Men vraagt zich wel eens af, of het Vlaams belang niet al te braaf is. De reden, dat men feitelijk te weinig van de partij hoort, ligt echter niet aan haar zelf, maar aan het feit dat ze wordt doorgezwegen door de zgz politiek-correcte media. Alleen als er iets slechts over het Belang te horen is, zijn ze erbij. Meestal gaat het dan nog over randgevallen, zoals die ook bij andere partijen voorkomen. Zelfs LLD, zgz de partij van het gezond verstand, wordt niet gespaard van gerommel in de marge Het VB is echter stilaan zijn tanden aan het laten zien. Dat hebben we zopas nog vernomen, toen voorzitter Valkeniers niemand minder dan Karel De Gucht (én echtgenote) bij het parket heeft aangeklaagd wegens het schenden van voorkennis bij de verkoop van Fortis-aandelen. Ondanks het feit, dat het Gerecht de zaak al onderzoekt, komt er toch een klacht en dat is maar goed ook. De kans, dat de zaak anders in de doofpot zou geraken, wordt daardoor een stuk kleiner. Zelfs al zou De Guchts madame worden vrijgesproken, zal er steeds de perceptie blijven, dat er wel iets aan de hand was. Het kan immers niet zijn dat er, buiten mevrouw De Gucht, uitgerekend die dag - enkele uren voor het tweede Fortis verdict - ook enkele vrienden en kennissen van De Gucht dezelfde transactie hebben uitgevoerd. Ondertussen heeft het VB ook gelijk gekregen in een dispuut met de vakbonden, meer bepaald die van de LBC (landelijke bediendencentrale, aangesloten bij het ACV). Die hadden een vrouwelijkVB-lid uit de bond gezet, omdat ze zich kandidaat had gesteld op een VB-lijst tijdens de regionale verkiezingen van 2004. Van de rechtbank van eerste aanleg van Antwerpen, heeft de partij gelijk gekregen. Volgens de wet én de statuten van LBC kan dat niet. De vakbond gaat natuurlijk in beroep, maar ondertussen is er wel een uitspraak die als precedent kan dienen bij andere processen. Het gaat trouwens niet op dat vakbonden iemand uitsluiten omdat die bij een voor hen onverdraagzame partij zou zijn aangesloten, terwijl ze zelf onverdraagzaam zijn t.o.v. leden van die partij (én o.m. tegenover werkwilligen, zoals we de laatste tijd regelmatig meemaken). Enfin, ik zou zeggen aan de VB-mensen: voort doen en de politiek correcten aanpakken langs de legale weg, waar ze het minst tegenstand kunnen bieden. Misschien zal het wel lonen op 7 juni a.s.
Vlaams Belanger Bart Laeremans overhandigde gisteren Kamervoorzitter Herman Van Rompuy een grote taart, dit ter gelegenheid van de eerste verjaardag van de stemming in de Kamer van de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle/Vilvoorde. De "kardinaal" zou er niet blij mee geweest zijn. Ondertussen is er heel wat gebeurd: België kreeg een (overwegend Franstalige) regering onder Leterme, met een minderheidsvertegenwoordiging in Vlaanderen, iets wat diezelfde Leterme vroeger altijd heeft veroordeeld. De communautaire discussie werd verwezen naar een dialoog tussen de gewesten, wat tot nu toe zo ongeveer gelijk staat met een doofpotoperatie. Men hoort er zo goed als niets over en de kans is groot dat het item B-H/V, dat in de Kamer kan beslecht worden zonder toegevingen van Vlaamse zijde, door Vlaanderen ergens duur zal betaald worden. Eigenlijk is het voor Vlaanderen nog best dat er helemaal niets verandert en dat we ter zijner tijd - en dat is nog vóór de volgende verkiezingen - de zaak verder afhandelen in de Kamer. Want de Rand blijft een schand. Nergens anders ter wereld belet één regio een andere te werken en zich te ontwikkelen. Nergens anders eist een armere regio het grondgebied op van een rijkere. Nergens anders eist één regio dat een andere haar taal zou gebruiken. Dat alles gebeurt nog steeds wel in onze Rand en zo iets is onduldbaar in een land dat zich nog altijd democratisch noemt. Ons behoort het Noordzeestrand. Én de Rand!
Mocht ik nu een rekening bij Fortis hebben, ik zegde ze meteen op. In het proces, dat een groep kleine aandeelhouders tegen de maatschappij heeft lopen, heeft het openbaar ministerie nl gesteld dat de zaak helemaal niet van de baan is. Het stelde o.m. dat de regering Leterme niet het recht had om Fortis Bank te verkopen aan BNP Paribas (de aandeelhouders moeten dat eerst goedkeuren) en dat experts eerst de waarde van de bank moeten bepalen en in kaart brengen. Daarmee zit de zaak voorlopig helemaal in het slop. "Les jeux sont faits; rien ne va plus", geldt hier niet. Fortis is op anderhalf jaar tijd zo'n 40 miljard euro verspeeld. Het eigen vermogen zakte op één jaar van 28 naar zo'n 5 miljard. Cijfers om van te duizelen. Maar aan elke nadeel is een voordeel, althans volgens Johan Kruijff. Voor Vlaanderen is dat voordeel het feit dat het Belgische grootkapitaal, de zgn "haute finance", een harde klap heeft gekregen. Franskiljonse families, zoals Lippens, Frère, Boël en Janssen (Solvay) en anderen hebben bij Fortis honderden miljoenen euro verloren. Het is weinig waarschijnlijk dat zij achter de schermen nog veel druk zullen kunnen uitoefenen op de Belgische politiek, zoals ze dat gewend waren. Het is nu afwachten wat Justitie zal beslissen. Met een rechtspraak als de onze (denk maar aan de recente zaken zoals die van rijkswachter De Vleeschauwer, Humo en Vanhecke), kan men alle kanten uit, de gekste eerst...
De regering Leterme Un is de eerste die geen minister van Begroting heeft. Mede om het aantal Franstaligen via staatssecretarissen te kunnen verhogen, werd voor Begroting gekozen voor een tweede rangsfiguur: CdH-er Melchior Wathelet Jr. De eigen partijvoorzitster noemt hem "le petit". Het resultaat van het werk van die Wathelet is er dan ook naar. Zoals menigeen, ondergetekende inbegrepen, reeds geschreven heeft, is de Begroting één grote farce. De regering is bij het begin van het nieuwe parlementair jaar trouwens alleen komen zeggen, dat die begroting sluitend zou zijn. De juiste cijfers heeft nog niemand gezien. De Europese Commissie heeft nu ook brandhout gemaakt van de hele Belgische Begroting: een tekort van 0,3% in 2007 (onder Verhofstadt), 0,5% in 2008 (onder Verhofstadt/Leterme) en waarschijnlijk 1,4% voor 2009 (4,6 miljard euro!). Dat heeft als gevolg dat alle plannen die de regering Leterme Un ook mag hebben, niet verwezenlijkt kunnen worden, tenzij men voor nóg meer staatsschuld kiest en de vergrijzingskosten helemaal de mist in laat gaan. Dat voor de begroting. Ook op ander vlakken werkt deze regering niet. - PS en CdH liggen openlijk overhoop met MR, CD&V en Open VLD over het probleem van de immigratie. - Onkelinx noemt de Vlaamse liberalen "minables", wat noch min noch meer wil zeggen: ellendelingen! - De Gucht heeft aan de Libre Belgique verteld, dat deze regering niet werkt. Hij vraagt zich zelfs af of men, met zo'n regeringspartners, nog een oppositie nodig heeft... - Voor de rest zit Leterme Un opgescheept met een aantal staatssecretarissen die hij er heeft moeten bijnemen om MR en PS over de streep te krijgen, maar die zo goed als onzichtbaar zijn: - Van Chastel heeft men alleen gehoord, toen bleek dat hij niet alleen geen Nederlands, maar ook geen fatsoenlijk Engels kon. Die is dan wel toegevoegd aan Buitenlandse Zaken. - Van Clerfait (Financiën) horen we alleen iets als hij de Vlamingen kan treiteren, zoals onlangs, toen hij stelde dat KBC een liquiditeitsprobleem had, wat helemaal niet waar was. - Van die Fernandez-Fernandez hoort men helemaal niets. - Carl Devlies, tenslotte mag alleen wat plannetjes maken hoe hij de fraude gaan aanpakken (een thema zo oud als België zelf). In werkelijkheid is hij de gevangene van het ministerie van Financiën, waar Reynders doet waar hij zin in heeft (in de eerste plaats eigen kabinetsleden promoveren). "Dit is een regering van omstandigheden", zegt De Gucht nog in zijn Libre interview. De vraag is alleen maar hoe lang die omstandigheden gaan toelaten dat zo'n allegaartje dit land kan blijven beheren.
In deze drukke tijden van financiële crisissen en de Amerikaanse presidentsverkiezingen wordt het plaatselijk nieuws in de hoek gedrumd. Leterme heeft, wat dat betreft, nog geen klein beetje geluk, want zijn regering werkt voor geen cent. Ik kom daar morgen nog eens duidelijk op terug. Vandaag heeft het geen zin: alles, maar dan ook alles staat in het teken van de verkiezingsoverwinning van Obama in Amerika. De overwinning van Obama is dan ook historisch. Voor de allereerste keer wordt een kleurling president van het (nog steeds) machtigste land ter wereld. Dit land maakt echter een grote crisis door op alle gebied: financieel, militair en ecologisch. Obama heeft het gehaald door zijn energieke verschijning, maar ook door dé slogan van zijn campagne: "change". Het is nu aan hem dit waar te maken. Voor Obama en zijn partij begint nu het moeilijkste gedeelte van de campagne: zorgen voor de verandering. Dat zal niet zo gemakkelijk gaan als men zou denken, maar hij heeft daarvoor al vast vier jaar de tijd. In de States kan de president en zijn regering niet zomaar worden afgezet en krijgt hij dus een volle vier jaar om e.e.a. te veranderen. Al bij al is het voor dat enorme land natuurlijk beter dat het geleid wordt door iemand die nog in de volle fleur van zijn leven is dan door een oudere persoon die de zeventig al voorbij is. Voor McCain kan men alleen maar respect hebben voor wat hij op zijn ouderdom nog presteert. Vergeten we niet dat de man heel wat tegen zich had: de politiek van de uitgaande president, het financiële debacle én zijn ouderdom. De vraag is maar, of Obama het zal opgelost krijgen en hoe hij het zal doen. Dat is op dit ogenblik nog koffiedik kijken, maar daar komen we nog achter. Ook in Amerika staat de tijd niet stil.
Stel, ge hebt enkele duizenden Fortis aandelen. Die blijven maar zakken en ondertussen is die hele enorme onderneming, de grootste van Belgenland, al overgenomen door de Belgische en Nederlandse staat. Dan bekruipt u zeker ook wel het verlangen die dingen te verkopen, zeker?. Dat is wat Mireille Schreurs gedaan heeft op 3 oktober, rond het middaguur Enkele uren later werd het Nederlandse deel, plus wat overbleef van ABN-Amro, doorverkocht aan de Nederlandse staat en later het Belgische deel aan PNB Paribas. Het probleem is nu, dat die Mireille toevallig de echtgenote is van Karel De Gucht, rots in de Belgische branding, minister van Buitenlandse Zaken en schrik van heel wat regeringsleiders, gaande van Kongo tot en met Nederland. Die Karel heeft mede het hele lot van Fortis beslist en nu wordt door kwatongen beweerd, dat hij zijn echtgenote heeft ingelicht en dus handel met voorkennis heeft gepleegd, strafbaar door de Belgische wet. "Niets van waar", zegt Karel, "mijn vrouw heeft dat op haar eigen intuïtie gedaan". Ikzelf heb trouwens nog steeds mijn Fortis-aandelen. De aandelen, die mijn vrouw verkocht, waren die van haar moeder". Moeten we hier geen traan wegpinken? De Gucht kan toch niet kwalijk worden genomen dat hij de centjes van zijn eigen schoonmoeder gaat verliezen. Zoiets kan niet. Het ging trouwens maar om een klein half miljoen euro. Peanuts op zo'n niveau. Alle gekheid op een stokje, de zaak wordt wel erger, als men week dat diezelfde dag ook enkele vrienden en kennissen van De Gucht in Berlare hetzelfde hebben gedaan als de vrouw van de burgemeester. God weet aan wie er nog allemaal verteld is dat het hoog tijd werd de Fortis aandelen te dumpen. Denk maar eens aan die bekende familie uit Laken die zeer bevriend was met de familie Lippens. Het is opmerkelijk, dat men daarover niet meer verneemt. Zou die echt geen Fortis aandelen hebben gehad? Of De Gucht het nu echt al dan niet aan zijn vrouw verteld heeft, de perceptie is er en ik denk dat niet veel mensen hem zullen geloven. Daarmee zit hij mee in het blauwe verdomhoekje waar Fientje Moerman, Patrick De Wael en Noël Slangen zich al bevinden (eigenlijk ook de zo opgehemelde Verhofstadt, die gedurende negen jaar de staatsfinanciën heeft verwaarloosd). Van de zelfvoldaanheid in Open-VLD kringen, die er heerste sinds de oranjeblauwe onderhandelingen, schiet niet veel meer over.
Toevallig las ik dit weekeinde in een Italiaanse krant (Corriere della Sera) dat er vorige week in Chili verkiezingen waren geweest en dat die daar gewonnen waren door de rechtse partij. Dat was geleden sinds de val van het militaire bewind. Rechts behaalde er 40% van de stemmen. Een dochter van Pinochet werd verkozen als parlementslid en rechts veroverde eveneens de burgemeestersplaats in de hoofdstad Santiago. In onze media heb ik daarover helemaal niets gehoord of gelezen. Nu kan men misschien wel zeggen dat Chili ver van ons bed is. Als er echter negatief nieuws is over Pinochet en de zijnen, wordt het hier wel in alle geuren en kleuren vermeld (zo'n een beetje hetzelfde als wat hier gebeurt met nieuws over het Vlaams Belang). Een recente ondervraging heeft uitgewezen, dat 75% van onze journalisten bij de laatste verkiezingen links heeft gestemd. Vandaar. Het is trouwens niet alleen in Chili dat rechts vooruitgaat. Ook bij gemeentelijke verkiezingen in Brazilië maakte men vorige week hetzelfde mee. Dichter bij huis haalde de rechtse partijen in de regionale verkiezingen van Zuid-Tirol 30% van de stemmen. Ook daarover helemaal geen nieuws in onze media. Ook Obama kan rekenen op de steun van journalistiek links. Of dat in de States veel gaat uithalen, is nog af te wachten. Nog twee keer slapen en dan zullen we het weten. In de peilingen ligt Obama 5% voor, maar wat zijn 5% in peilingen? Dat kunnen er evengoed 15% vóór of 5% tegen worden. Voor McCain is het een erg ongelukkige periode. Als de financiële crisis de schuld is van de Amerikanen, dan is ze dat van álle Amerikanen, zowel democraten als republikeinen. Ze leefden allemaal boven hun stand. Dat de armen ginds voor Obama gaan stemmen en de rijken voor McCain is nog zo'n fabeltje van onze media. Zelfs bij de armste Yankee leeft de "American dream". Overmorgen weten we meer en komt er een einde aan het circus van de presidentiële race.
