En ze blijven maar nieuwe woorden en begrippen (en mist) spuien. Na 'werkloosheid met bedrijfstoeslag' (brugpensioen), 'functiepremie' (bonus), 'vaste variabele' (bijpassen van een bonusvermindering) en 'stabiliteit op laag niveau' (recessie) is er nu de 'copy-paste'. In het Di Rupo tijdperk betekent dat, dat elke beleidsnota van een minister of staatssecretaris een maximale kopie moet zijn van het regeerakkoord. Om dat laatste in menselijke termen uit te leggen: elk lid van de regering Di Rupo dat zijn beleid nog eens komt uitleggen, moet zich houden in wat in dat akkoord is overeengekomen en mag daar geen andere uitleg meer aan toevoegen. Een soort kadaverdiscipline,dus. Het geeft een idee hoezeer deze regering op eieren moet lopen om toch maar het idee te geven één geheel te vormen. Reden van de invoering van deze 'copy-paste' (er bestaat ook al een werkwoord van: 'copy-pasten', vraag me niet hoe men dat moet uitspreken), waren, niet alleen de 'sortiekens' van de heren Magnette en Bogaert die buiten de lijntjes kleurden en respectievelijk Europa en de 'ambetantenaren' onder vuur namen, maar ook de rode heren Landuyt en Van der Maelen, die blijkbaar nog altijd denken dat hun partij nog in de oppositie zit. Het stond in de sterren geschreven dat deze nieuwe (en hopelijk laatste) federale regering uit teveel partijen bestond. Om toch maar op te vallen, moeten de leden ervan kunnen scoren. Maar scoren mag niet meer, hoogstens nog kopiëren...
Bij Canvas weten ze hun programma's wel te kiezen. Uitgerekend op een vrijdag de dertiende gaan ze daar een extra Terzake over de euro uitzenden. Echt om bijgelovig van te worden. Nog vóór de uitzending begon, geraakte al bekend dat de onderhandelingen over de Griekse schuldherschikking tussen dat land en de Europese banken, die er obligaties van gekocht hebben, waren stilgelegd. Reden daarvoor zou zijn, dat banken zich normaal laten (her)verzekeren voor uitgezet kapitaal. Als er iets fout loopt, waarbij de banken hun geld helemaal of gedeeltelijk verliezen (dat hangt af van het contract), krijgen die banken hun geld ook helemaal of gedeeltelijk terug. Als ze die contracten zélf opzeggen (wat Griekenland waarschijnlijk vraagt), zal zien ze niets terug. De Griekse uitstap uit de euro komt daardoor steeds dichterbij, want een akkoord tussen dat noodlijdend land en de banken was dé voorwaarde om van Europa vers geld te krijgen. Nog tijdens dezelfde uitzending werd eveneens het gerucht bevestigd, dat liefst negen euro-landen door het ratingbureau Standard & Poors een stapje lager werden gevaluteerd. Daarbij Frankrijk, dat van AAA naar AA+ gaat en Italië dat naar BBB+ tuimelt. 'President' Van Rompuy mocht, als sluitstuk van de uitzending, dan nog eens met een goed-nieuwsshow komen, weinigen geloven de spreekbuis van 'Merkozy' nog. Door de massale downrating komt nl ook het Europees noodfonds in ademnood, uitgerekend de laatste reddingsboei voor landen in financiële nood. Canvas zou het Euro programma vanavond opnieuw uitzenden. Dat zou een maat voor niets zijn, want het is ondertussen voor een groot stuk achterhaald door de actualiteit. Tenzij men het programma zou updaten. Tenslotte nog dit: bij de Europese Centrale Bank (ECB)moeten ze qua inventiviteit niet onderdoen voor onze Wetstraatspecialisten. De ECB spreekt nu nl niet meer van een recessie. Die heet daar nu een 'stabiliteit op laag niveau'!
De opmerkelijke uitspraken van Minister Magnette (PS), dat Europa teveel van België eist en zich ultra-liberaal gedraagt, passen in het kader van wat ik reeds vertelde in mijn blog van 7 dezer ('Uitstel van executie'), waarin ik schreef dat de Belgische vertegenwoordigers bij Europa zowat alles ondertekenen wat ze voor hun neus krijgen, om daarna diezelfde wetten en verordeningen niet of slecht uit te voeren. Voor de Walen komt daar nog bij, dat zij minder besparingen willen (want daar zijn ze de eerste slachtoffers van) en meer belastingen (want dan zijn het de Vlamingen die de klos zijn). Bij Magnette, de coming man in de PS, komt daar nog bij, dat hij blijkbaar nog steeds niet gesnapt heeft dat het 'premier dividend' betekent dat de partij van de premier de eerste moet zijn om toegevingen te doen. De PS-ers zijn dat verleerd geraakt nadat ze in dit land 36 jaar geen premier meer hebben kunnen leveren. In het belang van zijn regering en zijn eigen topjob heeft Di Rupo Magnette dan ook moeten terugfluiten, ook al zijn de meeste partijgenoten het waarschijnlijk eens met de laatste. Magnette is trouwens niet de eerste PS-er, die het niet meer ziet zitten. Onlangs verklaarde 'dieu' Spitaels, oud PS- voorzitter en oud minister-president van Wallonië, nog dat België een verloren zaak is en de Walen niet veel tijd meer hebben om op een andere entiteit te wedden. In die trant sprak ook de Luikse universiteitsprofessor die eind vorig jaar nog de Waalse alarmklok luidde, toen hij stelde dat zijn regio steeds armer, onwetender en ongezonder werd (mijn blog van 29.12.2011: 'De Marshall flop'). Wallonië is dringend op zoek naar een eigen manifest zoals dat van de Vlaamse Warande. Daar zouden zich al heel wat Walen mee bezig houden, waarbij zelfs de naam valt van Jean-Claude Marcourt, huidig Waals minister van Economie. Straffer nog, zelfs Anne Poutrain, 'la formatrice', die Di Rupo de hele tijd heeft bijgestaan tijdens de laatste regeringsonderhandelingen en die aan het hoofd staat van het Institut Emile Vandervelde, zou dit in de eerste plaats nog doen om een autonoom Wallonië voor te bereiden. Wallonië is de enige Europese regio waar het socialisme nog sterk staat en dat wil de PS zo houden. De vraag is maar wat dat gaat kosten en wie dat zal betalen. Met een Vlaamse meerderheid die zich achter de Europese plannen schaart en een Belgische regering die steeds meer in het Europese gareel zal moeten lopen, wordt dit een echte 'mission impossible'.
De nieuwe staatssecretaris voor ambtenarij, Hendrik Bogaert, wordt in zijn eigen regio naar 't schijnt 'straffe Hendrik' genoemd. Of dat waar is, weet ik niet met zekerheid, maar in zijn nieuwe functie heeft hij in elk geval een start à la Quicky (een streekgenoot) genomen. Een eerste voorstel van hem moet ervoor zorgen dat ambtenaren elk jaar geëvalueerd zullen worden, t.o.v. twee jaar nu. Het gevolg daarvan is, dat slecht werkende lui, die twee jaar na elkaar een slecht rapport krijgen, zouden kunnen worden ontslagen. Nu is dat pas na vier jaar. Zijn tweede voorstel geeft alle topambtenaren (140 momenteel) nog zes maanden de tijd om zich op het vlak van talenkennis te bewijzen. Dat heet officieel: 'een afdoende functionele kennis' te hebben van de twee landstalen. De logica zelf in een land dat tweetalig is (we zullen het Duits even vergeten). In dit land is logica echter soms ver te zoeken. Want die eis tot een redelijke talenkennis ligt al vast in een wet uit de tijd van Paars, is meer dan tien jaar oud en nog steeds niet toegepast. I.pl.v. fatsoenlijk de tweede taal te leren, zoals die wet dat voorschrijft, had men er weer eens een Belgische oplossing aan gegeven: er werden 'taaladjuncten' aangesteld, zeg maar tolken, die alles voor de topambtenaar mogen vertalen, wat de hele zaak duurder en inefficiënt maakt. Dat die in gebreke blijvende topambtenaren voor 99% Franstaligen zijn en de adjuncten Vlamingen, spreekt voor zich zelf. Mocht er toch ergens één Vlaamse topambtenaar zijn die geen 'afdoende functionele kennis' van het Frans zou hebben, dan is die de uitzondering die de regel bevestigt. Ondanks de ruime tijd die men krijgt om alsnog te bewijzen dat men de tweede taal voldoende kent (op zes maanden kan men elke taal summier leren) wordt er van francofone kant al geprotesteerd tegen Bogaerts voorstel, met het flauwe excuus dat het niet in het regeerakkoord staat. Alsof het nog niet erg genoeg is dat een wet, die tien jaar oud is, nog steeds niet wordt toegepast. Democratie op zijn francofoons. Een meer plausibele verklaring is waarschijnlijk het feit dat N-VA, bij monde van Ben Weyts, gezegd heeft het voorstel van Bogaert 100% te zullen steunen... Ondertussen is gebleken, dat België het beter doet zonder regering. De verstrenging van de wet op de gezinshereniging voor migranten, die meteen zorgde voor een beduidend kleinere toestroom van zgz 'asielzoekers', was nl niet het werk van een regering,maar van het parlement, waartoe de grootste Vlaamse oppositiepartij, de N-VA, haar steentje bijdroeg. Tot spijt van wie het benijdt.
Ik heb de gewoonte 's morgens eerst mijn blog te schrijven. Daarna ga ik de krant uit de brievenbus halen en kijk ik die na. Eventueel nieuws vers van de pers heb ik dan immers meestal al vernomen via de radio tijdens mijn ontbijt. Toen ik dat 'protocol' gisteren weer eens herhaald had en de krant inkeek, merkte ik tot mijn stomme verbazing dat de quote van Leo Tindemans, die ik op het einde van mijn verhaal had aangehaald, ook zo letterlijk terug te vinden was in een column van De Standaard. Meer zelfs: boven het artikel (van Filip Reyntjens, gewoon hoogleraar aan de Universiteit Antwerpen) stond ook de foto uit 1978 met Tindemans op het spreekgestoelte van de Kamer, toen hij die uitspraak deed. Had ik eerst de krant genomen en daarna mijn blog geschreven, dan had die er anders uitgezien, want nu leek het wel alsof ik plagiaat gepleegd had, wat helemaal niet het geval was. Ik had een klad van het verhaal trouwens al op maandagavond geschreven, maar pas dinsdag gepubliceerd, daar ik tracht het bij één artikel per dag te houden. Ik kan er mij dan ook alleen maar over verheugen, dat ik niet de enige ben die vind dat deze regering een loopje neemt met de parlementaire democratie. De vaststelling van Reyntjens, dat de club van Di Rupo met de grondwet 'zapt' en dat dit zonder meer een schande is, mag er trouwens ook zijn. Jammer genoeg gebeurt dit momenteel niet alleen met dat artikel 195. Het extra geld dat de monarchie bv zal krijgen, gaat de koning nu zgz zelf 'voorschieten' om de renovatie van het hekken rond 'zijn' domein in Laken te bekostigen. De indexering van de 'civiele lijst' (nog zo'n woord!) blijkt nl niet zomaar bevroren te kunnen worden en op die manier omzeilt ook Albert II de indexaanpassing. Ook wat asiel en immigratie betreft is het huilen met de per op. Over een actief immigratiebeleid staat er nl geen letter in het nieuwe regeerakkoord. Het is nog steeds één grote knoeiboel en de migratie-industrie bloeit als nooit tevoren. Pas is nog maar bekend geraakt, dat de nieuwe wet op de gezinshereniging effect heeft en ervoor zorgt dat er maandelijks enkele honderden immigranten op die manier minder het land binnenkomen, of er blijkt al een nieuwe sluipweg gevonden te zijn om de wet te omzeilen. Die weg heet 'medische regularisatie'. Er zouden al meer dan 9.000 aanvragen op die wachtlijst staan. Dat werd medegedeeld door kersvers nieuwe staatssecretaris Maggie De Block, zelf huisarts van beroep en dus wel degelijk deskundige ter zake. Ze zal er met heel haar gewicht (en dat ís wat) tegenaan gaan, maar moet alles eerst nog eens bespreken met de collega's Monica De Coninck (Arbeid) en Annemie Turtelboom (Justitie). Hopelijk wordt dat geen te lange koffieclatsh, want vooral laatstgenoemde heeft tegenwoordig nog andere katten te geselen (Sanduz en de Antwerpse parketperikelen). Zo slentert men maar verder in de hoop de 197 wijzigingen van de grondwet opgelost te krijgen in de amper 30 maanden waarover deze regering maar beschikt. Men wordt al moe van eraan te denken.
Ik heb hier al enkele malen gesuggereerd, dat het wel eens zou kunnen dat deze regering Di Rupo geen lang leven beschoren zal zijn. Wel bijna was het al gebeurd. Ze bleek nl nu al in de onmogelijkheid te zijn bepaalde afspraken na te komen, ware het niet dat ze gered werd door het toeval. Een deus ex machina, maar dan aan het begin van het verhaal, niet aan het einde. Nóg straffer dus dan de Griekse tragedies! Het parlement mag nl alleen maar artikels van de grondwet wijzigen, als die door het vorige parlement voor herziening vatbaar zijn verklaard én het huidige parlement het daarmee eens is. Dat wordt geregeld door artikel 195. Enkele van die zgz hervormingen uit het nieuwe regeerakkoord blijken nu niet voor herziening vatbaar te zijn verklaard en kunnen dan, normaal gesproken, ook niet worden doorgevoerd (bv die van de hervorming van de senaat). Door puur toeval - ge moet maar 'chance' hebben! - blijkt dat het fameuze artikel 195 zelf echter voor herziening vatbaar was verklaard. M.a.w. kan in feite alles gewijzigd worden, als men eerst maar dat artikel 195 zelf wijzigt. En daar houdt het niet mee op. De wijziging die nu eerst dient te worden doorgevoerd - eigenlijk een grondwetswijziging om te grondwet te wijzigen! - zal alleen maar gelden voor deze regeerperiode. Na Di Rupo blijft alles weer bij het oude. Van knip en plakwerk gesproken... 'De grondwet is geen vodje papier', heeft Leo Tindemans ooit gezegd, toen hij het ontslag van zijn regering aan de koning ging aanbieden. Dat blijkt tegenwoordig wél zo te zijn. De totalitaire democratie is niet ver meer af.
Bij de nationale bank zijn ze ondertussen toch tot het besef gekomen, dat ze zich belachelijk aan 't maken waren met die - volgens gouverneur Coene - voorspelde economische groei van 0,5% en hebben ze die dan maar bijgesteld tot 0,1%. Het kan nog minder worden, zelfs een krimp is niet ondenkbaar, maar op die manier hebben ze toch een beetje hun geloofwaardigheid gered. Want zelfs als we zouden uitgaan van een groei van 0,1%, dan moeten Di Rupo & friends op zoek naar zo'n extra 1,3 miljard euro. Daar zal het niet bij blijven, want als vervolgens Europees commissaris Olli Rehn gelijk krijgt, is er nog een reeks andere pijnpunten in de Belgische begroting onderschat: de wijzigingen in het systeem van de notionele intrest, de verhoging van de roerende voorheffing op intresten en dividenden, de strijd tegen de fraude en de besparingen in de gezondheidszorg. Dat zou de Belgische schatkist nog eens 1,2 miljard kunnen kosten, geld dat tot nader orde in de begroting bevroren wordt. In dat laatste geval moet de regering Di Rupo eigenlijk binnen de maand al 2,5 miljard extra vinden. Dit alles onder voorwaarde, dat de economische en financiële situatie van Europa in het algemeen en van België in het bijzonder er ondertussen niet verder op verslechtert. Na het schandaal van de verhoging van de koninklijke dotatie, is er nu ook dat van de ministers en staatssecretarissen die 8% meer loon zouden krijgen i.pl.v. de vooropgestelde 5% verlaging. Een verschil dus van liefst 13%. Het zou allemaal op een administratief misverstand berusten en de dames en heren van de regering Di Rupo zouden wel degelijk bereid zijn in te leveren. Vraag is maar, of ze het ook zouden gedaan hebben, als Ben Weyts (N-VA) er niét was achtergekomen? Men krijgt zo stilaan de indruk, in het nieuwe regeerakkoord het bos niet meer te zien door de bomen. Dat is ook niet verwonderlijk, als men weet dat het gaat over 197 wijzigingen van bestaande teksten. Zelfs als de ministerlonen en die van de staatssecretarissen verlaagd zouden worden, blijft er wel het feit dat de nieuwe ministeriële kabinetten 10% meer medewerkers hebben dan voordien, wat de kostprijs ook behoorlijk de hoogte in jaagt. Waar is de tijd toen Verhofstadt (weer hij!) de kabinetten - een typisch Belgisch verschijnsel dat haast nergens meer voorkomt - zou gaan afschaffen? Het tegenovergestelde heeft plaats gevonden. Nu er een regering is met liefst alle traditionele partijen, is het drummen geblazen om erbij te zijn. Dat geldt zeker voor die van de SP.a, die bij de vorige verkiezingsnederlaag uit de federale boot vielen, waardoor 300 van hen werden ontslagen. Met dank aan Vande Lanotte die deze ondankbare taak als voorzitter mocht uitvoeren. Hij heeft er echter voor gezorgd er deze keer zelf wél bij te zijn. Wie voor zichzelf zorgt ...
