Er zal vandaag en ook de volgende dagen en weken nog heel wat papier vuil gemaakt worden over de vakbondsbetoging van gisteren en zijn naweeën. Vooral dan over het grote aantal betogers en de regelrechte charges tegen de ordehandhavers, waarvan er een dozijn in het ziekenhuis beland zijn en een tweetal er erg aan toe zijn. Om nog te zwijgen van de mensen die toevallig hun auto in de buurt hadden staan en er niet veel meer van teruggevonden hebben.
Wat mij nog het meest verwonderd heeft over de reacties van betogers was het antwoord op de vraag voor wat ze naar deze manifestatie gekomen waren. ‘Voor de kinderen en kleinkinderen’ klonk het dan. Die mensen zullen het op dat ogenblik wel goed gemeend hebben, want ze hopen dat hun nageslacht het even goed zal hebben als zij. Men moet echter geen helderziende zijn om te weten dat die kans zo goed als onbestaande is, als deze generatie politici verder de schulden blijft opstapelen. Het regeerakkoord van de regering Michel heeft als eerste doel het land van zijn schulden af te helpen. Dit kan niet pijnloos, zeker niet de eerste jaren. Nu schulden bijmaken en/of niets doen om de bestaande schulden weg te werken, zal ten koste gaan van de toekomstige generatie. Uitgerekend die van de kinderen en kleinkinderen, waarvoor ze kwamen betogen. Als er in dit land niets gebeurt, zitten we straks met een extra staatsschuld van meer dan 8 miljard euro en gaan we over dit en enkele jaren de weg op van Griekenland, waar zo’n kwart van de bevolking zonder werk zit. Daar praten ze niet meer over koopkracht.
En dan dat langer werken, een maatregel die in Duitsland en Nederland al enkele jaren geleden is vastgelegd en ook daar pas in gaat over tien jaar of later. Zijn die mensen in onze buurlanden dan beter bestand tegen die extra jaartjes? Zeker als men weet dat er zoveel uitzonderingen op zijn dat er – naar schatting - slechts 10% van de werkende bevolking voor in aanmerking zal komen. O.a. wie er een loopbaan van 42 jaar op zou hebben zitten, is daar niet meer bij*.
Hetzelfde geldt voor de indexsprong. Die hoeft men in de rest van Europa niet meer te maken, omdat men daar geen index meer heeft. Only in Belgium. De regering Martens heeft, om de staatsschulden en de inflatie onder controle te krijgen (in 1973, als ik me niet vergis) 3 (drie!) indexsprongen toegepast, plús een devaluatie van de Belgische frank. Dat laatste kan nu niet meer omdat we met de euro zitten. Ook toen is daartegen geprotesteerd geworden, met weinig resultaat, want het niet uitvoeren had ons allemaal nóg armer gemaakt. Datzelfde gebeurde onder de regering Dehaene, toen die de BTW drastisch verhoogde om de staatsschuld naar beneden te krijgen, met het risico anders niet mee te mogen doen met de euro.
Het is te hopen dat we geen betogingen meer krijgen zoals die van 1960 tegen de Eenheidswet van de regering van vader Eyskens, waarbij in Wallonië zelfs doden vielen. Die regering trad af, maar de Eenheidswet werd ook daarna bijna onveranderd doorgevoerd. Allemaal moeite voor niets.
Tenslotte nog dit: Di Pippo, Laurette Mitraillette en Co liepen mee in de betoging tegen een regering die wil uitvoeren wat zij zelf in gang hebben gezet of verzuimd hebben te doen. Een maand na hun ontslag is zoiets du jamais vu in een landje, waar men in de politiek toch al heeft wat gewend is. Zoiets getuigt van weinig respect en heeft een naam: demagogie.
* Voor wie 42 jaar teveel vindt: ondergetekende heeft 49 jaar gewerkt, van zijn 16de tot vier dagen vóór hij 65 werd. Feitelijk maar twee want er was een weekeinde bij…
|