Ondertussen is het juni en zitten we nog anderhalve maand verwijderd van de magische datum van 15 juli, waarop Leterme eens zal laten zien wat hij zal laten zien. Ik vrees, dat het bitter weinig zal worden, zeker voor de 800.000 die op hem hadden gestemd met de hoop dat er eindelijk iets ten gunste van Vlaanderen zou veranderen. Ondertussen is de man uit de Westhoek voornamelijk bezig met het opruimen van het puin dat zijn collega-ministers achter gelaten hebben na de uitspraken van De Gucht over Kongo en de poging van amateur Magnette om Electrabel te lijmen. I.v.m. dit laatste stond er dit weekeinde nog een vraaggesprek met Karel Van Miert in de De Standaard. Van Miert, ooit nog voorzitter van de Vlaamse socialisten, zegt in dat interview dat hij met die partij niets meer te maken heeft. Ondertussen heeft de ex-socialist bestuursmandaten in Afga-Gevaert, De Persgroep (met o.m. De Standaard), Carrefour België, Solvay en SCR Sibelco, plus - in het buitenland - in Anglo American, Munich Re, Vivendi Universal en RWE. Die laatste is een concurrent van Electrabel, die naast de aankoop van Distrigas greep. Neokapitalist Van Miert vindt de verkoop van Distrigas aan het Italiaanse ENI dan ook maar niets. Maar, om terug te komen op Leterme en zijn beloofde grondwetshervormingen: dat wordt meer dan waarschijnlijk driemaal niets, ook niet op 15 juli. Zelfs tante Laurette houdt er rekening mee dat België naar zijn laatste crisis gaat (ook al verklaard in de weekend-editie van dezelfde Standaard). Dat is dan wél goed nieuws, althans voor de steeds groter wordende groep van Vlamingen die terecht inzien dat dit kunstmatige land niets meer te bieden heeft. Ondertussen zitten we met een inflatie die, voor het eerst in 23 jaar, weer boven de 5% uitkomt, anderhalve procent meer dan het gemiddelde van de eurozone. Zelfs ons zo besproken Planbureau lijkt niet meer te betrouwen. Het onderschat al een heel jaar de onderliggende inflatie. Als die het al niet meer ziet zitten, hoe zal Leterme het dan weten. Zonder de dreiging van de regionale verkiezingen van volgend jaar zou deze interimregering al lang gevallen zijn. Nu riskeren we straks met - nog eens - een regering van lopende zaken te komen zitten, die het zal moeten uitzweten tot 7 juni van volgend jaar. De enige Vlaamse hoop is dat er dan een laatste Belgische regering komt. Daaraan wil zelfs het Vlaams Belang aan meedoen!
Bij Buitenlandse Zaken moet het leuk werken zijn. Dat hebben we al meegemaakt via de wetenswaardigheden omtrent Pierre Chevalier. Ondanks het feit dat die tweemaal moest opstappen in de politiek, kreeg hij telkens een leuke baan bij Buitenlandse Zaken en kon hij zijn geliefde hobby, reizen, blijven waarmaken. Zelfs nu de man zijn job bij de VN kwijt is geraakt, is hij nog altijd gemeenteraadslid in Brugge, bestuurder bij de haven van Zeebrugge en bij een lokale huisvestingsmaatschappij. Alsof dat nog niet genoeg is, kreeg hij er in februari van dit jaar, na terug in dienst te zijn gekomen bij de beruchte Forrest groep, nog een riante baan bij als bestuurder bij het Vleva, een dienst die de contacten onderhoudt tussen de Vlaamse regering en de E.U. Partijgenote Patricia Ceysens ziet daarin, ook nu nog, helemaal geen graten. --- Is Chevalier een bezige bij, het kan ook anders bij Buitenlandse Zaken. Zo is er daar ene Pierre Dominique Schmidt die al sinds 1 oktober 2007 benoemd is tot adjunct van de directeur-generaal Europa (DGE) in Brussel en die zich daar tot nu toe niet eenmaal heeft laten zien. Die Schmidt is dan ook een buitenbeentje, op alle gebied. Normaal blijft een diplomaat slechts drie, hoogstens vier jaar op eenzelfde post en wordt hij dan overgeplaatst naar een ander land. Niet zo bij Schmidt. Hij én zijn vrouw, die ook diplomate is, kregen een vaste stek in Parijs. Dat bleef zo nadat de twee uit elkaar gingen en Schmidt overschakelde van het genre hetero op dat van homo. Als Belgisch ambassadeur in Parijs werd hij daar bekend voor zijn uitbundige feesten, waarop niet zelden Waalse politiekers van de SP-strekking (Di Pippo op kop) aanwezig waren. Dat duurde zo lang tot Schmidt tot ontslag werd gedwongen na beschuldiging van valsheid in geschriften. Hij zou nl een handtekening van een van zijn oversten hebben nagemaakt om aan een lening te geraken. Dat was dus op 1 oktober 2007. Sindsdien wordt Schmidt verondersteld in Brussel te werken, maar heeft hij zich daar nog steeds niet laten zien. Hij woont nog altijd in Parijs en stuurt van daaruit regelmatig doktersbriefjes waaruit moet blijken dat hij ziek is. Het departement van Buitenlandse Zaken heeft een speciale dienst, Medex genaamd, die dat zou moeten controleren, maar dat niet doet omdat ze niet optreedt buiten de grenzen. En dat voor een dienst van uitgerekend Buitenlandse Zaken! Alhoewel Schmidt zogezegd ziek is, belet hem dat niet nog auto te rijden in een wagen waarop nog steeds een nummerplaat hangt van het corps diplomatique. Dat bleek vorige week, toen hij in Parijs door de politie gestopt werd wegens fout rijgedrag. Hij weigerde een alcoholtest te ondergaan en zou drugs bij zich gehad hebben... Vanuit Buitenlandse zaken is op heel dit verhaal tot nu toe geen enkele reactie gekomen. Die hebben het daar waarschijnlijk nog te druk met Kabila...
Onze vakbonden beweren democratisch te zijn. Tegelijkertijd hebben ze geen rechtspersoonlijkheid, waardoor ze niet aansprakelijk kunnen gesteld worden door schade aangericht door hun leden. Verder beheren ze enorme kapitalen aan lidgelden én overheidssteun (o.m. voor het uitbetalen van werklozensteun, wat die overheid ook zelf zou kunnen doen), waarop ze zo goed als geen belasting betalen. Tenslotte verdelen ze onder elkaar de postjes in ondernemings- en andere raden doordat er buiten de grote vakbonden niemand mag meedoen aan de sociale verkiezingen. Als we zo verder redeneren, zouden we in dit land morgen ook politieke verkiezingen kunnen krijgen waaraan alleen de traditionele partijen zouden aan mogen meedoen, om maar te laten zien hoe absurd we bezig zijn. Die laatste sociale verkiezingen hebben aan de werkGEVERS tenslotte zo'n 240 miljoen euro gekost en hebben het syndicale landschap nauwelijks gewijzigd. In Nederland bv kunnen ook niet)vakbondsleden, zelfs individueel, opkomen. Dát is pas democratie. Maar er is nog meer. Diezelfde vakbonden, die beweren zo democratisch te zijn, schrappen eigen leden omdat die zich op een kieslijst van een volgens hen te mijden partij hadden laten zetten. Een partij, het Vlaams Belang, die normaal mag meedoen aan officieel nog altijd democratische verkiezingen. De partij is hiervoor al enkele keren naar de arbeidsrechtbank gestapt, maar vangt daar bot, omdat er in die rechtbanken rechters zitten die aangesloten zijn bij de grote vakbonden. Zo zit er in de rechtbank van Tongeren een zekere André Neskens van het ACV en in dat van Hasselt Jos Rits van het ABVV. Deze laatste stond trouwens op de SP.a-lijst van Geel tijdens de laatste gemeenteraadsverkiezingen. Om maar te zeggen, hoe neutraal die mensen zijn. Een trio Vlaams Belangers, Marie-Rose Morel (Vlaams parlement), Guy D'haeseleer (Kamer) en Jurgen Ceder (Senaat) heeft nu echter de "sociale fondsen" ontdekt. Daarvan bestaan er meer dan honderd in dit land en die werken blijkbaar niet allemaal op een ordentelijke manier. Zo kwamen de Belangers er achter, dat bv het sociaal fonds van de houthandel eindejaarspremies uitkeerde in het zwart, door ze niet door te geven aan de sociale zekerheid. Het fonds van de metaalsector liet niet-vakbondsleden teveel belastingen betalen op de uitkeringen die zij kregen. Dit zijn nog maar twee strafbare feiten die boven water zijn gekomen, maar men gaat er van uit dat het maar het topje van een sociale ijsberg is. Onnodig te zeggen, dat er bij de vakbonden een lichte paniek is uitgebroken. Het Vlaams Belang boekte al een eerste succes: klachten over de onterechte inhoudingen t.o.v. de niet-vakbondsleden leidden tot een wetswijziging via de programmawet. Verder wil de partij naar de Internationale Arbeidsorganisatie in Genève stappen, alhoewel ook daar het ACV een stevige poot in huis heeft. Het bezet daar nl al decennia lang het voorzitterschap van een normcommissie die zo'n klachten moet beoordelen... Kortom, het Vlaams Belang vecht terug en laat zien, dat het ook met normale middelen het parlementaire spel kan spelen, ondanks alle dikwijls onterechte druk die op de partij en haar leden wordt uitgeoefend. Wordt zeker nog vervolgd.
Na de electorale nederlaag, waarbij de PS voor de allereerste keer niet meer de grootste partij van Wallonië was, besloot Di Pippo er iets aan te doen en verwijderde hij enkele ongure elementen met een hoog Van Cau-gehalte. In de plaats daarvan kwamen dan jonge, onbesproken kerels die eens gingen laten zien wat ze konden. We hebben het inderdaad gezien. De eerste die opviel was Frédéric Laloux, staatssecretaris voor o.m. armoedebestrijding. Die ensceneerde het feit dat hij zgz nog geen eigen kantoor had en vanuit zijn auto moest werken. Dat bleek gespeeld te zijn. Wat erger was, was dat de man tussendoor nog beschuldigd werd van misbruik met zijn tankkaart, toen hij nog schepen was van de gemeente Namen (waar de PS ook haar meerderheid kwijtspeelde als gevolg van frauduleus beheer). Nummer twee was Olivier Chastel, de "witte ridder" uit Charleroi, die de schandalen rond de plaatselijke huisvestingmaatschappijen uitbracht en daarvoor beloond werd met een secretariaat bij Buitenlandse Dinges. Hij zit daar nog steeds, al is ondertussen gebleken dat de man niet alleen geen Nederlands kent (wat bij zijn Waalse landgenoten eerder als een eer beschouwd wordt), maar evenmin fatsoenlijk Engels. Misschien wordt hij ook niet verder lastig gevallen omdat grote baas De Gucht het te druk heeft met Kabila en andere mestkevers... Der dritte im Bunde heet Paul Magnette. De man was, zonder verkozen te worden, al gewestelijk Waals minister geworden en werd door de regering Leterme belast met o.m. Klimaat en Energie. In die functie zou hij vorige week een afspraak gemaakt hebben met Electrabel, waarbij deze energieproducent hem 250 miljoen euro (10.000.000.000 oude Befkes!) zou hebben toegezegd, zonder enige tegenprestatie. Amper één dag later bleek dat alles een sprookje te zijn. Bij Electrabel zegt men wél bereid te zijn tot het storten van een bijdrage, maar onder bepaalde voorwaarden, niet "um sonst" zoals Magnette, die politicoloog van beroep is, dat wil hebben. Daarmee staat de kersverse excellentie in zijn blootje, net zoals dat tijdens Verhofstadt II gebeurd was met de moeder van Billie, die toen ook haar laatste krediet verspeelde als minister van Begroting. De regering Leterme heeft twee buitenkansjes om haar armlastige begroting op te krikken. Één is de verkoop van Belgacom, die veel geld zou kunnen opbrengen. De tweede is een akkoord met de uitbaters van de kerncentrales. Die hebben die centrales al kunnen afschrijven en zouden jaarlijks inderdaad serieuze bedragen kunnen betalen om die centrales langer te kunnen laten draaien. Dat zou als bijkomend voordeel hebben, dat er een garantie zou zijn voor een serieuze daling van het CO² gehalte op dat gebied. Met zijn Don Quichotte manoeuvre heeft Magnette die hele problematiek nu op de helling gezet. Als de PS voet bij stek houdt en van geen verlenging van de uitbating der kerncentrales wil weten, krijgt deze regering van Electrabel geen extra geld, zo simpel is dat. Mocht de regering Electrabel tot enige betaling verplichten, via bv een wet, dan heeft de maatschappij het recht die extra kosten door te rekenen aan de verbruikers, iets wat ik reeds insinueerde in mijn blog van 27 dezer. Eens zien wie het gaat halen, gesteld dat de regering Leterme het lang genoeg uithoudt natuurlijk.
Bij de Raad van Europa is men, gelukkig, nog niet alle gezond verstand kwijt. Alhoewel het rapport van de twee "wijzen" (officieel waren ze met drie, maar de derde - een Zweed - had wat anders, waarschijnlijk belangrijkers, te doen) nog altijd geen rekening houdt met onze gelegaliseerde taalwetten, heeft de Raad de drie incivieke would-be burgemeesters verteld, dat ze eerst naar de Belgische Raad van State moeten met hun zgz grieven. Dit is nl de normale weg bij disputen. De drie valsspelers wisten dat ook wel, maar ze wisten evenzeer dat ze bij die Raad geen gehoor zullen vinden. Wie de wet overtreedt en daarbij zelfs verkondigt dat te zullen blijven doen, is verkeerd bezig. Marino Keulen krijgt dus toch gelijk, gelukkig maar. Hij zal trouwens niet de enige zijn die het spuugzat is om door zo'n dolgedraaide franskiljons regelmatig gepest te worden. In een schrijven van Keulen in De Morgen heeft de minister trouwens haarfijn uitgelegd, dat er in Franstalig België niet eens een inburgeringsbeleid bestaat. Nieuwkomers in Franstalig België, van waar ze ook komen, worden verondersteld volledig vertrouwd te zijn met de streek en meteen aan de slag te kunnen gaan met alle officiële contacten in het Frans. Dezelfde francofonen, die hier moord en brand schreeuwen omdat ze in Vlaanderen niet in hun (achteruitboerende) wereldtaal worden bediend, gaan wel akkoord dat eisen zoals die van Vlaanderen wél gelden in bv Quebec, waar de streektaal, o zo toevallig, het Frans is. Het is nu al de derde keer dat Franstaligen gaan jammeren bij Europa en ervoor zorgen dat we telkens hier een onderzoekscommissie op ons dak krijgen, die Vlaanderen dan in een slecht daglicht stelt. Ondertussen krijgen ze van datzelfde Vlaanderen wel elk jaar 12 miljard plus een aantal onofficiële transfers (zoals bv de financiering van het Franstalig lager onderwijs in Vlaanderen). Stank voor dank is hier wel degelijk de juiste vaststelling. Er zijn dezer dagen nogal wat landgenoten die de 200 miljoen euro steun aan de "democratische" republiek Kongo in vraag stellen. Vergeleken met wat de francofonen van Vlaanderen krijgen, is dat een te verwaarlozen peulschil.
Toen het bij de S.P.a. duidelijk werd wat voor electorale klopping de partij gekregen had in juni van vorig jaar, was men zo wijs niet in een volgende regering te willen treden. Dat had toen als gevolg, dat er voor zo'n driehonderd kabinetsmedewerkers een andere job gevonden diende te worden. Dat bleek later nog niet zo'n groot probleem te zijn. De meesten keerden terug naar hun oude job bij de rode rakkers van Humo, De Morgen en de VRT. Bij de Waalse SP zat dat een beetje anders. Daar dreigde men te moeten gaan zorgen voor een veelvoud van het aantal Vlaamse S.P.a.-medewerkers. Dat was dan ook de voornaamste reden, waarom de partij bereid was veel water in de wijn te doen om toch maar te mogen meespelen met Oranjeblauw. Als tegenprestatie kreeg men het gedaan dat er een uitbreiding kwam van het stookoliefonds (alhoewel dat het verbruik alleen maar deed toenemen, wat niet de bedoeling was) en een voorschot aan tante Laurette voor haar kankerfonds (dat nadelig zal zijn voor de Vlaamse ziekenhuizen). Marie Arena mocht de pensioenen een beetje optrekken en dat was het. Nu staat Di Pippo zwaar onder druk van zijn linkervleugel, zeg maar de echte marxisten, om nog e.e.a. te eisen tegen 15 juli. In het andere geval zou de SP de regering Leterme verlaten. Enkele van de eisen die de man met het rode strikje nu stelt, staan trouwens al in het nieuwe regeerakkoord (zoals bv de dertiende maand kindergeld). Het is trouwens opmerkelijk dat de media het steeds hebben over Leterme 1. Zou er ooit wel een Leterme 2 komen? Het wordt nl steeds duidelijker dat deze regering het niet zal uithouden, zelfs niet tot half juli. Dat heeft zelfs niets te maken met de communautaire problemen (zelfs Kongo wordt een communautaire ruzie), maar met de begrotingscontrole. Daaruit zal blijken dat deze regering Leterme geen reserve heeft om wat ook te verwezenlijken. Er zijn geen pasklare oplossingen, tenzij misschien deze van het terugdringen van het ambtenarenbestand (voor elke drie die op pensioen gaan, er maar één vervangen, zoals dat momenteel ook in Frankrijk gebeurt). Belastinghervormingen, aanpak van fraude en sociale maatregelen kunnen er alleen komen als er extra geld gevonden wordt. De 250 miljoen die de regering nu zou krijgen van Electrabel, is maar een aalmoes, die bovendien door de verbruikers zal moeten betaald worden. Dat is meteen duidelijk voor al wie de laatste jaarafrekening van deze producent gekregen heeft. Zoals de zaken er nu bij staan, is er voor dit land maar één oplossing: de hele zaak splitsen. Deze regering komt er nooit uit en ik zie niet in welke regering dat straks wél zal kunnen. Er wordt al enkele jaren voorspeld, dat België zich hopeloos aan het vastrijden is. Deze voorspelling wordt werkelijkheid. Bye, bye Belgium!
Zondag was er op de zeve(re)nde dag weer eens een discussie over de illegalen in dit land. Meer bepaald over de "rechten" van deze illegalen. Sinds wanneer hebben illegalen rechten? Illegaal betekent onwettig. De Romeinen wisten het al: "Dura lex, sed lex": de wet is hard, maar het is de wet. Als een zgn rechtstaat de illegaliteit toestaat, dan is het geen rechtstaat meer. Dat is wat België aan het overkomen is. Het is trouwens kenmerkend dat in het debat op Tv, het Marie-Rose Morel was, van het zogezegde ondemocratisch Vlaams Belang, die de wetten van de Belgische rechtstaat moest verdedigen, terwijl Pireyns, van Groen!, de superdemocraten, in feite de illegaliteit steunde. Hoe men de zaken ook draait of keert, als men ervoor wil zorgen, dat dit land een rechtstaat blijft, dan moeten de wetten worden nageleefd. Al de rest is praat voor de (linkse) vaak. In dezelfde uitzending kwam Patrick Dewael ook nog eens vertellen hoe "hard" hij gaat optreden tegen het gepeupel dat Anderlecht onveilig maakt. Na de laatste rellen, waren er 130 "administratieve" aanhoudingen en Dewael kwam doodernstig vertellen dat hij in deze zaak streng gaat optreden. Dat is natuurlijk gelul in de ruimte. Om te beginnen kan hij zo'n grote groot groep schorremorrie niet achter de tralies steken, bij gebrek aan plaats. Ze een enkelband aantrekken, gaat ook al niet, want er zijn er niet genoeg en dat systeem wordt niet ernstig opgevolgd (nóg een erfenis van het gedoogbeleid van tante Laurette). Dewael heeft echter een andere oplossing. Als het aan hem ligt, zou hij de boefjes mee het puin laten ruimen. Dan zouden zij het, steeds volgens de vriend van Greet, het in de toekomst niet meer doen. Zou hij dat zelf geloven? Tenslotte is er de vraag wie de schade aan winkels en auto's in Anderlecht gaat betalen. Als ik het voor het zeggen had, mocht de Belgische staat daarvoor opdraaien. Het is de staat die het zover heeft laten komen.
