Aan geld geraken, blijkt dezer dagen niet zo eenvoudig te zijn als men
denkt. Vraag het maar aan de bollebozen die op het idee van de Volkslening
gekomen zijn. Ik kan me niet voorstellen dat dit een succes gaat worden. Uw
geld voor vijf jaar vast zetten met de quasi zekerheid dat het niet meer zal
opbrengen dan het spaarboekje (waar je steeds aan kunt), is pure kolder. Mocht
men de intekening hierop vlak na de 21 juli hebben kunnen laten plaatsvinden,
dan waren er waarschijnlijk nog wel wat simpele zielen geweest die nog niet
afgekoeld waren van hun Belgische opstoot en op die manier vorst en vaderland
dachten te kunnen redden. Nu gebeurt die intekening ergens in het najaar,
november dacht ik en is de kans groot dat de hoera patriotten dan weer met hun
voetjes op de grond staan en ook zij er niet in zullen trappen.
Er
zijn echter ook andere manieren om geld op te halen. Zo kwam verzekeraar Ethias
op het idee zijn klanten aandeelhouder te laten worden in ruil voor wat ze
coöperatief kapitaal noemen.Speciaal
voor dat doel werd de coöperatieve vennootschap EthiasCo opgericht. Die
vennootschap had een voorzitter nodig en dat is geworden niemand minder dan de
heer Robert Stevaert, in de wandeling ooit Steve Stunt genoemd, ex van alles en
nog wat (volksvertegenwoordiger, partijvoorzitter, provinciegouverneur
enzovoort, enzovoort) en nu dus opgevist door Ethias, bij wie hij trouwens al
bestuursvoorzitter was. Vergeten we niet dat Ethias, in overheidshanden nadat
het in 2008 in
de problemen was geraakt, voortkomt uit het socialistische, francofone Omob,
wat e.e.a. duidelijk maakt. De partij der kameraden zorgt voor zijn (ex)boegbeelden.
Minder goed blijft het vergaan met de kranten Het Belang Van Limburg en
De Gazet van Antwerpen. Beide bladen, ooit opgekocht door Concentra op de
uitdrukkelijke wens van dezelfde Stevaert, toen die nog God was (althans
volgens De Morgen). In een steeds verder krimpende krantenmarkt blijven beide
dagbladen de grootste verliezers. Het zal Stevaert wel worst wezen. Voor de
ex-kok, ex-cafébaas (enzovoort, enzovoort) is het nu Et(h)ias pro nobis (vrij
naar de kerkelijke liturgie, toen die nog katholiek was )
Er
blijken nogal wat instanties te zijn die zich bezig houden met de transfers van
Vlaanderen naar Wallonië en Brussel. Niet alleen de partijen N-VA en Vlaams
Belang en de bekende studie van de Warande, maar ook het AK-VSZ (Aktiecomité
Vlaams Sociale Zekerheid) en de aan de KU-Leuven verbonden denktank Vives
(Vlaams Instituut voor Economie en Samenleving). Het probleem is dat deze
groepen er soms andere interpretaties op nahouden, wat geen echt probleem hoeft
te zijn, maar wat wel best duidelijker zou mogen worden uitgelegd worden. Dat
is alvast de mening van columnist Anja Pieters in t Pallieterke, waarover ik
het gisteren al had. Hierbij dan een poging om, in navolging van Pieters, de
reeds gekende cijfers op een rijtje te zetten.
Transfer nummer één is degene die voortvloeit uit de kosten van de
sociale zekerheid. 65 miljard euro, waarvan de Vlamingen 60% ophoesten, maar
slechts 57% terugkrijgen. Volgens de N-VA ging het in 2010 om 4,8 miljard en
zou het goed kunnen zijn dat ondertussen de kaap van de 5 miljard overtreden
is.
Transfer nummer twee is degene die verloopt via de federale overheid. In
totaal gaat het om zon negen miljard, waarbij de verdeelsleutel voor de
ambtenaren voor Vlaanderen nadelig uitvalt, terwijl Wallonië en Brussel meer steuntrekkers
kennen (zoals gisteren reeds werd uitgelegd). Die transfer steeg tot 1,1
miljard in 2010.
Transfer nummer drie is die via de financiering van gewesten en
gemeenschappen. Die zorgen voor een constante geldstroom vanuit Vlaanderen naar
Wallonië en Brussel en bedroeg in 2010 reeds 1,8 miljard euro. Met dank aan de
zesde staatshervorming zal dit bedrag nog gevoelig toenemen, vooral ten
voordele van Brussel.
---
Het totaal van bovenstaande transfers komt op zon 8 miljard euro en het
is dat cijfer dat af en toe opduikt in sommige statistieken of politieke
verklaringen. Er is echter meer, in de vorm van transfer nummer vier
Transfer nummer vier is nl die via de intrest op de Belgische schuld. België
blijft maar meer uitgeven dan het binnenkrijgt, is daarom verplicht geld te
lenen en moet daarvoor zware intresten betalen. Die schuld wordt hoofdzakelijk
door Wallonië opgebouwd, maar door Vlaanderen betaald (het klassieke verhaal).
Raar genoeg wordt die transfer meegeteld door het Vlaams Belang én door Vives
(en werd die ook al vermeld in het Warande manifest), maar niét door de N-VA.
Zeker als men weet dat deze transfer, die ik zelf ook steeds heb meegeteld,
even groot is als de drie vorige samen: circa 8 miljard, wat het totaal op 16
miljard brengt, het laatste cijfer dat door Vives is gepubliceerd. Waarom de
N-VA deze transfer (nog) niet mee telt, is mij een raadsel, temeer omdat Jan
Jambon, zeker niet de minste in die partij, medeondertekenaar was van het
Warande manifest, dat deze transfer wél mee berekent.
Het is dus inderdaad zaak de Vlaamse violen te stemmen, niet alleen om
een eensluidend antwoord te hebben op de ontkenningen van de belgicisten, maar
ook als men weet dat er links en rechts nog een aantal kleinere, verdoken
transfers zijn denk maar aan de verdeling van de flitspalenboetes waarover
in onze media amper gesproken wordt, maar die Vlaanderen wel degelijk
benadelen.
Volgens een zekere Alexandre Lesiw, directeur-generaal van de federale overheidsdienst
(FOD) Maatschappelijke Integratie is het niet juist wanneer wordt gesteld dat
Wallonië en Brussel hun leefloners niet zouden activeren. In het Brusselse
Gewest worden, volgens hem, 5 op de 1.000 inwoners geactiveerd, in Wallonië 2,6
en in Vlaanderen slechts 1,63. De man, die duidelijk van francofone afkomst is,
vergeet er wel bij te vertellen dat, als men die cijfers vergelijkt met de
totale bevolking, men een heel ander beeld krijgt. Het aantal leefloners in
Wallonië bedraagt in absolute cijfers nl 69.300, in Brussel
38.500 en in Vlaanderen 41.900. Respectievelijk is dat voor Wallonië een
stijging met 18% sinds 2008,
in Brussel 14% en in Vlaanderen slechts 1,6%.
Of
het nu gaat over leefloners, minder-validen, werkongeschikten of gewone werklozen,
in dit land bekomt men steeds hetzelfde resultaat: Als er te betalen valt,
staat Vlaanderen vooraan, als er te trekken valt is het omgekeerd. Dit
verschijnsel noemt men de transfers, waarover al zoveel te doen is geweest.
Transfers zijn in principe het verschil tussen wat inwoners van één regio aan
het federale niveau bijdragen via personenbelasting, sociale bijdragen, btw,
accijnzen en vennootschapsbelasting en wat ze ervoor terugkrijgen via de
sociale zekerheid, de federale overheidsuitgaven, via dotaties en de
intrestlast op de overheidsschuld. Zolang ik weet, krijgt Vlaanderen minder dan
het bijdraagt en is de richting van de geldstroom steeds van noord naar zuid gegaan
(en de laatste twintig jaar ook naar Brussel). Dat zal niet veranderen met deze
zesde staatshervorming, integendeel. Dit afdoen als een rechtvaardige
solidariteit is dan ook belachelijk. De omvang van de Belgische transfers vindt
men nergens anders ter wereld terug, tenzij voor een beperkte periode of bij
calamiteiten. Hier wordt dat verkocht als een verworven recht.
Raar
genoeg worden die transfers de laatste jaren ook bevestigd door Waalse
professoren. Prof. Pestieau van de Luikse universiteit en ene prof. Pagano van
de universiteit van Bergen (Di Rupos thuisbasis, nota bene) hebben ooit
verklaard, dat 20% van de sociale uitkeringen in Wallonië betaald worden met Vlaams geld en dat
de noord-zuid transfers 6 miljard euro bedragen, waarvan 4 miljard inde sociale zekerheid. Alhoewel deze cijfers
niet echt kloppen, hoort men het zo ook eens van iemand anders, jammer genoeg
niet van de traditionele Vlaamse partijen die doen alsof hun neus bloedt als er
over de transfers gesproken wordt en die de bedragen zelfs betwisten. Zelfs
binnen de eigen Vlaamsnationale kringen is er nogal wat onenigheid als het over
de transfercijfers gaat. In t Pallieterke van deze week worden de
verschillende Vlaamsgezinde organisaties gevraagd hun violen daarover eens te
stemmen. Daar kom ik morgen op terug.
Ze
mogen dat al met vakantie zijn, de Coburgers blijven de show stelen, of ze het
nu zelf willen of niet.
- Zo is gebleken dat kersverse koningin
Mathilde vorig jaar ook een Fabiolaatje heeft gedaan. Samen met haar broers
en zusters heeft ze toen nl een familiale vennootschap opgericht (de tweede al in haar familie), waarin de
onroerende familie-eigendommen zijn opgenomen. Wettelijk kan dat allemaal (dat
was ook het geval bij Fabiola), maar ethisch gesproken zit er toch een reukje
aan, omdat zon patrimoniumvennootschap, zoals men dat noemt, zorgt voor nogal
wat fiscale voordelen. Zo kunnen bv alle onderhouds- en renovatiekosten
afgeschreven worden en vermijdt men net zoals bij Fabiola de kosten van de
successierechten. Bij overlijden van een van de familieleden erft men dan geen
onroerend goed, maar wel aandelen. De vraag is maar in hoeverre er een probleem
kan rijzen met de fiscus, als zou blijken dat die familiale vennootschappen alleen
maar zouden zijn opgericht om de belastingen te ontwijken en op die manier riskeren te maken te
krijgen met de nieuwe antimisbruikbepaling. Een voorbeeld van burgerzin kan men
dergelijke acties moeilijk noemen voor iemand met een dergelijke voorbeeldfunctie.
- Twintig jaar geleden stierf Boudewijn en
dat zullen we geweten hebben. De hele geschiedenis werd nog maar eens opgerakeld
en, als het aan Mgr Daneels zou liggen, zou hij nu al heilig verklaard
geweest zijn. Dat herhaalde de brave man nog maar eens tijdens de
herdenkingsmis in de Brusselse kathedraal. Zou het? Als reden voor een
eventuele zaligverklaring werd destijds de weigering van Boudewijn om de
abortuswet te ondertekenen opgegeven. Dat was inderdaad een duidelijk
statement. Als hij echter consequent christelijk was gebleven, dan had hij toen
troonsafstand moeten doen en niet na enkele dagen zijn positie terug innemen
alsof er niets gebeurd was. Dan had men er inderdaad aan kunnen denken over een
eventuele zaligverklaring te discuteren. Zoals het nu verlopen is, door zich
een paar dagen te laten afzetten en daarna terug koning te worden, speelde
Boudewijn het kluchtspel, uitgevonden en georkestreerd door Wilfried de
evidente, alleen maar mee, tot heil en glorie van zijn eigen koninklijke
toekomst, waaraan twintig jaar geleden een einde kwam, na een
regeerperiode van liefst 43 jaar.
Bij
de herdenking was dus ook het nieuwste koningspaar aanwezig. Dat was met
vakantie ergens in Zuid-Frankrijk. Of die vakantie nu al afgelopen is, of men
het paar even snel over en weer gevlogen heeft, werd nergens verteld.
Waarschijnlijk was het wel de eerste van een hele nieuwe serie kostelijke
legervluchten.
- Gelukkig hebben we Lorenzo nog, die in
staat is alles te relativeren, zoals hij duidelijk toonde op de jaarlijkse
landbouwbeurs van Libramont en daarmee nog maar eens liet zien dat hij géén houterige
Coburger is.
In
De Standaard van gisteren verscheen een interview met een zekere Michel Jadot
(PS), topambtenaar en jarenlang kabinetsmedewerker op Pensioenen, die bevestigt
wat ik hier al meermalen geschreven heb: de door Di Rupo (nota bene:
partijgenoot van Jadot) met veel poeha verkondigde pensioenhervorming, stelt
niets voor. Hijzelf noemt het een réformette (een kleine hervorming, zoals
een fermette een kleine hoeve is). Trends noemde het al een dooie mus, n.a.v.
het twaalfde jaarverslag van de Vergrijzingscommissie. Die was al blij dat de
geschatte kosten voor de vergrijzing voor de eerste keer sinds 2002 gedaald
waren. Met 0,1% aub!
Volgens
Jadot (rijmt op Godot) heeft men alleen de leeftijd voor het vervroegd pensioen
een beetje opgetrokken (van 60 naar 62 jaar), de vereiste loopbaanjaren wat
laten stijgen en enkele speciale formules, waaraan onze wetten zo rijk zijn,
wat teruggeschroefd. Om de inkomsten van de pensioenkas te doen stijgen, stelt
Jadot voor, sociale bijdragen te heffen op bv bedrijfswagens, maaltijdcheques
en andere onbelaste betalingen.
Tot daar het goede nieuws over de ex-kabinetsmedewerker. De vraag is
alleen, waarom hij dergelijke voorstellen niet gedaan heeft, toen hij mede de
pen vasthield bij de beslissingen van liefst drie PS-ministers voor Pensioenen:
Christian Dupont (2007-2008), Marie Arena (2008-2009) en Michel (hik) Daerden
(2009-2010). Bij die laatste, voor wie hij het haast hilarische Oewitboek en Groeneboek samenstelde,
was dat pen vasthouden misschien wel letterlijk. Het klassieke verhaal van 'Luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden' De man heeft een goede raad
die wél de moeite is opgevolgd te worden. Hij stelt nl ook voor het ministerie
van Pensioenen af te schaffen en te voegen bij dat van Sociale Zaken. Naar het
schijnt is dat zowat overal ter wereld het geval, alleen niet in het land van
dat andere relict: de index. Dat laatste echter niet volgens Jadot, maar
volgens ondergetekende
Het lijkt allemaal specialistenwerk, maar er heerst nogal wat verwarring
over de zgz financieringswet van de zesde staatshervorming. Die zou ervoor moeten
zorgen dat de deelgewesten heel wat meer geld krijgen dan voorheen. Daar wordt
regelmatig op gewezen, waarbij dan bv verteld wordt dat het Vlaamse gewest een
groter budget zal hebben dan het federale. Dat klopt, maar dat is slechts een
deel van het verhaal. Het meeste geld (twee derde) blijft immers nog steeds
komen uit dotaties, wat betekent dat Vlaanderen in feite zelf weinig meer kan
doen dan het geld te ontvangen en het uit te geven. Bepaalde taksen verhogen of
verminderen bv, waardoor men het eigen beleid zou kunnen bijsturen, zal nog
steeds niet kunnen. Dotaties hebben ook het perverse effect dat men zich minder
zorgen maakt om te besparen. Besparen in België blijkt nl niét minder uitgeven,
maar wel de uitgaven minder snel doen stijgen. Dat is niet hetzelfde.
Vlaanderen wordt in heel deze financieringswet nog maar eens bij de bok
gezet, altijd hetzelfde liedje. Terwijl de Vlaamse regio nu reeds een
begrotingsevenwicht heeft, wordt het voor de Franse Gemeenschap wachten tot
2016 en voor het Waals Gewest zelfs tot 2018. En dan mag er niets mislopen,
waardoor onze francofonen weer een nieuwe reden zullen vinden om de zaak op een
nog langere baan te schuiven.
En
dan is er de stillegging van de zgz Lambermont-turbo uit de staatshervorming
van 2001. Die zorgde ervoor dat een steeds groter deel van de onderwijsdotatie
werd verdeeld op basis van de regionale bijdrage aan de personenbelasting en
minder op het aantal studenten. Deze voor Vlaanderen gunstige regeling wordt nu
omgekeerd, zodat ons gewest ook op dat vlak de pineut wordt.
De
doelstelling, dat met de zesde staatshervorming geen enkele deelstaat
structureel zou verarmen,is dan ook een
lachertje. Het zál Vlaanderen extra geld kosten. Alleen Brussel zal er
beduidend beter van worden. Tegen 2030 zal dat gewest een extra directe dotatie
krijgen van 375 miljoen euro. Daar bovenop komen nog de bijkomende middelen
voor de mobiliteit, voornamelijk door de gerechtelijke splitsing van B-H/V (het
zgz Vlinderakkoord) en zelfs daar houdt het niet bij op. De compensatie die
het gewest krijgt voor de pendelaars en de internationale ambtenaren, die naar
Brussel komen werken en het zgn Beliris-geld voor de internationale
uitstraling van de hoofdstad, zorgen ervoor dat de totale herfinanciering van
Brussel in 2015 niet minder dan 615 miljoen euro zal bedragen en in 2030 zelfs
meer dan 1 miljard. Met dank aan o.m. mijnheer Verherstraeten (CD&V), die
dat allemaal zo knap mee geregeld heeft en nooit te beroerd is om dat allemaal
uit te bazuinen in de media...
In mijn verhaal over Flippo en Di Pippo (mijn blog van vorige week
maandag), was ik nog een belangrijk personage vergeten. Wij hebben in dit
sprookjesland nl ook nog een keizer: die van Oostende. Nu zowat bijna de hele
politieke meute met vakantie is, zal Vande Lala op de kleintjes letten. Net als
hofnar De Croo Sr schijnt hij nl nooit op vakantie te gaan. Het lijkt wel of we
hem niet kunnen missen. Dat bleek ook uit een interview van Itinera* econoom
Ivan Van de Cloot in de weekeindeditie van De Standaard. Die wijst niet alleen
Verhofstadt met de vinger voor de puinhoop van de paarse regering (zoals ikzelf
trouwens ook al meer dan eens gedaan heb), maar eveneens Vande Lala. Hij was
indertijd de minister van Begroting die verantwoordelijk was voor het opetenvan pensioenfondsen om zijn
begroting toch maar sluitend te houden. Wie in goede jaren
geen reserves opzij zet, is een slechte bestuurder, aldus de econoom
die toen nog voor ING werkte. Voor zijn kritiek kreeg Van de Cloot zelfs omfloerste doodsbedreigingen,
waarbij hem verteld werd dat er wel eens iets men hem zou kunnen gebeuren
Hoe dan ook, van Verhofstadt zijn we
(voorlopig?) verlost, Vande Lala draait nog altijd mee en heeft nog altijd meer
dan één vinger in de politieke Belgische pap. Dat voorlopig heb ik erbij geschreven, omdat
de kans bestaat dat de Vlaamse liberalen bij de volgende Europese verkiezingen
slechts één verkozene zullen overhouden. Tot nu toe leek Verhofstadts positie daar onaantastbaar,
maar het zou kunnen veranderen nu Karel De Gucht zijn handelsakkoord met de Chinezen
erdoor gekregen heeft, waardoor zijn aanzien binnen de E.U. flink is gestegen.
Als dat zo verder gaat, zal het voor de Open VLD een moeilijke keuze worden wie
van die twee niét naar Europa zal gaan en wie (misschien) terug in de Belgische
politiek terecht zal komen. Wordt dat voor Open VLD een dilemma, voor
Vlaanderen zal het eerder kiezen zijn tussen pest en cholera.
* Itinera
is een denktank van Vlaamse werkgevers. Het was in die functie dat Van de Cloot,
samen met collega Geert Noels van Econopolis, de kat de bel aanbond over de 110
miljoen euro die Dexia verspeelde aan het failliete Detroit. Zonder hun
opmerking daarover was de zaak misschien wel in de doofpot gestopt en had Koen
Geens zichzelf niet in verlegenheid moeten brengen
