Ik kom nog even terug op mijn blog van gisteren over Langerlo. De Estse eigenaar heeft als reactie op het negatieve advies van het Vlaamse Energie Agentschap (VEA) besloten volgende week het faillissement aan te vragen waardoor het project van de biomassacentrale van Langerlo dood en begraven wordt. Als laatste dooddoener wordt het drama aangegeven van de 100 werknemers die hun job zullen verliezen. Dat is erg voor die mensen en ik kan dat zeggen zonder leedvermaak. In 1993 heb ik zelf het faillissement meegemaakt van de oude DAF, die wél een doorstart kreeg met financiële steun van zowel de Nederlandse als de Vlaamse regering. Het verschil was wel dat het daar om duizenden werkplaatsen ging en dat, toen het bedrijf in 1997 werd overgenomen door het Amerikaanse Paccar, beide regeringen driemaal de prijs kregen van hetgeen ze hadden voorgeschoten. Denkelijk is dat nog nooit gebeurd. Zoiets zit er voor Langerlo niet in. Als men alleen maar rekening zouden moeten houden met de verloren jobs daar, komt men aan een kostprijs van zo’n 2 miljoen euro per werknemer per jaar en dit gedurende tien jaar, mission impossible.
De Belgische werknemer is ook de dag van vandaag volgens Eurostat nog steeds meer dan 5 euro per uur duurder dan in onze buurlanden (± 15 euro meer dan het gemiddelde in de E.U.). De loonkloof met de buurlanden mag dan wat verminderd zijn – voornamelijk door loonstijgingen in Duitsland en Frankrijk - die mindering wordt teniet gedaan door onze unieke index. Het tweede voordeel van onze werknemers (zeker de Vlaamse) was vroeger een hogere productiviteit. Ook dat verschil wordt steeds onbeduidender door de automatisering en robotisering van de productieprocessen. Vooral voor bedrijven die het moeten hebben van de export en met het buitenland moeten concurreren – houtindustrie, machinebouw, de bouw en de farmasector – blijft het loonverschil een serieuze handicap.
Ergens vorig jaar besloot het Vlaamse Energie Agentschap (VEA) het project voor een grote biomassacentrale in de haven van Gent te schrappen. Ondertussen was nl gebleken dat zo’n centrales niet zo milieuvriendelijk waren als voorgesteld en men er feitelijk alleen maar mee doorging o.w.v. de grote subsidies die eraan verbonden waren. Buiten die van Gent was er trouwens nog een tweede project in Genk, waarover reeds een akkoord gesloten was met het energiebedrijf E.ON. Dat zou de laatste nog werkende Belgische steenkoolcentrale van Langerlo (bij Genk) ombouwen tot een biomassacentrale en daarvoor van het Vlaamse gewest een jaarlijkse subsidie krijgen van liefst 200 miljoen euro en dit voor tien jaar. Twee miljard dus en het kon zelfs oplopen tot 2,4 miljard. Met dank aan toenmalig Vlaams energieminister Van den Bossche, dezelfde die ook zo gul was met de groene stroom certificaten voor zonnepanelen, waardoor haar opvolgster verplicht was de kostprijs voor de eindverbruiker drastisch te verhogen, de zgz ‘Turteltaks’ die Annemie Turtelboom haar politieke carrière kostte.
Dat verhaal van de nog om te bouwen steenkoolcentrale van Langerlo is ondertussen een vaudeville geworden. E.ON verkocht de zaak nl door aan German Pellets, een schimmige Duitse producent van pellets, die het hout er voor uit Zuid-Afrika en Amerika zou halen. Ook dat ging niet door en German Pellets verkocht het door aan Bclever, een eenmansbedrijf van een Duitser die al enkele faillissementen achter de rug had en die de Langerlose centrale tenslotte verder doorverkocht aan Graanul Invest, een pelletproducent uit Estland die haar eigen pellets vanuit de Baltische staat naar Genk zou brengen. Om te kunnen genieten van de Vlaamse subsidies, moest dat bedrijf echter zelf 300 miljoen euro in de centrale investeren en de ombouw verwezenlijken vóór de zomer van 2018. Van die eigen investering is nog niets in huis gekomen, waardoor het zeer twijfelachtig wordt of daar iets van zal komen. Enig concreet dossier heeft het Estse bedrijf evenmin en het blijkt in Estland ook complete bomen te verwerken en niet alleen afvalhout zoals eerst was gesteld. M.a.w. duurzaamheid en milieuvriendelijkheid horen er niet bij, zeker niet als men weet dat de grondstoffen van ver moeten worden aangevoerd. Om de poen is het te doen.
Aan de bevolking wordt gevraagd zo weinig mogelijk open haarden en houtkachels aan te steken o.w.v. de CO2 uitstoot, maar zo’n houtkachel in het groot zou geen probleem zijn!
Gelukkig zijn er hier toch nog mensen die hun hoofd aan de binnenkant gebruiken en heeft het VEA zopas geweigerd de startdatum te verlengen, zoals door Graanul Invest gevraagd was. De kans dat er nog iets van in huis gaat komen is dan ook miniem, ook al omdat Bart Tommelein, de nieuwe Vlaamse minister van Energie, er liever vanaf wil. Het zou voor de Vlaamse regering een besparing geven van 200 miljoen euro per jaar en meer dan twee miljard over de komende tien jaar. Als het project definitief sneuvelt, moet de Vlaamse regering wel een alternatief zoeken om haar energiedoelstellingen voor 2020 te halen. Met een spaarpot van 200 miljoen per jaar als reserve moet dat echter geen onoverkomende hindernis zijn. En de eindverbruiker zal hopelijk zijn elektriciteitsrekening weer zien dalen.
I.v.m. met de vele artikels die ook ik al geschreven heb over de Antwerpse Oosterweelverbinding, iets waarin ik niet meer geloof het zelf nog mee te zullen maken, heb ik wel eens gedacht dat een tijdelijke oplossing van het probleem er misschien in zou kunnen bestaan de Liefkenshoektunnel tolvrij te maken. De eigenaar daarvan, de nv Tunnel Liefkenshoek is nl een dochteronderneming van BAM (Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel), dat zelf een dochterbedrijf is van de Vlaamse overheid. Jammer genoeg lijkt ook dat wishful thinking te blijven. Deze tunnel is nl berekend op zo’n 40.000 voertuigen per dag. Volgens recente berichten zat men vorig jaar daar al aan gemiddeld 36.000 en wordt het verzadigingspunt stilaan bereikt. Dat bleek nl toen de raad van bestuur van de nv besloot vanaf 1 juli a.s. en dit van 22.00 uur ’s avonds tot 08.00 uur ’s ochtends nog slechts één tarief te zullen hanteren. Op die manier zullen vrachtwagens dan evenveel (of beter ‘even weinig’) betalen als personenwagens en hoopt men te bereiken dat heel wat firma’s hun vrachtvervoer tijdens die uren door de tunnel zullen laten rijden i.pl.v. overdag de Ring onnodig te gebruiken. Vooral nu de terminals aan het Wase Deurganckdok tijdens de week de klok rond open blijven. Het zal dus wachten worden op de nieuwe verbinding (of op Godot).
Ondertussen blijft men maar verder plannen om het havengebied verder uit te breiden en, meer specifiek, de container trafiek. Momenteel is daar al een capaciteit van 15 miljoen stuks en die wil men, tegen 2030, op 21 miljoen brengen. Voor mij niet gelaten, vraag is alleen maar hoe al die extra containers nog uit de haven zullen geraken zonder dat die Oosterweelverbinding een feit zal zijn.
En dan nog dit: voor die zoveelste havenuitbreiding zijn er niet minder dan acht mogelijkheden (‘opties’ worden ze genoemd). Lijkt wel een beetje op het plan Juncker voor Europa, maar die had er ‘maar’ vijf… Er zal dus in eerste instantie nog e.e.a. moeten worden uitgepraat, gehoopt moeten worden dat er daartegen geen nieuwe klachten zullen komen, dat de Raad van State ermee akkoord zal gaan en ga zo maar door. De vloek van Lange Wapper is verre van uitgedoofd!
---
I.v.m. de reacties op het voorstel tot sluiting van een deel van onze hospitalen, nog dit: dat voorstel komt niet uit de politiek, maar van de voorzitter van een mutualiteit, die daar nog heeft bij gezegd, dat het geld dat daarmee zou vrijkomen moet gebruikt worden om de andere hospitaaldiensten te versterken. Dat zou o.m. inhouden dat bv spoeddiensten daar straks over meer mogelijkheden zouden beschikken.
In deze rubriek heb ik al meer dan eens geschreven dat er in dit land nog veel kan bespaard worden. Ik dacht dan in de eerste plaats in het schrappen van overbodig geworden instellingen zoals de Senaat en de Provincieraden. Voeg daarbij nog de duizenden meestal overbodige mandaten die boven water zijn gekomen n.a.v. de schandalen omtrent Publifin en konsoorten, waarover het laatste woord nog niet is gevallen.
Nu blijkt dat er ook buiten de politiek nog aardig wat kan bespaard worden. Vlaams minister van Energie, Bart Tommelein, verklaarde eerder al dat men best Eandis en Infrax, de twee Vlaamse intergemeentelijke bedrijven voor beheer en onderhoud van de gas- en elektriciteitnetten, zou fusioneren, maar nu blijkt dat de voorzitters van die twee instellingen niet op Tommelein hebben zitten wachten, maar zelf al een hele poos bezig zijn te zien hoe ze zo’n fusie kunnen realiseren. In tegenstelling tot Tommelein, wiens plan – volgens de media – voor de consument een besparing van slechts 1% zou betekenen, zeggen de voorzitters dat er wel zo’n 100 miljoen euro per jaar zou kunnen bespaard worden, wat de factuur voor de verbruiker met 3% zou kunnen laten dalen. Nog straffer is dat dit alles nog vóór het einde van dit jaar zou kunnen verwezenlijkt worden, mogelijke beursgang in begrepen en er zou kunnen gestart worden met een nieuwe maatschappij die ‘Fluvius’ zal heten. Er zouden zelfs niet eens ontslagen vallen, omdat er tot 2025 een serieuze uitstroom zal zijn van medewerkers die met pensioen zullen gaan.
En er kan nog meer bespaard worden. Volgens niemand minder dan Luc Van Gorp, voorzitter van de Christelijke Mutualiteiten (CM) hebben we in dit land liefst een kwart hospitalen teveel (27 van de 108) en blijven er zo’n 20.000 (!) bedden onbelegen. E.e.a. het gevolg van een verbeterde thuiszorg en verminderde overnachtingen na kleine ingrepen. Hoe ze zo’n reorganisatie gaan klaar krijgen, is nog koffiedik kijken en dat zoiets niet op één, twee, drie zal gebeuren, is aannemelijk. Buiten de besparingen op zich zou het ook een oplossing kunnen zijn om het tekort aan verzorgend personeel bij te werken, iets waar vakbonden en sociale organisaties al een tijdje om vragen. Volgens Van Gorp is het niet alleen een kwestie van kosten, maar ook van kwaliteit. Hopelijk gaan de vakbonden daarna niet moeilijk doen omdat medewerkers hier en daar wat verder van huis zullen moeten gaan werken. Ondergetekende heeft 27 jaar lang elke werkdag 100 kilometer van en naar het werk afgelegd. Zo moeilijk is dat ook niet, als er meteen goede afspraken over zijn. ‘Waar een wil is, is een weg’, al zeggen ze dat bij CD&V wel iets anders…
Ik zal wel niet de enige zijn, die zo stilaan genoeg krijgt van de politieke spelletjes van SP.a en Groen. Hebben die partijen echt niets anders te doen dan spijkers zoeken op laag water om in de belangstelling te blijven?
Neem nu die affaire met die stomdronken Tunesiër op de Antwerpse Meir. Groot kabaal, omdat De Wever en de stafchef van zijn politiekorps een persconferentie gegeven hadden, terwijl dat – volgens de oppositie - niet mocht van Justitie. Minister Geens kwam dat dan nog eens bevestigen, met een verwarde tsjevenuitleg, iets wat we van die partij zo stilaan al wel gewend zijn (enerzijds, anderzijds. Ja, maar). Later bleek dat het parket wél groen licht gegeven had voor die korte persconferentie, waarop alleen verteld werd wat er gebeurd was en niet wat er achter kon zitten. Stel eens voor dat die zatte kerel, die daar zelfs niet eens mocht komen met zijn wagen, iemand had aangereden, wat zouden groene Van Besien en zijn rode echo dan verteld hebben?
Heel wat ernstiger, maar evenzeer naast de kwestie, is de heisa om een bombardement van de geallieerden in de oorlog tegen IS in het Iraakse Mosoel, waarbij tientallen burgers zouden zijn omgekomen. Rood en Groen zegden nog net niet dat de piloten van onze luchtmacht, die daaraan hadden deel genomen, als oorlogsmisdadigers moeten berecht worden. Zo leek het althans. Die oorlog tegen IS is geen gewone oorlog. Het is een strijd tegen een zootje ongeregeld dat qua brutaliteit zijn gelijke niet kent in de moderne geschiedenis. Iedereen die het daar een beetje volgt, weet dat IS soms burgers gebruikt als levend schild en dat is in Mosoel niet anders. Als tenslotte straat na straat, huis na huis moet heroverd worden en de luchtmacht ter hulp wordt geroepen, is het onmogelijk te vermijden dat er daar ook burgerslachtoffers vallen*. Hoe erg het ook is, het is zo een beetje als zeggen dat er alleen nog omelet mag gebakken worden als men de eieren niet breekt.
Dat onze roodgroene oppositie zich daar mee bezig houdt – en met weinig anders – is een teken van politieke bloedarmoede. Wat denken zij daarmee te bereiken?
* Dat bombardement in Mosoel is daarenboven niet te vergelijken met die op plaatsen in Syrië waar zelfs scholen en hospitalen – al dan niet met chemische bommen – bestookt worden, zonder dat er ook maar straatgevechten aan de hand zijn.
De samenwerking van la Homans met de nieuwe staatssecretaris voor Gelijke Kansen Zuhal Demir lijkt zijn vruchten af te werpen. Vrijdag heeft de Vlaamse regering haar diversiteitsambtenaar Alona Lyubayeva de laan uitgestuurd. De uit Oekraïne afkomstige dame lag al een tijdje op ramkoers met haar minister en dacht er in ‘De Afspraak’ op VRT nog een schepje bovenop te moeten doen door te verklaren ‘dat ze opgegroeid was in een totalitair regime en wist hoe het voelde onrechtvaardig behandeld te worden’. (M)Ergodan zou het niet beter hebben kunnen formuleren. Haar functie is dus opnieuw vacant. ‘Ander en beter’ is hier de juiste uitdrukking. Allochtonen die denken hier iets te vertellen te hebben door als betaalde ambtenaar de autochtonen de les te willen spellen, moet men niet langer pamperen. Persoonlijk vind ik dat een functie zoals die van diversiteitsambtenaar zou moeten worden uitgeoefend door een duo, een allochtoon en een autochtoon, zodat de vele discussies die er in de materie kunnen zijn eerst best onderling kunnen worden uitgepraat.
Alona Lyuabayeva was trouwens niet de enige allochtone ambtenaar die dezer dagen de bons kreeg. Zelfs bij Unia, het vroegere Centrum voor Gelijke Kansen van Youssef De Witte, schijnt er toch een iets andere wind te waaien. Daar kreeg een zekere Rachida Lamrabet, van Marokkaanse origine, te horen dat ze bedankt werd voor de bewezen diensten en dat ze het daar zonder haar zouden gaan doen. Die Lamrabet was juriste bij de Unia van Els Keytsman en had gedacht in een interview in Knack eens haar mening te moeten geven over het dragen van de boerka, uitgerekend nadat het Europese Hof van Justitie zopas nog verklaard had dat zelfs een hoofddoek in bepaalde omstandigheden door werkgevers verboden kon worden. Zij, Lambradet, vindt een boerkaverbod een inbreuk op de vrijheid van de vrouw. Uitgerekend deze ‘gevangenis van stof’, zoals Mia Doornaert* de boerka noemt, verkopen als vrijheid is iets dat zelfs in het politiekcorrecte Unia een brug te ver is. Het feit dat uitgerekend Abou Jahja zich in de discussie gemengd had door nog vóór het ontslag bekend was, te tweeten dat hij dat onterecht vond, was niet van dien aard om Lambradet niét te ontslaan. Waar moeit die illegaal zich trouwens mee? Kritiek kwam er ook van het Minderhedenforum waar het wegpromoveren van Van Bellingen blijkbaar niet voor de frisse wind gezorgd heeft waarop men gerekend had. Ook in deze zaak was er al stevige kritiek vanwege Zuhal Demir, die voor de tweede keer in luttele dagen gelijk kreeg. Hopelijk zorgt de tandem Homans-Demir voor een verdere correctie binnen enkele van onze instellingen waarin men dergelijke tegenwerkingen stilaan meer dan beu is.
* Mia Doornaert is een onafhankelijk experte in internationale betrekkingen, voormalig journaliste bij De Standaard, waarin ze tweewekelijks, op maandag, nog een column schrijft die wel eens durft afwijken van het gelinksel van ‘de moslimkrant’ (dixit Kaaiman).
Eind vorige week heeft onze nationale Charel zijn nieuwste stunt voorgesteld: het investeringspact. Hij had daarvoor niet alleen zijn voltallige regering opgeroepen, maar ook nog een handvol toplui uit de zakenwereld die een soort van strategisch comité zullen vormen om dat pact uit te voeren. Dat comité zal worden voorgezeten door Michel Delbaere, een vroegere topman van Voka.
We moeten ons daar niet teveel bij voorstellen. Het gaat in de eerste plaats om allerlei zaken die al waren opgestart of in de pijplijn zaten, zoals men dat noemt, of over andere investeringen die de regering al principieel beslist had te zullen doen. Feit is wel dat de conjunctuur aantrekt en dat heel wat van de nieuwe projecten niet door de federale regering maar door de bedrijven zelf zal worden gefinancierd. Dat betekent dat die bedrijven erin geloven en dat na jaren van besparingen er nu ruimte komt om te investeren, wat logischerwijze tot nieuwe werkgelegenheid zou moeten leiden. M.a.w. de bedrijven kunnen het geld blijkbaar weer laten rollen.
Dat laatste geldt echter niet voor de regering, waarvan ik me afvraag waar ze bv de 7 miljard euro gaat vinden die ze zgz wil investeren in een verdere ontwikkeling van de NMBS, zeker als men weet – zoals ik hier al enkele keren schreef – dat dat bedrijf jaarlijks al zo’n 3 miljard krijgt, dat de schuld van het Spoor blijft stijgen en dat er vanaf 2023, wanneer de Europese spoorwegen geliberaliseerd zullen zijn, geen staatssteun meer zal mogen gegeven worden.
Tenslotte nog dit: in tegenstelling tot wat in de media werd vermeld, waren de regio’s niet betrokken bij Charel’s investeringspact. Voor Vlaanderen zou dat geen probleem mogen geven, voor Brussel en zeker voor Wallonië wél. Waarbij de kans groot is dat die laatste twee straks weer bij de federale regering op bedeltocht komen, alsof ze bij de laatste staatshervorming nóg niet genoeg gekregen hebben. De geschiedenis blijft zich maar herhalen…
