Terwijl het nieuws bijna volledig beheerst wordt door het uit de hand lopen van de coronabesmettingen, heeft de Vlaamse regering haast stiekem drie nieuwe provinciegouverneurs benoemd. Daarvan gaan de posten voor Vlaams-Brabant en Limburg naar de N-VA en die van Oost-Vlaanderen, die al een paar jaar vacant stond, naar Open VLD. Feitelijk hebben de drie meerderheidspartijen de buit onder elkaar verdeeld. CD&V kreeg wel geen gouverneur bij, maar had er al twee, in Antwerpen en in West-Vlaanderen. Tot daar lijkt alles normaal als men er zoals vanouds van uitgaat dat die ambten moesten worden toegekend aan de grootste partijen. De waarheid is echter helemaal iets anders, zeker voor wat Oost-Vlaanderen betreft. Ik heb daarover al een paar blogs vuil gemaakt, maar vind het mijn plicht er nog eens op terug te komen, want dit is echte oude Belgische politiek.
Toen gouverneur André Denijs (Open VLD) in mei 2013 overleed aan de gevolgen van kanker, eiste zijn partij dat de plaats weer naar een liberaal zou gaan. Volgens de politieke geplogenheden had echter de N-VA daar toen recht op, nadat ze ondertussen de grootste partij van Vlaanderen was geworden. Om te laten zien dat ze het fair wilde houden, benoemde ze Jan Briers, organisator van het Festival van Vlaanderen, een man zónder partijkaart. Open VLD ging ermee akkoord, maar eiste dat er een eind zou gemaakt worden aan de politieke benoemingen en er in ’t vervolg via een ‘objectieve procedure’ een examen zou komen, waarbij de best geplaatste gouverneur zou worden. Toen Briers in 2018 met pensioen ging, kwam de plaats dus weer vrij en werd er een examen uitgeschreven. Dat werd gewonnen door Wim Leerman, een directeur bij de stad Aalst, die echter niet kon benoemd worden omdat de Open VLD de uitslag niet erkende van het examen dat ze – nota bene - zelf had voorgesteld. Reden was dat haar kandidate, Carina Van Cauter, op dat examen slechts als vierde eindigde. Bij gebrek aan gouverneur werd Oost-Vlaanderen sindsdien tijdelijk bestuurd door een arrondissementscommissaris. Tot nu dus, nu Carina Van Cauter toch de post krijgt volgens de oude politieke regels en niet volgens die van de bekwaamste zoals de eigen partij dat had voorgesteld. À la Verhofstadt, zeg maar, principes overboord. De objectieve procedure hoefde niet meer.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat Wim Leerman daartegen in beroep zal gaan bij de Raad van State. Dit is niet meer serieus, zeker niet van Open VLD, van wie men al wat gewend is, maar evenmin van de N-VA die steeds meer de Belgische toer lijkt op te gaan. ‘Vlaanderen is steeds meer een klein België aan het worden’, zoals Karl Drabbe het recentelijk nog verwoordde (mijn blog van 13 dezer: ‘Een (bijna) gelijkgestemde mening’).
Het heeft er steeds meer van weg dat de partij van De Wever, net als de traditionele partijen, geen nieuwe verkiezingen wil en de legislatuur wil uitzingen tot 2024, omdat ze – terecht – vreest een nieuwe electorale pandoering te krijgen, Ook het Lamme Goedzakgedrag van Jambon wijst in die richting. Met een koehandel van het soort dat we nu meemaken bij de benoeming van de gouverneurs, zal het er zeker niet op beteren.
|