Bij de weekeind editie van Het Laatste Nieuws zat een katern met het overzicht van 2006. Daarbij werd natuurlijk ook aandacht besteed aan de voorbij gemeenteraadsverkiezingen, vooral dan die van Antwerpen. Bij de reeks was een foto van Filip Dewinter, die nogal sip kijkt en als tekst staat erbij dat "Het Blok" (zo staat het er) in Antwerpen 5% verloren had. Dit is een grote leugen. Om te beginnen heeft het Vlaams Belang in Antwerpen geen enkel procent verloren. Ondanks de uittocht van heel wat autochtonen en het feit dat de allochtonen, ook de niet-Belgen, dank zij de vreemdelingen stemwet massaal links hebben gestemd, haalde het Belang nog ongeveer 5.000 stemmen meer dan bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen en kreeg het ei zo na een extra zetel. De grote verliezers in de koekenstad waren de VLD en Groen! die respectievelijk de helft en twee derde van hun zetels verloren. Daarover vond ik in de krant echter niets terug. Huichelaars! Van journalisten wordt verwacht dat ze objectieve berichtgeving verstrekken. Dat schijnt in ons land niet meer te kunnen. Ze zijn voor het overgrote deel vooringenomen en denken zelf aan politiek te moeten doen. Ik kan best begrijpen dat men niet voor Filip Dewinter moet zijn, maar de waarheid heeft ook zijn rechten. Zijn partij mag nergens meespelen. Bij de gemeenteraadsverkiezingen hebben we gezien dat de zgn "democratische" partijen nog liever een niet werkbaar schepencollege vormen met 5,6 en meer partijen dan samen te gaan met Vlaanderen grootste. Nergens meedoen dus, maar wel overal de schuld van krijgen. Ik ben in heel mijn leven nooit lid geweest van een partij, zelfs niet van een vakbond, maar ik neem mijn petje af voor Filip Dewinter. Als men ziet wat voor gemene, meestal onfaire tegenstand die man al sinds jaren moet trotseren vanwege de media én zijn politieke tegenstrevers, dan moet die een ijzersterk karakter hebben. Veel sterker dan het gros van zijn zgz collega-politici, waarvan de meeste maar plaatsvervangende ja-knikkers zijn. Ik heb ook een mail gestuurd met een rechtzetting naar Het Laatste Nieuws. De kans dat die zal gepubliceerd worden is uiterst miniem. Eind januari zeg ik trouwens mijn abonnement ervan op.
Na de jaarlijkse klucht met de federale begroting, met zijn verkwanselen van het staatspatrimonium, het hijacken van pensioenfondsen en het niet betalen van rekeningen, allemaal zaken waardoor de toekomst van ons nageslacht serieus gehypothekeerd wordt, is het een verademing te weten dat het met de begroting van de Vlaamse deelregering helemaal anders loopt. Minister Dirk Van Mechelen, die al sinds een zestal jaren de portefeuille van de Vlaamse begroting beheert, is er in die tijdspanne in geslaagd het deficit van méér dan 6 miljard euro op nauwelijks een half miljard terug te brengen en dit zonder kunstgrepen zoals die van het licht (ge)wicht dat de nationale begroting beheert of van de kemelschieter uit Luik die men de minister van Financiën noemt. Als alles normaal verloopt zou Vlaanderen tegen 2008 schuldenvrij zijn. Met Vlaanderen bedoelen we in dit geval de Vlaamse deelregering. Want officieel mag Vlaanderen ook na 2008 het overgrote deel van de Belgische schulden betalen. Op Brussel en Wallonië moet men niet rekenen als het op betalen op aan komt. Om nl van alle schuld af te zijn zouden Brussel, Wallonië en het federale België hetzelfde moeten doen als Vlaanderen, ttz niet alleen zorgen dat de schulden betaald worden, maar ook dat er een overschot wordt gecreëerd. Wie ziet dat gebeuren? Om te beginnen is de tegenhanger van Van Mechelen in de Waalse deelregering niemand minder dan Michel Daerden (spreek uit: "daardén"). Die is op dit ogenblik nog steeds geld aan het lenen, laat staan besparen. Dat de man, die tot de parti scandaleux behoort, in het zuiden van dit land toch immens populair is, heeft niets met zijn functie te maken, maar met het feit dat hij regelmatig dronken rondloopt en dan zelfs vóór de camera zijn zattemanspraat komt uitlallen. Van een voorbeeld gesproken! Het lijkt goed te gaan met België, maar dat is maar schijn. We genieten nog van de gevolgen van de fiscale amnestie, de lage rentevoeten en de overheidsinvesteringen n.a.v. de gemeenteraadsverkiezingen. De extra inkomsten die de regering Verhofstadt kreeg, heeft ze echter meteen weer uitgegeven. Ze is zelfs gaan lenen om de uitgaven betaald te houden, waardoor de staatsschuld dus opnieuw is opgelopen. Van Mechelen is een VLD-er, waarbij men zich afvraagt waarom Verhofstadt zo'n bekwame partijgenoot niet in zijn eigen kabinet heeft opgenomen. Klaarblijkelijk past die niet in het paarse clubje, waar men zich van geen kwaad bewust is waar het gaat om geld over de balk smijten. In het succesverhaal van Van Mechelen zit trouwens ook één valse noot. Hij zegt dat Vlaanderen, doordat het de tering naar de nering zet, sterker zal staan in eventuele latere communautaire gesprekken. Dat zal helemaal niet het geval zijn. Met het excuus dat Vlaanderen er beter voorstaat en de tegenpartij slechter, zal het voor laatstgenoemde een reden te meer zijn om van ons nog meer af te pingelen. Daarom blijf ik erbij, dat we beter geen verdere communautaire onderhandelingen meer houden tenzij we eerst krijgen waar we recht op hebben.
Het nepjournaal van de RTBF blijft nazinderen. De reacties houden niet op. De RTBF heeft Vlaanderen wel degelijk op de kaart gezet, voor een tijdje althans. Misschien is dit allemaal niet gegaan zoals het hoorde, maar tot aan de andere kant van de wereld heeft men Vlaanderen ontdekt. Mede dank zij de Amerikaanse en ook de Spaanse omroepen is het nepjournaal tot in Azië en Zuid-Amerika geraakt. In eigen land heeft het er alvast voor gezorgd dat de Vlamingen nu weten dat de mogelijkheid bestaat. Het volstaat dat twee derde van het Vlaamse parlement onze onafhankelijkheid uitroept en het is zover, wat het orakel van Brakel ook moge beweren. Bij de Walen zit de schrik er goed in, bewijs daarvan de eerste uitspraak van Di Pippo ná de uitzending: "Nous avons peur!". "Vlaanderen op de wereldkaart zetten", men hoort dat verhaal wel eens meer van onze heren politici. Pogingen zijn er al genoeg geweest: een Vlaams Huis hier, een Vlaamse missie daar. Dat klinkt allemaal mooi maar blijkt erg beperkt te blijven. Als Vlaanderen echter zijn onafhankelijk uitroept, zelfs al blijkt dat later verzonnen te zijn, dan wordt er wereldwijd gereageerd. Koenraad Elst verwoordde het zo in 't Pallieterke van deze week: "Vroeger behoorde Slovenië tot Joegoslavië. Onbekend in de rest van de wereld. Nu is het onafhankelijk, staat het op elke landkaart, wordt het genoemd in elke VN-naamafroeping en weerklinkt zijn volkslied in elke competitie, in elke discipline. Het is nu onafhankelijk". Het heeft geen zin verder over "meer bevoegdheden" te onderhandelen. Vlaanderen moet een zelfstandige staat worden en liefst zo snel mogelijk. Alleen op die manier kan het er, evenals Slovenië, Kroatië e.a., zeker van zijn dat het op de wereldkaart zal staan. Om het met de bekende Feyenoord-slogan te zeggen: geen woorden, maar daden!
Rudy Demotte, minister van Volksgezondheid, lijkt schrik te hebben dat de geschiedenis hem zal vergeten. Regelmatig komt hij dan ook uit de hoek met de meest uiteenlopende initiatieven, die niet altijd even gelukkig in elkaar steken. Er is zijn kruistocht tegen het roken, wat voor zijn ministerie vrij logisch is: hoe minder rokers, hoe minder zieken en hoe minder kosten voor de ziekteverzekering. Dat hij daarvoor soms extreme maatregelen treft, heeft ook de maken met het feit dat zijn moeder (een Vlaamse, N.B. en de reden waarom Demotte ook vrij goed Nederlands spreekt) gestorven is aan longkanker. Zijn laatste nieuwe maatregel tegen het roken: het verbod tot roken in restaurants en cafés is eigenlijk niets nieuw. Het bestaat al in Ierland, Italië en Spanje en zal waarschijnlijk vroeg of laat algemeen worden in de hele Europese Unie. Dat er van deze wet weer een typisch Belgische variant moest gemaakt worden, is natuurlijk weer iets anders. Als een café of taverne meer dan 30% van zijn omzet uit de verkoop van voeding haalt, mag er niet meer gerookt worden, anders wel. begin dat maar eens uit te rekenen. Het gevolg daarvan is, dat sommige café-uitbaters er allerlei uitvluchten op gevonden hebben om onder die drempel van 30% te kunnen blijven (het niet meer verschaffen van het duurste gerecht, biefstuk/frites bv). Enfin, een beetje een klucht. Kan er met die nieuwe anti-rokerswet nog gelachen worden, dat kan niet meer bij een nieuw voorstel van het napoleonneke van onze sociale zekerheid. Hij zou nu gratis heroïne gaan uitdelen aan wie daaraan verslaafd is. Het zou nog wel gaan om een proefproject in Luik, stad die zelf vragende partij is. In de "cité ardente" zouden niet minder dan 5.000 junkies ronddwalen die aan heroïne zijn verslaafd. Een enorm aantal, zeker als men daarmee bedenkt dat deze groep mensen, meestal jongeren, voor de maatschappij zijn afgeschreven. Heroïne is een hard drug die van de mens een wrak maakt en hem afschrijft voor de samenleving. Gratis dat spul gaan verstrekken is m.i. al even misdadig als het te verkopen. Men lost er niets mee op: het leven van die mensen zal hoe dan ook getekend blijven en is eigenlijk afgelopen. Daaraan moet de staat niet meehelpen. Door gratis heroïne te verschaffen zullen er alleen nog maar junkies bijkomen, waarschijnlijk zelfs vanuit het buitenland. Luik grenst aan zowel Nederland als Duitsland en ligt op vrij korte afstand van Luxemburg en Frankrijk. Wat de staat zou moeten doen is veel harder optreden tegen de verkopers van die hard drugs. Zij zijn de handelaars van de dood. Wat zij doen is moord met voorbedachte rade. Er is nl geen weg terug uit de harde drugsverslaving. De enkelingen die daar toch in slagen zijn op één hand te tellen en vormen de uitzondering die de regel bevestigt. Er zijn regimes waar men drugshandelaars de doodstraf geeft. Dat hoeft men hier niet te doen; dat kan trouwens niet meer in dit land waar een Michelle Martin, de gezellin van Dutrouw, na 10 jaar al vrij zou kunnen komen. Maar men kan ze wel voor de maximumstraf uit de circulatie halen en alles verbeurd verklaren wat ze met hun misdadige handel hebben verworven. Zowel verslaafden als dealers moeten van de straat gehaald worden. Als dat niet gebeurt zal onze maatschappij helemaal verloederen.
Het is mij al eerder overkomen: ge hoort 's morgens een bepaald bericht tijdens het nieuws, dat wordt soms herhaald, soms ook niet. In het beste geval haalt het nog het middagjournaal op de TV, maar dan is het plots verdwenen of compleet afgezwakt, gecorrigeerd door de politiek-correcte censuur van onze multiculturele pro-paarse media. De voorlaatste keer dat ik zo'n bericht hoorde was toen men op een vrijdagmorgen zei dat Verhofstadt naar Marokko had moeten vliegen om daar een definitief akkoord te tekenen voor het overbrengen van Marokkaanse veroordeelden vanuit Belgische naar Marokkaanse gevangenissen. Die deal is op het laatste ogenblik door Marokko afgeblazen. Het bericht werd 's middags niet meer gegeven en daarover heeft men, tot hier toe, niets meer vernomen. Gisteren was het weer zover. In de nieuwsberichten van negen en tien uur 's ochtends op de radio wist men te vertellen dat er een gezamenlijke nota was van zeven (7) ambassadeurs van West-Europese landen, die er bij de Thaise regering hadden op aangedrongen eens werk te maken van het identificeren van slachtoffers van de Tsunami van twee jaar geleden. Blijkbaar is dat nog steeds niet volledig gebeurd en zou het meestal gaan om Westerse toeristen. In één adem klaagden die ambassadeurs ook aan dat, volgens hen, de helft van het ter beschikking gesteld geld, verdwenen zou zijn. Het werd er niet bij gezegd, maar ik neem aan dat het hier alleen ging om de helft van het geld dat Thailand had ontvangen. Eigenlijk is dit niets nieuw. Begin augustus van dit jaar uitte de evaluatie commissie reeds zware beschuldigingen i.v.m. de internationale hulpverlening n.a.v. de tsunami. Het is triestig dat zo'n misbruiken gewoon blijven aanhouden. De gelegenheid maakt nog altijd de dief, zeker als het om uitzonderlijk hoge bedragen gaat. Dat is niet alleen ontmoedigend voor wie voor bepaalde rampen geld heeft gegeven, maar vooral voor de duizenden vrijwilligers die zich meestal gratis en voor niets inzetten om dat geld bij elkaar te krijgen. En het zal zeker niet beteren als de verantwoordelijken van de media de waarheid verzwijgen of geweld aan doen. Het zal het wantrouwen van de burger alleen maar vergroten.
Saparmoerat Niazov is niet meer. De man was tegelijkertijd president, eerste minister én leider van de enige toegelaten politieke partij in Turkmenistan, een van de Moslimrepublieken in de buik van de vroegere Sovjet Unie. Een van de vele kleine dictators uit die regio die aan de macht gekomen waren tijdens het communistische bewind en die daarna de greep op de macht niet meer losgelaten hebben. De man liet zich "Turkmenbachi" noemen, wat zoveel betekent als "leider van alle Turkmenen". Waarschijnlijk had hij dit afgezien van een van zijn Turkse voorvaderen, Mustafa Kemal, die zich "Kemal Ataturk" liet noemen, de "vader van alle Turken". Misschien kan het ook naar analogie van Stalin zijn. Die werd ook "vadertje" genoemd, de troetelnaam van een massamoordenaar... Turkmenbachi was een speciaal geval. De rijkdommen van zijn land, vooral uit olie-inkomsten, misbruikte hij op grote schaal voor eigen familie en vrienden. Hij hield er massale maneges op na, richtte grote stoeten en volksfeesten in en was gewend aan belangrijke bezoekers een raspaard cadeau te doen. Dat een groot deel van de Turkmeens bevolking aan de rand van de armoede leefde, kon hij blijkbaar weinig schelen. Hij verbood o.a. autoradio's en wou geen muziek in de televisie. Uit een Vlaams lied van vroeger onthoud ik nog dat men zong: "slechts de bozen zingen niet". Dat zal ook wel voor Turkmenbachi gegolden hebben. Het meeste extravagante wat de man echter uitspookte was, mijns inziens, dat hij de naam van de eerste maand van het jaar naar zich had genoemd. Van grootheidswaanzin gesproken. Januari had hij dus afgeschaft! Turkmenbachi (66) stierf officieel aan een hartstilstand, maar geruchten doen de rond dat hij vergiftigd zou zijn. Vergiftiging kan ook leiden tot een hartstilstand. Hoe het verder moet met het land is op dit ogenblik nog koffiedik kijken. Turkmenistan is een van een half dozijn landen van Turkse oorsprong. Turkije probeert er, sinds het uiteenvallen van de Sovjet Unie, voet aan wal te krijgen, zijn (Latijns) alfabet op te dringen en een soort Turkse gemeenschap op te richten. Dat zou mede als gevolg kunnen hebben, dat - mocht Turkije ooit lid worden van de Europese Unie - Europa riskeert ook een golf van nieuwe Turken recht vanuit de steppen aan de Aziatische kant van de Kaspische Zee hier binnen te krijgen. Een reden temeer om Turkije hier buiten te houden.
Kerstmis is ook niet meer wat het geweest is. De tijd van de mystieke middernachtmis Kerstdagen zijn op de meeste plaatsen voltooid verleden tijd. Deels is dit te wijten aan het steeds nijpender tekort aan priesters, deels aan de verwereldlijking van het Kerstgebeuren. We evolueren stilaan naar het Britse model, waar Kerstmis een soort carnaval is geworden. In feite is het zo dat de Christelijke Kerk vroeger een deel van de heidense gebruiken had overgenomen en verchristelijkt en dat de nieuwe heidenen van vandaag de christelijke feestdagen weer ombuigen tot wereldlijke feesten. Wat ook stilaan verandert is het feit dat men er met Kerstmis meer tussenuit trekt en er steeds minder in de familiale kring gefeest wordt. Toen ik met mijn gezin in Italië woonde, was er daar een spreekwoord dat zei: "Natale con i suoi e Pasqua dove vuoi" (Kerstmis met de zijnen en Pasen waar ge ook wilt). Misschien is dat in Italië nóg zo, maar hier in elk geval een stuk minder. Er zijn er natuurlijk ook die thuis blijven, zoals ondergetekende, en die dan ook terugvallen op wat de TV te bieden heeft. Wij, mijn vrouw en ik, zijn liefhebbers van echte klassieke muziek en hebben ons dezer dagen niet verveeld: de negende van Beethoven door het concertgebouworkest (op Nederland 2), "Nozze di Figaro" van Mozart (ook op Nederland 2), de Hafner symfonie van Mozart door het Wiener Philharmoniker (op Arte), de opera "Hänsel und Grethel" van Humperdink (ook op Arte), Così fan tutte van Mozart (op BBC 2) en nog enkele concerten. Zelfs op TVE(spaña) was er een kassiek concert. We hebben ook één (1) klassiek stuk kunnen zien op een Vlaamse zender (VRT/één): een overigens uitstekend gebracht pianoconcert van Mozart vanuit het koninklijk paleis. Moest dat niet uit dat paleis geweest zijn, dan had het noppes, niets geweest op alle Vlaamse TV-zenders samen gedurende het hele Kerstgebeuren. O, ja, er waren nog Rieu (vanuit New York) en Bocelli (vanuit Las Vegas) en José Van Dam met Kerstliederen, maar dat is eigenlijk nepklassiek voor de echte kenners. Wat we op onze Vlaamse zenders te zien krijgen, ook tijdens de feestdagen, zijn de gebruikelijke dagdagelijkse programma's: de praatprogramma's van "ons kent ons", de spelletjes met hetzelfde publiek en de reality shows waar het simpele volkje (ik zal beleefd blijven) zich op ligt te verkijken, tot en met Big Brother, het summum voor de doorsnee gluurder. Het kan me eigenlijk weinig schelen dat een bepaald publiek voor dergelijke programma's een voorkeur heeft en op zijn wensen bediend wordt. Een zender die echter betaald wordt met het geld van álle belastingbetalers zou ook iets mogen aanbieden aan de kijkers aan het andere eind van het TV-spectrum. Gelukkig kunnen we nog zappen!
