De beheersmaatschappij Eandis, distributiebeheerder voor elektriciteit en gas van zeven gefuseerde Vlaamse intercommunales, is zinnens een deel van haar aandelen te verkopen aan een Chinees staatsbedrijf. Daarover is heel wat te doen geweest dezer dagen. De maatschappij had bv ook met gegarandeerd succes naar de Beurs kunnen trekken, maar die Chinezen bieden 200 (sommigen zeggen zelfs 300) miljoen euro meer dan de concurrenten. Het nadeel van die verkoop is wel dat een deel van de winst straks naar China zal verhuizen. Dat land mag dan nog wel een communistisch systeem hebben, op gebied van economie, financiën en digitale omwenteling is het puur kapitalistisch en aardig op weg de rest van de wereld in te halen én voorbij te steken, Silicon Valley inbegrepen.
Ik ben geen specialist ter zake, maar opvallend in deze zaak is wel dat in de raden van bestuur van Eandis uitsluitend politici zetelen, in totaal liefst 60. In deze tijd van discussies over investeren en besparen, blijft het oorverdovend stil over besparingen in de politiek zelf. Denk maar aan al die niveaus die er bestaan tussen het federale en het lokale (tussen de Wetstraat en de Dorpstraat, zeg maar), die alleen maar geld kosten en weinig tot niets opbrengen, zoals ik hier al meermaals geschreven heb (Senaat, Provincies, Kabinetten en dus ook Intercommunales allerhande).
Let op, voor de overgrote meerderheid die in bovenvernoemde instellingen werkt (nou, ja) is dit niet hun belangrijkste bron van inkomsten, maar een bijverdienste. Regelmatig wordt er wel aangeklaagd hoeveel mandaten die en die heeft (en dat kunnen er tientallen zijn, al dan niet betaald), maar daarna valt de discussie daarover weer stil. Het gaat trouwens niet alleen over hun gages, maar ook over de logistieke kosten die bv het openhouden van die zaken met zich meebrengen. Alleen al om de Senaat draaiende te houden (voor zo’n achttal vergaderingen per jaar, nota bene) spreekt men over enkele miljoenen euro. En of er nog te besparen blijft!
Er is deze week nogal wat commotie ontstaan over een uitspraak van Bart De Wever. Zijn uitspraak dat hij bereid zou zijn met een Michel II verder te gaan heeft nogal wat reacties uitgelokt, niet alleen bij de habitués die altijd negatief reageren als De Wever iets zegt*, maar deze keer ook bij zijn eigen achterban, die vreest dat een Michel II zou betekenen dat de N-VA de Vlaamse communautaire eisen nóg eens 5 jaar in de koelkast zou houden. Bart De Valck, de voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) vond het zelfs nodig daarover een aparte nieuwsbrief uit te schrijven (waarvan ik, als lid, een rechtstreekse kopie krijg).
Die andere Bart vreest dat De Wever de weg op zal gaan van Verhofstadt en Leterme, die hun partij kapot geregeerd hebben door in de eerste plaats België en niet Vlaanderen te gaan regeren (hij vergat Hugo Schiltz nog). Zij zorgden ervoor dat we steeds meer België en steeds minder Vlaanderen over hielden en kregen tenslotte het deksel op hun neus. Het is weinig waarschijnlijk dat historicus De Wever in dezelfde val zal trappen en er na de bocht van Bracke en die van Vuye geen derde zal komen van De Wever zelf.
Om te beginnen zijn we nog bijna drie jaar verwijderd van de volgende federale verkiezingen. In de politiek is dat een eeuwigheid. Er moet niet alleen uitgekeken worden hoe de N-VA tegen die tijd het ervan af zal brengen, dat geldt ook voor de andere partijen, niet in het minst voor de PS van Di Pippo. De Waalse socialisten hebben het in Francofonië nog wel voor het zeggen, maar hun macht is aan het tanen nu ze, na meer dan 20 jaar mee aan de federale vetpotten gezeten te hebben, daarvan verstoten zijn. Ook electoraal gaat het de partij niet voor de wind omdat ze op haar linkervleugel steeds meer kiezers verliest aan de PTB (de Waalse tegenhanger van de PvdA). Als Michel I in 2019 zou kunnen zeggen dat het federale niveau geen PS meer nodig heeft, zou die laatste partij wel eens bereid kunnen zijn tot meer toegevingen**, waardoor een regering met N-VA en PS ook tot de mogelijkheden zou kunnen behoren als de francofonen bereid zouden zijn mee te stappen in De Wevers confederalisme (daarvoor heeft men trouwens in het parlement een tweederde meerderheid nodig, plus een meerderheid in elke taalgroep). Het zal een moeilijke keuze worden, maar liever een stap verder naar het confederalisme en de onafhankelijkheid dan nog eens vijf jaar koelkastpolitiek.
Dat doet niets af van het belang van de nieuwsbrief van Bart De Valck. Vlamingen hebben het nodig van op tijd en stond wakker geschud te worden uit hun zelfgenoegzaamheid en hun Lamme Goedzak gevoel.
* Ik heb het ooit al eens geschreven: de dag dat Bart De Wever zal verklaren dat de aarde rond is, gaan zijn politieke tegenstrevers dat nog betwisten.
‘Sell in May and go away, but remember to come back in September’ is een beursgezegde dat is overgewaaid uit Amerika. Dat heeft te maken met de zomervakanties waarin op de beurs meestal niét zoveel gebeurt en waarin in het bedrijfsleven normaal geen belangrijke beslissingen genomen worden. Dat wil echter niet zeggen dat er niéts gebeurt, want meestal heeft men dan de tijd om e.e.a. te plannen, ook al omdat in die maanden gebruikelijk de investeringen voor het volgende jaar voorgesteld worden. De vele ontslagen, herstructureringen en sluitingen van deze maand moeten ook in dit licht gezien worden.
Als we even Caterpillar terzijde laten, dat is een geval apart, dan vindt men redenen om de genomen beslissingen te rechtvaardigen. In de verzekeringssector bv wordt nog bitter weinig winst gemaakt o.w.v. de uiterst lage rente, waarvoor super Mario van de Europese Centrale Bank (ECB) verantwoordelijk wordt gesteld. Bij P&V vallen geen naakte ontslagen, bij AXA probeert men die ook te vermijden en in beide gevallen gaat het om een herstructurering die 3 tot 4 jaar in beslag zal nemen. Waar heel wat minder over te horen is, is wat er gaat gebeuren met Ethias, dat in slechte papieren zit en met ING, al vindt dat laatste bedrijf dat het er in Nederland slechter voor staat dan in België.
Tenslotte is het zo dat de wereld van vandaag niet meer die van gisteren is. De digitalisering en het Internet hebben alles door elkaar geschud en een bedrijf zou gek zijn niet met de trend mee te gaan als men op die manier kan besparen en winsten kan maken. Ondanks de vele ontslagen waar men ons nu mee om de oren slaat, komen er nog altijd meer jobs bij dan er weggaan, maar het zijn niet meer dezelfde jobs.
We zouden ons beter meer zorgen maken over het feit dat het sociaal overleg over de arbeidshervorming in dit land mislukt is. Bonden en werkgevers raakten het zelfs niet eens over hoe het overleg aan te pakken. Heikel punt is de flexibele 38 urenweek, die voortaan op jaarbasis zouden berekend worden i.pl.v. per kwartaal zoals nu het geval is. Een tweede reden is dat stoorzender Kris Peeters het oorspronkelijk voorstel zodanig heeft afgezwakt dat ook de N-VA en Open VLD het niet meer zien zitten. Als er eind dit jaar geen akkoord is, moet de regering zelf de nieuwe regels opleggen. Vraag is maar of de vakbonden daarna onderling akkoord zullen gaan en of anders het ABVV weer cavalier seule gaat spelen.
De ‘state of the Union’, Europese versie van Jean-Claude Juncker, was geen verrassing. Het Luxemburgs fuifnummer bleef op de vlakte, vooral omdat er dit weekeinde een bijeenkomst is van de staatsleiders in Bratislava, waar misschien wél iets meer en/of iets anders zal verteld worden. Daarenboven werd de speech overschaduwd door het bekgevecht tussen Verhofstadt en Nigel Farage, waarin de nodige scheldwoorden niet ontbraken. Waar Farage gelijk in had was, toen hij zei dat Verhofstadt, die zich vooral opwindt als hij het over de nationalisten heeft, zelf een nationalist is, een EU-nationalist dan. Hij had het ook bij het rechte eind toen hij kwijt wou dat Verhofstadt, met zijn gebruikelijk hang naar polemiek en controverse, niet de geschikte persoon is om het EU-parlement te vertegenwoordigen in de besprekingen over de Brexit. Toevallig stond het genie uit Gent deze week op de cover van Knack, met daarbij de tekst; ‘De toetreding van Turkije? Laten we stoppen met die komedie’. Dat komt dan van de man die zelf altijd dé voorstander is geweest van de aansluiting van dat land bij zijn ‘Verenigde Staten van Europa’. Daarop afgaande kan het goed zijn dat wat hij nu vertelt over de Brexit, hij straks even snel zal verloochenen. Denk maar aan zijn eerste drie burgermanifesten. Die stonden zelfs op papier en die heeft hij ook verloochend.
De schaduw van de Brexit bleef dan ook overheersen in Straatsburg, ook al weet nu zo stilaan iedereen dat dit een werk van lange adem gaat worden en dat terwijl er andere katten te geselen zijn: de economische en financiële problemen van de landen rond de Middellandse Zee, de problematiek met de Visegrád landen uit centraal Europa die de migratie heel anders zien dan ‘wir schaffen das’, de werkloosheid en de voorschrijdende digitalisering. Het voorstel van Juncker om elk dorp en stad van de E.U. te voorzien van de mogelijkheid tot een Wifi aansluiting kan leuk zijn, maar zal niet meer zijn dan de klassieke dooie mus die de problemen van de meeste E.U.-burgers niet zal oplossen.
De staatsschuld van dit land zit al enkele jaren boven de 100% van het bruto binnenlands product (bbp), wat betekent dat de uitgaven hoger liggen dan de inkomsten. Deze federale regering ging daar eens iets aan doen,zie. Na twee jaar regeren, na een indexsprong, een taxshift en nog van dat moois zitten we nog altijd boven de 100%. En dan hebben we nog geluk dat de staat momenteel geld kan lenen zonder haast rente te betalen. Mocht – om welke reden ook – die rente straks omhoog schieten, dan zal het hek helemaal van de dam zijn, want dan kan die staatsschuld misschien wel verdubbelen of erger.
Buiten de bekende besparingen die men zou kunnen uitvoeren, maar die niet plaats vinden, zijn er nog redenen waarom het maar niet lukt die schuld te doen zakken. Blijkt nl dat 45,8% van de werkende bevolking bij de overheid in dienst is en dat dit percentage sinds 2008 nog met meer dan 2% gestegen is. Dat percentage is dan voor heel België. Uitgesplitst volgens gewest bedraagt het 43,6 voor Vlaanderen, 46 voor Brussel en liefst 51,9% voor Wallonië. Dat betekent o.m. ook dat in Vlaanderen de privésector de grootste is en dat die in Wallonië, waar die al de kleinste was, die nog kleiner gaat worden. Zeker nu na het afhaken van Caterpillar en toeleverbedrijven. Enfin, nog maar eens de bevestiging van het gekende verhaal, waarbij eens te meer duidelijk wordt dat de vertelsels van bepaalde economen en journalisten dat Wallonië aan een inhaalbeweging bezig zou zijn, praat voor de vaak is. Er zijn er zelfs, zoals de linkse profeet Jan Hertogen, die voorstellen ook in Vlaanderen de non-profit uit te breiden, omdat die jobs – volgens hem - ‘crisisbestendig’ zijn. Precies alsof dat niets kost...
De begrotingsbesprekingen van het kernkabinet zijn al wel begonnen, maar een resultaat wordt niet verwacht vóór half oktober. In die periode moet nog minstens 1,4 miljard euro gevonden worden. Tussendoor gaat onze nationale Charel naar de States en de kans bestaat dat er niets zal gebeuren vóór hij terug is. Niet omdat hij er persé bij moet zijn, maar omdat men schrik heeft dat e.e.a. zou kunnen uitlekken zoals in het verleden al een paar keer gebeurd is…
Gwendolientje van het blauwe fabriekje blijft ongewoon actief en komt regelmatig met nieuwe optimistische voorstellen af om de maatschappij, het land en desnoods heel Europa te veranderen. Niet dat ze daarbij ongelijk heeft, de vraag is alleen maar in hoeverre zij kan doorwegen om met al haar projecten enige navolging te krijgen. Open VLD, dat ooit zo’n kwart van de stemmen haalde in Vlaanderen, zit daar nu 10% onder en het ziet er niet naar uit dat daarin veel beterschap zal komen. In de Vlaamse regering loopt haar partij erbij als vijfde wiel van de wagen, enkel erbij genomen omdat men ze nodig had om een federale regering te maken zonder de PS. Het feit dat ze toen, bij de Vlaamse regeringsvorming, het reeds bereikte akkoord tussen N-VA en CD&V moest ondertekenen zonder er zelf iets van haar eigen partij in te hebben staan of bij te kunnen voegen, spreekt boekdelen.
Het probleem met de Vlaamse liberalen is dat ze, sinds het vertrek van Deckerken, hun rechtervleugel kwijt zijn. Zelfs na het verdwijnen van LDD van het politieke toneel, zijn diens kiezers niet naar de Open VLD teruggekeerd, maar waarschijnlijk eerder naar de N-VA. Enkele redenen daarvoor zijn het feit dat Open VLD van liberaal rechts naar liberaal links is verschoven (met dank aan Verhofstadt) en de partij op tijd en stond het belgicisme blijft verdedigen. De enige andere Vlaamse partij die dat laatste doet is Groen en die is ook links, maar dan echt links.
Bij SP.a is men, sinds de bocht van Crombez, voorzichtiger geworden bij het beoordelen van de nieuwe uitdagingen, o.m. wegens de migratie en de vluchtelingen, bij Open VLD mist men dat en denkt men het te kunnen halen met hippe nieuwigheden en een figuur (nou, ja) zoals Maggie De Block, die wel populair is in heel België, wat echter maakt dat ook zij meer Belg en minder Vlaming geworden is. Bewijs daarvan o.m. haar standpunt i.v.m. de toekenning van de RIZIV nummers aan nieuwe artsen, waarbij ze het de weinige geslaagde Vlaamse kandidaten nóg moeilijker maakt.
Gwendolientje zal nog veel hippe ideetjes moeten spuien om het blauwe tij te keren.
Liggen jullie ook wakker van het probleem dat dit land een noodtoestand in het leven zou moeten kunnen roepen? In onze buurlanden Nederland en Frankrijk hebben ze die mogelijkheid al en – bij mijn weten – ligt er daar niemand van wakker. Hier vallen de politieke partijen over elkaar heen om toch maar te protesteren bij een zoveelste idee van de ‘grote leider’, zoals Kaaiman hem noemt. De Wever wil dat men desnoods eerst ingrijpt en pas daarna de rechter laat oordelen. Zo’n beetje in de trant van Aziel Zarbon: ‘j’agis et puis je réfléchis’. Volgens zijn politieke tegenstrevers zou hier altijd eerst het gerecht moeten ingeschakeld worden, want ons gerecht is het neusje van de zalm! Denk maar aan de vrijlatingen na procedurefouten, aan het steeds weer ingediende vraag voor verblijfvergunningen telkens die worden afgekeurd (tot 16 jaar toe, zoals we zopas nog hebben meegemaakt bij dat Kosovaars gezin met drie delinquente zonen), aan het opnieuw houden van een proces omdat een beklaagde op het eerste niet is komen opdagen, ook al was hij daartoe in staat. ‘Verstek’ noemt men dat. Allemaal op kosten van de belastingbetaler.
En dan is er die privacy, die hoegenaamd niet meer bestaat. Wie absolute privacy wil, moet gaan leven zoals een kluizenaar. Alles wat met digitalisering te maken heeft, kan je privacy schaden: PC, tablet, smartphone, betaalkaart, klantenkaart en dan vergeet ik er nog wel enkele. De fiscus gaat binnenkort uw bankkaarten screenen, so what?
Het idee van de N-VA om een noodtoestand in het leven te kunnen roepen is gewoon een slimme politieke zet. Als er niets gebeurt, wat we allemaal hopen, dan is er geen discussie. Als er wél iets gebeurt, wat we allemaal vrezen en het loopt (weer) niet zoals het hoort, zal de partij kunnen zeggen: ‘zie je wel, wij hadden het voorspeld’. Dat is wat men een win-win situatie noemt. Alle gekte eromheen, zoals nu gebeurt, is maar een uitloper van de komkommertijd.
