Zo'n uurtje nadat ik gisteren mijn blog "De allochtonen in opmars" geschreven had, las ik in de pas uitgekomen Vacature de coverstory "Het failliet van het Belgische migratiebeleid". Vacature is nu niet precies een echt Vlaamsgezinde magazine, maar de cijfers die in dit laatste nummer vermeld worden, zijn er om over na te denken. Als men nl met onze niet-politiek van asiel en migratie doorgaat zoals men al enkele jaren bezig is, dan gaat onze zo geroemde Sociale Zekerheid naar de haaien. Officieel heeft dit land al 35 jaar een migratiestop. In werkelijkheid passeren hier jaarlijks zo'n 150.000 immigranten, legaal en illegaal. Daarvan blijven er enkele tienduizenden hier hangen. Officieel zo'n tienduizend die geregulariseerd worden; de anderen verdwijnen in de illegaliteit. Die laatsten krijgen echter ook steun en opvang. Illegale arbeidsimmigranten hebben hier zelfs recht op het minimumloon en een arbeidsongevallenverzekering. Allemaal gratis en voor niks, op kosten van de belastingbetaler. Het hek van de immigratiestroom kwam hier echt van de dam met de snel-Belg-wet van de paarsgroene regering onder Verhofstadt I. In tegenstelling tot in de ons omliggende landen, waar strengere criteria bestaan, kon men in België van dan af al na drie jaar verblijf het staatsburgerschap aanvragen en dit zonder ook maar enige test- of inburgeringstoets, zonder dat men verplicht was een van onze landstalen te kennen. Eens ingeburgerd konden die immigranten - voor meer dan 90% economische gelukzoekers - daarna naar een ander E.U.-land verhuizen. De meesten die hier bleven, zijn werkloos en vallen terug op ons sociaal vangnet, zonder er ook maar één cent aan afgedragen te hebben. Zelfs Jozef De Witte, hoofd van het centrum voor gelijke kansen en racismebestrijding, lacht ermee. Toen hij deze functie startte, kreeg hij te horen dat België feitelijk geen integratiebeleid meer nodig had! 85% van alle ongeschoolde immigranten trekt naar Europa; amper 5% belandt in de States. Daartegenover trekt 55% van de hoogopgeleide immigranten naar Amerika, terwijl slechts 3% kiest voor Europa. M.a.w. Europa wordt de stortplaats van de derde wereld en België is de (Waalse?) haan die bovenop die mestvaalt staat te kraaien. Het heeft trouwens geen zin alleen Verhofstadt hiervan de schuld te geven. Diegenen die na hem gekomen zijn, CD&V incluis, hebben nooit enige moeite gedaan om de situatie drastisch te veranderen. Integendeel, de Vlaamse partijen in de regering Leterme II hebben heel het asiel- en migratiebeleid cadeau gegeven aan de PS en het CdH. Die partijen, plus de vakbonden, willen niet dat er iets verandert. Zij hopen een nieuw proletariaat aan te boren dat straks voor hen zal stemmen. Als de V-partijen vragen dit land te splitsen, minstens in een confederatie, dan schreeuwen de belgicisten moord en brand en is hun eerste argument dat de Sociale Zekerheid nooit zal gesplitst worden. Misschien loont dat straks ook niet meer. Wat ervan zal overblijven zal een Sociale ONzekerheid zijn, waarbij we allemaal arm zullen worden.
In de meeste peilingen waarin België of de Belgen vermeld worden, moet men zich steeds de vraag stellen, in hoever het om echte Belgen gaat, om mensen die hier geboren zijn uit Belgische ouders (NL/Fr). Een klassiek voorbeeld daarvan zijn de aantallen gedetineerden. Ongeveer de helft daarvan zijn Belgen, officieel althans. Als we echter meetellen, hoeveel van die "Belgen" echte Belgen zijn en geen "nieuwe Belgen", dan weten we dat minstens 70% van de gevangenisbevolking van allochtone afkomst is. Socioloog Jan Hertogen, niet toevallig een Vlaming (Walen houden zich daarmee niet bezig), heeft - samen met het Centrum voor Sociologisch Onderzoek van de KU Leuven - eens uitgepluisd hoeveel allochtonen er precies in België wonen. Daarbij telde hij de mensen met een andere nationaliteit op bij de genaturaliseerde Belgen en ook diegenen wier voorouders uit het buitenland kwamen. Het resultaat is zonder meer onthutsend. In Brussel is 67,9 procent van de bevolking allochtoon of van allochtoonse afkomst. In sommige gemeenten, zoals Sint- Joost-Ten-Node, Sint Gillis en Elsene, loopt dat cijfer zelfs op tot respectievelijk 96, 91 en 86%. M.a.w. er wonen daar feitelijk zo goed als geen echte Belgen meer. In steden zoals Antwerpen en Gent is het wel een stuk minder, maar ook daar neemt de bevolking van allochtone origine toe. Mede als gevolg daarvan, wijken de autochtonen uit naar het platteland. Dajo (!) Hermans, redacteur van De Standaard, die het fenomeen beschrijft, voegt daar bij, dat België al lang een uitstervende natie zou geweest zijn zonder de allochtonen. Dat is dan natuurlijk een politieke-correcte vaststelling, want in de meeste steden is het armoe troef. Zoals ik reeds stelde in mijn blog van 11 dezer ("Arm Brussel"), zijn er in onze hoofdstad zesmaal meer leefloners dan in Vlaanderen. De allochtonen die naar hier komen zijn, voor het overgrote deel, armoezaaiers die weinig of niets hebben en hier vooral worden aangetrokken tot onze sociale zekerheid. We moeten er niet alleen voor zorgen dat ze in leven blijven en onderdak krijgen, maar daarna hen ook nog ons hele sociaal systeem ter beschikking stellen, van OCMW tot en met het onderwijs. Rijk land, dat zich zoiets kan veroorloven. De vraag is alleen maar: hoelang nog?
Het probleem Griekenland mag dan al (voorlopig?) opgelost zijn, dat land is niet het enige met grote problemen. En dan hebben we het niet alleen over de overige zgn "piigs" landen, maar ook over bv Groot-Brittannië en de U.S.A. Het blijkt nl dat zowat alle landen al enkele decennia boven hun stand geleefd hebben. Volgens der Spiegel (03.05.10) zijn de staatsschulden van de OESO-landen sinds 2007 verzevenvoudigd en die van de Eurozone liefst vertwaalfvoudigd! Er zal dan ook overal moeten gespaard worden en harder en langer moeten gewerkt. Dat geldt ook voor België, waar we dan nog het probleem van de twee landen in één hebben. Wallonië blijkt trouwens al goed op Griekenland te gelijken. 40% van de bevolking leeft er van de staat en bij een minste probleem wordt er gestaakt, terwijl men evenmin vies is om geweld te gebruiken (denk maar aan wat gebeurd is tijdens de koningskwestie, de eenheidswet en de staalproblemen bij Cockeril en in Tubeke). Wallonië kan alleen overleven omdat het jaarlijks ettelijke miljarden euro krijgt van Vlaanderen. Geld dat niet geïnvesteerd wordt, maar gewoon opgebruikt wordt om er een riantere levenstandaard op na te kunnen houden. Als de transfers zouden wegvallen, dan valt de Waalse welstand met 20% terug. Dit is dan ook de reden, waarom de Walen hier niets willen gewijzigd zien. Laat ons eerlijk zijn: dat de Walen het zo willen houden, kunnen we hen niet kwalijk nemen. Dat onze eigen volksvertegenwoordiging, al dan niet gesteund door het groot kapitaal, de vakbonden en het Hof, daaraan blijft toegeven, is niet meer goed te praten. We krijgen bij deze verkiezingen nog maar eens de kans niét meer te stemmen voor de traditionele partijen (en zeker niet voor Groen!). Laat ons hopen, dat dit verhaal de ogen van de mensen hier eindelijk eens zal doen opengaan. Een stem voor een traditionele partij is een stem tegen de eigen welvaart en tegen de toekomst van ons nageslacht.
Het gaat het Vlaams Belang de laatste tijd niet voor de wind. Het cordon sanitair blijft haar parten spelen. Sinds de opkomst van de N-VA zijn er heel wat gematigde Vlamingen die in die partij hun heil gaan zoeken. Of dat resultaten zal hebben, valt nog af te wachten. Zeker voor diegenen, die tot de 800.000 behoorden die vroeger ook al dachten dat Leterme hun verzuchtingen waar ging maken, zou het weer eens spannend kunnen worden. Buiten het feit dat het VB nog steeds geen kansen krijgt om zich via de normale media te uiten, tenzij ze het spectaculair doet, zoals bv met die Vlaamse Leeuw in het federale parlement, heeft de partij ook nog steeds last van enkele interne twisten, waaraan maar geen einde schijnt te komen. Het duo Vanhecke/Morel blijft voor interne verdeeldheid zorgen, soms tot op het kinderachtige na. Daar heeft niemand baat bij, tenzij de andere partijen. Met al die miserie heeft het Vlaams Belang toch een opsteker bekomen: ze krijgt, bij de lijstverdeling, het nummer 1. En dat net op het ogenblik dat haar verkiezingsslogan "Vlamingen 1st" luidt. Een beter samenvallen van omstandigheden kon moeilijk. Nu maar hopen dat het de wederopstanding zal vergemakkelijken. Want, vergeten we niet: de N-VA mag straks wel een grote(re) score halen. Die partij mag blij zijn dat ze in haar Vlaamse betrachtigingen toch geholpen kan worden door het VB (en, misschien, door het LDD). In haar eerste verkiezingscampagne heeft het VB nl wel zwaar uitgehaald naar de traditionele partijen, maar niet naar de andere V-partijen Dat stemt hoopvol voor het verdere verloop van deze toch wel belangrijke verkiezingen, hoe onwettelijk ze ook zullen blijken. Tenslotte nog dit: Groen! kreeg bij de lijstverdeling het nummer 13, het ongeluksgetal. Symbolischer kon niet voor een partij die voor de overtuigde Vlaming ronduit als "te mijden" kan beschouwd worden.
In de gloriejaren van de Volksunie, was er de toespraak van Mgr Desmedt, bisschop van Brugge, die de gelovigen in de kerken opriep niét te stemmen voor die partij. De huidige bisschop aldaar zal dit zeker nu niet (meer) doen en wel om verschillende redenen, waarop ik hier verder niet inga, maar die genoeg algemeen bekend zijn... Toch doet zich dezer dagen hetzelfde voor. In de plaats van een bisschop, komt nu Luc Cortebeeck, voorzitter van het ACV, aan zijn leden vertellen niét voor de N-VA te stemmen. Volgens de heer Cortebeeck, die men beter "Cortebocht" zou noemen, moeten de mensen stemmen voor partijen die compromissen durven sluiten. In Belgische termen wil dat zeggen: partijen die, nog maar eens, toegevingen willen doen. Vlaamse partijen, natuurlijk. En zo blijft de geschiedenis zich herhalen. Ook voor de N-VA, laatst overgebleven carcan van de ter ziele gegane partij van Hugo Schiltz. Deze laatste werd trouwens al een paar keer expliciet vermeld, o.m. bij het aantreden van logebroeder Bracke. Ook Schiltz Sr maakte destijds een opening naar links, waardoor het Vlaams Blok niet alleen het levenslicht zag, maar later ook groter werd dan het origineel. De N-VA heeft nu de wind in de zeilen en maakt - net zoals de vroegere Volksunie - een kans om straks mee te regels voor een staatshervorming uit te tekenen. Hopelijk hebben De Wever en Co de les geleerd en gaan ze niet de weg op van "heer Hugo". Zoon Willem-Frederik gebruikt trouwens ook de nagedachtenis van zijn vader, maar dan om de Open VLD als erfgenaam aan te prijzen. Laat ons hopen dat de N-VA, samen met het VB en (misschien) LDD erin zullen slagen incontournable te worden in Vlaanderen, zodat de traditionele partijen, alle beloften ten spijt, zullen moeten bijdraaien. De slag om de Belgische staatshervorming zal nl gevoerd worden in Vlaanderen. In Wallonië gebeurt er nog minder dan vroeger. Wallonië was nooit immobieler.
Volgens de administratie Maatschappelijke Integratie van de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG) telt het Brusselse gewest meer leefloners dan heel Vlaanderen. Dat betekent, dat er in de stad, die de hoofdstad van Europa wil zijn, tot zes keer meer mensen van de openbare onderstand leven. Eigenlijk is dat geen echt nieuws, want het is al langer geweten dat er in het Brusselse hele wijken zijn, waar armoe troef is. In twaalf jaar tijd is de gemiddelde Brusselaar tien procent armer geworden. Als we wat verder in de tijd willen gaan, zijn de verschillen nóg groter. Er is ooit een tijd geweest dat de Brussel de rijkste regio van het land was. Ondertussen zijn eerst de echte rijken, dan de beter gegoeden, dan de middenstand en nu zelfs ook de meeste tweeverdieners de stad uitgetrokken. Het aantal inwoners dat recht heeft op een uitkering is in Brussel de laatste vijf jaar met 24 procent gestegen. Het stadsgewest telt nu meer dan 100.000 (!) werklozen. Wat er in de berichtgeving over Brussel in onze politiek-correcte media niet bijverteld wordt, is dat het merendeel van de armen in Brussel allochtoon zijn of van allochtone afkomst. Dat is hier allemaal maar komen binnenwaaien onder de noemer "asielzoekers" en zou nu door de zo goed als failliete Belgische staat onderhouden moeten worden. Het eerste en bijna enige wat de Brusselse gezagsdragers dan ook altijd vragen, is geld. Zonder daarbij te specifiëren wat ze ermee gaan doen. In tegenstelling tot Vlaanderen (met VIA) en Wallonië (met zijn Marshall plannen), heeft Brussel echter geen enkel plan whatsoever. Het doet een beetje denken aan de Griekse tragedie: dat land kreeg ook enkel maar geld nadat er tenminste een plan was opgemaakt. Dat is daar ondertussen gebeurd, in Brussel echter nog niet. Tenslotte nog dit: onze francofonen dromen nog steeds van een WallonBrux. Dat zou dan betekenen, dat Wallonië de Brusselse armoede dan zou moeten zien op te lossen. Dat alles terwijl datzelfde Wallonië zich wanhopig vastklampt aan België, omdat het op die manier denkt zijn levensstandaard te kunnen behouden via het Vlaamse geld van o.m. de beruchte transfers. Een absurde situatie, even absurd trouwens als de wens van bv het FDF om gemeenten in de Rand, waar het nu goed wonen is, te willen integreren in die stad vol armoede. Dat alles tot meerdere eer van de francéité!
Als men hoort, wat er op de congressen van de diverse traditionele partijen verteld wordt, dan lijkt het, alsof er hier helemaal niets aan de hand is, buiten dan de klassieke thema's van altijd. Het belangrijkste wat in dit land moet gebeuren, is echter een ernstige staatshervorming. De oorzaak, waarom er de laatste drie jaar in België - politiek gesproken - zo goed als niets veranderd is, komt doordat alles vast zit. Een land dat aaneen hangt met grendels, alarmbellen, evenwichten en veto's kan nooit enige vooruitgang maken. In een land waar in de Kamer 62 Franstaligen de wet op leggen aan 88 Nederlandstaligen (en in de senaat 29 tegen 41), kan er geen vooruitgang geboekt worden. Met democratie heeft dat trouwens ook niets meer te maken. De verkiezingen op zich zullen hieraan niets veranderen. In Vlaanderen kiezen de Vlamingen voor hun Vlaamse partijen, in Wallonië de Franstaligen voor hun eigen Franstalige partijen. Daarna wordt verondersteld, dat er dan weer een nationale regering moet gevormd worden tussen de twee taalgroepen, met ministers die alleen verkozen zijn in één taalgroep. Ondertussen zal er in dit land helemaal niets veranderd zijn, niets aangepast aan de moderne noden. Er zal nog steeds geen financieringswet zijn, geen oplossing voor de pensioenen, evenmin voor het langer werken (men blijft mensen van 50 met brugpensioen sturen), geen hervorming van het ambtenarenapparaat, geen oplossing voor de vergrijzing, ook niet voor het gelijkschakelen van arbeiders en bedienden, geen oplossing voor de asielproblematiek en zeker niet voor B-H/V, alhoewel daarover een wet bestaat die al lang had moeten zijn toegepast. De reden voor al die bovenstaande problemen is meestal het feit, dat Vlamingen en Walen tegen bijna alles anders aankijken. De oplossing ligt dan ook in het verder federaliseren van dit land, zodat iedereen zijn eigen potje kan koken. Liefst, om te beginnen, een confederatie, waarbij onderling beslist kan worden wat we apart en wat we nog samen gaan doen. Zolang dat niet gebeurd is - en dat zou moeten zijn vóór er een nieuwe federale regering komt - is er geen toekomst voor dit land en blijft het enige alternatief een échte boedelscheiding. "Bye, bye, Belgium", maar dan écht, geen fictie.
