De Standaard pakt in zijn weekeindeditie van Pinksteren uit met op de eerste bladzijde een foto van een zekere Daan, die vertelt dat de helft van de Vlamingen dan wel van De Wever mogen houden, hij niet. Hij krijgt daar twee bladzijden voor, inbegrepen een eigen gemaakte anti-De Wever (en anti-Vlaanderen) song en laat uitvoerig zien dat hij een kettingroker is, iets wat blijkbaar hoort bij het status van de hedendaagse artiest en/of kunstkenner* Daan? Daan, wie? Gewoon Daan, één woord, zoals dat bv ook het geval is met - ik zeg zo maar iets - Pinocchio. Ik neem aan dat we straks ook nog zo'n artikel krijgen van Eddy Wally, mocht die er al toe in staat zijn, of Guido Belcanto bv. Dat zijn toch ook zangers? Of hebben die een te lange naam? Dat alles in een dagblad dat zich 'kwaliteitskrant' noemt en dat nog altijd vindt dat wij, Vlamingen, het zijn die moeten toegeven. Niet omdat de andere gelijk zouden hebben, maar alleen omdat dat in dit land zowat altijd een traditie is geweest. Voor al wie met de krant als Vlaamse nestbevuiler wil opkomen, blijken de kolommen van De Standaard open te staan. Ondertussen blijkt uit opiniepeilingen van zowel boven als onder de taalgrens, dat N-VA én PS erop vooruitgaan en lijkt het steeds minder waarschijnlijk dat een van die twee partijen ooit zal toegeven. Gevolg daarvan is dat er van een nieuwe regering niets in huis zal komen omdat het zou betekenen, dat een van de twee zijn eigen programma zou moeten verloochenen. Om waar te maken dat in elke landshelft de meerderheid zijn kiezers zou kunnen geven wat er beloofd werd, moet dit land hoe dan ook gesplitst worden. Dit zou kunnen na nieuwe verkiezingen, waarbij dit gegeven duidelijk wordt vooropgesteld, of door het toepassen van de zgn 'Senelle' doctrine, waarbij het Vlaams parlement Vlaanderen uitroept tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandstalige grondgebied. Dat zou een eerste officiële en volgens internationaal recht erkende stap zijn naar een confederatie of een effectieve splitsing van dit land en daarvoor zijn geen nieuwe verkiezingen nodig. Alleen vijf minuten politieke moed. Waar wacht men op?
* Uitgerekend op de dag dat de ziekenhuizen recentelijk in een gezamenlijk communiqué waarschuwden tegen de gevaren van het roken, kwam De Standaard uit met een paginagrote foto van Jan Hoet - nierpatiënt, nota bene - met een sigaret in zijn mond en omgeven door een walm van sigarettenrook...
Ik weet niet, of die Lamme Goedzakprijs nog bestaat, maar als dat zo is, dan heeft zich deze week een serieuze kandidaat ervoor gemeld: Lukas Vander Taelen. De man is parlementslid voor Groen! en schrijft regelmatig een column in De Standaard. Zijn stukken zijn meestal erg leesbaar, omdat hij doorgaans schrijft over Brussel, stad waarin hij woont en dagelijks ondervindt wat het is een multiculturele omgeving te moeten leven. Heel wat van zijn bemerkingen daarop worden zelfs binnen zijn eigen partij niet altijd gesmaakt (de waarheid kan hard zijn). Vander Taelen is deze week bevallen van een idee dat zo knotsgek is als het maar zijn kan. Hij schrijft nl een open brief aan Herman Van Rompuy waarin hij deze smeekt, toch terug te komen naar de Belgische politiek. Voor hem, Vander Taelen, moet Van Rompuy de 'Asterix van België' worden, de man die het vaderland gaat redden, de rustige vastheid die we nodig hebben. Zou het? Als er één man de reïncarnatie is van het gezegde: 'Wie niets doet, maakt geen fouten; wie geen fouten maakt wordt bevorderd', dan is het deze Herman Van Rompuy. Indertijd wou hij zelfs niet eens premier van België worden, maar heeft hij die functie moeten aanvaarden toen alle partijen - ook die van de francofonen - daarop aandrongen. Eens premier viel alle politieke activiteit weg en gebeurde er inderdaad niets meer. Die zgz pacificatie bracht de leiders van Frankrijk en Duitsland op het idee hem voor te dragen als eerste zgz 'president' van de E.U. omdat ze iemand nodig hadden die manipuleerbaar was en niet met eigen ideeën af zou kunnen komen. Ook voor die functie had Van Rompuy nooit gesolliciteerd. Het is inderdaad zo, zoals Vander Taelen schrijft, dat Van Rompuy er in de E.U. bij loopt als vijfde wiel van de wagen. Hij mag met Barroso overal mee naartoe en moet op tijd en stond een berichtje voorlezen, maar daar houdt het dan grotendeels bij op. Maar de man doet niets liever, reden waarom hij een tweede E.U.- ambtstermijn zoekt. Laat Van Rompuy in Europa. Terwijl de halve wereld vraagt dat er in België actie zou komen, hebben wij helemaal geen behoefte (meer) aan een man die inderdaad - zoals die Brit dat uitdrukte - het charisma heeft van een natte dweil. Die door de anderen gedicteerd krijgt wat hij moet zeggen en die zich voor de rest wat bezig kan houden met het schrijven van zijn haiku's. Dat laatste doet hij wél goed, maar daar hebben wij momenteel niets aan in onze politiek. Tenslotte nog dit: dat Van Rompuy tijdens zijn korte Belgische regeerperiode helemaal niets zou gedaan hebben, is niet helemaal correct. Hij heeft, daartoe gedwongen door de PS, nl de massale tweede regularisatie toegestaan, die ervoor gezorgd heeft dat er zo'n 40.000 inwijkelingen op een gemakkelijke manier een Belgische verblijfsvergunning kregen, waarbij het gros ervan meteen in onze sociale zekerheid dook. Van een prestatie gesproken!
Tussen Frank Vandenbroucke en de huidige leiding van de SP.a komt het wel nooit meer goed. De geleerde professor heeft nog maar eens, met doorslaande argumenten, de politieke wereld verteld dat er inderdaad langer zal moeten gewerkt worden, willen we er voor zorgen dat iedereen straks nog een fatsoenlijk pensioen zal kunnen krijgen. In het licht van de vergrijzing en de ontgroening van onze samenleving, is dat de evidentie zelf. Maar voor iemand die toch nog altijd uitkomt voor een partij die daarvan niet wil weten, is dit toch een hele prestatie. Brouckie kan zo'n beetje beschouwd worden als de rechtsbuiten van de Vlaamse socio's. Zoals te verwachten was heeft die eigen partij hem al binnen de vierentwintig uur laten weten niet akkoord te gaan met zijn toch zeer logische en - zoals steeds - goed opgebouwde argumentatie. In feite herneemt Vandenbroucke een deel van een CD&V-voorstel van vorig jaar, dat toen al stelde dat men af moest van een vaste ouderdom om met pensioen te gaan, maar alleen nog rekening zou houden met de jaren die men effectief gewerkt heeft (en heeft bijgedragen) en dat zou 45 jaar kunnen zijn. Daarop zouden wel uitzonderingen nodig zijn voor zware en ongezonde beroepen. Logischer kan moeilijk. Toch volgt de partij hem niet. Die blijft bij haar achterhaalde, vastgeroeste standpunten en schrikt er blijkbaar nog steeds voor haar wagonnetje los te moeten koppelen van de PS-trein. Dat deze politiek er alleen maar voor zal zorgen dat de partij straks nog meer klop zal krijgen, daarvoor zijn Gennez en Co stekeblind en potdoof. Terloops geeft Vandenbroucke, zonder expliciet diens naam te noemen, ook een sneer aan de syndicaal geïndoctrineerde Leterme, die zegde dat de wettelijke pensioenleeftijd nu helemaal niet aan de orde is. Waarmee nog maar eens wordt aangetoond dat deze regering van uit- en aflopende zaken ook niet verder kijkt dan haar neus lang is. De regels die Europa hem zopas heeft voorgehouden zijn grosso modo immers dezelfde die ook worden ondersteund door het Internationaal Monetair Fonds (IMF), door de Organisatie voor Europese Samenwerken en Ontwikkeling (OESO), door de Wereldbank en zelfs door de ratingbureaus waarvoor men zo'n schrik heeft. De PS, die deze Leterme regering volledig in haar macht heeft, wil er gewoon niet van weten, al was het maar omdat diezelfde regels nu toevallig (?) ook verdedigd worden door de N-VA. Dit najaar gaan we opnieuw naar de stembus en zullen we zelf moeten beslissen of er nog een fatsoenlijk leven zal zijn na onze generaties...
Als we Di Rupo mogen geloven, staat heel zijn opzet in het teken van het bewaren van de 'koopkrakt'. Dat is 'nodik', zegt hij en hij wordt daarin gesteund door zijn eigen partij en de vakbonden, met Rudy De Leeuw op kop (ze zouden die beter Rudy De (rode) Haan noemen). Om dat te bereiken, moet er - steeds volgens di Rupo - niet alleen bespaard worden, maar komen er ook nieuwe belastingen. Hij denkt aan een verhouding 50/50. En wie gaat die betalen, denk je? - Brussel vraagt veel geld, minstens een half miljard per jaar en liefst zonder enige tegenprestatie. Toegevingen vanwege de Vlamingen i.v.m. de splitsing van B-H/V zijn geen toegevingen, maar extra lasten bovenop een wettelijke situatie die al decennia niet wordt nageleefd. - Wallonië wil er niet van weten, dat de transfers ophouden. Het met zoveel poeha opgehemelde Marshal Plan schijnt een stille dood te sterven. Sommigen noemen het al het 'Plan Marchemal'. Er zijn in Wallonië nog altijd, in absolute cijfers, zo'n 40.000 werklozen meer dan in Vlaanderen en dit op een bevolking die slechts 40% van het totaal uitmaakt. - Men wil dat de 'entiteiten' - nieuw wetstraatees voor gewesten en gemeenschappen - bijdragen aan de sanering van het budget. Vlaanderen is de enige 'entiteit' die daar voorlopig aan voldoet en riskeert straks dan ook de enige te zullen zijn die zal mogen betalen. M.a.w. De hele opzet van Di Rupo is erop gericht dat Vlaanderen de rekening zal betalen. Het verhaal van de koopkracht dient alleen maar als schaamlap. In Portugal en Griekenland dacht men ook e.e.a. onder de mat te kunnen vegen om er de koopkracht te bewaren. We hebben gezien wat het resultaat ervan geworden is. Onder een socialistisch bewind zijn beide landen zwaar onderuit gegaan en dat zal ook hier gebeuren als men het socialistische discours van Di Rupo, De Leeuw en medestanders blijft volgen. Wallonië en Brussel mogen, volgens hen, niet verarmen, Vlaanderen blijkbaar wel...
Ondertussen zijn de eisen van 'Europa' ook officieel bekend: - de overheidsuitgaven drukken; - langer werken; - strengere controle op de banksector; - hervorming van het Belgische indexsysteem; - afbouw van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd en - meer concurrentie op de elektriciteits- en gasmarkt. Elio di Rupo, die vandaag zijn stem terug krijgt, is het daar grotendeels niet mee eens of wil, zoals hij dat al een hele tijd doet, de verantwoordelijkheid niet dragen voor dergelijke veranderingen. Nu mogen de vakbonden en de politici die erdoor geïnspireerd zijn (Leterme bv) nog zoveel daartegen hebben als ze willen, vraag is waarom dat in de andere landen wél kan en bij ons niet. Als Di Rupo al voor oplossingen zal zorgen, wat zeer onwaarschijnlijk is, dan zullen dat weer oplossingen op zijn Belgisch zijn, met allerlei uitzonderingen en verdraaiingen. Geert Noels, chief economist bij Econopolis, spreekt van een Belgisch 'struisvogelmodel'. Een land met een van de hoogste belastingen en een van de laagste uitkeringen heeft geen beleidsruimte meer. Als men die uitkeringen omhoog wil, zoals de vakbonden en de sociale sector eisen, dan moeten die belastingen omlaag of moeten er meer inkomsten gevonden worden. Voor de laatste is er een vrij simpele en goedkope oplossing: de mensen langer laten werken. In andere landen, Duitsland op kop, blijkt dat te kunnen, hier niet. De jobs die in Duitsland tegen lage lonen worden gecreëerd, bestaan hier gewoon in het zwart. Is dat de oplossing? Tenslotte er ook nog even op wijzen, dat de eisen van Europa helemaal in de lijn liggen van wat N-VA voorstelt en helemaal indruisen tegen het DDR-bewind in Wallonië. Ik zie dan ook niet in, hoe Di Rupo daarvoor een oplossing zou vinden en acht een nieuwe stembusgang dan ook steeds waarschijnlijker. Of die wat gaat oplossen? Misschien wel, maar dan moet die gevoerd worden over duidelijke thema's, zoals bv het voortbestaan van dit België dat aan Vlaanderen geen meerwaarde meer biedt.
25 miljard euro. Dat was het bedrag dat België tekort kwam om zijn extra structurele schulden weg te werken. De eerste keer dat men met dat cijfer afkwam, was nog tijdens het bewind van de 'natte dweil', dus nog vóór de regering Leterme II. Sinds die laatst gevallen is en we met een regering in lopende zaken zitten, is dat bedrag stelselmatig kleiner geworden. Recentelijk sprak men nog van hoop en al 17 miljard. Het verhaal van PS-er Guy Mathot, de beruchte minister van Begroting tijdens een der regeringen Martens (de hoofdschuldige van het exploderen van de Belgische staatsschuld), kwam weer boven, nl dat 'het tekort er vanzelf gekomen was en ook vanzelf wel zou verdwijnen'. Volgens de huidige ontslagnemende regering werd het terugdraaien van die schuld toegeschreven aan het noeste werk van de man uit Ieper, maar dat is maar een klein stukje van de waarheid. Het was een combinatie van het feit dat deze noodregering maar over 'twaalfden' beschikt (maandelijks niet meer mag uitgeven dan het bedrag van jaar voordien) en de heropleving, waarbij ons land mee profiteerde van het tweede Duitse Wirtschaftswunder. Dat Leterme daarbij goed werk leverde, was meegenomen, maar niet doorslaggevend. Uitgerekend diezelfde Leterme had nl aan een zgz 'monitoringcomité' gevraagd een nieuwe nota op te stellen met de begrotingsverwachtingen tot en met 2015. Dat is hem flink tegen geslagen, want het cijfer 25 is terug boven water gekomen. Hij mag nu wel vertellen dat dit afhankelijk is van hoe men de cijfers vergelijkt, maar ge vraagt zoiets niet aan een speciaal opgericht comité (een verzameling federale topambtenaren) om daarna te zeggen dat die het niet goed gedaan heeft. Hét probleem is dat het gat van 25 miljard zal moeten gedicht worden, niet door Leterme maar door een zekere Di Rupo, behorende tot dezelfde partij als fantast wijlen Guy Mathot en dat die partij nog steeds niet zinnens is veel in te binden. Wallonië en Brussel mogen, volgens hem, nl geen cent eraan verliezen, weet je wel. Dat is gewoon een onmogelijke zaak, voor Leterme en zeker voor Di Rupo. Het houdt daarmee trouwens niet op, want ook Europa blijft de meeste Belgische plannen maar niks vinden: de index, de eeuwigdurende werkloosheid, het gebrek aan zelfs maar een begin om iets te doen aan de vergrijzing, de sperperiode en de koopjes en ga zo maar door. Wij zijn op al die vlakken de Europese uitzondering en het staat in de sterren geschreven, dat er hier en daar stevig aan zal moeten gesleuteld worden. Men zal daarna de schuld aan Europa geven, maar zal vergeten er de brave burger bij te vertellen, dat alle Europese beslissingen ook mede door België worden goedgekeurd...
Zoals een voetbalploeg die succes op succes haalt, krijgt ook een politieke formatie steeds meer aanhangers naarmate het haar voor de wind gaat. Bij de N-VA is dat niet anders. De laatste twee jaar is het ledenaantal verdubbeld tot bijna 20.000. Eén van die nieuwe leden is pleitbezorger Vic Van Aelst, waarvan eerst wél en nu niét gezegd wordt dat hij volgend jaar op de N-VA lijst zou staan bij de komende gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen. Wat daar ook van zij, Vic is momenteel gewoon (nou, ja) lid van de partij zoals die andere kleine 20.000. Zijn commentaar nu bekritiseren alsof het partijstandpunten waren, is dan ook niet correct. De laatste aanval ter zake kwam van Paul Magnette, een van de weinige PS-kopstukken die zich nog niet verbrand heeft aan e.o.a. politiek probleem (hij heeft zich alleen twee keer in de doeken laten doen door Electrabel). Magnette neemt het De Wever kwalijk dat die laatste zich niet distantieert van Old Vic's krasse uitspraken. Waarom zou die dat? Er zijn tegen de Vlamingen al veel krassere uitspraken gedaan door PS verkozenen, niet door gewone leden. Denk maar aan Laurette Onkelinx, minister, vice-premier en kandidaat minister president van het Brusselse stadsgewest, die de N-VA ooit 'een kanker' heeft genoemd. Of aan de diverse beledigende uitspraken van verkozen Brusselse politici zoals Vlaamshater Maingain en Flup Moustache, om er maar twee te noemen. Die zijn ook nooit teruggefloten door hun partijbestuur, integendeel. De uitval van Magnette toont nog maar eens duidelijk dat de PS zich misrekend heeft door de ACW-kaart te spelen om CD&V van de N-VA los te weken. De PS wil geen regering met de N-VA, reden ook waarom ze steeds met negen partijen wil onderhandelen. Nu dat allemaal niet schijnt te lukken, is Vic Van Aelst de stok waarmee men slaan wil. Arme partij, die geen betere argumenten kan bovenhalen. Dat laatste geldt trouwens voor de stilaan klassieke Vlaamse belgicistische nestbevuilers type Van der Keelen van Het Laatste Nieuws, die ook geen andere argumenten meer hebben en dan maar meehuilen met de wolven in het bos. In de weekeindeditie van De Standaard verscheen o.m. een interview met kamerlid Theo Francken van de N-VA. De man is pas voor de eerste keer verkozen maar heeft het ondertussen toch al klaar gespeeld om de wet op de gezinshereniging te laten wijzigen. Op de vraag wat hij dacht over de uitspraken van zijn streekgenoot Louis Tobback, zei Francken: 'Iedereen luistert naar hem, maar niemand volgt zijn raad op'! Dat geldt trouwens ook voor andere soortgelijke coryfeeën zoals Martens en Eyskens. Misschien zouden die beter eens een knobbeltje op hun stembanden krijgen, zodat ze wel verplicht zijn enige tijd te zwijgen...
