Ik heb zo het idee dat de meerderheidspartijen al flink spijt hebben dat ze na het zomerreces niet meteen aan de toch aartsmoeilijke begrotingswerkzaamheden begonnen zijn. Nu ze er eindelijk toe gekomen zijn, worden die gekruist met de heisa van de stroom ontslagen in het hele land, met Ford Genk als uitschieter. Men kan zelfs stellen dat het huidige regeerakkoord niet langer te verwezenlijken is en misschien wel herzien dient te worden, wil men de coalitie bijeen houden. In de eerste plaats is er de loonkostenhandicap die ons land steeds meer parten speelt. Dat bespreken brengt met zich mee dat de index weer komt kijken, dat relict dat alleen nog in België bestaat en waarvan bewezen is dat het de koopkracht niét beschermt zoals linkse partijen en vakbonden beweren. Als dat niet gebeurt moet men proberen de loonlasten op een andere manier te financieren én daarbij het overheidsapparaat echt afslanken. Het gaat niet op dat dit land met een ambtenarencorps zit dat in reële cijfers dubbel zo groot is als in Nederland, waar men 50% meer inwoners telt. De energiekosten zijn nergens zo hoog als hier, de belastingen idem en hetzelfde geldt voor de prijzen in de grootwarenhuizen en het overheidsbeslag (55%). En dan hebben we het nog niet gehad over hét thema dat gisteren het nieuws beheerste, nl het vervroegde brugpensioen, waarbij ervaren en deskundige mensen vanaf 50 jaar feitelijk voor de samenleving worden afgeschreven. Dat alles in een periode waarop iedereen aan het werk zou moeten gehouden worden wegens de vergrijzingskosten en het tekort aan jongere mensen. Als sinds het generatiepact (dat dateert uit Verhofstadts 'actieve welvaartstaat') stelt men dat de vervroegde pensionering een allerlaatste redmiddel moet zijn, maar bij elke fabrieksluiting wordt het door de vakbonden opnieuw voorgesteld als het ultieme redmiddel, wat het niét is. Brugpensioen is, zeker de dag van vandaag, asociaal t.o.v. de jongere generaties, een soort sterfhuisconstructie waar niemand beter van wordt. Wat men trouwens in de commentaren daaromtrent in de media niet terugvindt, is het feit dat heel wat bruggepensioneerden, ervaren en bekwaam als ze zijn, straks lustig in het zwart gaan werken en zo de samenleving nog meer geld zullen kosten. Dat alles terwijl tienduizende vacatures niet ingevuld geraken. Tenslotte is er het plan van tante Laurette om de aan Europa beloofde besparingen terug te schroeven, waarmee dit land straks niet meer aan goedkope leningen geraakt en de Griekse weg inslaat. Dat de socialisten daarmee instemmen is hun zaak, dat liberalen en christendemocraten die redenering zouden volgen lijkt me onwaarschijnlijk. De vraag is dan wel hoe de regering Di Rupo deze impasse zal overleven.
Met de regelmaat van een klok krijgen we in onze media te horen en te lezen dat er zoveel procent armen wonen in Vlaanderen en dat dat getal maar blijft stijgen. Om de zaak nog dramatischer voor te stellen, wordt het aantal kinderen dat opgroeit in arme gezinnen extra in de verf gezet. Zopas is er ook nog een analyse verschenen van de Federale Overheidsdienst (FOD) Economie, die tot bijna eenzelfde conclusie leidt. Het verschil met eerdere rapporten is wel, dat men ook eens is gaan uitzoeken waar die armen zich bevinden en dat blijkt meestal in onze grootsteden te zijn. Armoede is van alle tijden en van overal. Mocht men in staat zijn op een zekere dag elke inwoner te laten beginnen met eenzelfde geldbeugel, dan kan men er vergif op nemen dat er tien jaar later toch armen en rijken zullen zijn. Gewoon omdat niet iedereen zijn leven even goed kan organiseren en omdat men ook geluk en tegenslag kan kennen. Het is goed dat men in een ontwikkelde regio als de onze de armen ondersteunt waar dat kan, maar de armoede die wij de laatste jaren meemaken is van een andere orde. Wij importeren nl armoede door onze deuren wagenwijd open te zetten voor allerlei economische gelukzoekers die meestal wel geld genoeg hadden om naar hier te komen, maar die - eens hier aanbeland - opeens niets meer schijnen te bezitten en het niet meer dan logisch vinden dat zij hier door ons moeten worden onderhouden. Uiteraard zonder daarbij zelf ook maar iets bij te dragen. Zo werkt het natuurlijk niet, want op die manier gaat ons sociaal systeem naar de haaien. Ergerlijk is trouwens het feit dat mensen van bij ons die in de armoede geraken het heel wat moeilijker hebben om aan steun te geraken. Allerlei groeperingen die zich, al dan niet gesubsidieerd, inzetten voor de armoedebestrijding, doen dit hoofdzakelijk voor de inwijkelingen, die dan 'asielzoekers' worden genoemd, wat meestal niet het geval is. Deze federale regering doet al iets meer om de instroom van immigranten in te dijken, maar nog lang niet genoeg. Het is zoals met alle problemen die ze aanpakt: knippen en plakken, nooit iets fundamenteels oplossen.
Het is moeilijk om iets nieuws te vertellen bij de zondvloed van commentaren in alle media over de sociale en financiële ramp bij Ford Genk, die de fabriek en de regio zullen treffen als de sluiting doorgaat zoals nu gesteld en er weinig of niets voor in de plaats zou komen. Toch enkele vaststellingen: - In mijn blog van 1 september jl ('Onze wankele concurrentiepositie') stelde ik al dat de zgz 'perifere landen' (ook 'PIIGS' genoemd) door de eisen hen gesteld door de EU, het IMF en de Europese Centrale Bank een stuk goedkoper zullen worden, mede door de besparingen die ze verplicht worden door te voeren om erbij te kunnen blijven. Er was toen al een West-Vlaams bedrijf dat delokaliseerde en zijn productie-eenheid overbracht naar Spanje. Met Ford Genk gebeurt nu net hetzelfde. De nieuwe, aan Genk beloofde modellen zullen straks in Valencia gemaakt worden, waar de loonkosten zo'n 40% lager zouden liggen dan hier. Wij worden verondersteld de zuiderse landen te helpen, maar zij gaan straks wel met onze tewerkstelling lopen. Om even bij stil te staan als men het straks weer over 'solidariteit' zal hebben (en dat geldt ook voor intern Belgisch gebruik). - Het is waar dat men in dat gedachtengoed ook eerder een Duitse fabriek zou moeten sluiten dan een Belgische. Het verschil daarmee is echter niet zo groot en er spelen nog andere factoren mee. Uitgerekend gisteren kwam de Wereldbank met een rapport i.v.m. het ondernemersklimaat. In de wereldrangschikking verliest ons land daar al een tweede jaar op rij terrein. We staan er nu op de 33ste plaats, achter Duitsland (20ste) en Nederland (31), die er het laatste jaar allebei op vooruitgegaan zijn. Dat we nog vóór het Frankrijk van 'monsieur normal' staan, is een schamele troost. Evenmin als dat Italië en Griekenland een eind achter ons staan. Die laatste twee landen maken echter wél vooruitgang, terwijl dat bij ons niet het geval is. Het is symptomatisch dat een van de weinig punten waarop België goed blijkt te zijn, het afwikkelen van faillissementen is, wat me niet zo positief lijkt. Het zou fout zijn te denken dat het probleem zich alleen in Limburg stelt. Het is niet 'Limburg allein', maar 'wider altegoare'.
De federale regering is aan haar lang uitgestelde bespreking van de begroting begonnen. Voor dit jaar had ze nog een dikke 800 miljoen euro nodig en die zou ze gevonden hebben met het gebruikelijke plak- en knipwerk. Volgens minister zonder Financiën Vanackere zou dat werk er een zijn van kwaliteit en niet afhangen van deadlines. Dat laatste is een vrome leugen: ze zijn er wél, maar worden dit jaar nog niet beboet door Europa. Dat is een kleine, maar belangrijke nuance. Verder heeft hij het over 'werken volgens de cataloog van Trois Suisses' en over het uitkammen van alle departementen. Dat heeft allemaal niet veel met kwaliteit te maken. Vergeten we niet dat het in eerste instantie gaat om een bedrag dat in euro niet veel lijkt, maar in werkelijk over meer dan 32 miljard oude befkes! En dat laatste is trouwens slechts één vierde van wat er nog moet 'gevonden' worden om de begroting van volgend jaar sluitend te krijgen volgens de Europese regels. Om dat te verwezenlijken zullen werkwijzen als kam, kaasschaaf en Trois Suisses catalogi niet meer helpen. Wat dit land nodig heeft zijn echte herstructureringen, maar daar komt men niet toe. in de plaats daarvan wordt alles nóg ingewikkelder gemaakt dan het al is. De begroting voor volgend jaar komt er deze maand niet meer, misschien de volgende, áls het dan al zou lukken. Het enige alternatief voor een dergelijke extra bedrag zijn nl belastingen en wordt het uitkijken wat MR, CD&V en vooral Open VLD daarop zullen zeggen. MR zal, in samenwerking met de andere francofone partijen, trachten de lasten nog maar eens door de Vlamingen te laten betalen, CD&V zal toegeven met de dood in 't hart o.w.v. van het 'goede bestuur' en Open VLD zal al zijn straffe verklaringen van de laatste maanden moeten inslikken. Dat noemt men politiek à la belge, zolang dat nog kan.
Enkele jaren geleden pakte journalist Christophe Deborsu op de RTBf uit met het (jammer genoeg) science fiction verhaal van 'Bye,bye Belgium', dat in Franstalig België voor paniek zorgde. Nog wat later zette hij toenmalig premier Leterme voor schut door hem de Marseillaise te laten zingen nadat hij hem het eigen nationaal volklied had gevraagd. Hij zorgde ook nog voor heel wat amusante vertellingen over Wallonië in de Zevende Dag. Dat deed hij samen met zijn broer Frédéric, een onderzoeksjournalist*, die wel iets minder goed Nederlands sprak en eerder de mindere van het duo leek. Dat laatste gaat veranderen, nu Frédéric vandaag met een nieuw boek voor de dag komt, over niets minder dan ons koningshuis. Nu zijn er over dat 'Huis' al meerdere boeken verschenen en werden de Coburgers daarin niet altijd even voorbeeldig beschreven. Wat nu nieuw is, is dat het boek geschreven is door een Waal en dat er dingen in staan die de meeste Vlamingen wel konden veronderstellen, maar niet eens durfden uiten. Frédéric dus wél en wat voor 'dingen'! Vooral van de kroonprins blijft er niet veel heel, als we de reeds gepubliceerde krantenartikels erover mogen geloven. Dat Filip een houten hark is wisten we al, dat zijn huwelijk gearrangeerd was zal niemand verbazen. Dat zijn vier kinderen er alle vier zijn gekomen na een in vitro fertilisatie is natuurlijk andere koek en heel wat straffer dan het verhaal van Mario Daneels die Delphine ontdekte, de buitenechtelijke dochter van Albert II. Tussendoor blijkt er ook nog een affaire te zijn geweest met e.o.a. graaf. Nee, niet met Mathilde, maar met Filip! Bij de 'inzwering' van De Croo Jr als nieuwe minister van Pensioenen, bleek Albert II niet bij de les en gaf hij een eerder verwarde indruk. De man zou, naar 't schijnt, er al langer genoeg van hebben, maar weet wat er dan kan gebeuren. Niet voor niets werd de Salische erfopvolgingswet afgeschaft. Jammer genoeg telt dat nog niet voor Filip de taaie. Albert II schijnt niet alleen hartproblemen te hebben gehad, maar ook een begin van huiskanker (teveel in de Italiaanse zon gelegen?). Hij heeft zijn oudere broer al een tiental jaren overleefd en dat is te merken. Hoe kan men deze situatie oplossen? Vrij simpel: schaf dit koningshuis af. Koningshuizen zijn niet meer van deze tijd. Het zijn middeleeuwse instellingen in een wereld waarin het leven steeds globaler wordt en men niet meer aanvaardt dat iemand een land moet leiden omdat men toevallig in het juiste bed geboren is. Bed- en andere geheimen kunnen in onze moderne communicatieve samenleving ook niet meer verborgen gehouden worden. Als de kraaien het niet uitbrengen, zullen de media het wel doen, om over de bloggers nog te zwijgen.
Frédéric Deborsu is een onderzoekjournalist, zoals die twee van de VRT die dat boek schreven over 'De Keizer van Oostende'.
In onze media wordt nogal wat aandacht besteed aan de Spaanse gewestverkiezingen, in de eerste plaats aan die van Galicië. De partido popular van Spaans eerste minister Rajoy haalde daar nl de volstrekte meerderheid en dat geeft de indruk dat deze laatste op de goede weg van het herstel is. Niets is minder waar. Rajoy is zelf een 'Gallego' en speelde daar dus een thuismatch. Ook het feit dat in die regio zowat één op drie kiezers gepensioneerd zou zijn en Rajoy, tot nu toe, zowat overal heeft bespaard uitgenomen in de pensioenen, zegt genoeg. Andere koek is het in Baskenland. In deze rubriek heb ik het al enkele keren gehad over het onafhankelijkheidsstreven van Catalonië. Eigenlijk is er in Spanje een regio die nu reeds een stapje verder staat en dat is Baskenland. De Basken hebben zelfs niet alleen een compleet andere taal, maar zelfs een ander DNA dat verschilt, niet alleen van de rest van Spanje, maar van heel West-Europa. Dat volstaat natuurlijk niet om daarmee de onafhankelijkheid te krijgen, maar er is meer. Baskenland heeft sinds 2002 een bijna totale fiscale autonomie. Het int zelf zijn belastingen, met uitzondering van de BTW en heeft bovendien zeggenschap over de financiële bevoegdheden op zijn eigen grondgebied. De werkloosheid is er de laagste van heel Spanje en de evolutie van de economische groei is er positief, op het naburige Navarra na - waar ook heel wat Basken wonen - de hoogste van het land. Het heeft ook de gezondste overheidsfinanciën. Nu de ETA vorig jaar de wapens neerlegde is deze verkiezing de eerste die in Baskenland in een serene sfeer is kunnen verlopen. De extremistische Batasuna partij, die achter de ETA stond, werd er wel buiten de wet gesteld, maar heeft een opvolger gekregen in de linkse Bildu partij. Opmerkelijk is dat deze partij ook voor 100% voor de Baskische onafhankelijkheid gaat, eens iets anders dan onze lauwe Vlaamse socialisten die schaamteloos achter het vermolmde België blijven aanhollen, de electorale afgrond (in het Italiaans: dirupo!) tegemoet. De Basken hadden trouwens de keuze tussen twee grote nationalistische partijen: links Bildu en rechts de PNV, die laatste zo'n beetje een variant van onze N-VA, die eerder gewonnen is voor een trapsgewijze aanpak. Volgens de laatste berichten hebben de twee partijen nu een meerderheid in Baskenland. Het gaat daar nog spannend worden. Kortom, we kunnen vanuit Vlaanderen die hele Spaanse evolutie maar best aandachtig volgen. Met deze Baskische verkiezingen en die van Catalonië einde volgende maand zou 2012 nog wel eens echt een cruciaal jaar kunnen worden, misschien ook voor ons.
