De vraag is maar, hoeveel fanatieke supporters er straks overblijven om het hele jaar door geld uit te geven aan een sport die - zeker in België - veel van haar glans verloren heeft. Een van de redenen daarvan is de steeds grotere aanwezigheid van (dikwijls minderwaardige) buitenlandse spelers, waardoor de eigen jeugd zo goed als geen kans meer krijgt, zeker niet in de voorhoede. Mede als gevolg daarvan krijgt men ook geen fatsoenlijk Belgisch nationaal elftal meer op de been en is het deelnemen aan de finales van internationale landencompetitie dan ook zo goed als uitgesloten. Er is echter één mogelijkheid om toch mee te kunnen doen aan de finales, nl door die tornooien zelf in te richten. Dat hebben België en Nederland al eens gedaan met het Europese kampioenschap (waarbij België er al na de eerste ronde uit lag) en dat gaan ze nu nog eens proberen voor het wereldkampioenschap van 2018. Met concurrenten als Rusland, Groot Brittannië en het duo Spanje/Portugal is die kans klein, maar proberen telt mee. Of het ooit zover zal komen, valt erg te betwijfelen. Daarvoor zouden in België een half dozijn voetbalstadions moeten verbouwd of zelfs nieuw gebouwd moeten worden, zouden die stadions minstens 44.000 plaatsen moeten hebben, het dubbele van de gemiddelde capaciteit waarmee men later niet zal weten wat aanvangen en zal alles in elk geval veel geld kosten. Bij de eerste schatting van de kostprijs van de stadions in Zuid-Afrika, waar zopas het laatste wereldkampioenschap heeft plaatsgevonden, kwam men uit op een geschat bedrag van een "kleine" 300 miljoen dollar. Uiteindelijk werden het er 4 miljard! En er is nog meer. Om het wereldkampioenschap te mogen inrichten moet het inrichtend land nl de Fifa volledige vrijstelling van belasting geven, alle bezoekers vrije en gratis toegang geven, alle verantwoordelijkheid dragen voor de veiligheid, niets aanrekenen voor de in- en uitvoer van vreemde munten, tijdelijk alle eigen wetten op handel en media opschorten en nog enkele van die fraaie dingen. Als een van deze punten niet wordt nageleefd, volgt er daarenboven nog een fikse schadevergoeding. Er zijn voetbalbobo's die beweren, dat België daar op het scheiden van de markt geld aan gaat overhouden. Hoe dat juist in zijn werk zal gaan weet echter niemand. In Nederland, waar men op dat gebied veel zakelijker en nuchterder is, heeft men al berekend, dat het dat land meer dan één miljard euro zal kosten. Voor een land als België, met een begrotingstekort van jaarlijks zo'n 25 miljard euro (laatste cijfer komt van Di Rupo), is dit inderdaad niet te verantwoorden, zoals sommige partijen al hebben laten weten. Dan is daar nog niet bijgerekend al het ongemak dat die organisatie voor de niet-voetballiefhebbers die tijd zal meebrengen en de gebruikelijke, normale toeristen die dan niét naar hier afgezakt zullen komen. Voetbal een feest? Voor de Fifa, ja.
Kanker is een vreselijke ziekte. Alleen al bij borstkanker heeft 1 op 9 vrouwen in ons landje ermee te maken. Wij kunnen er van meespreken: ook in onze familie hebben we ermee te maken. Operaties, chemokuren, bestralingen, infusen, we hebben het allemaal meegemaakt en zijn er al meer dan vier jaar mee bezig. Om kanker te overleven moet men een flinke dosis geluk hebben, maar ook constant onder medische controle blijven staan. Daarom erger ik me wel eens als onze media uitpakken met de zoveelste BV, die de kanker heeft "overwonnen". Geloof er niet teveel van. Ofwel blijft ook die BV in therapie (maar hangt hij/zij het niet aan de grote klok), ofwel riskeert hij/zij grof. Dat laatste is wat Marie-Rose Morel waarschijnlijk heeft meegemaakt. Dat ze nu terug naar "de boekskens" stapt om haar verhaal in het publiek te gooien, is m.i. eerder een wanhoopsdaad. Mirakels bewijzen, zoals ze zegt zinnens te zijn, gebeuren er niet veel, tenzij men gelooft in de Amerikaanse soaps, waar zo'n dingen worden verkocht alsof het dagelijkse kost is. Bij "Mooi en Meedogenloos" ( "The Bold & Beautiful") komt men zelfs terug uit de dood, dit dan afgezien van het vroegere "Dallas". Deze rubriek heet "Strijden eeuwig", naar het gelijknamige gedicht van Albrecht Rodenbach, die - nota bene - stierf op slechts 24 jarige ouderdom. Ik heb er dan ook alle respect voor, dat Marie-Rose Morel zich niet gewonnen geeft en tegen haar ziekte gaat vechten. Of meditatie en het nemen van voedingssupplementen daartoe zullen volstaan, is echter een ander paar mouwen. Tenslotte nog dit: onze zgz politiek-correcte pers heeft van de ziekte van Morel nog maar eens gebruik gemaakt om na te trappen naar het Vlaams Belang. De politieke impasse binnen die partij zal haar inderdaad geen goed hebben gedaan, maar het is scrapuleus die twee zaken met elkaar te linken. Kanker kan iedereen treffen, wat hij/zij ook doet in het dagelijks leven. Aan wie sinds vier jaar regelmatig de oncologische dienst van een ziekenhuis bezoekt, zoals bij mij het geval is, maakt men zoiets niet meer wijs.
De Lijn pakt regelmatig uit met de aantallen reizigers die ze vervoert. Die aantallen blijven in stijgende lijn gaan. Er zijn al zo'n 1.800.000 Vlamingen die er een abonnement op hebben. Dat is het goede nieuws. Het slechte nieuws is, dat slechts 400.000 van die 1.800.000 daarvoor betalen. Vier op de vijf rijden dus gratis ende voor niks mee, helemaal in de trant van het socialistische, onder Stevaert gestarte beheer dat de maatschappij altijd heeft gekenmerkt. Wie betaalt er niet? Wel, al wie jonger is dan twaalf, ouder dan 65, een handicap heeft, een beroepsopleiding volgt bij de VDAB, een autokenteken heeft ingeleverd, journalist is, of oorlogsveteraan en wie al twee gezinsleden met een abonnement heeft. Tot daar de ellenlange lijst van de vrijgestelden op een De Lijn abonnement, volgens de kranten. Zoals gebruikelijk wordt door onze politiek correcte media dan weer eens de hele waarheid niet verteld, want in werkelijkheid is het nog veel erger gesteld met de financiën van De Lijn. Al wie hier rondloopt als asielzoeker of duidelijk kenbaar is als allochtoon, betaalt ook meestal niet. Die stappen gewoon op en rijden mee. Een kras voorbeeld kreeg ik dit weekeinde nog verteld van een oudere dame uit Arendonk. In dat dorp is er ook een asielcentrum, het vroegere zgz "Duitse Kamp". Daar stappen ook telkens grote groepen van die bewoners op, richting Turnhout. De dame in kwestie stapte op aan de volgende halte en betaalde haar ticket. Er was op dat ogenblik geen enkele zitplaats meer vrij: allemaal ingenomen door asielzoekers die niét betaald hadden. Zij, die wél betaald had, mocht blijven recht staan. Op haar vraag aan de chauffeur, of daaraan niets kon gedaan worden, antwoordde de man dat hij er zich liefst van al niet mee moeide. "Ge weet maar nooit, wat er dan gebeurt en ik krijg gegarandeerd toch geen gelijk". Nota bene: hoe doet De Lijn het om de eindjes aan mekaar te knopen met zo'n verlieslatend cliënteel? Wel, heel eenvoudig: ze krijgt van de Vlaamse deelregering elk jaar zo'n klein miljard euro en als dat niet volstaat, wordt er wel een mouw aan gepast. Dat grapje kost elke Vlaamse inwoner, via zijn belastingen, zo'n 120 euro. Wie ging daar weer besparen?
Vorige week beviel het internationaal gerechtshof van Den Haag van een belangrijke uitspraak. Het stelde nl dat de eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring van de Servische provincie Kosovo niet strijdig is met het internationaal recht. Niet alle landen zijn het daarmee eens, slechts een kleine zeventig herkenden de Kosovaarse onafhankelijkheid. Daaronder was echter ook België, ge weet wel: dat land, waar een regio is die ook onafhankelijk wil worden, maar dat voorlopig niet geregeld krijgt. Waarom zou Kosovo, een regio die bijna uitsluitend in stand gehouden wordt door de bijdragen van buitenlandse troepen en van georganiseerde misdaad, onafhankelijk mogen worden en Vlaanderen, een democratisch land met een ruime welvaart, niét? Er is wel iets dat stinkt in heel die Kosovaarse kwestie: in principe is 90% van de bevolking er van Albanese (moslim) afkomst, die stapsgewijze Servië is binnengedrongen. Ze heeft er de oorspronkelijke christelijk-orthodokse Serviërs verjaagd en nu ze bijna de volstrekte meerderheid heeft is ook dat niet meer genoeg. In feite gaat het hier om een déjà vu, die we zó kunnen overplaatsen naar onze Vlaamse Rand rond Brussel. Daar zijn de francofonen ook dievelings binnengesijpeld en ook daar eisen die een soort onafhankelijkheid omdat ze in bepaalde gemeenten al de meerderheid uitmaken. Zo'n beetje een Kosovo in het klein. Bij ons gaat het in feite om een clash tussen het Vlaams territorialiteitsbeginsel en het francofone personaliteitsbeginsel. In principe zou voor dat tweede iets te zeggen zijn, ware het niet dat in landen, waar de francofonen wél de meerderheid uitmaken (in het Canadese Quebec bv) ze zelf uitpakken met het territorialiteitsbeginsel. M.a.w. de Franstaligen pakken met beide, tegenstrijdige principes uit naargelang het hun uitkomt. Hetzelfde wat ze doen met de interpretatie van de Belgische wetten. Di Rupo heeft er nu eindelijk het grote woord uitgekregen: het zwaartepunt zou in België van het federale naar het regionale niveau moeten worden overgeheveld. Eerst zien zei de blinde. Het scenario, waarbij onze francofonen zeggen dat ze zullen toegeven, maar het nooit doen, is al even oud als de eerste staatshervorming.
Op geregelde tijdstippen krijgt men in onze kranten te lezen, dat het met Wallonië beter gaat en dat er daar tegenwoordig meer wordt geïnvesteerd dan in Vlaanderen. Daar is iets van, maar helemaal klopt dat plaatje dan ook weer niet. Zo stonden er deze week enkele artikels in de financiële bladen over GlaxoSmithKline (GSK), een van de grootste farmaceutische bedrijven ter wereld, dat bij ons niet minder dan 7.000 man tewerk stelt, allemaal in Wallonië (in Genval, Rixensart en in de hoofdzetel in Waver). Een van de belangrijkste redenen waarop grote buitenlandse bedrijven de dag van vandaag Wallonië verkiezen boven Vlaanderen als nieuwe investering, is omdat men er voor hetzelfde geld veel ruimere bedrijfspanden kan vinden én omdat de plaatselijke autoriteiten er veel soepelder zijn dan bij ons. In hoever dat laatste op lange termijn gunstig zal blijven, is nog een open vraag, maar daar hebben we nu niets aan. Er zijn ook echter enkele schaduwkanten aan dat investeren in Wallonië. Zoals onlangs nog gebleken is met een callcenter in Henegouwen, vindt men op de Waalse arbeidsmarkt weinig mensen die voldoende talen spreken om in dergelijke bedrijven te werken. Datzelfde geldt ook voor GSK, waar er officieel Frans én Engels moet gesproken worden. Als gevolg van die vereisten, is men verplicht nieuwe medewerkers van elders aan te trekken, meestal uit Vlaanderen, waar men wél de talen machtig is. Voor wie echter in Vlaanderen wil blijven wonen, is het bijna een onmogelijke zaak om te gaan werken net ten zuiden van Brussel. Dagelijks tweemaal rond Brussel rijden, is minstens één uur extra in de wagen zitten (en dan mag er onderweg nog niets gebeuren). Vlamingen die bij GSK willen gaan werken, zijn dan bijna ook verplicht te verhuizen naar of over de taalgrens. Een tweede probleem waarbij GSK mee te maken heeft, is het erbarmelijke niveau van het Franstalig onderwijs, zoals geweten, een van de slechtste van Europa. In een dergelijk bedrijf (dat geldt ook voor Microsoft dat eveneens in Wallonië een centrale opstart) heeft men hoog geschoold personeel nodig, zelfs op de werkvloer. Een derde probleem is dat men in Wallonië al gaat staken van zodra dat woord nog maar wordt uitgesproken. Niet voor niks noemt men de Waalse tegenhanger van De Lijn, de TEC (transport en comun), er de "TEG" (transport en grève). Bij GSK was er zopas een staking die bijna een maand heeft geduurd. We zouden er hier in Vlaanderen misschien zelfs niets over gehoord hebben, ware het niet dat apothekers én hospitalen zonder bepaalde geneesmiddelen dreigden te komen zitten... Kortom, multinationals vinden momenteel voor nieuwe investeringen wel betere sites in Wallonië, de vraag is maar of het ook op langere termijn interessant voor hen interessant zal blijven. Wereldbedrijven kunnen snel komen, maar ook snel gaan en laten daarna meestal een economische puinhoop achter. Vlaanderen doet er dan ook beter aan zich verder toe te spitsen op kleine en middelgrote ondernemingen, die veel werknemervriendelijk zijn en ook veel soepelder, zeker in jaren van crisis.
De club van zeven is nog maar pas bezig en ze neemt al een week vakantie. De Rupo ziet het allemaal wel zitten. Hij zegt het (eindelijk) begrepen te hebben dat de meerderheid van Vlamingen en Walen iets totaal verschillend willen en daarom ook totaal anders gestemd hebben. Hij gaat een De Clerckske doen, ttz hij "gaat eraan werken". Zou het? Probleem is nl dat heel het Belgische journaille gelooft dat Di Rupo en De Wever de zaak onder controle hebben. Dat is niét zo en dat hebben we al kunnen vaststellen bij de loslippigheid van foorwijf Gennez en bij madame Millefoisnon. Het is Milquet en niemand anders die op het ogenblik de agenda bepaalt en die gegarandeerd geen cadeautjes zal uitdelen. Het was ook zij, die - helemaal op haar eentje - besliste om een week met haar familie naar Turkije te trekken en zo zal ook geschieden. De rest van de club heeft zich daarbij moeten neerleggen en zegt nu dat ze allen samen beslist hebben er een vakantieweek tussendoor in te lassen. Daarmee redt iedereen zijn gezicht een beetje, maar wie gelooft dat? Ik blijf bij mijn standpunt, dat er geen akkoord, geen tweederde meerderheid en geen serieuze staatshervorming zal komen zal komen, zolang men die Milquet met haar negen zeteltjes laat meespelen. De kans blijft groot - ook iets dat ik al maanden geleden hier heb geschreven - dat we dit jaar zelfs geen nieuwe federale regering krijgen. Als het huidige spel niet lukt, wat ik veronderstel, zal men er als enig alternatief toch de liberalen bij moeten halen, Milquet én de groenen eruit zetten en moeten zorgen een overschot aan zetels te hebben, waardoor Maingain met zijn drie zeteltjes kan geneutraliseerd worden. Mits de blauwen mee in de Waalse deelregering te nemen en hen nog wat extra postjes te geven in de federale, blijft die mogelijkheid bestaan. Dat zal dan wel zijn tijd vergen en moeten gebeuren nadat men binnen het MR tot een akkoord is gekomen tussen de clans van Reynders en Michel. Lukt ook dat niet, dan moet artikel 35 eindelijk eens worden bovengehaald, waarbij de gewestregeringen de onderhandelingen naar zich toetrekken. Wij, Vlamingen, mogen trouwens al blij zijn dat Kris Peeters, de man van de Copernicaanse revolutie, bij de aan de gang zijnde besprekingen betrokken wordt. Op Wouter Verbeke moeten we niet al te veel rekenen. De man gaat zijn vakantie in Frankrijk doorbrengen, waar zijn familie reeds is aangekomen in een huis van ... Miet Smet, alias Mw Martens III. Om maar te zeggen dat Woutertje meer dan waarschijnlijk beïnvloed wordt door de "evidente", wat niet veel goeds laat verhopen.
Al veertig jaar betaalt de Vlaamse gemeenschap de kosten voor acht Franstalige basisscholen in de Rand. Van de Franse gemeenschap werd hetzelfde gevraagd voor één (1) schooltje in Komen. Daar is sindsdien niets van in huis gekomen. Altijd hetzelfde liedje: de Belgische wetten zijn er om door de Vlamingen te worden nageleefd en door de Franstaligen te worden "geïnterpreteerd". Wat zijn we toch breed, mijnheer! Nu, sinds vorig jaar - dacht ik - was er eindelijk een Vlaams decreet, dat stelde dat de schoolinspectie van die Franstalige basisscholen zou gebeuren door Vlaanderen zelf en niet door de Franstaligen. Dit was de logica zelf: wij betalen, dus hebben wij het recht te controleren of er met ons geld wel goed wordt omgesprongen. Een reden temeer daarvoor is het feit, dat het Franstalig onderwijs in België zowat bij de slechtste van Europa is. Kinderen die in Vlaanderen school lopen, ook al is dat in een andere taal, moeten goed worden opgeleid, omdat de kans groot is, dat ze later in Vlaanderen blijven wonen en werken. Jammer genoeg blijkt de Belgische logica ook hier een kromme weg te volgen. Het Grondwettelijk Hof (ge weet wel: die instantie die de verkiezingen onwettig verklaarde, iets waar niemand zich druk om maakt) heeft nu nl dat Vlaams decreet opgeschort. Officieel heet het, dat de Franstalige scholen ook in Vlaanderen mogen gecontroleerd worden door Franstalig inspecteurs, op voorwaarde dat die inspecteurs de regels van het Nederlandstalig onderwijs volgen. Weer zo'n Salomonsoordeel op zijn Belgisch. Een definitief besluit komt er pas over drie maanden, maar het is niet uit te sluiten dat de Franstaligen het ook dan weer zullen halen. Wat voor oenen zitten er bij ons in de politiek, dat die - na veertig jaar - nog steeds de moed niet hebben hun tanden te laten zien. Wat kost het om te stellen, dat de Franstaligen maar zelf hun eigen scholen moeten betalen als ze in Vlaanderen de plaatselijke wetten niet willen naleven. De joden doen dat ook en zelfs de moslims hebben al enkele eigen scholen die ze zelf bekostigen. Waarom dan de francofonen niet? Waarom moeten wij blijven betalen voor anderstaligen die ons in ons eigen land hún wetten willen opleggen? Of is dat misschien het "samenwerkingsfederalisme" dat Leterme ons wilde opnaaien?
Étienne Schouppe, huidig aftredend staatssecretaris voor Verkeer, vroeger ooit de grote baas van de NMBS (waar hij door Verhofstadt werd ontslagen met een gouden handdruk van twee miljoen!), achtereenvolgens secretaris en voorzitter van CD&V en senator, is officieel in verdenking gesteld van handel in voorkennis en dat liefst tweemaal. Eénmaal i.v.m. Dexia aandelen en een andere keer voor KBC stukken. Hij weet natuurlijk van niets en ontkent alles. Als men zoveel geld heeft (nota bene: hij komt uit de ACV-zuil van de partij, de strekking voor arbeiders en bedienden), kan men dure advocaten onder de arm nemen en er zich misschien wel uit laten praten. In de schaduw van dit gebeuren, komt steeds weer de naam van Karel De Gucht te voorschijn. Die werd nl in oktober 2008 ook van dergelijke praktijken beschuldigd, na een anonieme klacht én een van VB-voorzitter Valkeniers. De Guchts vrouw had de allerlaatste dag vóór het regeringsbesluit om Fortis te redden, in haar gemeente Berlare een groot pak aandelen van die bank verkocht. Dat zou op zich nog gekund hebben, maar diezelfde dag verkochten ("toevallig", natuurlijk) ook enkele kennissen van De Gucht, waaronder de Fortis bankdirecteur van Berlare, hun Fortis aandelen. Dat was té verdacht om toevallig te zijn. De Gucht werd echter nooit in beschuldiging gesteld en, op vraag van procureur-generaal Frank Schins, buiten vervolging gesteld. De Kamercommissie Vervolgingen kreeg het dossier De Gucht nooit te zien, wat deed vermoeden dat De Gucht werd "afgedekt". Het zou wel eens kunnen, dat Étienne Schouppe er zo gemakkelijk niet vanaf zal komen. In tegenstelling tot De Gucht is hij niet herkozen en ligt er voor hem geen nieuwe politieke functie in de aanbieding. Daarbij heeft hij het ongeluk dat het Gentse Gerecht nu eenmaal paars is en naar de pijpen van Verhofstadt danst. Vergeten we niet, dat het ook diezelfde Gentse justitie was die indertijd het Vlaams Blok veroordeelde, nadat die partij elders steeds werd vrijgesproken.
Voor zover het nog niet bekend zou zijn, heeft Eurostat, de Europese instelling die zich met statistieken bezig houdt, nog maar eens bevestigd, dat de Belgische bevolking veel sneller aangroeit dan de meeste andere E.U.-landen. Die groei is tweeënhalve keer groter dan het Europese gemiddelde en zelfs drie keer groter dan onze eigen, normale economische groei. Dat laatste betekent, dat we daar met zijn allen steeds armer van worden. En daarmee houdt het nog niet op. 70% van die instroom blijkt nl "passieve immigratie" te zijn. In mensentaal: immigranten die niet door België worden aangetrokken, maar zelf verkiezen naar hier te komen. België moet die passief aanvaarden, gewoon omdat ze die niet kan, mag of wil weigeren. In andere landen zijn er wetten gemaakt die zo'n passieve immigratie zoniet onmogelijk, dan toch moeilijk maken. Hier heeft de snel-Belg-wet van Verhofstadts paars-groene regering indertijd de deuren wagenwijd opengezet en daaraan is sindsdien nog steeds niets essentieels veranderd. Onder het natte-dweil-bewind heeft men tenslotte de hele materie in handen gegeven van de linkse francofone partijen PS en CDH en die zullen daar zeker geen veranderingen aan brengen, evenmin als ze bereid zijn ook maar iets anders in dit land te veranderen. Men kan zich terecht afvragen, hoe zoiets mogelijk blijft. Tenslotte gaat het om tienduizende mensen die er elk jaar bij komen, die nog hun eerste eurocent moeten bijdragen aan onze sociale zekerheid, maar die er wél van kunnen profiteren. Zo werden er in 2009 bijna 15.000 mensen zonder zogezegde papieren geregulariseerd en verwacht men voor dit jaar een veelvoud daarvan, dank zij de extra regularisatie door hetzelfde natte-dweil-regime. Zopas is door staatssecretaris Melchior Wathelet (CDH), een van de mensen die zich met de immigratiematerie bezig houdt, nog bevestigd, dat de Belgische staatsschuld nóg groter is dan eerst werd ingeschat (alleen voor het eerste semester van dit jaar komt er minstens anderhalf miljard euro bij. Die schuld zal zeker niet verminderen als hijzelf en zijn collega Courard (PS) voortgaan met hun pervers regularisatespelletje...
"Hva De gjør, gjør fullt og helt, og ikke stykkevis og delt", was een bekende uitspraak van Noorwegens grootste dichter, Henrik Ibsen, auteur van o.m. "Peer Gynt". Vrij vertaald: "Wat ge doet, moet je goed doen, niet stuksgewijs". Daaraan moest ik denken i.v.m. de klachten van de Vlaamse provincies n.a.v. het groenboek van Vlaams N-VA minister Geert Bourgeois. Geert Burger wil de macht van de provincies beperken en een deel ervan overhevelen naar de gemeenten. De provincies zijn het daar natuurlijk niet mee eens en zeggen dat Geert maar wil veranderen om te veranderen. Helemaal ongelijk hebben ze niet. Bourgeois moet geen halve maatregelen nemen. Hij moet die provincies gewoon volledig afschaffen. Samen met de senaat zijn ze nutteloos geworden en dienen zij alleen maar om extra bagatelbelastingen te heffen. Nog zo'n halve maatregel van Bourgeois, waarover ik het al gehad heb, is zijn houding t.o.v. de opstandige franskiljonse burgemeesters uit te Rand. Hij benoemt ze niet, maar laat ze wel aan blijven. Hij moet die wetsovertreders ontslaan en een regeringscommissaris naar die gemeenten sturen. Dat is pas efficiënte politiek. Dat laatste zal Geert dezer dagen wel niet durven, nu zijn grote baas, Kris Peeters, samen met de CD&V delegatie aanschuift bij de vergaderingen van "strikje en de zeven dwergen". Op zich is dat initiatief van Peeters zelfs toe te juichen, want - als hij zich houdt aan de Vlaamse regels - kan hij de overmacht aan linkse partijen in die onderhandelingen een tegengewicht bieden. Al bij al is Peeters geen tsjeef met vakbondsdekking, wat hem t.o.v. de N-VA ten goede komt. Of dat echter moet betekenen, dat ondertussen het Vlaamse beleid moet stil vallen, is een andere vraag.
Terwijl de parlementaire meute met vakantie is, heeft Di Pippo een reeks vergaderingen gestart met de - volgens hem - zeven partijen, die een nieuwe regering zouden kunnen vormen én tegelijk over een tweederde meerderheid zouden beschikken, nodig voor de staatshervorming. Vanuit Vlaamsnationale hoek bekeken, ziet dat er niet goed uit, want we praten hier over zeven partijen, waarvan er vijf linkse zijn, dit terwijl in Vlaanderen 80% van de kiezers voor centrumrechts gekozen heeft. Zelfs met de groenen niét in de regering, maar als steunend lid om vanuit de oppositie de staatshervorming er mee door te krijgen, blijft het zo dat die partijen om de haverklap chantage zouden kunnen plegen. En dan hebben we het nog niet gehad over de deelname van Madame Millefoisnon en haar lijfeigenen van het CDH, die zelfs nu al moest worden teruggefloten - samen met foorwijf Gennez. Het is natuurlijk prematuur De Wever en Co nu al de verliezers te noemen. Er is nog niets beslist en wat we te weten komen zijn maar geruchten. Oranjeblauw is aan geruchten ten onder gegaan. Toch lijkt het mij een mission impossible te worden. In de marge van de nieuwe regeringsvorming hebben toch al nieuwe voorzitters van Kamer en Senaat. Het verschil tussen die twee kon niet groter zijn: - André Flahaut, een rode aparatsjik, die berucht is geworden met zijn vriendjespolitiek in Waals-Brabant, zijn wingewest. Een proletarische monoglot die met veel moeite wat "Vloms" brabbelt en die in beste PS-traditie ervoor zal zorgen dat er zo weinig mogelijk veranderen zal in dit landje. - Danny Pieters, van het N-VA, hoogleraar inzake sociale zekerheid aan de KU Leuven. Hij spreekt, buiten zijn uiteraard correct Nederlands, ook nog Frans, Engels, Duits, Italiaans en Deens en heeft daarenboven nog noties van Spaans, Catalaans en Zweeds. De man zal de senaat dus voorzitten, een vergadering die zijn eigen partij wil afgeschaft zien. Een idee waar ook hij achter staat. Een beter voorbeeld om de gespletenheid van dit land aan te duiden, zal moeilijk te vinden zijn.
Mijn zoon, die in Turnhout werkt, sprak daar bij de kermis van vorig jaar met een foorkramer. De man heeft er elk jaar een attractie en doet alleen nog de grote steden, zowel in Vlaanderen als in Wallonië. In Brussel komt hij echter niet meer: "veel te gevaarlijk", zei hij. Daaraan moest ik denken, toen het nieuws verspreid werd dat er gisteren in Brussel weer eens een juwelier werd doodgeschoten. De vierde overval in twee jaar in dezelfde straat. Hopelijk hing er hier of daar een camera, want niemand heeft iets gezien of gehoord en de politie staat nog maar eens voor een raadsel. De dag ervoor was er nog het nieuws van de in gebreke blijvende Brusselse stadsriolering. Daarvan moet minstens een derde - 500 km! - heraangelegd of gerestaureerd worden. Dat komt, zegt men, omdat die riolering al 150 jaar oud is. Larie, natuurlijk, want in alle oude steden van de wereld heeft men oude rioleringen. In Rome wordt zelfs nog een deel gebruikt dat dateert uit de tijd van de Romeinen. Waarom het in Brussel niet werkt (er werd vorige week nog 80 ton (!) puin uit gehaald door de waterzuiveringsinstallatie van Brussel Noord), is simpelweg, omdat de rioleringen er niet onderhouden worden. In Brussel heeft men alleen geld om te feesten. En zo kunnen we nog even doorgaan: Brussel is een gewest én een agglomeratie van 19 gemeenten, 19 OCMW's, 19 burgemeesters, 19 schepencolleges, 19 gemeenteraden, de Franstalige gemeenschapscommissie (Cocof), de Vlaamse gemeenschapscommissie, een gouverneur, een vice-gouverneur en zes politiezones. Die zes aparte politiezones beschikken elk over een eigen radiofrequentie en lopen elkaar meer in de weg dan elkaar aan te vullen. Het is heel simpel: als men in het Brussels stadsgewest alles kan beredderen met één brandweer, dan moet dat ook kunnen met één politiekorps, met één burgemeester (maar dan liever geen zuipschuit, die het schieten met kalasjnikovs een "fait divers" vindt), één schepencollege, één gemeenteraad. Telkens het probleem Brussel aan de orde van de dag komt, vragen de ketjes meer geld. Dat geld wordt echter slecht besteed aan al die surplus die ze daar hebben. Als men van Brussel eens een gewoon stadsgewest zou maken (zoals ook De Wever ooit gesteld heeft), kan men er miljoenen euro's besparen. Geen extra geld meer voor halve moslim Flup Moustache, noch voor Vlamingenhater Maingain en consoorten. Alleen op die manier heeft Brussel nog toekomst en biedt zij misschien zelfs een reden om door de E.U. te worden overgenomen. In zijn huidige staat is iedereen Brussel liever kwijt dan rijk. met uitzondering dan van de Franstaligen, die dromen van een Wallobrux, maar dan wel een dat betaald wordt door de Vlamingen...
België en Nederland kampen momenteel met hetzelfde probleem. In beide landen zijn er verkiezingen geweest begin juni en in geen een van de twee lijkt men tot het vormen van een regering te kunnen komen. En daar houdt het niet mee op, zeker niet als men alleen Vlaanderen met Nederland vergelijkt. Want zowel hier als daar won centrum-rechts overtuigend, maar trachten allerlei duistere krachten een linkse regering te willen forceren. Dat is tot nu toe nergens gelukt, dit ondanks de steun van de in beide landen meestal linksgezinde media. In Nederland werd de liberale partij (VVD) de grote overwinnaar van de verkiezingen, samen met de PVV van Geert Wilders. Tegen die laatste bestaat er officieel in Nederland wel geen cordon sanitair zoals in dit achterlijke land t.o.v. het Vlaams Belang, maar politiek-correct probeert ze niettemin te minimaliseren. Een logische nieuwe regering in Nederland zou dan ook moeten bestaan uit twee overwinnaars, VVD en PVV en één verliezer, het centrum-rechtse CDA. Toen die laatste partij niet wilde samengaan met de PVV, stuurde men aan op een coalitie VVD en socialisten (PvdA), samen met nog eens drie kleinere, linkse partijen. M.a.w. centrum rechts won de verkiezingen, maar men zou een regering maken met vijf partijen, waarvan vier linkse, zodat de VVD eerder een Pyrrusoverwinning zou gehad hebben. Gelukkig is er in Nederland nog genoeg gezond verstand voorhanden om zo'n misbaksel van regering af te wijzen, wat ondertussen ook gebeurd is. De situatie bij ons is al niet veel beter. Als men de media zou volgen, dan zou een regering met zeven (7!) partijen hier de oplossing zijn. Zeven partijen, waarvan liefst vijf linkse! Dat alles nadat Vlaanderen voor 80% centrum-rechts heeft gekozen op 13 juni. Links houdt in Vlaanderen al enkele decennia stand, enkel en alleen omdat er een cordon sanitair bestaat. Een massa Vlamingen hebben op 13 juni dat cordon omzeild door voor de N-VA te stemmen en zouden nu daarvoor beloond worden met een federale regering, waarin links het nog maar eens voor het zeggen zou hebben (én daarenboven nog eens de premier zou mogen leveren). Alleen het feit al dat in Vlaanderen 80% van de kiezers centrum-rechts stemde en in Wallonië 80% links, zegt duidelijk dat we hier te maken hebben met twee verschillende landen die, samengevoegd, niet meer bestuurbaar blijven. Dat woordvoerders van SP.a en Groen! hier in Vlaanderen door de media in de watten blijven gelegd worden, laat zien hoe blind die media zijn en hoe weinig invloed ze electoraal nog hebben. Als er straks geen regering zou komen, wat tot de mogelijkheden behoort, dan heeft opnieuw te gaan stemmen geen zin. De enige oplossing is dan een vergelijk tussen de gewesten, over het federale heen. Daarvan wil men nu natuurlijk niets horen, maar tijd brengt raad. Als er straks na vele maanden nog geen regering uit de bus komt die een weerspiegeling is van de laatste stembusslag, dan zal er toch iéts moeten gebeuren.
In heb het hier vroeger al enkele keren geschreven: met Milquet en haar CDH, die door haar dictatoriaal beheerst wordt, is geen vooruitgang te maken. Nog maar pas had ze haar zoveelste veto gesteld i.v.m. de aanpassing van de Belgische kentekens aan de euronorm, of ze zegt alweer "non" en dit keer tegen Elio Di Rupo, waarmee ze zgz zo goed om kon gaan. De oranjeblauwe gesprekken heeft ze destijds geboycot omdat de PS er niet bij was (en ze heeft tenslotte haar zin gekregen). Nu ligt ze dwars, omdat Di Rupo (zeg maar, de N-VA) niet wil dat de geitenwollensokkendragers van Groen! mee in de eventuele nieuwe federale regering komen. Hoe men het ook draait of keert, met Milquet en haar CDH lijfeigenen wordt het nooit iets, eender wat voor regering er ook zou komen. De enige federale oplossing is er een met de francofone liberalen i.pl.v. de groenen en Ecolo. Dat geeft een overschot van 10 zetels boven de tweederde meerderheid en laat toe eventueel de drie zetels van het FDF te negeren. Dat zou dus zijn zonder Milquet en met een machteloze Maingain. Door het feit, dat die MR momenteel in een knoop ligt als gevolg van de twisten tussen de clans Reynders en Michel, kan dat nog even duren. Erg is dat niet: we zijn ondertussen de lange regeringscrisissen gewend en het is trouwens geen uniek Belgisch verschijnsel: in Nederland geraakt men er ook niet uit. Mocht het zijn, dat de MR niét meedoet, dan kan men er best mee ophouden en het Copernicaans plan van Kris Peeters bovenhalen, al dan niet versterkt met de vijf Vlaamse resoluties van 1999. Artikel 35 van de Belgische grondwet, dus op en top legaal. Het is al erg genoeg, dat de Belgische politiek beheerst wordt door partijtjes van niemendal zoals dat CDH en Groen!, terwijl een partij die zelfs na haar laatste nederlagen nog zoveel stemmen haalt als die twee samen, aan de kant wordt gezet. Democratie op zijn Belgisch...
