"De tijd verslindt de steden, geen tronen blijven staan", luidt de tweede strofe van ons Vlaams volkslied. Koning Albert heeft dat volkslied, in een onbewaakt ogenblik, ooit meegezongen, maar dan alleen de eerste strofe. Het koningshuis is nl bang geworden van de Vlamingen, die "omfloerste" separatisten, zoals Albert dat nog niet zolang geleden heeft gezegd. Sindsdien heeft hij alleen nog maar meer volksgenoten in het harnas gejaagd en houdt hij zich tegenwoordig erg op de vlakte. Dat geldt ook voor zijn mannelijke nakomelingen. Met Philippe is men al blij dat hij niéts meer zegt, of toch zo weinig mogelijk. De troonopvolger wordt gewoon niet voor vol aanzien. Broer Laurent is een zonderling, waarover alleen Gaia zich af en toe kan verheugen. Zelf is hij een logeman (een van de redenen waarom koning Boudewijn hem voor het koningschap heeft uitgesloten door ook vrouwen het opvolgingsrecht te geven). Bij zijn eerste kind wou hij een moslim als peter. Van zijn tweeling, die nu zo'n zes maanden oud is, moet de eerste foto nog vertoond worden. Van de mannelijke Coburgers verwacht de machinerie achter het Hof dus weinig goeds. Dan maar het geheim wapen inschakelen. Dat heet Paola di Ruffo di Calabria, die ooit tijdens een Romeins studentenfeest een Belgische prins aan de haak kon slaan en er, na veel hoogten en nog meer laagten, nog steeds mee getrouwd is. Buiten de problemen die ze met elkaar hadden, had Paola er ook nog een met het land waarvan ze prinses werd: ze weigerde nl de taal van de meerderheid te (leren) spreken. Na vijftig jaar en twee paarse regeringen heeft ze daar toch een eind aan gemaakt en is ze die boerentaal dan toch gaan bestuderen. Het resultaat is dat ze iets spreekt dat er op trekt. Vlamingen, zeker die van het correcte type, zijn echter in de meerderheid lamme goedzakken en wát blij dat ze nu een koningin hebben die al na vijftig jaar hun taal is gaan leren. Weshalve de nationale omroep het met de hofhouding op een akkoordje kon gooien om eens een blitse reportage van dat fenomeen te maken, tot meerdere heil en glorie van vorst en vaderland. De reportage, aan elkaar gepraat door Jan Becaus, een van de weinige niet-socialisten van de Vuur Rode TV, was één en al spontaneïteit, zegt de VRT althans. Jan mocht wel geen rechtstreeks interview afnemen waardoor we haar algemene kennis van het land en de wereld en de beheersing van onze taal hadden kunnen afmeten. Het werden in totaal drie gesprekjes in de drie landstalen : Frans, een soort Nederlands en Italiaans. Nu zullen koppigaards zeggen dat Italiaans hier geen landstaal is. Wel, niet voor u en mij, wel voor Paola. Men kan die spontane dame toch niet vragen nu ook nog Duits te gaan leren, cette langue de boches! Om op die gesprekjes terug te komen, die waren van voor naar achteren helemaal voorbereid. Zowel vragen als antwoorden werden op voorhand ingestudeerd en op script gezet. Ge ziet: de spontaneïteit droop er zo af! Tenslotte nog dit: om dat programma zeker vlot te kunnen opnemen, trok men daarvoor naar Venetië, het vaderland van Ruffo di Calabria, om er toch maar zeker van te zijn dat mevrouw zich op haar gemak zou voelen. Stel je voor dat ze zo'n reportage hier zou moeten hebben ondergaan, in een stad omgeven door flamands. Ze had het kunnen besterven! Enfin de royal- en roddelblaadjes zullen zich weer de vingers kunnen aflikken van de koninklijke stroop die er werd uitgesmeerd. Of dat er allemaal zal toe bijdragen om dit land aan mekaar te houden, valt erg te betwijfelen. L'Union ne fait plus la force, l'union fait la farce.
In deze rubriek heb ik al enkele keren Catalonië besproken, omdat die regio het heeft klaargespeeld om in een vrij gecentraliseerd land als Spanje toch een hoge graad van autonomie te hebben bekomen. Wel, Catalonië is daar niet alleen: ook Baskenland gaat dezelfde weg op. Dat mocht Vlaams minister Geert Bourgeois ondervinden die naar Baskenland op bezoek was getrokken. Sinds de ETA, in navolging van de Ierse IRA, besloten heeft de gewapende strijd op te geven, heeft de regio een hele serie faciliteiten gekregen waarop wij, Vlamingen, alleen maar jaloers kunnen zijn. Zo kunnen de Basken nu hun eigen belastingen heffen. Daarvan moeten ze alleen de BTW afstaan aan de centrale Spaanse regering. Die bedraagt daar 12%. Zo incasseert de Baskische fiscus bv 11,6 miljard euro, waarvan 1,3 miljard naar Madrid gaat. Als we even zouden uitgaan van eenzelfde bruto nationaal product, dan zou Vlaanderen - mocht het zich in een Baskische situatie bevinden - zo'n 36 miljard kunnen innen (min de BTW, natuurlijk). Er zijn nl maar twee miljoen Spaanse Basken en meer dan zes miljoen Vlamingen. Daar ik er van uitga dat het BNP in Vlaanderen wel hoger zal liggen, zou het hier ook wel eens een pak meer kunnen zijn. Wat krijgt Vlaanderen in werkelijkheid? 20,6 miljard. Daar houdt het niet mee op. De Basken incasseren hun geld zelf, de Vlamingen moeten het krijgen van de Belgische federale regering. Wij hangen dus af van de goodwill van Brussel. Na Schotland en Catalonië steekt ook Baskenland ons voorbij. --- Vorige week gebeurde er trouwens iets merkwaardigs in ons parlement. Alle Vlaamse partijen, ook die van de meerderheid, stemden voor de inoverwegingneming van een voorstel van het Vlaams Belang dat de regering vraagt voorbereidingen te treffen voor de ontbinding van de Belgische staat. Alle francofone partijen stemden tegen (parlementsvoorzitter Decroo, superbelg en vriend van het Hof, onthield zich). De kans dat het verder zal komen dan die inoverwegingneming is miniem, maar het was al opmerkelijk dat de Vlamingen voor één keer aan hetzelfde zeel trokken. Als ze dit nu eens blijven doen, dan halen we misschien Catalonië, Baskenland en Schotland nog bij!
Deze regering bolt uit. We staan voor de vakantie en daarna zal alles in het teken staan van de verkiezingen, eerst de gemeentelijke en daarna de federale. Dit brengt met zich mee dat Verhofstadt II de grote problemen uit de weg gaat en alleen nog wat discussieert over problemen die niet in het regeerakkoord stonden en daarom vrijblijvend kunnen getackeld worden: de zondagsluiting, het stopzetten van werklozensteun (in de tijd), de verkeersproblemen e.d. Volgens Het Laatste Nieuws (grote titel op de eerste pagina) zou de verkeerswet "grondig" vernieuwd zijn (de "haakjes" zijn van mij). Ik heb het hele verhaal gelezen en vind daar maar een paar punten en komma's gewijzigd. Opmerkelijk is wel dat de socialisten, die in Vlaanderen de hele mobiliteit in handen hebben (alle directeursposten bij De Lijn, NMBS en BIAC én ministers van verkeer in zowel de federale als de regionale regering), in feite het onderspit hebben moeten delven: er komt geen snelheidsvermindering voor vrachtwagens op de autosnelwegen. Althans niet volgens de wet. Vlaams minister Van Brempt is daarover zeer ontgoocheld en reageert als een verwend kind. Haar federale collega Landuyt heeft dan maar een nieuwigheid uit zijn mouw geschud zodat trucks niet meer zullen mogen voorbijsteken op snelwegen met twee rijvakken. Voor de tegenstanders is het dus maar een Pyrrusoverwinning geworden, want de eerste de beste zondagsrijder die tegen 70 km/uur bv van Ranst naar Tongeren of naar Turhout rijdt, riskeert daardoor een file te vormen van tientallen kilometer. Geen nood echter, want Landuyt gaat ervoor zorgen dat binnen een viertal maanden er om de 20 km op dergelijke wegen een voldoende lange inhaalstrook wordt aangelegd. En dat met een wet die nog moet worden bekrachtigd én het bouwverlof voor de deur. Enfin, het wordt weer een wet die nog ettelijke keren zal worden "aangepast" volgens het gekende Verhofstadt recept. Er wordt gesteld dat het bekvechten over de aan de gang zijnde zgz problemen een aanloop zou zijn naar de verkiezingen. Denkt men echt daar dan stemmen mee te winnen? Deze regering in het algemeen en Landuyt in het bijzonder zouden zich beter bezig houden met de echte problemen waarvan de mensen wakker liggen: de immigratie, de veiligheid, Brussel-Halle/Vilvoorde, de transferts en - voor wat Landuyt betreft - het vliegveld van Zaventem. Nog zopas werd door een onderzoekscommissie vastgesteld, dat de verhoging van de investeringen in België meer te danken is aan Zavcntem dan aan het feit dat Brussel de Europese hoofdstad zou zijn. Tenslotte heeft de nieuwe verkeerswet ook een symbolische betekenis: voortaan geldt de voorrang van rechts altijd. Als men dat ook eens in onze politiek zou toepassen dan hadden we de partij van Landuyt en Van Brempt helemaal niet nodig. Ze zijn op die postjes geraakt dank zij het cordon sanitaire, niet o.w.v. hun bekwaamheid. Tenslotte houden zij zich enkel maar bezig met bijkomstigheden. In het Peterprincipe heet dat "bijzaakspecialisten". Zij bekommeren zich niet om het schilderij, alleen maar om het kader.
"In de politiek gaan", zoals men dat noemt, is een lucratieve bezigheid. Het is niet voor niets dat heel wat mensen, die een beetje naam hebben gemaakt in de sport- of amusementswereld, opteren voor zo'n "bijverdienste". Wie het geluk heeft een of meerdere termijnen uit te doen, heeft daaraan niet alleen een goede cent bijverdiend, maar is ook al zeker van een degelijk later pensioen. Daar komt dan nog bij dat heel wat van onze politiekers links en rechts nog een extraatje bijverdienen met mandaten allerhande, zodat het kan gebeuren dat zelfs politici op gemeentelijk vlak er tenslotte meer aan overhouden dan de eerste minister, zoals zopas bij enkele PS-ers in Charleroi is gebleken. Het kan ook anders. Ene Robert Stevaert, in de wandeling Steve Stunt genoemd, moest op een gegeven ogenblik, als voorzitter van de SP.a, beslissen welke socialist er gouverneur van Limburg zou worden. Hij benoemde dan maar zichzelf en zorgde zo meteen voor een glansrijke fin-de-carrière. Die zelfbenoeming was grondig voorbereid, want een zittende gouverneur ging toen pas met 65 op pensioen. Speciaal voor Steve's laatste stunt werd die leeftijd op 60 gebracht zodat Mw Houben-Bertrand vriendelijk verzocht werd plaats te maken voor het nieuwe Limburgse wonder. Eens de zaak geregeld, trouwde Steve met zijn partner waarmee hij 30 jaar zijn leven had gedeeld. Op die manier kon zijn "madam" later ook genieten van een gouverneurspensioentje. Om het in het socialistisch jargon te zeggen: "Ge kunt het maar hebben". Helaas is er aan de functie van gouverneur ook een schaduwkant: men wordt ambtenaar. Dat betekent, dat men zich niet meer met de nationale politiek mag bemoeien en er ook geen uitspraken over mag doen. Een gouverneur wordt immers verondersteld te regeren over álle provinciale onderdanen, ongeacht hun politieke gezindheid. Dat blijkt voor gouverneur Stevaert nogal moeilijk te liggen. Evenals zijn vriend Fidel Castro weet hij nl wat goed is voor de mensen en zou hij dan ook liefst van al willen dat zijn regeltjes en die van zijn partij worden nagevolgd. Zo gebeurde het dat hij vond, dat "de verkiezingen van 2007" voor Yves Leterme een ramp zouden worden". Hiermede is hij zijn boekje te buiten gegaan en zou dat niet de eerste keer zijn. De tijd, dat de socialisten "in het midden van het bed lagen", zoals hij dat zo mooi kon zeggen, blijkt voorbij te zijn. Hun haring braadt niet meer en er is geen Steve Stunt meer om de mensen te behagen met "alles gratis". Vande Lanotte mag dan een professor zijn, een politiek beest als Steve heeft de partij niet meer. Vandaar dat het blijft kriebelen. Stevaert speelt echter vals. Ofwel blijft hij gouverneur en zwijgt hij over de nationale politiek, ofwel treedt hij af en dan mag hij vertellen wat hij wil. Van de groenen, die hij ooit ook eens heeft willen opvrijen, kreeg hij de benaming "schijnheilig paterke van Hasselt". Nu komt daar de titel "valsspeler" bij. Het kan erg zijn dat hij niet kan doen wat zijn vriend Fidel zich wél kan permitteren, maar gouverneur betekent nog altijd niet dictator.
We worden regelmatig om de oren geslagen met allerlei wetenschappelijke studies. Het kan tegenwoordig niet raar, of niet doodgewoon genoeg zijn of er bestaat ergens wel een wetenschappelijke studie van. Ge vraagt u af waarmee die (doorgaans) geleerde professoren zich bezig houden en wie dat allemaal betaalt. Vorige week verscheen in het toch wel erg bekende vakblad "The New Scientist" weer zo'n studie, ditmaal met de titel "Hoe word je 100 jaar en geniet je ervan". De studie, verricht bij een aantal 100-jarigen, kwam tot het besluit dat men van het leven moet genieten, zij het met mate. Nou, dat wisten de Romeinen ook al: "carpe diem" (melk de dag) en die hadden zo'n studie niet nodig om tot dit besluit te komen. Een tweede vaststelling, dat het beter is niet te vet en niet teveel te eten en niet teveel langs de dokter te lopen, is ook niets nieuws "Te" is nooit goed, behalve in "tevreden"; dat leerden we al op de lagere school. Een andere vaststelling: je hersenen bezig houden, is misschien wel juist, maar ook niet helemaal. Ik heb een Heeroom gehad die zes talen sprak en steeds geestelijk actief was. Dat is bij priesters de dag van vandaag niet moeilijk, want er zijn er te weinig en die hebben werk zoveel ze willen. Welnu, toen hij 83 was werd hij dement en dat had niets te maken met een tekort aan hersengymnastiek, maar door een tijdelijk ontbreken van zuurstof aan zijn hersenen na een hartaanval. De les die ik daaruit getrokken heb is, dat het veel belangrijker is de bloedsomloop regelmatig te controleren. Tenslotte raadt de studie aan te verhuizen naar landen waar de levenskwaliteit het hoogst is. Japan en Hawaï worden aangehaald en ook Sardinië. Nu heb ik toevallig negen jaar op dat laatste eiland gewoond en zijn er daar inderdaad in bepaalde landelijke zones nogal wat krasse ouderlingen, maar dat zegt niets voor mensen die van buitenaf komen. Die Sarden hebben dat waarschijnlijk in hun genen en om te bereiken wat zij bereikt hebben moet men zijn hele leven leiden zoals zij en niet het laatste stukje ervan. Kortom, een studie zoals er dertien zijn in een dozijn. Misschien had Boerhaave* het bij het rechte einde toen hij zijn stelling openbaarde: "Hoofd en voeten warm. Voedt matig uwen darm. Houdt goed uw achterpoortje open en laat alle dokters naar de bliksem lopen"!
* Herman Boerhaave was een internationaal bekende geneesheer en scheikundige uit de Hollandse gouden eeuw, o.m. hoogleraar aan de universiteit van Leiden.
De plantentuin in Meise is een van die instellingen die nationaal beheerd wordt, zoals men dat zegt. Er zijn nog van die "nationale" instellingen en, voor zover ik weet, liggen die toevallig allemaal in Vlaanderen, een soort overblijfsels uit de tijd toen België nog ééntalig Frans was, lijkt me wel. Andere instellingen zijn bv het museum in Tervuren en het kerncentrum in Mol (wat koning Albert enkele weken geleden de gelegenheid bood om daar, in Mol, Frans te praten met de directie...). Voor Meise is beslist dat de plantentuin geregionaliseerd zal worden. O.w.v. die reden heeft een vorige Waalse "bevoegde" minister het nagelaten nog geld erin te investeren. De directeur van het centrum bevestigde gisteren op TV dat de minister dat niet meer wou doen "omdat de tuin toch naar Vlaanderen zou worden overgeheveld". Van onverantwoord beleid gesproken! Het probleem met die tuin is nu, dat hij staat te verkommeren en dat de kans groot werd dat er tegen volgende winter geen voldoende verwarming meer zou zijn, waardoor duizenden waardevolle tropische planten en struiken verloren dreigen te gaan. Om dit te voorkomen heeft Vlaams minister Fientje Moerman een bedrag van anderhalf miljoen euro vrijgemaakt omdat zij wél haar verantwoordelijkheid wil opnemen. Hip, hip, hoera en drie banken vooruit, zou ik zeggen. Mijn slecht karakter zegt me echter, dat "ze" "ons" weer aan het inpakken zijn. Men kan er haast vergif op nemen dat er nog wel e.o.a. "compensatie" uit de kast zal vallen alvorens Vlaanderen die tuin officieel zal overgedragen krijgen. De francofonen hebben er nu eenmaal een brevet op in dit land steeds compensaties te vragen als ze ons iets moeten afgeven en steeds compensaties te weigeren als zijzelf iets te krijgen hebben. Een duidelijk voorbeeld in het verleden was de regionalisering van de wapenindustrie, waarbij Louis Michel, toenmalig minister van buitenlandse dinges, met één knip van zijn PC-muis een einde maakte aan de Nepalese burgeroorlog. Op zijn web-site althans, want in werkelijkheid zijn daar later nog duizenden doden gevallen, waarvan niet weinig onder de kogels van de minimi-machinegeweren van FN uit Herstal. Enkele van die moordwapens zijn intussen in de handen gevallen van de maoïstische rebellen aldaar. In de krant van vandaag (HLN) was dat op een foto te zien. Ondertussen zit Michel in "Europa", waar hij zijn onverantwoord beleid verder zet. Zo heeft hij enkele weken geleden een bedrag van ettelijke miljoenen euro vrijgemaakt voor de "voorlopige" regering van Somalië, een land dat al enkele decennia in een burgeroorlog is gewikkeld. Zopas is nu gemeld dat de hoofdstad van dat land, Mogadischu, zou zijn ingenomen door een islamitische militie met waarschijnlijk nauwe banden met Al Qaida. Hopelijk is het cadeau van Michel nog niet gestort geworden, anders is de kans groot dat het daar in handen is gekomen van een andere moordenaarsbende. Die gaat er dan bijna zeker wapens mee kopen. Nog een geluk dat maoïsten en moslim terroristen niet op éénzelfde golflengte zitten, anders geraakten die laatste misschien ook nog aan FN-minimi's...
Op 10 juni a.s. trouwt Joseph Kabila, president van de "Democratische Republiek Kongo" met Marie Olive Lembe, met wie hij al een dochter van vijf heeft. Dat feest zal o.m. worden bijgewoond door enkele francofone MR-leden: minister Reynders van Financiën, minister Armand De Decker van ontwikkelingssamenwerking en staatssecretaris Gisèle Mandaila. Of die daarvoor zijn uitgenodigd ofwel zichzelf hebben uitgenodigd, is mij niet bekend. Kabila Jr zal ze in elk geval graag zien komen, niet alleen om eventuele financiële steun toegezegd te krijgen, maar ook omdat er op 30 juli a.s. voor de allereerste keer sinds 1984 democratische verkiezingen zullen worden gehouden in Kongo. Er wordt dat gekozen voor een nieuw parlement én voor het presidentschap en voor dat laatste is alle hulp welkom. Het schijnt dat het bezoek van de drie MR-leden aan het Kabila feest voor nogal wat beroering zorgt in Belgische politieke kringen, tot in de regering toe. Ergens is dat logisch want, ook al zeggen de drie dat ze ook ontmoetingen zullen hebben met enkele van Kabila's rivalen, de meeste aandacht zal naar het feest gaan en dus naar Kabila. Waarschijnlijk zullen de drie zich van de kritiek niet veel aantrekken. De francofonen hebben "onze" Kongo steeds als hún wingewest beschouwd en sinds Louis Michel is er weer heel wat geld gepompt in het bodemloze vat dat onze oud-kolonie geworden is. Volgens een recent artikel in "Time" is de burgeroorlog in Kongo de "dodelijkste oorlog" in de wereld. Rechtstreeks en onrechtstreeks hebben de gevechten sinds 1998 de dood gekost van liefst 4 millioen (!) mensen (volgens het IRC, het "International Rescue Committee" zijn het er 3.900.000). Dat maakt dat dit het dodelijkste conflict is sinds de Tweede Wereldoorlog. Terwijl er op dit ogenblik officieel niet meer gevochten wordt, schat men dat er nog dagelijks 1250 mensen sterven aan gevolgen ervan, door ondervoeding en niet behandelde ziekten. Voor veel Kongolezen zijn de verkiezingen van 30 juli dé hoop op beterschap. Zal dat echter zo zijn? Wat gaat er ná die verkiezingen gebeuren? Wie gaat daar wat doen? Gaat men daar dan überhaupt iéts doen? De kans is klein. Hoe krijgt men land van meer dan twee millioen vierkante kilometer weer gezond, een land zonder enige valabele infrastructuur, zonder wetten die werken, zonder een authoriteit die de touwtjes in handen heeft? De verkiezingen zullen ± 400 millioen euro kosten. Misschien is het allemaal weggeworpen geld dat beter anders was besteed, desnoods op een minder democratische wijze. Als immers na 30 juli zal blijken, dat het geld op is en er niets tegenover staat, kan men terug naar af. Ondertussen heeft Kabila in Lubumbashi echter wel zijn feest gehad en zullen ook de Belgische excellenties er zich goed geamuseerd hebben. Hopelijk betalen wij dat straks niet dubbel en dik terug...
