We beleven rare tijden. Eén jaar geleden stond de inflatie boven de vijf procent. Nu op -1,1%! De grote oorzaak is de ineenstorting van de olieprijs, waarna de kosten van elektriciteit en gas eveneens gedaald zijn. Zonder die energieprijzen (plus alcohol en tabak) mee te tellen, in de zgn "gezondheidsindex" staan we toch nog op + 2% t.o.v. één jaar geleden. Alles laat verwachten, dat ook dat getal nog verder neerwaarts zal gaan. Men merkt overal (soms grote) kortingen, de koopjesperiode komt eraan en allerlei winkel- en fabrieksluitingen laten geen goede afloop vermoeden. Als gevolg daarvan gaan de mensen steeds meer op hun centen letten en juist daarin bestaat dan het gevaar van een echte deflatie, die kan leiden tot een depressie. Eén jaar geleden kondigden de verenigde vakbonden nog aan, dat ze (weer eens) voor een hete herfst zouden gaan zorgen, omdat ze vonden dat de koopkracht van de mensen was aangetast. Die hete herfst is er niet gekomen, omdat tal van bedrijven toen reeds werknemers begonnen te ontslaan. Door automatische indexaanpassingen stegen de lonen in België met 4,4%. Daarbij kregen heel wat werknemers, dank zij een nieuwe CAO, van hun bedrijf nog een extra loonsverhoging, wat voor velen resulteerde in een effectieve opslag van 6%. Dat gesteld t.o.v. een daling van de inflatie met minstens drie procent, maakt dat men echt niet meer moet zeuren over de koopkracht. Tenzij men natuurlijk zijn werk verliest of dreigt te verliezen. Er gaat geen week voorbij of ergens sluit er wel een zaak of een fabriek, of worden er honderden werknemers op straat gezet. Zelfs degenen die het geluk hebben voorlopig "maar" technisch werkloos te zijn, zijn helemaal niet zeker dat hun situatie gunstig zal blijven evolueren. Vraag het maar eens aan de werknemers van Nyrstar in Balen, waar hun fabriek al zes maanden stil ligt en niemand weet of ze überhaupt nog zal worden heropgestart. Volgens een studie van het rekruterings- en hr-adviesbedrijf Hudson zijn de Belgische lonen sinds het jaar 2000 met gemiddeld 43% gestegen. Dat is een pak meer dan in de ons omliggende landen waarmee wij moeten concurreren. De grote boosdoener blijkt onze automatische index te zijn, een unicum in de huidige wereldsituatie. Die zorgt wel voor een bescherming van onze sociale welvaart, maar dreigt stilaan zijn doel voorbij te schieten en de oorzaak te worden van een sociaal bloedbad. Vooral bedrijven met een hoofdkwartier in het buitenland zullen steeds minder geneigd zijn te investeren in een land waar de lonen abnormaal blijven stijgen, zelfs in een crisisperiode. De mondiale crisis kan misschien stilaan voorbij gaan, de heropleving zal in ons land waarschijnlijk heel wat langer duren dan elders. Als we moeten rekenen op de regering Van Rompuy, dan wordt ergens rond Sint Juttemis...
"Dit is óns land", met deze slogan ging het Vlaams Belang de regionale verkiezingen in. Hoe goed ook bedoeld (en juist gesteld), het heeft de partij weinig geholpen. Toch blijft de slogan brandend actueel. Deze week was het nl weer raak met de vreemden in ons land. Er blijven steeds maar meer zgz "asielzoekers" binnen komen. Dat woord staat tussen aanhalingstekens, want 95% van wat zich hier asielzoeker noemt is in feite een economische gelukzoeker. Ze komen meestal niet uit landen waar oorlogen heersen en of ze ergens voor vervolgd worden, is meestal een mysterie. Ze hebben veel geld over om hier te geraken en eens het zover is, hebben ze hier (althans officieel) niets meer. De Belgische staat moet er zich dan maar over ontfermen. De opvangcentra zitten al geruime tijd overvol, omdat zelfs immigranten die de toestemming kregen in het land te blijven, er niet weggaan. Gratis kost en inwoon, hoe zou men zelf zijn. Ondertussen heeft Marie Arena, vertrouwelinge van Di Pippo, ervoor gezorgd dat het teveel aan inwijkelingen logies krijgt in Brusselse hotels en heeft ze ook terug gegrepen naar een oud zeer uit de beruchte tijd van Verhofstadt I: ze deelt weer geld uit aan wie niet kan/wil vertrekken uit die asielcentra. Het gevolg daarvan is, dat dit zorgt voor een aanzuigeffect en dat er weer steeds meer immigranten ons land uitkiezen om hun geluk (nou,ja) te zoeken. Er vicieuze cirkel, dus. Ondertussen is de hele zaak een zoveelste communautair gevecht geworden (wat is er dat hier niet?), deze keer tussen PS en CdH enerzijds en Open VLD anderzijds, terwijl de andere meerderheidspartijen de kat uit de boom kijken. Waarom heel dat vreemdelingendebat niet regionaliseren? Dan kunnen de francofonen, die beweren toch o zo humaan te zijn, de halve wereld bij hen in huis nemen. De reden, waarom ze die splitsing niet willen (zoals trouwens ook geen enkele andere splitsing), is dat het Vlaanderen is dat mag betalen zolang het om een zgz Belgische materie gaat. --- En dan zijn er de "nonnekensscholen" van Antwerpen. Daar woedt (nog maar eens) een discussie over de hoofddoeken. In de meeste Antwerpse scholen waren die al verboden. Als gevolg daarvan bevinden de meeste diehards zich nu in de athenea. Nu die ook een eind willen maken aan dat symbool van de vrouwenonderdrukking, is het kot weer eens te klein. Komt daar zo'n idiote imam met een jeanettenstemmeke de boel nog meer verzieken door te stellen de school vanaf het volgende leerjaar te boycotten. Als die mensen zich hier niet willen/mogen integreren, waarom blijven ze dan hier? Dat ze dan teruggaan naar hun land van herkomst, waar ze van kop tot teen in sluiers kunnen lopen. Moeilijk is dat niet, want bijna alle allochtone moslims hebben hier een dubbele nationaliteit (recentelijk las ik nog iets over een jonge voetballer die drie(!) nationaliteiten had: Marokkaan, Belg én Spanjaard). Van discriminatie t.o.v. de eigen bevolking gesproken. Misschien zou men best het Franse voorbeeld kunnen volgen en alle religieuze symbolen in openbare gebouwen moeten verbieden. Men gaat daar zelfs al een stap verder: waarschijnlijk komt er in Frankrijk een nieuwe wet die het dragen van de mobiele gevangenis voor vrouwen, de boerka, helemaal zal verbieden. Dit land is óns land en wie hier persé wil wonen en werken, moet zich integreren en aanpassen. Thuis en onder elkaar kan men doen wat men wil, in het openbaar moet men de eigen bevolking niet blijven uitdagen. En als Franstalige partijen het daarmee moeilijk blijven hebben, moeten die maar zorgen dat zij het probleem in hun regio oplossen en ons daarover niet langer de zwarte piet doorspelen.
Hoera, hoera! België haalde vorig jaar de Kyoto norm. Ik Kyoto, wij Kyoto, allemaal Kyoto! Dat is het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat we die norm hebben kunnen halen, doordat er in ons land ettelijke grote fabrieken zijn stilgelegd en andere maar op halve kracht produceren. Nyrstar in Balen ligt al zes maanden plat (en het is helemaal nog niet zeker dat ze terug zal worden opgestart) en dat geldt ook voor de Arcelor-Mittal hoogovens in Luik en omstreken. Zo halen we inderdaad de Kyoto norm, de natte droom van de groenen, de Bond Beter Leefmilieu en aanverwante wereldverbeteraars. Hoe verder terug richting middeleeuwen, hoe schonere lucht. Het kan natuurlijk ook anders, maar dan moet men (althans voorlopig) terug kunnen vallen op een voorzetting van de elektriciteitsproductie via kerncentrales en daarover is nog altijd helemaal niets beslist in de regering van openbare stilstand van notaris Van Rompuy. Die laatste kwam ons trouwens zopas vertellen, dat België een wereldprimeur heeft: het eerste Belgische windmolenpark op zee. Het heeft de grootste turbines, nergens staan windmolens zo ver in zee en nergens hebben die een zo diepe fundering. Ook hier is dat het goede nieuws. Het slechte nieuws is, dat het slechts gaat om 6 molens, die in totaal amper 1 procent van het huidige elektriciteitsverbruik zullen invullen. Verder hebben die zes een enorme kostprijs, ongeveer 2,5 maal die van de windmolens op het land. Nog slecht nieuws is, dat er weliswaar in totaal een vijftigtal van die molens zouden moeten komen op de Thorntonbank, maar dat zal nog even duren. De bouw van de volgende 24, gepland voor dit jaar, is uitgesteld, mede doordat de moedermaatschappij van de bouwer (Belwind), nl het Nederlandse Ecoconcern, ondertussen failliet is gegaan en doordat de banken niet meer scheutig zijn voor dergelijke projecten geld te lenen ... Als er in heel dit duurzame project één zaak duidelijk is, dan is het dat het ons land (en dus de belastingbetaler) veel geld zal kosten, geld dat er voorlopig de eerste jaren niet zal zijn. Het is dan ook verre van zeker dan België tegen 2020 13% aan alternatieve stroom zal kunnen produceren.
Bij het onverwachte overlijden van Karel Van Miert zijn er nogal wat reacties geweest, van overal, uit elke politieke hoek. Waarom zou ik er dan mijn mening niet aan toevoegen? Al bij al gaat het om een streek- en generatiegenoot en nog wel een met dezelfde hobby: tuinieren. Daar wil ik meteen aan toevoegen, dat mijn moestuintje maar een fractie is van die van Van Miert en dat ik nooit geloof dat hij dat allemaal alleen kon doen. Voor mij was Van Miert geen socialist. Hij was wel bij die partij aangesloten, was er zelfs een tijdje de voorzitter van, maar daar hield het bij op. Zijn sociale dimensie had hij van zijn katholieke thuis, zijn gedrevenheid kwam voort van de legendarische Kempische koppigheid. Van Miert is te rangschikken bij een aparte klasse in de socialistische partij, net zoals vóór hem bv Spaak en Simonet Sr en na hem (misschien) Frank Vandenbroucke. Allemaal lui die het in een andere partij waarschijnlijk niet zouden gemaakt hebben vanwege de concurrentie aldaar. Bij de socialisten is gedreven management gecombineerd met bekwaamheid echter dungezaaid. Meestal heeft men er te doen met sectaire mensen, dikwijls met een vakbondsachtergrond of bullebakken à la Toback sr. Van Miert was geen van dat alles en stak er meteen zo bovenuit. Het verhaal van eenoog in het land der blinden. De liefde tot de partij was van vrij korte duur. Eerst was er de breuk met de 68 generatie, toen Van Miert de rode krant De Morgen liet failliet gaan en er daarna geen bezwaar tegen had dat ze werd overgenomen door de kapitalisten van De Persgroep van Van Thillo. Daarna was er Agusta, waarbij de socialistische partij niet alleen op een hoopje werd gespeeld, maar waarbij Van Miert zich persoonlijk getroffen voelde toen zijn "koekentien"* mee werd beschuldigd. Die kwam er later met een soort vrijspraak vanaf (verjaard/procedurefouten), maar het zou nooit meer goed komen tussen Van Miert en zijn vroegere rode vrienden, wat ze nu over hem ook vertellen. Eens hij Europees commissaris werd, was er van zijn socialisme helemaal niets meer te merken. Hij was ondertussen herenboer geworden, later voorzitter van een Nederlandse zakenuniversiteit en tenslotte bestuurder bij o.m. Philips, RWE, Carrefour Belgium, Solvay, Agfa Gevaert en, jawel, De Persgroep. En dat zou een socialist zijn? Als dat zo zou zijn, dan in het beste geval bij de categorie "denk links, leef rechts" --- In de marge van bovenstaande nog dit: Van Miert bleek hartsstoornissen te hebben gehad en is gestorven aan een hartstilstand. Men kan zich daarbij wel afvragen, waarom iemand met zijn middelen geen pacemaker liet inplanten. Hij had misschien nog vele jaren kunnen kersen plukken...
In mijn blog van 17 dezer ("De handelaars van de dood") , vroeg ik mij af, hoe lang de aangehouden criminele drugsdealers achter de tralies zouden gehouden kunnen worden. Op dit ogenblik zitten ze er nog, maar de kans dat ze een slimme (en dure advocaat) hebben maakt, dat ze morgen even goed kunnen vrijkomen. Dat hebben we nu zopas meegemaakt met die drugskweker in Zandvoorde. De politie rolde daar drie weken geleden de grootste drugsplantage op die er in ons land ooit gevonden werd, een werk waarmee men drie jaar bezig was geweest. Gisteren werd de beklaagde, zijn vrouw, zijn dochter en drie illegale Braziliaanse (!) arbeiders weer vrijgelaten, wegens "procedurefouten", het stilaan in dit land afgezaagde gerechtelijke liedje. Over drie weken moet de kamer van in beschuldigingstelling beslissen of ook de rest van de zaak al dan niet geklasseerd moet worden. In dat geval wordt de hele zaak geklasseerd en wordt nog eens duidelijk aangetoond dat onze gerechtelijke diensten onbekwaam zijn en dat de misdaad wel degelijk loont in België. Onze justitie blijft een schande. Er gaat bijna geen dag voorbij of in de kranten staan er artikels over rechtspraken die die naam niet waardig zijn. Jonge criminelen blijven vrij rondlopen bij gebrek aan opvang. Straffen worden er haast niet meer gegeven. Gevangenisstraffen worden niet uitgevoerd. Zo was er deze week nog het schertsarrest in de zaak van Simon Wijffels, waarbij twee daders van een moordpoging een "berisping" kregen, omdat ze zo slim waren geweest naar het buitenland te vluchten, dit ook al na een gerechtelijke blunder. De eerste voorzitter van het Brusselse hof van beroep schrapte gisteren alle correctionele zittingen omdat - volgens hem - de verdachten niet tijdig kwamen opdagen. Verder worden er dezer dagen honderden criminelen, die het ongeluk hadden wél vast te zitten, vervroegd vrijgelaten wegens de overbevolking van de gevangenissen, dat alles terwijl er twee Nederlandse bajesboten, met plaats voor 600 gedetineerden, leeg liggen te wachten. België is het land van de straffeloosheid geworden.
Sommigen vragen zich af, waarom de mensen zo weinig vertrouwen hebben in onze politiekers. Welnu, tijdens deze verkiezingstijd is nog eens duidelijk gebleken waarom. Het is weer schuiven en nog eens schuiven. Van het federale niveau naar het regionale en terug. Het is zelfs zo erg, dat notaris Van Rompuy dit bij Europa inroept als excuus voor de inertie van zijn federale regering. Kampioen is het tafelspringen is ongetwijfeld Steven Vanackere (CD&V, van de partij van het "goed bestuur"). De man (van ACW-strekking) werd vijf jaar geleden verkozen als volksvertegenwoordiger in het Vlaamse parlement. Na het vertrek van Vervotje, die in het kielzog van Leterme naar de federale regering trok, werd Vanackere minister van welzijn in de Vlaamse regering. Toen datzelfde Vervotje, weer in het kielzog van diezelfde Leterme, de federale regering verliet, schoof Vanackere mee op en nam hij ook daar haar plaats in. Daardoor werd hij zelfs vicepremier, iets wat hij officieel nog zou moeten zijn, als is dat niet zeker. Want ondertussen was onze tafelspringer op de CD&V-lijst voor Brussel gaan staan en werd hij ook daar verkozen. Hij is momenteel trouwens de CD&V-delegatieleider in de besprekingen voor een nieuwe Brusselse regering. De kans bestaat, dat hij straks minister wordt in die Brusselse regering. Voor het echter zover is, moet hij deze week de eed afleggen als nieuwe Brusselse volksvertegenwoordiger. Daar dit alles niet verenigbaar is, neemt hij eerst "even" ontslag uit de federale regering, om snelsnel die Brusselse eed te gaan afleggen, zich daar dan te laten vervangen en opnieuw bij de koning de eed van federaal minister af te leggen. Kunt ge nog volgen? Hoeft ook niet, maar het is zo wel duidelijk dat de man in de straat onze politiekers geen warm hart meer toedraagt. Normaal had trouwens de koning daarvoor uit het buitenland (lees:vakantie) moeten terugkeren, maar zó gek is die ook weer niet. Vanackere zal dus even moeten wachten tot hij weer federaal minister is. Als België dat maar overleeft!
Toen Kris Peeters vorige week Guy Verhofstadt belde, om hem mede te delen dat zijn partij uit de boot viel voor de gesprekken tot een de vorming van een nieuwe Vlaamse regering, bleek de interim-voorzitter zich in Parijs te begeven. Hij gaf daar e.o.a. colloquium om "zijn" Europese plannen uit de doeken te doen. Dat leek hem veel belangrijker dan al dat gedoe daar in Vlaanderen. Het gezelschap waarvoor hij in Parijs sprak, was trouwens van linkse strekking: o.m. Jacques Delors en Romano Prodi waren erbij. Als we Europa er even buiten laten, kunnen we de carrière van Verhofstadt zo'n beetje beginnen te vergelijken met die van wijlen Hugo Schiltz. Beiden waren betrokken bij de start van een nieuwe, rechtse partij. Onder hun impuls zouden beide partijen zich echter steeds linkser gaan opstellen. Hoe het met Schiltz' Volksunie is afgelopen, hebben we zo pas nog kunnen meemaken. De linkervleugel, of wat ervan overbleef, waar Schiltz zich nog voor engageerde, werd waarschijnlijk definitief van de electorale kaart geveegd. Met de Open VLD van Verhofstadt zijn we nog niet zover, alhoewel... Toen Verhofstadt met zijn VLD de verkiezingen won in 1999, kreeg hij de kans om zijn ideeën, voortreffelijk in beeld gebracht in zijn eerste drie burgermanifesten, eindelijk te verwezenlijken. Zijn afschuw van de toenmalige CVP was echter dusdanig, dat hij niet meer met die partij wou praten, laat staan er samen een regering mee vormen. Nochtans had hij zo de mogelijkheid gekregen e.e.a. van zijn idealen in werkelijkheden om te kunnen zetten. Hij verkoos als medestanders een allegaartje van socialisten (die toen ook een gevoelige nederlaag hadden geleden), groenen en zelfs Volksuniemensen mee in zijn regeringsschuit te nemen. Hij, Verhofstadt, de vroegere begrotingsminister, de man van de actieve welvaartstaat, de fan van econoom Friedrich von Hayek, gooide al zijn principes toen overboord en liet zijn partij een steeds linksere koers varen. Door het feit dat Dehaene duchtig bespaard had en de conjunctuur meezat, zwommen de regeringen Verhofstadt in het geld. Er werd niets van opgespaard. De staatsschuld zakte nog even door het Dehaene-effect, maar moest daarna gelijk gehouden worden met het verkopen van staatseigendommen en het kapen van pensioenkassen, allemaal zaken die op lange termen voor grote structurele problemen zullen zorgen. Na drie electorale nederlagen en een partij die naar zijn laatste adem snakt, vindt de wonderboy zijn eigen land niet interessant genoeg meer. Het moet nu Europa worden, Europa en misschien daarna de hele wereld. Precies alsof die op Verhofstadt zitten te wachten. Om het met dezelfde von Hayek te zeggen: "Wie zijn principes verloochent, gaat naar de hel".
