Terwijl wij in Vlaanderen nog steeds verplicht worden Frans als tweede taal te leren (de Walen kunnen kiezen, wij niet), kiest de Spaanse jeugd, die toch zelf een wereldtaal spreekt, resoluut voor het Duits. Dat is het gevolg van de grote werkloosheid in Spanje, mede veroorzaakt door jaren slecht socialistisch beleid en enkele onverantwoorde regularisaties, waardoor enkele miljoenen Afrikanen en Midden- en Zuid-Amerikanen* naar Spanje werden gelokt en er nu mede in de werkloosheid zitten. Vijf miljoen Spanjaarden zijn werkloos, meer dan 20% van de bevolking. Het gros daarvan zijn jongeren, waarvan er heel wat over een diploma hoger onderwijs beschikken, waarmee ze nu in eigen land niets kunnen aanvangen. Ondertussen snakt Duitsland naar gespecialiseerde werkkrachten. Nu het er steeds meer op lijkt dat het land aan zijn tweede Wirtschaftswunder bezig is, heeft men er dringend ingenieurs en technici nodig, maar ook Spaanse taalleerkrachten en hulp in de gezondheidssector en het hotelwezen. Op iets langere termijn spreekt men van tienduizende vacatures. In Spanje pikt de jeugd daarop in en worden er massaal zomercursussen Duits gegeven, waarmee de gediplomeerde Spanjaarden hopen in Duitsland aan de slag te kunnen gaan. Het is zo eens iets anders als dat geleuter over het Frans bij ons. Frans is een taal op de terugweg, die men in het buitenland weinig of niet meer aanleert. Bij de 45 jury's van het Europees songfestival waren er 43 die hun punten gaven in het Engels, slechts twee in het Frans: Frankrijk zelf en ... België. Slechts 12% van de EU-teksten wordt nog in het Frans geschreven (en dat gebeurt dan nog in Brussel, Luxemburg en Straatsburg!).
* Bij de recente aardbeving in het Spaanse stadje Lorca bleek, dat 20% van de plaatselijke bevolking daar bestaat uit Ecuadorianen...
'Chi va piano, va sano e lontano', is een beproefde Italiaanse spreuk. Vrij vertaald: ' Wie langzaam vooruit gaat, doet dit op een gezonde manier en zal ver geraken'. Niet verwonderlijk dus dat Di Rupo, als Italiaan van origine, deze slogan blijkbaar tot de zijne heeft gemaakt. Ze past hem als gegoten, want hij, zijn partij noch zijn francofone medestanders zijn nooit zinnens geweest iets toe te geven en zullen dat ook in de toekomst niet doen. Zij blijven de zaken op de lange baan schuiven, in de (tot nu toe ijdele) hoop dat de Vlamingen tenslotte toch door de knieën zullen gaan. Zonder de N-VA zou dit al lang gebeurd zijn, nu wil die partij niet en durven de andere Vlaamse partijen het evenmin. Ook via Di Rupo komt er geen nieuwe regering, gewoon omdat het een utopie is, te geloven dat die regering een kleine twintig miljard extra zou gaan besparen zonder dat Brullonië er ook maar één cent armer van zou worden. Lees: alleen te betalen door Vlaanderen. Het njet van Di Rupo op Beke's voorstel over de financieringswet, spreekt daarover boekdelen. Er is ook geen enkele bereidheid om het Brusselse waterhoofd te reorganiseren. Brussel wil alleen meer geld om dat daarna weer op te souperen en daarna meer van hetzelfde te kunnen vragen. Kortom: B-H/V, Brussel, de staatshervorming, de financieringswet, asiel en migratie en de federale staatsschuld zijn evenveel problemen die niét door Di Rupo zullen worden opgelost. Tot nu toe is er zelfs niets in huis gekomen van de beruchte borrelnootjes uit de onderhandelingen van 2007. Het wordt hoogstens een commedia dell'arte, misschien een governo balneare, maar een rinascente zit er helemaal niet in. 'Chi vivrà, vedrà' (wie leeft zal zien).
Het laatste woord over het VN-voorstel om amnestie bespreekbaar te maken in de Senaat, is nog niet gevallen. Let wel op: het gaat alleen om een zaak van meer dan 60 jaar geleden 'bespreekbaar' te maken, terwijl bijna iedereen weet dat er weinig of niets van in huis zal komen. Bij de francofonen heeft zich ook de joodse gemeenschap aangesloten en ergens is dat nog te begrijpen. Joden denken immers nog altijd in termen van het oude testament, van 'oog om oog, tand om tand'. Joden vergeten en vergeven nooit. Bij ons gaat het echter om mensen die zich nog christelijk durven noemen, of die tenminste van christelijke origine zijn. Van die godsdienst die wél vergeving schenkt en zelfs zegt de andere wang aan te bieden als men geslagen wordt. Maar ook wie absoluut niets meer met het christendom te maken wil hebben, moet terugvallen op de Verlichting en die zegt dat men voor elkaar moet openstaan. Tenminste met elkaar moet praten, ook als dat gaat over onderwerpen die liever niet besproken zouden worden. Als men wil komen tot een verdraagzame maatschappij, iets waarmee we regelmatig om de oren worden geslagen, moeten we ophouden vijandbeelden van elkaar in stand te houden die rusten op wrok. Zelfs het Europese Hof van Justitie zegt dat het pluralisme, de verdraagzaamheid en de geest van openheid essentieel zijn voor een democratische maatschappij en dat een vrijheid van informatie en meningsuiting mogelijk moet zijn, zelfs al zou die kunnen kwetsen. Kortom, als België een open democratie wil zijn, moet het open staan voor ál zijn burgers, net zoals alle andere landen rondom ons dat doen. Het is een wrede grap, dat een gedeelte van onze bevolking niet eens wil praten over een onderwerp dat zelfs in Rusland al geschiedenis is. --- In de marge van bovenstaande, tenslotte nog dit: - Ik had wel degelijk gelijk, toen ik in mijn vorige blog over het amnestie thema stelde, dat minister De Clerck fout zat. Hij heeft dat ondertussen moeten bekennen: men moet kunnen vergeVen, niet vergeTen. - In de hele discussie blijkt nog maar eens dat Groen! een zootje is van politieke meelopers, die helemaal geen eigen mening hebben en alleen hopen om via hun Waalse tegenhanger toch maar ergens mee van te kunnen profiteren. Het zou hun wel eens zuur kunnen opbreken, want alle peilingen wijzen erop, dat de Ecolo aanhang flink achteruit gaat (dat geldt ook voor de ex-christenen van CDH).
Sabena kreeg vroeger de naam ons 'vliegend faillissement' te zijn en we hebben gezien hoe dat is afgelopen. We zegden toen al wel lachend dat de naam betekende: 'Such A Bloody Experience Never Again', maar we dreigen nu toch weer iets in die aard mee te maken. Deze keer met ons spoor, de NMBS in het algemeen en NMBS Logistics - het goederenverkeer - in het bijzonder. Dat laatste maakte vorig jaar een verlies van liefst 126 miljoen euro en zelfs voor een soort overheidsbedrijf is dat niet te houden. Het onmiddellijke probleem is, dat de bedrijfsrevisoren de jaarrekening van NMBS-Logistics niet willen goedkeuren, tenzij de moedermaatschappij, de NMBS Holding, daarvoor garant staat. Dat is tot op heden nog steeds niet gebeurd, want die holding wil op haar beurt dat er bij Logistics eens serieus gesaneerd wordt, 'geherstructureerd' zoals men dat tegenwoordig noemt. Het is de logica zelf, maar zo zien de vakbonden dat niet. 'Den IJzeren Weg' is bij ons steeds een bedrijf geweest dat in werkelijkheid gerund werd door diezelfde vakbonden en het resultaat is dan ook navenant. Herstructureren betekent nl, dat er moet bespaard worden en in het kader daarvan zullen er o.m. enkele goederen-ranggeerstations moeten verdwijnen en, meer dan waarschijnlijk, ook een deel van de jobs. Dat laatste is op zich zelf niet zo'n groot drama, want industrie en nijverheid hebben tegenwoordig een groot tekort aan geschoold personeel. Vraag is maar of het spoorwegpersoneel, zeker het deel dat al jarenlang bij de NMBS gepamperd wordt, daartoe bereid zal gevonden worden. Tot hiertoe is dat niet het geval. Er zijn al enkele kleine spontane stakingen geweest, o.m. in Namen waar men het goederenstation wil sluiten, maar het dreigt erger te worden. Er is nl een syndicaal plan om de haven van Antwerpen te blokkeren. Daarmee zou 's lands grootste haven dicht gaan, wat een enorme kost aan schadeclaims en verloren winsten zou betekenen. M.a.w. het wordt straks miserie troef voor iedereen en dat door de schuld van dezelfde vakbonden die de NMBS al beheersen sinds haar ontstaan en zich nooit iets van de rendabiliteit van het bedrijf hebben aangetrokken. Als dat nodig was, paste de Belgische staat wel bij. Tijdens Verhofstadt II kreeg het spoor zo 7 miljard euro (!) schulden kwijtgescholden, iets waar Europa het toen niet eens mee was. Het is trouwens datzelfde Europa dat momenteel eist, dat België de liberalisering van het spoor naleeft, zoals alle andere landen dat doen en blijkbaar met meer succes (en minder syndicale obstructies). Het wordt afwachten wat het daar gaat worden, maar in de Antwerpse haven houdt men de adem in. De stad heeft zo al problemen genoeg om dat er nog bij te krijgen.
Tegen mijn verwachtingen in, heeft Di Rupo toch aanvaard om formateur te worden. Enfin, iets in die aard toch, want hij gaat eerst nog eens e.e.a. op papier zetten en het bespreken met alle negen partijen die al eens met elkaar rond de tafel hebben gezeten. Dat lijkt me eerder op nog eens een rondje palaveren. M.i. is de ware reden, waarom Elio il bello nu toehapt, gewoon het feit dat hij (evenals het Hof) wil vermijden dat Bart De Wever aan zet zou komen. Barts partij werd niet eens geraadpleegd en moest het nieuws via de media vernemen. We zijn er dus nog lang niet. In elk geval moet Di Rupo nu kleur bekennen en die kleur zal zeker een stuk minder rood moeten zijn dan zijn partij. Als hij wil slagen, zal zijn partij - in navolging van de Vlaamse premiers die hem de laatste decennia zijn voorafgegaan - flink wat toegevingen moeten doen. Het zal zo eens iets anders zijn, hopelijk. Als dit land wil blijven bestaan, zal het natuurlijk een echte regering moeten hebben. Anders kan men er beter mee ophouden. De critici langs de zijlijn, die al maanden staan te zeggen dat er een regering moét komen, hebben zelf geen oplossing voor de problemen. Dit is een tweelandenland, met twee verschillende democratieën, die in twee aparte verkiezingen hebben uitgemaakt wat er hier moet gebeuren. De uitslag daarvan is in Wallonië compleet anders dan in Vlaanderen. De Wever heeft dan ook (nog maar eens) gelijk, als hij stelt dat het niet aan ons is te bepalen welke francofone partijen er in de volgende regering moeten komen en ook niet aan de francofonen om te zeggen welke Vlaamse partijen erbij moeten zijn. Di Rupo moet dan ook zelf zijn nek eens uitsteken en niet steeds achteruitkijken of alle andere francofone partijen wel achter hem staan. Ieder weldenkend mens weet, dat het in deze al zo gecompliceerde materie waanzin is een regering te vormen met negen partijen. Zoiets lukte zelfs niet in het Italië van voor Berlusconi en 'Italiaan' Di Rupo zal dat hier ook niet lukken. Afgezien van wie er in die volgende regering zal zitten, is het trouwens nóg belangrijker dat die regering een diepgaande staatshervorming én grondige economische hervorming doorvoert. Zonder deze hervormingen zullen liberalen en N-VA nooit in die regering stappen en als gevolg daarvan ook CD&V niet. Het is nu maar wachten op de 'basisnota' van de formateur, waarna we misschien zullen weten of men ermee zal doorgaan of dat het louter een manoeuvre is om te overzomeren. 'Una manovra balneare', zoals ze dat in de Italiaanse politiek noemen.
De trouwe lezers van mijn blog moeten het van mij aannemen: ik zit er voor niets tussen in die affaire van Strauss-Kahn in New-York. Moet dat toch lukken zeker, dat ik vijf dagen vóór zijn arrestatie die man als voorbeeld had aangehaald van de stinkendrijke socialist. Zijn imago zal er trouwens niet beter op worden als men ziet dat hij in 'the big apple' logeerde in een poepchique hotel, in een suite voor hem alleen aan 3.000 dollar per nacht. Die kosten, inbegrepen het vliegen in eerste klasse, zullen dan waarschijnlijk nog betaald worden door het IMF, buiten zijn waarschijnlijk al even hoge wedde. We moeten wel het uiteindelijke verdikt afwachten, want men is alleen schuldig als men veroordeeld wordt. Stel dat die dienstmeid het eens verzonnen had (ze raakte toch weg ondanks de opsluiting). Het waren hallucinante beelden: een kandidaat president van Frankrijk die als een gemene misdadiger geboeid wordt afgevoerd... In elk geval mag hij zijn campagne omtrent die verkiezingen wel vergeten. Ook voor zijn partij is het een ramp. Het schijnt, dat men al een slogan had klaar liggen: 'Yes, he Kahn". Het is maar te zien, wat men daaronder verstaat. De volgende president van Frankrijk zal dan meer dan waarschijnlijk ook geen socialist worden. Mitterand blijft voor de Vijfde Republiek voorlopig de uitzondering, al was ook die niet onbesproken. Die kneep ze echter in het donker, waardoor hij er zich vanaf kon maken met een 'Et alors?'.
Vorige week werd in de Senaat een meerderheid gevonden om een discussie te houden over amnestie aan collaborateurs uit de Tweede Wereldoorlog. Die meerderheid bestond uit alle Vlaamse partijen, met uitzondering van Groen! Alle francofonen stemden tegen. De vraag naar een discussie over een wetsvoorstel ter zake kwam van het Vlaams Belang. Het was de eerste keer in 66 jaar dat een dergelijke mogelijkheid tot discussie werd goedgekeurd in de Senaat. In de Kamer gebeurde dat al eens in februari 1992, toen op vraag van Hugo Coveliers van de toenmalige Volksunie, een partij die mee op basis van de amnestiegedachte was ontstaan. De discussie in de Kamer leidde tot niets. Wat het in de Senaat zal worden, is nog niet zeker, maar de kans dat het hier tot een echt wetsvoorstel zal komen, is bijzonder klein. Daarmee wordt nog maar eens aangetoond dat we hier in een tweelandenland leven, waar twee bevolkinggroepen er over alles en nog wat totaal verschillende meningen op nahouden. Dat Groen! heeft meegestemd met de Franstaligen, zijn we ondertussen gewoon geworden. De simplistische geitenwollensokkendragers weten misschien niet eens wat amnestie betekent en stemmen - zoals gebruikelijk - mee met de Waalse zusterpartij om toch maar de schijn van de zo geroemde Belgische solidariteit hoog te houden. In de Vlaamse media, die altijd toch o zo bekommerd zijn om het Belgisch belang, is er weinig aandacht besteed aan de zaak. In de Franstalige pers zoveel te meer. Zeker toen bleek dat watje De Clerck gezegd had, achter het idee te staan. 'Het is verleden tijd', zei hij 'en het wordt tijd dat we dat vergeten'. Dat is wel niet helemaal correct. Men moet die feiten niet vergeten, maar wel vergeven. Dat kan men in Wallonië en Brussel blijkbaar nog steeds niet, ook niet na twee derden van een eeuw. Van haatdragers gesproken. Vergeten we niet dat amnestie niet bedoeld was (en is) voor feiten van gemeen recht, maar alleen voor mensen die politiek 'fout' waren. Erger nog, er zijn tijdens de repressie na WO II ook heel wat mensen veel te zwaar gestraft geweest voor wat ze al dan niet gedaan zouden hebben. België is het laatste land in Europa waar nog geen amnestie voor feiten uit de Tweede Wereldoorlog is verleend. Tot in Rusland gebeurde dat wel en Frankrijk heeft zelfs een algemene amnestie gegeven voor politieke collaboratie tijdens de Algerijnse oorlog uit de jaren vijftig van de vorige eeuw. Een land dat niet kan vergeven, krijgt zijn verleden nooit verwerkt en zou dan ook best van al ophouden te bestaan. En het hoeft zeker geen andere landen nog de les te spellen over hoe het in de wereld zou moeten gaan.
