"Steve is God" blokletterde De Morgen in 2003 toen Stevaerts populariteit maar bleef stijgen. Diezelfde krant zal dat over Bart De Wever gegarandeerd niet schrijven, alhoewel deze laatste aardig op weg is om de concurrentie op een hoopje te spelen. Althans als we de peilingen mogen geloven. Nu, peilingen of geen peilingen, communautair akkoord of niet, feit is dat de laatste week uiterst succesvol is geweest voor de no-nonsense Vlaamse voorman. Hij werd als voorzitter van de N-VA herkozen met een stalinistische score (bijna 100!) en zal, normaal gesproken, nog drie jaar het roer van de partij in handen houden. Nóg spectaculairder was, dat hij vorige week werd uitgenodigd door Brits premier David Cameron op Downing Street, 10. Een absolute première. Nooit eerder werd daar iemand uitgenodigd die in eigen land niet eens minister was en dan nog uit een voor Groot-Brittannië toch maar klein buurlandje. Er moet flink wat tandengeknars geweest zijn in de coulissen van de traditionele Belgische partijen (én media), die de opgang van de N-VA nog steeds eerder bestempelen als een "accident de parcours". Ondanks die onderschatting, blijkt de partij dan nog steeds vooruit te gaan in de peilingen, zoals de zgn "lentepeiling" van VRT en De Standaard zopas uitwees. Samen met het VB, dat voor het eerst sinds maanden weer stilletjes uit het electorale dal schijnt te klimmen, is dat goed nieuws voor Vlaanderen. Het bewijst nog maar eens dat steeds meer Vlamingen er zich van bewust zijn geworden, dat ze het bij het rechte eind hebben en dat dit land hervormd moét worden. Zelfs de dooddoener dat er in deze laatste peilingen ook meer blanco stemmen waren, snijdt geen hout. Die vergroten bij een stembusslag nl alleen maar de cijfers van de winnende partijen. In de gegeven omstandigheden zullen CD&V, Open VLD en zelfs de SP.a (die - terecht - echt in de hoek zit waar de klappen vallen), er twee keer over nadenken vooraleer ze een regering zouden vormen zonder de N-VA. Voorlopig kunnen ze zich alleen nog troosten met de wetenschap dat de regering in lopende zaken zijn taken steeds groter gaat zien: na het opstellen van begrotingen, het doorvoeren van benoemingen en het wijzigen van wetten, trekt ze nu zelfs mee ten oorlog! Du jamais vu. Als een eigenlijk onwettige regering na even onwettige verkiezingen dit allemaal kan, dan vraag ik me af, waarom men dit land dan niet even snel kan hervormen of desnoods splitsen.
Het wordt met de dag duidelijker dat we met dit land geen kant meer op kunnen. De meeste partijen zeggen wel dat ze geen verkiezingen willen, maar diegenen die daar iets aan kunnen doen hebben zich zodanig ingegraven in hun eigen kiesbeloften van de vorige keer dat elke toegeving hun stemmen zal kosten. Ondertussen boert geitenboer Leterme rustig verder met zijn lopende zakenclub, die met de dag "ontdekt" dat ze steeds meer bevoegdheden krijgt en/of neemt. Er zijn er al die wensen dat het zo nog een tijdje duurt, met als uitschieter een van de mislukte koninklijke onderhandelaars, Didier Reynders, die zelfs al geopperd heeft dat deze regering - waarin hijzelf ook nog steeds zit - het best kan uitzingen tot 2014, wanneer de officieel geplande volgende verkiezingen eraan moéten komen. Gelukkig zijn er ook mensen en instanties die dat niét willen en die hoe langer hoe meer beseffen dat deze situatie helemaal niet gezond is. Na negen maanden uitzichtloos palaveren is zelfs de Hoge Raad voor Financiën, nu niet bepaald een Vlaamsgezinde verenging, tot het besluit gekomen, dat dit land nooit gesaneerd zal geraken zonder een staatshervorming. De steeds groeiende rente, die ons land betaalt voor ons schuldpapier, zal steeds hoger worden als er niet gesaneerd wordt. De risicopremie daarop zal zonder zo'n sanering immers blijven stijgen. Eenzelfde verhaal horen we vanwege de economische denktank Itinera, ook een echt Belgisch instituut, die zegt dat België zijn fiscaliteit grondig moet hervormen. En daarmee bedoelt men de financieringswet, waarmee N-VA voor de pinnen kwam en waarover de francofone partijen zoveel misbaar maakten (en nóg maken). Volgens Itinera moeten de sociale bijdragen op lonen naar beneden en de indirecte belastingen (BTW, accijnzen e.d.) naar omhoog en moet het effect van die verhogingen uit de gezondheidsindex gehouden worden. Steeds volgens Itinera zijn subsidies voor energiezuinige woningen een verspilling en moet het gebruik van energie eerder bestraft worden, moeten bepaalde categorieën (zoals o.m. artiesten en sportlui) geen fiscale voordelen krijgen. En zo zijn er nog wel van die zaken. Zo hoort men het eens uit een andere hoek en dan hebben we het nog niet gehad over de communautaire hete hangijzers, zonder dewelke hier helemaal niets wordt opgelost. Het gaat tenslotte niet op dat een minderheid van de bevolking alle middelen krijgt om elke beslissing van de meerderheid lam te leggen en/of ongedaan te maken met veto's en alarmbellen. Een land waar alles om de haverklap geblokkeerd kan raken, heeft geen toekomst. En daar zal een regering in lopende zaken niets aan veranderen.
Volgens een onderzoek dat recent gepubliceerd werd in het gezaghebbende Amerikaans medisch tijdschrift New England Journal of Medicine, krijgen leukemiepatiënten veel te hoge doses chemo toegediend. Uit dit onderzoek, dat meer dan vijf jaar in beslag heeft genomen en waaraan 860 patiënten uit diverse landen aan deelnamen (ook uit België), blijkt dat soms één tiende van de toegediende chemo hetzelfde resultaat kan hebben en dat de patiënt als gevolg daarvan heel wat minder gevaar loopt op negatieve bijwerkingen. Met de trieste ervaring waarvan tenslotte mijn echtgenote het slachtoffer is geworden, denk ik dat dit niet alleen het geval is met leukemie, maar ook met andere vormen van kanker. In eerste instantie werd bij mijn vrouw één kwaadaardige tumor uit haar linkerborst gehaald plus twee lymfeklieren. Die laatste waren alleen maar geïnfecteerd aan de ingaande kant, niet aan de uitgaande. De oncoloog die ons dat vertelde, maakte er zelfs een tekeningetje bij zodat daarover geen misverstand kon bestaan. Toch nam men geen enkel risico en moest mijn vrouw een zware chemokuur ondergaan, in totaal zes keer, één dag in de week, om de drie weken. Na de vierde chemo werd haar hart, dat telkens mee gecontroleerd werd, het niet meer aan en moest men overschakelen op een lichtere soort op basis van taxus. Anderhalf jaar later kreeg ze te horen dat de constante rugpijn, waarmee ze al een hele tijd rondliep, het gevolg was van een ontkalking van haar wervelkolom. De oncologen wilden het niet gezegd hebben, maar de tandarts, waarbij mijn vrouw elk jaar ging voor haar jaarlijkse tandcontrole, had vastgesteld dat ze geen tandsteen meer aanmaakte, iets wat ze vroeger altijd wél deed. Hij legde daarmee het verband dat de zware chemo niet alleen dáárvoor verantwoordelijk was, maar ook voor die wervelkolomontkalking. Bij haar tweede chemokuur, op basis van taxus, die ze drie weken na elkaar kreeg, dan één week niet en dan weer drie weken, was de eerste dosis ook al te zwaar, net zoals bij haar eerste kuur. Van een bepaald product kreeg ze 124 mg ingespoten plus daarbij een hoeveelheid cortisone. Ook van die eerste behandeling werd ze doodziek. De week daarop werd de hoeveelheid chemo teruggebracht tot ... 42 mg (één derde!) én werd de dosis cortisone gehalveerd. En dat bleek ook te werken Bij haar derde chemo kreeg ze de chemo mee naar huis, in een pompje dat aan haar "poortje" werd aangesloten en dat zich ledigde in vijf dagen. Tot op de eerste dag van die chemo had mijn vrouw een gezonde eetlust en kon ze dagelijks normaal naar het toilet gaan. Ook die chemo bleek echter te zwaar. Van zodra hij begon te werken, was het ermee gedaan en kreeg ze zelfs constipatie. Na dag 5 kreeg ze te horen dat ze was opgegeven. Zeven dagen later heeft ze ons verlaten... Ik neem het de behandelende geneesheren persoonlijk niet kwalijk. Ze hebben momenteel waarschijnlijk niets beters. Oncologie is daarenboven een soort lopende bandwerk geworden. Als men vier en een half jaar bij de afdeling Oncologie langs komt, krijgt men tenslotte de indruk dat de halve wereld kanker heeft. Het is een loterij: het kan lukken, het kan tegenslagen. Niemand wordt er echter echt beter van. Het kan zijn dat de ziekte soms overwonnen wordt, maar gerust zul je nooit meer zijn. Het is dat ook te hopen dat de Amerikaanse studie waarover hierboven sprake de ogen zal openen en dat men ook voor de andere kankers eens een soortgelijk onderzoek verricht. Niet iedereen is bestand tegen een paardenmiddel.
De zaak Koekelberg blijft de politieke gemoederen beroeren. Nu blijkt dat het hoofd van onze politie in Brussel een eigen riant, geklasseerd huis bewoonde waar hij samen met zijn secretaressen het mooie weer trachtte te maken. Dat gebouw, het zgn "maison Quetelet" werd in politiekringen het "White House" genoemd en was zo broodnodig dat minister Turtelboom het nu gaat verkopen. De opvolger van Koekelberg zal dan moeten residiëren daar waar hij hoort: te midden van zijn politiestaf. Even was er zelfs een nog straffer verhaal. Koekelberg zou nl een zekere commissaris Eddy Muylaert op de valreep nog benoemd hebben op een belangrijke post bij Fedcom. Tegen die Muylaert lopen momenteel twee onderzoeken naar corruptie: één door de politiediensten zelf en een door het Brussels parket. Ondertussen zou blijken dat die beslissing niet door Koekelberg zelf, maar door een "bevoegde" directeur-generaal zou zijn genomen. Feit blijft wel, dat Koekelberg op dat moment nog de grote baas was en toch ook daarover een zekere verantwoordelijkheid droeg. Pikant in dit verhaal is trouwens dat Muylaert én Koekelberg dezelfde advocaat hebben, de immer terugkomende Marc Uyttendaele, oftewel monsieur Onkelinx... Maar het strafste moet nog komen. Binnen de commissie Binnenlandse Zaken hebben zowel PS en MR Koekelberg verdedigd en gezegd dat heel de heisa tegen hem een communautaire kwestie is. Dat Koekelberg eruit moest omdat hij francofoon zou zijn. Zo'n beetje het verhaal van die kleurling die op iets betrapt wordt en direct gaat roepen dat degenen die hem gepakt hebben racisten zijn. Als de zaak Koekelberg met het communautaire te maken heeft, dan is het omdat de Waalse partijen blijkbaar nog altijd het verschil niet kennen tussen het mijn en het dijn. Als men op een zekere (hoge) functie zit, mag men - volgens die Waalse politiekers blijkbaar - graaien zonder rekenschap te geven. Koekelberg is inderdaad moeten aftreden na een protest van Ben Weyts (N-VA), maar er zijn in Vlaanderen legio voorbeelden van hoge politiefunctionarissen die gestraft werden omdat ze buiten de lijntjes kleurden. Denk maar aan de hoofdcommissaris van Gent, Peter De Wolf, die ontslagen werd of van die van Leuven, die een veroordeling opliep en zo zijn er nog wel enkele. De Wolf kreeg trouwens geen andere, nieuw uitgevonden job aangeboden zoals Koekelberg. Om maar even het verschil aan te duiden. Wie dacht dat het Waalse sjoemelen verleden tijd was, is er aan voor de moeite. Het gebeurt misschien niet meer in Charleroi, maar heeft zich verplaatst naar Brussel, waar blijkbaar nóg meer te graaien valt.
Op communautair vlak blijft het oorverdovend stil. De algemene perceptie is, dat Beke nog nergens staat, maar men kan hem dat niet kwalijk nemen. Feitelijk mogen we al blij zijn dat N-VA voor een deadline gekozen heeft. De partij is niet zinnens zich in een federale regering te laten afslachten zoals dat eerder al eens met haar voorloper, de Volksunie, is gebeurd en zoals dat - onder Verhofstadt I - met de groenen heeft plaatsgevonden. Ondertussen is het misschien wel eens nuttig te zien hoe die vorige Belgische regeringen, die het allemaal zoveel beter konden (althans volgens Tobback Sr, Eyskens en Co) zijn omgegaan met het energievraagstuk. Het is één grote klucht geworden: - Eerst verkochten ze Electrabel aan Frankrijk, zodat ons land daarvan afhankelijk werd en dan nog via kernenergie. - Dan werd besloten stapsgewijs uit die kernenergie te stappen, alhoewel men ook toen reeds wist dat ze dan stroom te kort zouden hebben. - Ze zouden dat tekort met alternatieve energie opvangen en/of desnoods de beslissing tot sluiten terug draaien. Dat eerste lukte niet en het tweede evenmin, omdat ondertussen de regering was gevallen. De huidige regering in lopende zaken kan blijkbaar alles en nog wat en kleurt dagelijks over de lijnen, maar dat kernenergiebesluit kan dus niet. - Dan werd er maar besloten stroom in te voeren, tot bleek dat er daarvoor onvoldoende hoogspanningslijnen waren. - Een voorstel tot het installeren van een moderne kolencentrale in de Antwerpse haven (waarbij de CO2 uitstoot onder de grond zou gepompt worden), werd hooghartig afgewezen. - Het opstarten van windmolens werd telkens een procedureslag wegens allerlei vergunningen en protest van omwonenden (het Nimby-effect). Daar waar geen onwonenden waren, op zee, was men vergeten dat die daar opgewekte stroom ook moest vervoerd worden. - Gelukkig waren er nog de zonnepanelen en de isolatie van de huizen. De plaatsing daarvan werd echter overgesubsidieerd, zodat men dat laatste moest terugschroeven. Voorwaar, die vorige regeringen leverden prachtig werk. Niet voor niets verwijten ze de N-VA dat het geen "ervaring" heeft. Ervaring in het knoeien dan...
Wat in Japan gebeurd is, is vreselijk en het is niet eens zeker dat we het ergste daar al hebben meegemaakt. Dit alles gezegd zijnde, is het wel de vraag of het paniekvoetbal dat de politiek in eigen land aan het spelen is, er vér over is. Buiten het feit dat er in Japan vraagtekens kunnen gesteld worden bij de bouw en de uitbating van de kerncentrales aldaar, is het wel zo dat ze te maken hebben gehad met een combinatie van een vreselijke grote aardbeving, 9 op de schaal van Richter (zelfs daar nog nooit gemeten) én een even vreselijk grote tsunami met golven tot 10 meter hoogte. Zowel het Japanse type kernreactor, het soort van aardbeving (zeebeving eigenlijk) en een tsunami zijn allemaal zaken die wij hier niet meemaken kunnen. Het komt er dan ook op aan de voetjes op de grond te houden en niet meteen achter de groene wereldverbeteraars aan te lopen, die - met al die miserie - in hun baard lachen, van "zie je wel?". Als we het hier later zonder kernenergie zullen kunnen doen, zoveel te beter. Maar dat zal nog wel even duren en ondertussen moeten we wel verder met ons leven. Beter kernenergie dan geen energie. Voor 2009 was het aandeel van de alternatieve energie in ons land 1,3% en die kostte ons dan in verhouding een veelvoud. Zolang trouwens Frankrijk met zijn nucleair programma verder gaat, zullen ook wij daarvan afhankelijk zijn. We zijn nu reeds importeur van energie en de stroom die wij uit Frankrijk krijgen wordt voor 75% opgewekt door kerncentrales. Het is dus niet het moment om schijnheilig te gaan doen. Electrabel, onze grootste energieproducent, is in Franse handen, alors... Volgens de nieuwe profeten mag kernenergie niet meer, want we weten geen blijf met de afval. Kolen mag ook niet meer, want dan hebt ge die CO2. Als we teveel gas verbruiken, worden we afhankelijk van Rusland en de petroleum is ook niet voor eeuwig en zal steeds meer kosten. De toekomst wordt dan inderdaad zonne en windenergie, maar vóór die de klassieke nu bestaande energiebronnen kunnen vervangen, zal er nog veel water door Maas en Schelde vloeien. De overbruggingsperiode die ertussen ligt zullen we moeten opvullen met de middelen die we nu hebben en daarbij hoort ook kernenergie...
Di Rupo is nog maar eens komen vertellen dat de N-VA in de volgende regering moet stappen en dat ze "haar verantwoordelijkheid" moet opnemen. Daarmee bedoelt hij, dat ze moet toegeven. Volgens hem - en daarin zal hij wel gelijk hebben - is het de eerste keer in de Belgische geschiedenis dat een partij eist dat er eerst een communautair akkoord komt en dan pas kan gesproken worden over de sociaal economische problemen. Dat is inderdaad zo. Na meer dan 180 jaar België hebben de Vlaamsnationalisten eindelijk de electorale mogelijkheid eens te vragen dat er iets fundamenteel verandert in dit land en dan vindt men dat niet kunnen. De massa Vlamingen die bij de laatste stembusgang voor De Wever en zijn N-VA hebben gestemd, hebben dit gedaan omdat ze willen dat hij en zijn partij op dat vlak het been stijf houden. Dat is wat op dit ogenblik nog steeds gebeurt en dat door Jan Jambon nog eens heel duidelijk is verwoord geworden tijdens het panelgesprek daarover in de Zevende Dag van gisteren. Ergens krijgt de N-VA trouwens de onrechtstreeks steun uit onverwachte hoek: van Jean-Luc Dehaene nog wel. Die zegt in een vraaggesprek in De Standaard van dit weekeinde, dat de koning hen desnoods maar 500 dagen moet geven (verwijzend naar de 100 dagen die hijzelf ooit gevraagd had). Daarmee geeft hij toe dat er feitelijk niet moet worden toegegeven, maar doorgepraat tot de andere partijen murw worden. De regels dus omgedraaid. Diezelfde Dehaene speelt trouwens niet meer mee. I.pl.v. zijn laatste politiek mandaat, dat van europarlementariër, waar te nemen en aanwezig te zijn op de bijeenkomst van de Europese Raad of op die van het Europees parlement, ging "den dikke" kijken naar de voetbalmatch in Barcelona tussen Barça en Arsenal. Binnenkort stopt hij met zijn mandaten bij AB Inbev, Lotus Bakeries en Umicore, niet omdat hij daar het poen pakken moe is, maar enkel en alleen omdat hij daar moét opstappen wegens het bereiken van de leeftijdsgrens van 70 jaar. Bij Dexia, waar hij zeker niet minder binnenrijft, blijft hij trouwens aan en ondertussen heeft hij er nog een opdracht bij gekregen bij de Uefa. Daaruit blijkt nog maar eens dat zijn liefde voor la Belgique uitsluitend via zijn bankrekening liep en nog steeds loopt. Niet slecht voor een vakbondssympathisant met voorliefde voor het socialistisch gedachtengoed...
