Er was deze week het jaarlijks verslag van de Nationale Bank (NBB). Een gelegenheid waarbij de nieuwe gouverneur Jan Smets ook eens in de schijnwerpers kon treden. De man is echter de eenvoud zelf, wat hem siert maar er anderzijds ook voor zorgt dat hij het houdt bij algemeenheden en dat hij zeker geen potten breekt. Wat wel enige deining veroorzaakte was een lijvig bijgevoegd rapport van liefst 170 bladzijden van het Planbureau, dat in het jaarlijks verslag van de NBB werd herleid tot amper 4 (vier!).
Lezers van deze rubriek weten al langer dat ik met dat Planbureau niet hoog oploop. Vooral in de hoogdagen van Vande Lala bleek dat bureau zo’n beetje het verlengstuk van het kabinet van de Keizer van Oostende. Nu hij niet meer in de regering zit en zijn partij evenmin, lijkt zijn invloed wel degelijk afgeslankt, al blijven er nog steeds wel genoeg vragen hangen.
In ’t kort vertelt het Planbureau dat het goed gaat met Belgenland. De inkomensongelijkheid daalt, de loonkloof eveneens, de levensverwachting blijft stijgen, er wordt minder gerookt, het opleidingsniveau stijgt en we zouden elkaar steeds meer vertrouwen. Als kers op de taart stelt het bureau dat de financiële crisis nauwelijks invloed heeft gehad op de gemoedstoestand van de landgenoten. We kunnen alleen maar hopen dat, als het zo is, datzelfde Planbureau zijn verwachtingen niet om de haverklap bijstelt, zoals we dat in het verleden maar al te vaak hebben meegemaakt. Ik vraag me trouwens af, waar dat Planbureau zich allemaal mee bezig houdt, zeker als men weet dat er ook andere vaststellingen zijn die met de bovenvernoemden helemaal niet overeenkomen.
Zo zou de armoede toenemen, zouden er meer leefloners zijn, zouden er meer mensen diep in de schulden zitten en zou het aantal werklozen op lange termijn weer in stijgende lijn gaan. Voor elk wat wils blijkbaar. Daar valt wel e.e.a. bij op te merken. Zo weet iedereen dat de armoede in dit land zal blijven stijgen, omdat we ze zelf blijven invoeren. Dat de schulden stijgen heeft dan weer te maken met het feit dat steeds meer mensen gaan lenen om bv vastgoed te kopen, nu de rente zo laag blijft en het spaarboekje niets meer opbrengt. Of zoiets slecht is, valt pas te bezien, mocht die rente plots weer gaan stijgen, maar dat is voorlopig niet het geval. En wat de werklozen betreft hangt e.e.a. straks af van hoe het zal aflopen met ons investeringsklimaat dat nu zwaar op de proef wordt gesteld. Om nog te zwijgen over de integratie van al die vluchtelingen.
Kortom, dat jaarverslag van de NBB moet er nu eenmaal zijn. Hoeveel dat rapport van 170 bladzijden van het Planbureau heeft gekost, is maar de vraag. Het feit dat de NBB het zelf heeft herleid tot 4 pagina’s doet vermoeden dat het eerder een soort bezigheidstherapie is.
Het is misschien al een tijdje geleden, maar ik heb in deze rubriek al meer dan eens geschreven dat het ambtenarenbestand in dit land veel te groot was. Zowat het dubbele van dat in Nederland, dat een 50% grotere bevolking heeft. Eindelijk schijnt er ook hier bij ons wel iets te veranderen.
Volgens een studie van de Nationale Bank (NBB) is het aantal jobs bij de overheid (ambtenaren plus onderwijs) voor het eerst in 17 jaar gezakt. Dat was dus geleden van in 1999. Het excuus dat het aantal steeds maar bleef groeien was, dat ook de bevolking toenam, ook al klopte dat niet. De laatste twee decennia steeg die nl met 10%, terwijl het aantal ambtenaren steeg met 17%. Als men weet dat sindsdien de digitalisering enorm is toegenomen, weet men ook dat men met minder mensen meer kan doen, zeker op administratief gebied. Dat lijkt eindelijk te gaan werken, zodat heel wat ambtenaren die met pensioen gaan helemaal niet of slechts gedeeltelijk vervangen dienen te worden. Een bewijs dat het werkt is het feit dat ondanks de daling van het aantal ambtenaren, het totaal aantal jobs gestegen is met 37.200 eenheden, het laatste jaar in de privé zelfs met 19.000. Het grote voordeel daarvan is niet alleen dat zoveel meer mensen een reden van bestaan hebben (letterlijk dan nog), maar ook dat dit onze sociale zekerheid iets betaalbaarder maakt. Nu nog zien of er daarvoor ook een Europese oplossing gevonden wordt, niet alleen voor de enorme toename van asielzoekers e.d., maar ook van werknemers die hier toekomen uit andere E.U.-landen. Dat laatste was een van de grote twistpunten op de recente E.U.- besprekingen in Brussel. Voor zover ik het laatste nieuws daarover begrepen heb, krijgt Groot-Brittannië de gevraagde uitzonderingen en gaan we straks naar een Europe à la carte. Of we daar beter van gaan worden, is maar de vraag. Het voor iedereen goed doen zal wel nooit lukken, maar zoals het er nu uitziet, wordt het geen Europa met twee, maar straks met nog veel meer snelheden en uitzonderingen. Een België in ’t groot, zeg maar. Van een Verenigde Staten van Europa droomt alleen nog Verhofstadt.
In Brussel gaat het van kwaad naar erger. We weten al dat de tunnels er uit elkaar vallen en dat het er in officiële gebouwen en musea binnenregent. Het laatste opbeurende nieuws uit de verloederende hoofdstad is dat de archieven over de bruggen en wegen van de hoofdstad van Europa er sinds de jaren negentig zo’n 20 jaar werden bewaard in de brugpijlers (!) van het Reyerscomplex, samen met de verkeersborden en ander materiaal. Dit gebeurde wegens plaatsgebrek. De dienst mobiliteit was in die periode tijdelijk ondergebracht in een hotel. Pour la petite histoire vertelde een oud diensthoofd erbij dat die archieven ondertussen al voor deel zouden kunnen zijn opgegeten door de muizen. Heerlijk!
We zouden ermee moeten lachen, ware het niet dat datzelfde Brussel vindt dat het nog niet groot genoeg is en dat het voor zijn uitbreiding best een stuk van de Vlaamse Noordrand zou kunnen gebruiken. Daarmee denkt men in de eerste plaats aan het zgz Heizelplateau, waar een paar megalomane projecten op stapel staan. Denk maar aan dat nationale voetbalstadion, waarvoor het Brussels gewest wél geld heeft en zelfs enkele honderden miljoenen euro wil investeren, terwijl het dat niet zou hebben om zijn eigen stadstunnels te onderhouden, laat staan restaureren (men spreekt van een totaalkost van één miljard euro).
Gelukkig is er nog de Vlaamse Volksbeweging (VVB), die zich in die zaak heeft vastgebeten en die vraagt dat nieuwe anti-Vlaamse project te torpederen. Het kan ook niet zijn dat ook de eigen Vlaamse administratie in dit project meeloopt en er blijkbaar geen graten in ziet dat de Rand een ‘meertalige regio’ zou mogen worden. Want Brussel mag dan wel hopen op een nieuwe uitbreiding, als puntje bij paaltje komt zal het dan weer Vlaanderen zijn die de rekening zal mogen betalen van deze megalomane metropolitane aanpak.
De VVB heeft de zaak ook aangekaart bij Ben Weyts, die zelf in de Rand woont en niet toevallig ook de minister van de Rand is. Weyts bleek de teksten van de eigen administratie niet eens gezien te hebben, maar belooft wel dat hij zal blijven ijveren voor een versterking van het Vlaamse en groene karakter van ‘zijn’ Rand. Net als bij de discussies over het rituele slachten en de verkeersveiligheid rekent Vlaanderen erop dat Weyts bij zijn standpunten blijft. Hij wordt zo stilaan de minister die in de Vlaamse regering het verschil kan maken.
In de marge van bovenstaande trouwens even vermelden, dat de VVB op 20 maart a.s. een nationale betoging organiseert tegen de komst van dat Eurostadion. Er wordt om 11.00 uur verzameld aan het cultuurcentrum van Strombeek-Bever van waaruit men naar Parking C stapt aan de Romeinsesteenweg. De federale regering mag dan al het communautaire in de frigo hebben gestopt, de realiteit is dat ze terug is van nooit weg geweest.
Van een modernisering van het stakingsrecht komt voorlopig niets in huis. De vergaderingen daarover tussen vakbonden en werkgevers lopen al sinds oktober vorig jaar en ook de laatste bracht geen oplossingen. De vakbonden stapten op, volgens Rudy De Leeuw ‘omdat de syndicale rechten niet meer geëerbiedigd zouden worden’. Betekenisvol is, dat er zelfs geen nieuwe besprekingen zijn gepland. Dat wil zeggen dat het blokkeren van bedrijven, het ontzeggen van toegang voor werkwilligen en het ontregelen van spoorwegen en autosnelwegen ook in de toekomst bij stakingen en betogingen tot de mogelijkheden zullen blijven behoren. Dit ondanks het feit dat er bij de laatste betogingen in Luik twee onrechtstreekse doden vielen toen een opgeroepen chirurg niet tijdig in zijn hospitaal geraakte en een ambulance niet bij de file, waarin een man een hartaanval had gekregen. Dergelijke zaken zijn wel officieel verboden, maar er staan geen sancties tegenover en zolang de vakbonden geen rechtspersoonlijkheid hebben, kunnen ze daarvoor ook niet aansprakelijk worden gemaakt (zie daarover ook mijn blog van 12 dezer, (’transparantie of maffiapraktijken’). Door het mislukken van die laatste besprekingen is nu het woord aan de politiek en meer bepaald aan ‘linksbuiten’ Peeters, die waarschijnlijk zal temporiseren tot na de syndicale verkiezingen die later dit jaar plaatsvinden, om de linkervleugel van zijn partij te plezieren. De afgesprongen onderhandelingen waren wel op federaal niveau, wat een sprankeltje hoop laat. Dat laatste omdat Vlaams minister Muyters daar handig heeft op ingespeeld en de Vlaamse vakbonden heeft uitgenodigd om dan tenminste een akkoord te vinden op regionaal vlak. De laatste spoorstaking heeft nl laten zien dat men eindelijk ook op syndicaal vlak in Vlaanderen anders begint te denken dan in het laatste DDR gebied van West-Europa.
Die zgz ‘sociale’ verkiezingen, die er dus dit jaar aankomen, zijn bij ons ook al geen voorbeeld van democratie. In tegenstellingen tot wat in de meeste omliggende landen gebeurt, mogen er in dit land alleen ‘representatieve’ vakbonden aan deelnemen die minstens 50.000 leden tellen én in verschillende sectoren in het hele land aanwezig zijn. Zgn ‘huislijsten’, te vergelijken met bv ‘Gemeentebelangen’ bij de gemeentelijke verkiezingen, zijn hier niet mogelijk. Daar komt nog bij dat de lijststem bij onze syndicale verkiezingen veel zwaarder doorweegt dan bij de politieke stembusgangen. Kandidaten met zeer veel voorkeurstemmen, maar die onderaan op de lijsten staan, maken geen schijn van kans. De vergelijking met wat gebeurt in totalitaire regimes is nooit ver af.
En daar houdt het niet bij op. Alle bedrijven met meer dan 50 werknemers en zeker die met meer dan 100, worden zwaar belast door die vierjaarlijks terugkerende bollekenskermis. Het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) schat die kostprijs op zo’n 160 miljoen euro! Dat heeft niet alleen te maken met de verkiezingen zelf, maar ook met de hele voorbereiding ervan en het extra werk voor de personeelsdiensten. Het is dan ook te begrijpen, dat sommige bedrijven daar vanaf willen en dat er zelfs zijn (zoals Accent Jobs) die de eigen werknemers een cadeautje willen geven als niemand zich kandidaat stelt. Volgens de laatste berichten zou Accent Jobs daarop moeten terugkomen, omdat de vakbonden bij het interim-bedrijf toch een kandidaat zouden gevonden hebben. Ik zou niet graag de kandidaat zijn die daar straks van zijn 1.500 collega’s de schuld zal krijgen dat zij daardoor een extra vakantiedag en een smartphone zullen zijn kwijtgespeeld…
CD&V krijgt het steeds moeilijker om zijn verzet tegen een verlaging van de vennootschapsbelasting te verrechtvaardigen. Na het verbod van Europa m.b.t. de overwinstrulings, waardoor België zo’n dik miljard euro zou moeten terug vragen aan een 35-tal grote firma’s – meestal multinationals – maar zo zijn imago van investeringsland zou zien wegkwijnen, is er nu ook oppositie vanuit de States m.b.t. onze door Verhofstadt ooit zo bezongen notionele intrestaftrek. Ook in de U.S. is men het stilaan beu aan het worden dat hun eigen multinationals elders gaan shoppen om belastingen te ontwijken.
De notionele intrestaftrek kwam er i.pl.v. de hier toen bestaande coördinatiecentra, waarbij multinationals een soort hoofdkwartier in dit land in stand hielden en daardoor ook weer genoten van e.o.a. achterpoortje. De regeling met die coördinatiecentra werd toen afgeschoten door de Europese Commissie, waarna enkele van die centra uit ons land verdwenen, maar internationale bedrijven dat dan weer konden goed maken via de nieuwe aftrekmogelijkheid. Ook daaraan zou nu een eind kunnen komen, wat momenteel wel minder zou gevoeld worden omdat de huidige lage rente op staatsleningen, waaraan de aftrek gekoppeld is, amper nog 1% bedraagt (t.o.v. 4,5% in de tijd van Verhofstadt).
Het afschaffen van de notionele intrestaftrek te compenseren door een verlaging van de vennootschapsbelasting wordt ook verdedigd door Axel Haelterman, fiscaal advocaat bij Freshfields Bruckhaus Deringer. Haelterman zouden ze bij CD&V moeten kennen: hij was destijds de advocaat van het ACV toen de vakbond in de Dexia problemen was verzeild. Een verklaring van zijnentwege kan dan door de partij zo maar niet van tafel worden geveegd. Volgens Haelterman zou het huidige tarief van de Belgische vennootschapsbelasting, dat nu bijna 34% bedraagt, tot 28% zou kunnen worden verlaagd zonder zelfs het budget te schaden. Hij voegt er meteen bij dat het wel wenselijker zou zijn een heel stuk verder te gaan, al was het maar om concurrentieel te blijven als investeringsland. Het Verenigd Koninkrijk verlaagde zijn tarief recentelijk nog tot 20%, terwijl het in Ierland – zoals ik hier al eens schreef – maar 12,5% is (niet voor niks heeft Google daar zijn Europees hoofdkwartier)..
Waar onze Hoge Raad voor Financiën de 3,5 miljard kosten vandaan haalde, waarmee Beke de geloofwaardigheid van Van Overtveldt in vraag stelde, mag Joost weten. Uitspraken van het Rekenhof, de Raad van State en het Grondwettelijk Hof – en dat zal bij die Hoge Raad wel niet anders zijn – bleken in het verleden wel eens politiek geïnspireerd te zijn en niet altijd even accuraat.
Als de notionele intrestaftrek er zou uitgaan, kan het tarief in elk geval verder zakken dan die 28%, die trouwens ook het Europees gemiddelde is (wat betekent dat er nog andere landen onder zitten) en zo ziet het er naar uit. De U.S. zijn nl de grootste buitenlandse investeerder in dit land. Amerikaanse bedrijven die van de notionele intrestaftrek zouden blijven genieten, zullen nl in de toekomst in Amerika een extra heffing krijgen van 30% op de intresten die ze in het buitenland betalen.
Wel slecht nieuws voor rooie Rudy De Leeuw, wiens familie ook op de trein van de notionele intrestaftrek was gesprongen…
Er zijn steeds meer Nederlanders die Vlaanderen ontdekken of tenminste denken te ontdekken. Een zoveelste in de rij is een zeker Paul Scheffer, hoogleraar Europese Studies aan de universiteit van Tilburg, net over de grens. Zo’n kijk op ons eigen landje vanwege een buitenstaander is altijd interessant om weten, al kan men niet nalaten de wenkbrauwen te fronzen met wat die geleerde man allemaal vertelt. Om het kort te houden: zijn interesse voor Vlaanderen werd gewekt door het Vlaams Blok/Belang, hij is zich daarna gaan interesseren in de aanpak van CD&V en is tenslotte via de Antwerpse SP.a. terecht gekomen bij Groen. Een grote bocht dus van rechts naar links, waarbij de man Vlaanderen nu zowat vereenzelvigt met een linksgezinde gemeenschap. Tot dat besluit was hij gekomen na gesprekken met – houdt u vast! – Yves Desmet, Stefan Hertmans, Geert van Istendael, Guy Verhofstadt, Karin Heremans, David van Reybrouck, Mark Elchardus, Saïda Sakali en … Abou Jahjah! Zoals men kan zien, allemaal figuren uit de politiekcorrecte en linkse tot uiterst linkse hoek, die in Vlaanderen een minderheid zijn die momenteel, politiek gesproken, weinig tot de verbeelding spreekt en politiek niet veel (meer) te vertellen heeft. Enfin, de man lijkt nog net goed genoeg om zijn column kwijt te raken aan De Standaard, volgens Kaaiman de islamkrant van Vlaanderen. ‘Europa begint bij de buren’, was de titel van zijn column. Arme leerlingen, die daar in Tilburg les moeten krijgen van zo’n vooringenomen geleerde professor en die straks over het nabije Vlaanderen nog minder zullen weten dan over Chamamaca.
---
Ondanks alles, toch enkele merkwaardige uitspraken vermelden:
- ‘België is het enige land ter wereld, waar de meerderheid zich aan het afsplitsen is van de minderheid.’ Dat klopt. In een normaal land gebeurt zoiets niet, omdat de meerderheid het daar voor het zeggen heeft. Dat dit bij ons niét zo is, is in de eerste plaats de schuld van de traditionele Vlaamse partijen, die zich continu hebben laten rollen, in zoverre dat confederalisme voorlopig het enige haalbare is op korte termijn.
- ‘België is ook het enige land, waar twee gemeenschappen zich door elkaar onderdrukt voelen.’ Een reden te meer om er mee op te houden. Dat dit niet gebeurt, heeft alles te maken met het feit dat de francofonen niet weten waar ze dan de miljarden zouden moeten halen die ze nu via de transfers van het gulle Vlaanderen krijgen.
- ‘België is vandaag blijkbaar een laboratorium voor de verwijdering tussen de volkeren’.
Die laatste is niet van Scheffers zelf, maar van Jean-Pierre Rondas, weliswaar overtuigde Vlaming, maar ook al links (komt niet voor niks van de VRT) en niet te benauwd om regelmatig steekvlamkritiek te geven op de N-VA. Niet dat hij altijd ongelijk zou hebben (dat geldt ook voor Bart Maddens), maar zolang in Vlaanderen zelf de Vlaamsnationalisten geen meerderheid halen, kan men daar geen enkele partij de schuld van geven. Zelfs een discussie, zoals die recentelijk tussen Barbara Pas en Peter De Roover in de Debatclub, blijft een dovemansgesprek omdat beide partijen, VB en N-VA, in dezelfde politieke vijver vissen. Pas als er bij een volgende verkiezing een Vlaamsnationale meerderheid zou zijn, zal blijken of beide partijen in staat zullen zijn hun huidige vooringenomenheid even te vergeten en tot een akkoord te komen.
Ikea heeft op zes jaar tijd zo’n miljard euro belasting kunnen ontwijken zonder enige overtreding te maken. Gewoon alles gedaan binnen het wettelijk kader van de verschillende landen waarin het werkt. Een zoveelste bewijs dat Europa niet functioneert en een zoveelste reden om bij ons de vennootschapsbelasting te hervormen, zoals ik reeds schreef in mijn blog van 2 dezer (‘Taxshift 2.0’). Het zou veel logischer zijn dat men de vennootschapsbelasting drastisch verlaagt (zoals Johan Van Overtveldt voorstelt) en men zo het investeringsklimaat in dit land wettelijk gunstiger maakt, dan al die achterpoortjes die er nu zijn te laten bestaan. Van Overtveldt heeft wel gesteld dat hij het huidige én het voorgestelde verlaagde tarief wil laten bestaan, maar dan als overgangsregeling. Dat CD&V het ook daarmee niet eens is, is tegenwoordig een constante waar men zich niet verder druk over maakt. Het is alleen maar ‘window dressing’ t.b.v. haar syndicale linkervleugel.
E.e.a. kwam trouwens ook aan de orde van de dag bij het interview met Ben Weyts over de NMBS. Zo willen sommigen bv af van de bescherming van de bedrijfswagens. Men vergeet daarbij echter dat die worden gegeven i.pl.v. een loonsverhoging, omdat het de werkgever minder kost. Als men straks het voordeel van de bedrijfswagen zou schrappen, zou men de mensen meer loon moeten geven, hetgeen moeilijk kan als men tegelijkertijd de loonkloof met de buurlanden wil verkleinen. Daarbij komt nog dat het afschaffen van het voordeel van de bedrijfswagen er niet toe zal leiden dat al die werknemers straks het openbaar vervoer zullen nemen. De meesten van hen zullen dan met de eigen wagen komen, waardoor o.m. het fileleed niet zal worden gelenigd.
En zo blijft men in dit landje maar rondjes draaien en aanmodderen met een ‘knutselbeleid’ zoals Herman Daems, voorzitter van de KU Leuven, het recentelijk nog noemde in een interview met De Tijd. Hij had het hierbij niet alleen over de bedrijfswagens, maar ook over de bijzondere regelingen voor ploegenarbeid, de maaltijdcheques, de kortingen voor onderzoeken, de flexi-jobs, de vrijstellingen voor de eerste aanwervingen en voor sommige doelgroepen. Straks komen daar misschien nog de uitzonderingen voor de vluchtelingen bij. Kortom, een kluwen van regeltjes waarin een kat haar eigen jongen niet meer vindt of van het bos dat men niet meer kan zien zijn o.w.v. de bomen. ‘If you can’t convince them, confuse them’ lijkt dan ook steeds meer de basisregel te worden.
