In mijn blog van gisteren had ik het erover dat de rest van de vroegere Volkunie – degenen die niet kozen voor Geert Bourgeois of Bert Anciaux – overstapte naar de traditionele partijen. Dat was niet helemaal correct. Bart Staes vervoegde nl de groenen, toen nog Agalev. Dat heeft hem geen windeieren gelegd, want Bart zit sindsdien in het Europees parlement en iedereen weet wat dat daar opbrengt. Of de groene partij en/of Vlaanderen daar beter van geworden is, is eerder twijfelachtig.
Het probleem met Groen, nog erger feitelijk dan bij de SP.a, is dat als puntje bij paaltje komt de partij meestal Belgisch stemt, niet Vlaams, soms zelfs anti-Vlaams. Ze heeft, net als de Sp.a bij de SP, haar karretje gehangen aan dat van de francofone tegenpartij. Tot vóór de laatste verkiezingen telden de Waalse groenen nog mee en zaten ze zelfs in Waalse deelregering. Bij die verkiezingen verloren ze echter 14% van hun stemmen en zitten zij nu in de hoek waar de klappen vallen. Niettegenstaande dat blijven onze groentjes slippendragers van hun Waalse lotgenoten.
Zoals menige linkse partij in Europa beleeft Groen slechte tijden. Het blijft ook niet te doen om op te komen voor feminisme én multicultuur, voor een veggiedag én de ramadan, voor vrije meningsuiting én de Gay Pride Parade. Als men dan Kristof Calvo zou volgen, die bv voorstelt Franstalige ondertitels te zetten op programma’s van de Vlaamse Tv-zenders (nota bene: zonder hetzelfde te eisen op de Franstalige zenders voor Vlaamse ondertiteling), dan weten we het wel: te mijden voor overtuigde Vlamingen.
Men zou zich kunnen afvragen, waarom een partij zichzelf zo de das omdoet. Wel, dat heeft te maken met de media. Groen is daarin nl steeds aanwezig. Er kan amper een programma uitgezonden worden of er zit een groene rakker bij: niet alleen kletskous Almaci en/of alweter Calvo, maar ook de eerder vernoemde Staes – als het over Europa gaat – om nog te zijgen over Wouter De Vriendt, Stefaan Van Hecke, Elisabeth Meuleman, Petra de Sutter, Bruno de Lille, Ingrid Pira, Hermes Sanctorum en andere Freya Pirynsen (koeketien van Schiltz Jr, die de bocht naar links van zijn papa niet volgde). Allemaal vaste klanten op radio en Tv. Dat ondanks die massale steun van de media, de groene partij amper 10% van de stemmen blijft halen, is het zoveelste bewijs dat de Vlaamse kiezer zich niets meer laat wijsmaken door die eigen media, die – met uitzondering van De Tijd en ’t Pallieterke – niet objectief zijn. Crombez lijkt het licht te hebben gezien. Groen zit nog altijd in de Belgische tunnel.
|