Mocht Richard Wagner in deze tijden hebben geleefd, hij zou zijn ‘Ring des Niebelungen’ waarschijnlijk niet meer aan de Rijn, maar aan de Schelde hebben laten afspelen. Lach niet, Wagner kende Antwerpen. Ook zijn opera ‘Lohengrin’ speelt zich daar af. En hoe interessant had hij het niet kunnen maken, eens bleek dat er ook een plaatselijke kwelgeest mee in het spel was? ‘Der Ring des Wappers’, of zoiets.
Met het zgz ‘Valentijnsakkoord van de Vlaamse regering zou er nu een beslissende wending komen in het heikele dossier van de Oosterweelverbinding. Laat het ons maar hopen, Vlaanderen kan er alleen maar beter op worden. Toch geloof ik, dat er nog geen eind is gekomen aan de lange lijdensweg van het reeds meer dan tien jaar aanslepende dossier. Zowel die van de StRaten-generaal als de ‘ademloze’ heer Van Hees blijken nog niet af te geven en kunnen – als ze dat echt willen – de zaak nog járen vertragen. In een land waar het ontbreken van een handtekening kan leiden tot uitstel en/of afstel, om nog te zwijgen over procedurefouten of verjaringen, is alles mogelijk. Mocht de N-VA met nieuwe voorstellen afkomen, zouden de media dat meteen weer populistisch gaan noemen. Tegen die NIMBY-gasten durft men dat zo niet te stellen.
Dat alles neemt niet weg dat de grote fouten niet nu, maar enkele jaren geleden werden gemaakt, toen maar een deel van de in het project betrokken bevolking de kans kreeg zich erover uit te spreken en het toen gehouden referendum slechts 25% stedelijke tegenstanders van het Lange Wapper project vertegenwoordigde. Om nog te zwijgen van de schande dat zowat alle politieke partijen daarna kazak draaiden, met als hoogtepunt het vreugdedansje van groene Mie Vogels dat het kazakdraaien vooraf ging. De enige partij die geen kazak draaide was het Vlaams Blok/Belang, maar dat kwam daar die tégen was omdat de anderen vóór waren. Toen die anderen van mening veranderden, stond het VB voor schut, waarbij óók overstag gaan geen optie meer was. Soms loont het ook eens pragmatisch te zijn…
In mijn blog van 4 dezer (‘Peeters’ plagiaat’) raadde ik Kris Peeters aan bij zijn zgz ‘campagnebezoeken’ die hij elke maandag wil gaan afleggen, best geen Marianne Thyssen meer mee te nemen. ‘Hoe beminnelijk de dame ook mag zijn’, schreef ik,’zij was het boegbeeld van de vorige electorale afstraffing die CD&V heeft opgelopen’. Mensen kiezen niet graag voor verliezers, alhoewel dat op de Europese lijsten, waarop Thyssen nog steeds staat, minder zal opvallen. Europa blijft, ondanks alles wat erover geschreven wordt, voor de modale Vlaming een ver van mijn bed show.
Erger wordt het pas als men te horen krijgt dat ook Caroline Gennez weer boven water is gekomen, nu de verkiezingen in aantocht zijn. Ondanks het rampzalig parcours dat zij de laatste tien jaar heeft gelopen, krijgt ze van haar partij, de SP.a, de eerste plaats als lijsttrekker voor het Vlaamse parlement. Dit is vrij opmerkelijk, omdat het SP.a lijstvormingscomité voor de verkiezingen in Antwerpen wordt voorgezeten door Katleen van Brempt, die eerder door Gennez aan de kant werd gezet als Vlaams minister. Gennez kreeg daarna van hetzelfde laken een broek, toen haar opvolger als voorzitter van de partij, Tobback Jr, haar ook niet de begeerde ministerpost in de federale regering gunde. Die ging naar outsider Monica De Coninck, die niet eens verkozen was. Dat Gennez nu weer op nr 1 komt te staan zou wel eens iets te maken kunnen hebben met haar kennis van de SP.a keukengeheimen...
Gennez heeft in haar politieke carrière al heel wat brokken gemaakt, al was dat niet altijd haar eigen schuld en was ze een beetje de speelbal van de rode partijbonzen. Het begon met Steve Stevaert, toen die nog ‘God’ was (althans volgens Yves Desmet van De Morgen). Limburger Stevaert liet gouwgenoot Gennez verhuizen naar Mechelen, omdat hij vond dat daar geen rode vertegenwoordiger was die naam waardig. Na de rampzalige verkiezingsnederlaag van de SP.a in 2007, moest Vande Lala, uit pure schaamte ontslag nemen als voorzitter en dat deed hij niet zonder eerst wel zelf zijn opvolger te benoemen en dat werd Gennez. Ei zo na kwam er een opstand in de partij toen er een tegenkandidaat kwam opdagen in de persoon van echte socialist Erik De Bruyn. Die aanval overleefde ze, maar Gennez stelde zich niet meer kandidaat voor een tweede termijn in de job die nu wordt uitgeoefend door dezelfde Tobback Jr die haar tussendoor die federale ministerfunctie niet gunde. Men kan zich dan ook redelijk afvragen, wat Gennez heeft moeten doen om nu opeens weer in de schijnwerpers te staan, na vier jaar in de politieke catacomben geleefd te hebben. Ze zou ergens een reis hebben gemaakt, een boek hebben geschreven en recentelijk nog het voorstel gedaan om een complete schooldag in te stellen, waar kinderen van 08.00 uur tot 18.00 uur op school zouden blijven. Straffe taal voor iemand die zelf (bij mijn weten althans) geen kinderen heeft.
Ondertussen had ze wel nog steeds haar zitje als federaal volksvertegenwoordiger warm kunnen houden (plus de daaraan verbonden ‘vergoeding’) en hoopt ze dat zitje te kunnen verleggen naar het Vlaamse halfrond. Vanop de eerste plaats zal dat nog wel lukken. Er zullen heel wat gelijkgezinden zijn die er heel wat meer voor zullen moeten doen, nietwaar Anciaux?
Nogal wat politiek geïnteresseerden verwonderen er zich over dat Verhofstadt zo hevig achter de nominatie als liberale kandidaat voor het Europees voorzitterschap aan ging. De overkoepelende blauwe fractie in het Europees parlement is pas de derde grootste, met slechts 84 zetels op 766 en alles laat vermoeden dat de Europese liberalen wel eens minstens een kwart van hun zetels gaan verliezen op 25 mei. Zoals de zaken nu evolueren, is de kans zelfs groot dat ook de andere zgz ‘traditionele’ Europese partijen zullen moeten inbinden, ten voordele van de eurosceptische partijen. De laatste peilingen maken van Wilders’ PVV nu al de grootste partij van Nederland en in Frankrijk dreigt hetzelfde te gebeuren met het FN van Marine Le Pen. Als de Duitse liberalen even slecht zouden scoren als in de laatste Duitse verkiezingen, halen ze niet eens de kiesdrempel en verdwijnen ze zelfs uit het Europese parlement.
Vanwaar dan Verhofstadt’s optimisme? Heel eenvoudig: hij gaat de Belgische toer op. Net zoals hier is gebeurd met de traditionele partijen, die tenslotte verplicht waren samen te gaan in een soort minderheidsregering (langs Vlaamse kant tenminste), hoopt het genie uit Gent dat dit ook een Europees scenario zou kunnen worden. EVP en socialisten zouden wel eens niet meer de meerderheid kunnen uitmaken van het volgende Europese parlement en zullen er de liberalen bij moeten halen om voort te kunnen regeren. De huidige jobs van Van Rompuy en die van Barroso zullen nog wel te ver gegrepen zijn, maar die van parlementsvoorzitter (nu nog van de Duitser Schulz) zou een mooie beloning zijn voor onze blauwe Streber, die daarmee zijn Europese droom van een Verenigde Staten van Europa verder zal kunnen uitwerken.
Als bovenstaande werkelijkheid zou worden, ziet het er niet goed uit voor Europa. Zoals Mark Grammens het stelde in zijn wekelijkse commentaar in ’t Pallieterke: ‘hij is reeds alles geweest en ook het tegenovergestelde’. In zijn eerste drie burgermanifesten schreef hij België af, om het daarna op te hemelen, wou hij het land splitsen, maar is hij er niet eens aan begonnen en heeft hij hier een soort verlichtingsmoraal geïnstalleerd, waarvan we nog steeds de ‘vruchten’ plukken (denk maar aan de euthanasiewetten). Zijn ‘actieve welvaartstaat bestond er alleen in met geld te smijten en daarbij te vergeten de staatsschuld af te bouwen.
We houden best ons hart vast als E.U. nationalist Verhofstadt straks binnen Europa echt iets te zeggen zou krijgen. En dan hebben we het nog niet gehad over zijn uitbreidingsdrang, waar zelfs Turkije een plaats in krijgt. Ook hij huldigt het motto 'das Vaterland muß grösser sein'. Wie zei dat ook weer?
Er is nog maar eens wat heisa over onze index. Die moet, volgens vakbonden en vooral linkse partijen, ervoor zorgen dat onze koopkracht gewaarborgd blijft. Na de zoveelste aanpassing blijkt, dat die er alleen gekomen is om te vermijden dat de spilindex dit jaar overschreden wordt, waardoor lonen en uitkeringen dan niét hoeven aangepast worden. Niet voor niets spreekt men al een tijdje over een Aldi-index, sinds de koopjes en de kortingen er bij werden genomen. De nieuwe versie blijkt zo een verwaterde kopie te zijn van die van vroeger, die door de regering naar hartenlust kan gemanipuleerd worden. Wil men vermijden dat de spilindex overschreden wordt? Geen probleem: we passen de index aan. Dit is niet meer serieus.
Het is niet de eerste keer dat ik erover schrijf, want bij mij kan het er niet in dat wij persé een soort index moeten behouden, terwijl alle landen rondom ons die al enkele decennia geleden hebben afgeschaft. Door het feit dat die bij ons blijft bestaan, stijgen, bij het overschrijden van de spilindex, inderdaad onze lonen en uitkeringen, waardoor onze lonen meer stijgen dan die in het buitenland, maar alles wat wij produceren ook duurder wordt zodat we de loonkloof die daardoor ontstaat niet alleen niet dichten, maar zelfs groter laten worden. Het gevolg daarvan is dan weer dat bepaalde bedrijven het hier niet meer zien zitten, hun personeel uitdunnen of de zaak zelfs sluiten. Wat ben je met een hoger loon in uw sector, als een deel mensen straks helemaal geen loon meer zal hebben?
We hebben nu dus nog maar eens een nieuwe index, maar vorig jaar werden zowel de oude als de nieuwe berekend. In dit land houdt men alles graag zo ingewikkeld mogelijk, volgens het Vande Lala principe: ‘If you can’t convince them, confuse them’. Het resultaat is wel, dat volgens Agoria, het vroegere Fabrimetal, deze hocus pocus onze bedrijven liefst 180 miljoen euro gaat kosten. Dit dan op te tellen bij de 177 miljoen die handel en horeca zullen moeten missen omdat de besprekingen over de afschaffing van de papieren maaltijdcheques er in deze regeerperiode ook al niet meer zullen komen, op vraag van de francofonen in de regering, die het maar voor het zeggen hebben. En ons dan maar afvragen waarom zoveel mensen hun werk blijven verliezen…
De uitslag van het Zwitserse referendum over immigratie heeft nogal wat reacties losgemaakt. Niet zozeer o.w.v. de cijfers, maar wel omdat het hier in hoofdzaak gaat om immigratie van E.U. onderdanen in het land van Wilhelm Tell. Marokkanen en Turken zul je in Zwitserland niet zoveel tegenkomen als bij ons, wel mensen met een degelijke opleiding en/of goed gevulde portemonnee, die niet op vakantie komen of om er te rentenieren, maar om er te werken. Zelfs de eigen Zwitserse regering, die tegen een herziening van de immigratieakkoorden met de E.U. was, staat er bij en kijkt er naar, waarbij nog maar eens duidelijk wordt aangetoond dat ook immigratie zijn grenzen heeft.
Wat er nu verder zal gebeuren met de vroeger afgesloten akkoorden tussen de E.U. en Zwitserland is nog koffiedik kijken. Ten eerste krijgt de Zwitserse regering drie jaar de tijd om tot een nieuw akkoord te komen en was het referendum vrij vaag opgesteld, zodat er aardig wat speling op zit. Daarbij komt nog dat op 25 mei er binnen de E.U. Europese verkiezingen zijn, waardoor uitgesproken voor- en tegenstanders wel even op hun woorden zullen letten, omdat ze aan nog wat anders te denken hebben. Feit is trouwens dat er in heel wat E.U. landen ook eurosceptische politieke partijen zijn die de uitslag van het Zwitserse referendum toejuichen én die zelf riskeren straks heel wat meer aanhangers in het Europees parlement te zullen hebben. Met een beetje geluk gaan ze er deze keer zelfs in slagen een eigen fractie op te richten die heel wat sterker zal staan dan in het verleden het geval was.
Er zijn al afspraken tussen de Nederlandse PVV van Wilders en het FN van Marine Le Pen, maar ook ons Vlaams Belang en enkele andere rechtse partijen in centraal Europa zouden bereid zijn op de kar te springen, om nog te zwijgen van de United Kingdom Independent Party (UKIP) van Nigel Farrage (de uitvinder van de ‘natte dweil’!) die evenwel niet zomaar bereid is met de anderen mee te doen. ‘Sorry, we are British’… Het gaat deze partijen trouwens niet alleen om de immigratie en zeker niet om het type van immigratie waartegen de Zwitsers gestemd hebben. Bij deze laatste gaat het om meestal goed opgeleide mensen, bij ons voert men armoede en onwetendheid in. De multicultuur die wij hebben leren kennen, betekent voor ons hoegenaamd geen meerwaarde. De huidige E.U. erkent alleen staten, geen volkeren en deze manier van denken en handelen zal nog zwaar op de proef worden gesteld door Catalanen en Schotten, die er dit jaar nog een referendum (weer een!) over zullen houden, maar ook door Basken, Bretoenen, Zuid-Tirolers en, jawel, Vlamingen. Wij zijn eigenlijk de vreemde eend in de bijt, omdat wij het enige volk zijn dat moet vechten voor zijn onafhankelijkheid terwijl het in het eigen land de meerderheid heeft. We kunnen voorlopig nog even de kat uit de boom kijken en zien wat Catalanen en Schotten er dit jaar van bakken, maar als de cijfers gunstig uitvallen op 25 mei zal het hoog tijd zijn in deze materie een tandje bij te steken. Anders komt het Europa der volkeren er nooit en dreigen we straks de nachtmerrie mee te maken waar Verhofstadt van droomt: Turkije bij de E.U….
De diverse verklaringen door Open VLD-leden de laatste week afgelegd tonen alleen maar aan dat de paniek binnen de partij groot is. Men zou kunnen spreken van een vlucht vooruit, net zoals het von Rundstedt offensief op het einde van de Tweede Wereldoorlog. Dat heeft toen ook alleen maar voor veel extra ellende gezorgd, maar niets veranderd aan de gang van zaken. En dat betekent, dat er voor de Vlaamse liberalen al een half mirakel zal moeten plaatsvinden willen ze de grens van 10% van de stemmen überhaupt nog kunnen behalen op 25 mei a.s.
De uitspraken dat Open VLD – in tegenstelling tot CD&V – het niet erg zou vinden mocht ook de volgende federale regering (Di Rupo II?) geen meerderheid in Vlaanderen zou hebben, komen niet toevallig van twee burgemeesters (Somers en Quicky), die zeker zijn van hun postje en die de eventuele federale en regionale zitjes alleen maar als bijverdienste zullen beschouwen. Dat de statements dan nog komen van twee politiekers die toch een zekere Vlaamsgezinde achtergrond hadden, maakt het alleen maar ergerlijk.
Wat ‘terminator’ Jean-Jacques, van het beruchte geslacht uit Berlare bezint om zich te uiten als dé man in pole position voor alles wat euthanasie betreft, is mij een raadsel. Hoe men daar ook tegenaan kijkt, ik kan me niet voorstellen dat men daar straks stemmen mee zal halen, eerder het tegendeel. Dat papa De Gucht nog maar eens uit zijn rol is gevallen en zijn gal t.o.v. De Wever en Co is gaan spuien (in de rode De Morgen nog wel), zijn we zo stilaan gewend geraakt en denkelijk zullen weinigen daarvan wakker liggen. Zeker Hendrik Vuye niet, hoogleraar staatsrecht aan de universiteit van – nota bene – het Waalse Namen, die er in zijn kleine pink meer vanaf weet dat De Gucht in zijn hele lijf en die dat eens even uit de voeten kwam doen in De Zevende Dag. Vuye komt op voor de N-VA, waarvoor hij door de Franstalige pers hard wordt aangepakt, maar wordt er door zijn Waalse medeleraren en studenten verdedigd. Vuye is een moedig man, waarop hopelijk kan gerekend worden om straks eventueel de Senelle doctrine door te voeren.
Tenslotte is er de dreiging, door J.J., Croo’tje en la Rutten, dat hun partij niet meer aan één regering zal deelnemen, als zij niet in de andere vertegenwoordigd zal zijn. Ik vrees voor hen, dat dat probleem zich niet zal stellen, want zoals de zaken nu evolueren heeft men hen straks gewoon nergens nog voor nodig. Zeggen bereid te zijn in een federale regering zonder Vlaamse meerderheid te stappen en dan tegelijk ook eisen in de Vlaamse regering mee te kunnen doen, is een beetje belachelijk en lijkt eerder op politieke onmondigheid. Door de stap terug uit het confederalisme en het vel van de beer te verkopen alvorens hij geschoten is, maken ze zich alleen maar overbodig.
Toen enkele jaren geleden die vreselijke treinramp gebeurde in Buizingen, bleek dat men de ramp had kunnen vermijden, mocht men tijdig voor de installatie van veiligheidsapparatuur gezorgd hebben. In Nederland bleek die apparatuur er al veertig jaar te liggen.
Nu is het niet zo dat alles in Nederland beter is dan hier, maar op gebied van vooruitzien staan onze noorderburen in elk geval een stuk verder. Denk maar aan justitie (de gevangenissen) en de ambtenarij (de helft van bij ons en dat voor 50% meer inwoners). Hier moet er altijd eerst iets mislopen vٕóór men in gang schiet en meestal gebeurt dat dan nog onberedeneerd en in aller haast (de zgz ‘steekvlampolitiek’) en moeten eventuele nieuwe wetten later ettelijke keren worden ‘aangepast’.
Hetzelfde doet zich nu voor met het idee om rekeningrijden te gaan invoeren. Deze nieuwe vorm van belasting, waarop al meteen heel wat terechte kritiek op gekomen is (mocht er een Di Rupo II komen, zal de werkende burger weer de klos worden), zou binnenkort in en rond Brussel worden uitgetest door zo’n 10.000 vrijwilligers en dit gedurende twee maanden. In Nederland is dat enkele jaren geleden al gebeurd, maar dan met 28.000 vrijwilligers en op een periode van twee jaar. Daar was men tot de conclusie gekomen dat men na zes maanden nog steeds geen klare kijk op de situatie had, wat betekent dat de twee maanden die men hier denkt nodig te hebben volstrekt ontoereikend zijn. Als dat er ooit door komt (in een volgende legislatuur, dus), zal het een zoveelste wet zijn die voor aanpassing(en) vatbaar zal zijn. In Nederland heeft men er ondertussen vanaf gezien. Net zoals men daar is afgestapt van de play-offs in het voetbal, terwijl men er hier pas mee begonnen is.
En nu we toch over Nederland hebben, daar rekent het Centrale Planbureau al sinds 1986 de verkiezingsprogramma’s van de verschillende partijen door, met daarbij hun effecten op de overheidsfinanciën, de groei en de arbeidsmarkt. Niet dat het altijd klopt (dat bureau krijgt meestal teveel werk in een te korte tijd), maar als men iets in die aard zou gedaan hebben in bv Griekenland, dan was Europa veel last bespaard geworden. Er gaan ook nu bij ons stemmen op om die verkiezingsbeloften eens te laten naberekenen. De kans dat het ook effectief zal gebeuren, blijft hier echter ontzettend klein. Het zal wel blijven van ‘morgen scheert men gratis’.
