Bij de uitreiking van de Trends HR-manager trofee
van het jaar, heeft Jan Pieter De Nul, CEO van het gelijknamige baggerbedrijf,
eens zijn gedacht mogen zeggen en de dames en heren politici van het land de
waarheid gezegd. En die kan hard zijn, dat weten we.
De Nul stelde, dat er van de 6,1 miljoen
Belgen die zouden moeten werken, er maar 3,1 miljoen zijn die dat effectief ook
doen. Velen werken niet, omdat ze er gewoon geen zin in hebben. Omdat het
zonder werken in dit land ook kan. Omdat er zoveel systemen en uitzonderingen
zijn uitgedacht en opgebouwd om betaald te worden zonder werken. Denk bv maar
aan het tijdskrediet, dat bijna nergens anders ter wereld bestaat.
Voor
wat de ambtenarij betreft, geeft De Nul toe dat onze 1,3 miljoen ambtenaren*
zeker niet helemaal onproductief zijn, maar dat er wel 100.000 meer zijn dan
tien jaar geleden.
80 of 90 procent van onze politici zijn
volgens De Nul idioten, die van zichzelf denken bij die andere 10 tot 20% te
horen
En dan nog dit: er studeren in dit land elk
jaar o.m. 500 psychologen af aan onze universiteiten. Wat heeft de economie
daaraan?**
---
De Nul was niet de enige die deze week de
harde waarheid sprak. De Nederlandse Femke Halsema, tot voor twee jaar
partijvoorzitster van GroenLinks en nu voorzitster van de Stichting Vluchteling
heeft in hoedanigheid van die laatste functie Afrika en het Midden-Oosten
bezocht. Ze zegt dat de vele hulporganisaties die ze daar aan het werk heeft
gezien veel meer bezig zijn met hun eigen overlevingsstrategie dan met de
opdracht van hun organisatie. Ze houden zich, aldus Halsema, vooral bezig met
die activiteiten die in de kijker lopen: distributie van goederen, medische
hulp of onderwijs. In een vluchtelingenkamp in Jordanië zag ze liefst 25
hulporganisaties aan de slag. Op haar vraag wat ze daar allemaal deden, kreeg
ze als antwoord dat ze allemaal een stukje van de koek wilden hebben.
In tegenstelling tot het marktmechanisme
leidt competitie echter niet tot een verbetering van (nood)hulp, zegt Halsema.
De mensen die de schenkingen doen en zo de zaak financieren, zitten op grote
afstand en kunnen niet nagaan of de hulp terecht komt waar zij hopen en of deze
werkelijk effectief is.
Zo hoort men het ook eens van iemand anders,
want Halsema behoort wel degelijk tot het linkse kamp van de zgz
wereldverbeteraars. Het verwondert mij trouwens dat er tot nu toe weinig of
geen reactie is gekomen tegen haar uitspraken, zelfs niet van onze Bogdan Vanden
Berghe, de grote baas van onze (z)elf-(z)elf-(z)elf die er hier altijd als de
kippen bij is als iets niet loopt zoals hij het ziet of zou willen.
* Dat is zo ongeveer het dubbele van
Nederland dat 50% meer inwoners telt
** Wat die zoal doen, hebben we o.m. kunnen
meemaken op het proces van Kim De Gelder
De
N-VA heeft de financiële transfers nog maar eens in kaart gebracht. Met al de
discussies die men de dag van vandaag voert over de begroting(en), zou het geen
kwaad kunnen dat ook de Vlaamse meerderheidspartijen daar eens stil bij stonden.
De cijfers van de transfers van noord naar
zuid zijn aan schommelingen onderhevig. In grote lijnen beweert de N-VA dat het
om 8 miljard euro gaat, zowat 3.000 euro per werkende Vlaming per jaar. In
werkelijkheid gaat het echter om heel wat meer. Zoals reeds in 2005 gemeld werd
in het manifest van de Warande, gaat het om ± 12 miljard. Dat verschil is er,
omdat men in eerste instantie geen rekening houdt met de Belgische
staatsschuld. Die komt officieel op rekening van België, maar wordt in de
praktijk alleen betaald door Vlaanderen zolang die andere entiteiten
blijvenbeweren geen geld te hebben.
Buiten de door N-VA aangegeven vlakken
(werkloosheid, RIZIV, pensioenen, kinderbijslag en arbeidsongevallen) zijn er
dan nog de verdoken transfers, zoals de opbrengst van de verkeersboetes, die
voor 80% in Vlaanderen worden geïnd, maar waarvan de helft aan Wallonië cadeau worden
gegeven. Of het feit dat Vlaanderen 60% van de bevolking telt, maar meestal
hoop en al 50% van de opbrengsten krijgt. Bij dat laatste mag men trouwens ook
de verdeling van de ambtenaren rekenen, die verhoudingsgewijs in Wallonië meer
vertegenwoordigd zijn, zeker aan de top, waar ze het meeste kosten.
Waar we de N-VA kunnen volgen, is in hun
zgz confederaal voorstel om de rekeningen van Vlaanderen, Wallonië en Brussel
volledig gescheiden te houden. Alleen zo zou men ook een klare kijk kunnen
hebben op ieders deel van de staatsschuld. Dat laatste zou dan trouwens ook kunnen dienen bij het opmaken van allerlei statistieken die over dit land verspreid worden, waarbij
Vlaanderen steeds in een slechter daglicht wordt gesteld omdat men het alleen
maar heeft over België. De kans dat dit ooit gebeurt is echter vrijwel nihil,
met dank aan de Vlaamse meerderheidspartijen die confederaal wel uit hun
woordenboek hebben geschrapt, maar als alternatief in het Belgische gareel blijven
lopen...
In de politieke discussie over (con)federalisme
en de verkiezingen van 2014, wordt door de traditionele partijen gesteld dat er
geen sprake kan zijn van een zevende (en misschien wel laatste)
staatshervorming zolang de zesde niet helemaal zal zijn uitgewerkt. Het is nl
nu al zeker dat er nog enkele jaren nodig zullen zijn eer alles van de aan de
gang zijnde hervorming op zijn plaats zal zitten en zal werken zoals het hoort.
Dat klinkt aannemelijk. Vraag is wel hoe lang het zal duren vóór die zesde
staatshervorming definitief geregeld zal zijn.
Als we moeten afgaan op wat er gebeurd is
met de nationale plantentuin van Meise, dan zou dat nog wel eens héél lang
kunnen zijn. Die tuin was vroeger nl zogezegd nationaal en kwam pas in Vlaamse
handen na de vijfde staatshervorming onder Verhofstadts actieve
welvaartstaat. Zoals wel meer gebeurt, hielden de francofonen echter hun woord
niet en het resultaat van een zoveelste communautair getouwtrek zorgde ervoor
dat de befaamde tuin met een oppervlakte van 92 hectaren, waarvan heel was
serres, in verval geraakte omdat niemand er nog geld in wou investeren.
Na 12 (twaalf!) jaren van discussie is er nu
eindelijk een akkoord dat is goedgekeurd door zowel het Vlaamse parlement als
door de Franse gemeenschap. Beter laat dan nooit, zou men denken, ware het niet
dat de overeenkomst een schoolvoorbeeld is van de oude politieke cultuur, een
belgicisme dat ervoor zorgt dat niets is wat het lijkt.
De plantentuin mag dan officieel nu in
Vlaamse handen zijn gekomen, de rechten van de Franstalige onderzoekers die er
werken zijn naar slechte Belgische gewoonte gebetonneerd. Er komt een
paritair samengestelde wetenschappelijke raad en wettelijke rapporten mogen
zowel in het Frans als in het Nederlands gemaakt blijven worden. De
Franstaligen mogen in de administratieve raad dan wel in de minderheid zijn,
ze krijgen er een blokkeringsmechanisme, een vetorecht zeg maar, een soort
alarmbelprocedure zoals ze die ook al hebben in het federale parlement.
Democratie op zijn Belgisch.
Vlaanderen kan zich voor de zoveelste keer
nog maar eens blij maken met een dooie mus. Zelfs in hun eigen regio Meise
ligt nog altijd in Vlaanderen - hebben
Vlamingen het niet voor het zeggen. Met dank aan de Vlaamse partijen van de
federale meerderheid, die wel uitpakken met nieuwe beginselverklaringen,
burgerrechten en verantwoordelijk bestuur, maar die zich ondertussen in het
eigen regio nog altijd laten rollen door de Franstalige minderheid..
Als we straks zullen moeten wachten tot alle
punten van de zesde staatshervorming gerealiseerd zullen zijn, dan zullen niet
de verkiezingen van 2014, maar pas die van 2019 belangrijk worden. Meer dan ooit
zal België blijven bestaan dank zij het geduld van de Vlamingen.
Als iets een Waals probleem is, wordt het
een Belgisch probleem, maar als het een Vlaams probleem is, blijft het een
Vlaams probleem.
Bovenstaande uitspraak komt van niemand
minder dan Johan Vande Lanotte, federaal vice-premier en minister van alles en
nog wat in de regering Di Rupo. Hij deed ze wel i.v.m. het mogelijk afschaffen
van de Thalyslijn van zijn Oostende naar Brussel*, maar ze kan model staan
voor de reden waarom de francofonen dit België willen behouden. Alles wat ze
tekort komen en dat is nogal wat verwachten ze van België. Alhoewel dat er
nooit bij verteld wordt, betekent voor hen dit België automatisch Vlaanderen,
het landsdeel dat voor alle Belgische kosten moet opdraaien. Als Vlamingen eens
een probleem hebben, moeten zij niet op België rekenen, maar het zelf oplossen.
Meestal gebeurt dat dan nog ook.
Het zgz samenwerkingsakkoord dat alle
entiteiten van dit land dinsdag gesloten hebben is dan ook niet meer dan de
klassieke wind in de fles. Het akkoord kwam er op vraag van Kris Peeters en om
hem plezier te doen heeft men nu dat akkoord gesloten. Het is echter
(voorlopig?) niets meer dan een intentieverklaring, die straks voor Peeters en
zijn CD&V faliekant zou kunnen aflopen, als er geen reëel vervolg op komt
vóór de volgende verkiezingen.
Het zgz concurrentiepact zal alleen effect
hebben als onze loonkosten min of meer gelijk worden aan die van onze
buurlanden en geen 15 tot 20% hoger als nu het geval is. Met een federale
regering die wanhopig op zoek moet naar nog maar eens een half miljard euro dit
jaar en 3½ miljard voor volgend jaar, is dit een mission impossible, tenzij men
draconische, structurele besparingen uitvoert. Voorbeelden kunnen zijn: de
verkoop van aandelen instaatsbanken
en/of Belgacom, het definitief sluiten van de senaat, het afschaffen van de
provincieraden, het gefaseerd verhogen van de pensioenleeftijd tot de
wettelijke van 65 jaar. Gedaan met plakken en knippen evenals het heffen van
nieuwe belastingen die nog meer bedrijven zullen wegjagen.
Kris Peeters zou er best aan doen niet te
veel te rekenen op de confraters van de andere entiteiten. Misschien zou het
niet slecht zijn, mocht ook Vlaanderen eens in de rode cijfers gaan, iets wat
ik reeds schreef in mijn blog van 03.01.2012 (De sluitende begroting). Persé
die sluitende begroting willen aanhouden, versterkt de tegenpartijen alleen
maar in hun geloof dat Vlaanderen geld teveel heeft.
*Al meer dan tien jaar is er een
Thalysverbinding van Oostende naar Brussel, waar ze aansluiting geeft naar
Parijs. Ooit geregeld door dezelfde Vande Lala. Er stappen in de kuststad elke
dag gemiddeld zon vijf (5!) passagiers op en dat grapje kost de
belastingbetaler elk jaar zes
miljoen euro. Tot vandaag dus al meer dan 60.000.000 euro! Vande Lala is nu bereid
de lijn te schrappen, maar vraagt als tegenprestatie van de francofonen dat die
de Thalyslijn Bergen, Charleroi, Namen, nóg zon ommetje om in Parijs te geraken,
ook opdoeken. Vandaar zijn bovenstaande uitspraak
Onder de titel De terugkeer van de
ideologie is De Standaard een reeks gesprekken begonnen met de voorzitters
van de Franstalige partijen, naar analogie met een reeks met de Vlaamse
voorzitters die eerder dit jaar gepubliceerd werd. De eerste in de nieuwe reeks
is Olivier Maingain, de Vlaamshatende voorzitter van het Fransdolle FDF en het
gesprek verschijnt onder de titel: Er is nog nooit een democratie gesplitst,
een uitspraak van Maingain.
Mijn eerste reactie op die titel was
natuurlijk: En Tsjechoslovakijedan?.
Die vraag wordt Maingain ook, ergens weggemoffeld in het artikel van vier
bladzijden, eerder terloops voor de voeten geworpen, met als antwoord dat het
daar uitzonderlijke omstandigheden waren, omdat het land uit een periode van
communistische dictatuur kwam. Een uitleg die door de ondervragende
journalisten zonder verdere commentaar geslikt wordt. Dat is natuurlijk larie,
want dat zou betekenen dat om een democratisch land te splitsen, het eerst een
dictatuur zou moeten gehad hebben. Tsjechoslovakije was trouwens al enkele
jaren weer een democratie na de val van het Oostblok en was dat trouwens ook
al vóór de communisten er de macht grepen. Daarbij komt nog dat de splitsing er op
een zeer vreedzame wijze is gebeurd, via de zgn fluwelen revolutie en
vooral dat beide deelstaten, Tsjechië én Slowakije, er daarna beter van
geworden zijn. Vooral voor Slovakije was dat een verrassing, omdat dat
landsdeel zon beetje beschouwd werd als het Wallonië van de vroegere
eenheidsstaat. Vergeten we tenslotte niet, dat Tsjechen en Slowaken zowat
dezelfde Slavische taal spreken (een verschil zoals bij ons tussen Vlaams en
Hollands), terwijl wij in dit land wel degelijk met andere taalgroepen te maken
hebben en dat uitgerekend het taalimperialisme van de francofonen er de oorzaak
van is dat vele communautaire problemen hier nooit opgelost zullen geraken.
De kritiek die ik hier uit had feitelijk
moeten gegeven worden door de journalisten van De Standaard, maar die blijken
zich op dat gebied van geen kwaad bewust. In politieke interviews zijn die
alleen maar alert als ze een Vlaamsnationalist aan de tand kunnen voelen (dat
geldt trouwens ook voor die van de VRT). De rest van het gesprek is dan ook
navenant. Maingain vindt Verhofstadt geweldig, is niet alleen gewonnen voor
nationale kieslijsten, maar zelfs voor transnationale (in Europa) en vindt het
gevaarlijk om met de N-VA akkoorden te sluiten.
Het is niet toevallig dat journalisten in
dit land niet betrouwd worden en op dat gebied alleen maar moeten onderdoen
voor onze politiekers
De Coburgers beleven hun beste jaar niet. Na
de perikelen omtrent de dotaties en de herschikking ervan, belastingen
inbegrepen, na de heisa over de fondsen van tante Fabi en het gefluisterde
aftreden van Albert II ergens in het najaar, krijgt diezelfde Albert en twee
van zijn wettige afstammelingen een proces aan hun been en nog niet van
de eerste de beste. Eiser is nl Delphine Boël, natuurlijk kind ooit verwekt
door diezelfde Albert toen hij nog prins was. In zijn kerstboodschap van 1999
had de man trouwens al omfloerst toegegeven dat hij een scheve schaats had
gereden. Raar genoeg heeft hij die dochter nooit erkend en nu komt die dat zelf
vragen via een DNA-test. Naar het schijnt kan hij, zowel als Astrid en Flup, dat weigeren,
maar veel sympathie zal hen dat niet opleveren. Voor Albert misschien een reden te meer om
versneld af te treden.
Bij VTM, waar men een eigen royalty
programma heeft, regelmatig met het koningshuis uitpakt en dus beter zou moeten
weten, zei reporter Barend Leys in het avondjournaal van gisteren, dat het
nieuws dat ook Astrid en Flup gedagvaard werden, maar niét Laurent, voor
hem een verrassing was. Zou het? Het is een publiek geheim dat de wettelijke
vader van Laurent meer dan waarschijnlijk niet Albert was, maar een zekere Aldo
Vastapane, evenals koningin Paola een volbloed Italiaan, rijk geworden in
Brussel met vastgoedprojecten en taxfree shops. Men kan dat even goed laten
controleren met een DNA-test, maar feitelijk is dat niet nodig. Als men Laurent
aandachtig bekijkt en vergelijkt met zijn officiële zus en broer, kan men zien
dat er een reukje aan is. En dan hebben we het nog niet over zijn karakter
gehad. Delphine zal dan ook wel weten dat een DNA-test bij Laurent voor haar
erkenning niet in aanmerking komt.
Tenslotte laat de hele zaak wel een wrange
smaak achter, als men ziet dat in zon koning, die het voorbeeld
zou moeten geven en die de rest van de bevolking via allerlei boodschappen
op regelmatige tijdstippen vertelt hoe die zich moet gedragen, zélf enerzijds niet eens een natuurlijke
dochter wil erkennen en anderzijds een bastaardzoon in de armen sluit.
Opiniepeilingen blijven wat ze zijn:
momentopnamen. Als we ons bij de laatste, deze van VTM en De Morgen, over iets
kunnen verwonderen, is het dat de N-VA blijft stijgen, terwijl men in de
politiek correcte media, die de traditionele partijen zo goed gezind zijn, de
laatste weken de indruk kreeg dat het die partijen zouden zijn die er flink op
vooruit zouden gaan. Ze zijn al blij dat ze, ocharme, bijna één fictief procentje
stijgen, blij met een dooie mus. SP.a zindert nog na met zijn nieuwe
beginselverklaring, Open VLD prijst zich de hemel in met de kopie die Rutten
heeft gemaakt van Verhofstadts eerste burgermanifesten en CD&V kan niet
genoeg herhalen hoe zij voor goed bestuur blijft werken, al dan niet via haar
high potentials van Innesto.
Wat in heel deze opgeklopte zaak ergerlijk
blijft, is de steeds terugkomende verwijzing naar de 541 dagen die men verloren
heeft voor de vorming van Di Rupos regering. Die verloren tijd wordt steeds
volledig in de schoenen van de N-VA geschoven, met als doel de kiezers bang te
maken op een herhaling ervan, zeker als er weer over een volgende
staatshervorming zou moeten onderhandeld worden. Mag ik eraan herinneren, dat
De Wever tijdens de bewuste onderhandelingen van Albert II amper drie weken tijd
kreeg en de eerste onderhandelaar was die alles op papier zette. Zijn
voorstellen werden binnen de tijdspanne van enkele uren al van tafel geveegd
door de francofonen, PS op kop. Di Rupo liefst drie maanden de
tijd en later ging er nog een half jaar verloren toen de N-VA de
onderhandelingstafel al had verlaten. De periode dat België zonder een effectieve
regering heeft gezeten was trouwens de enige in de laatste tien jaar, waarbij
het handelstekort, de belastingen en de staatsuitgaven niét opliepen. Het lijkt
er soms op, alsof men dat in de pers nu erg vindt en zich blij maakt om enkele
politieke intentieverklaringen van de bevriende partijen.
De nieuwe rode beginselverklaring, Ruttens
agendapunten en Innestos voorstellen moeten eerst nog door de partijcongressen
worden goedgekeurd en al dan niet aangepast aan de kiezers worden
voorgelegd. Als men zolang wacht tot men die zo dringende economische
maatregelen gaat treffen die dit land uit zijn impasse moeten halen, zal het al
lang te laat zijn. Die maatregelen moeten nu getroffen worden en de afloop
ervan zal zeker mee de uitslag van de volgende verkiezingen bepalen. Als Di
Rupo ondertussen aan zijn Europese verplichtingen wil voldoen, zal hij uit een
ander vaatje moeten tappen dan het knip en plakwerk dat hij tot nu toe laten
zien heeft.