"Het vertrouwen van de bevolking in het Gerecht blijft alarmerend laag. Justitie zat in de jaren negentig al met een achterstand tegenover de politie en die is de voorbije jaren alleen maar toegenomen. De beheersstructuren deugen niet, de verantwoordelijkheden zijn niet precies omlijnd, de logistiek en informatica ontbreken en men zit men negentiende-eeuwse werkprocessen. Tot 80% van de zaken wordt geseponeerd. Ik vrees, dat we bij justitie nog jaren met opeenvolgende calamiteiten te maken krijgen." Bovenstaande is niets nieuw. Ikzelf heb er al heel wat blogs aan vuil gemaakt. Nieuw is, dat de vaststelling deze keer gemaakt wordt door Brice De Ruyver, Gentse hoogleraar strafrechtelijk beleid én zeven jaar veiligheidsadviseur van Verhofstadt. M.a.w. de man geeft toe, dat heel het paarse veiligheidsbeleid gefaald heeft. Verwilgen werd tegengewerkt door de PS en Onkelinx werkte zelf alles tegen. Het wordt nog erger, als die De Ruyver in hetzelfde interview zegt dat het hem "nu pas duidelijk wordt hoe organisaties werken, hoe politieke besluitvorming in elkaar zit, wie op zijn plaats zit en wie niet"! Beter laat dan nooit natuurlijk, maar het komt over zoals de rest van de Verhofstadt politiek: "Na ons de zondvloed". Voor iemand die al jaren strafrechtelijk beleid doceert en als expert van de parlementaire onderzoekscommissie in de zaak Dutroux, had die man ruim de tijd om al eens eerder zijn mening te zeggen. Wat we van hem tijdens die zeven jaar gehoord hebben, was meestal een verdediging van de paarse situatie, zodanig zelfs dat men hem ervan verdacht, net als Onkelinx, eerder met de criminelen als met de slachtoffers samen te werken. Ondanks het feit dat hij veiligheidsadviseur was van een (zgz) liberale premier, blijkt De Ruyver, volgens zijn eigen zeggen, niet tot de liberale familie te behoren, maar eerder dicht bij de SP.a te staan. Daarmee wordt al veel duidelijk. De kans is groot dat we in de volgende weken en maanden nog wel enkele van die uitspraken gaan horen van ratten die het zinkende paarse schip verlaten. Voor zover ze natuurlijk niet opgevist worden tot de doodgeverfde nieuwe combinatie "oranje-paars". Het woordje "rooms" is verdwenen, zodat we er van uit kunnen gaan dat CD&V (én N-VA?) alle kritiek tegen de paarse ethische wetten al heeft ingeslikt en dit ook zal doen op het gebied van het invoeren van zwart geld, waartegen ze vroeger zo gekant waren. Ik ben echt nieuwsgierig te weten of men tot een nieuwe regering zal komen en wat dat Vlaanderen zal kosten. Hopelijk gebeurt dat niet meer vóór de parlementaire vakantie, zodat men weer niet hals over kop ("met de dood in 't hart") beslissingen gaat nemen waarover men later spijt gaat krijgen.
"Niet splitsen, maar responsabiliseren", is de laatste slogan waarmee de belgicisten het vaderland willen redden. Het idee komt van Bea Cantillon, professor aan de Universiteit Antwerpen en, als ik me niet vergis, ooit verkozen geweest bij de toenmalige CVP. Hier en daar oogst zij zelfs succes met haar voorstel, dat erop aanstuurt het land dus niet te splitsen, maar de budgetten voor de regio's federaal te houden en elk landsgedeelte zijn deel van de centen te geven in verhouding tot de prestaties die het geleverd heeft. Dat zou er toe kunnen leiden dat, als Wallonië niet genoeg doet om bv zijn werkloosheidsprobleem op te lossen, het daarvoor straks minder geld zal krijgen. Zie je dat al gebeuren? Het land zou meteen te klein zijn. Er is geen betere manier om de regio's te responsabiliseren dan door de meeste sectoren en zelfs dit hele land te splitsen. Dan weet eenieder waar hij aan toe is en moet degene die zijn gat verbrandt maar op de blaren zitten. Dat is de pijnlijkste, maar ook kortste remedie. Door alles federaal te houden en de verantwoordelijken zgz te responsabiliseren, zal men komen tot oeverloze discussies die het land tenslotte alleen maar zullen verlammen. Er is trouwens zopas weer zo'n discussie boven water gekomen. Bij het Europees Hof in Luxemburg loopt een klacht van het Waalse Gewest én de Franse Gemeenschap tegen Vlaanderen o.w.v. de zorgverzekering. Die bestaat in Vlaanderen al zes jaar en is ondertussen ook (op vrijwillige basis) ter beschikking van de Brusselaars, maar niet in Wallonië. De hele discussie gaat erom of de zorgverzekering al dan niet dient ingedeeld te worden onder de sociale wetgeving. De Vlaamse zorgverzekering werkt. Wat we zelf doen, doen we beter. Ik heb dat trouwens ondervonden toen mijn schoonmoeder zaliger ervan heeft kunnen genieten tijdens haar laatste jaren in een rust en verzorgingstehuis (Alzheimer). Als, ik zeg wel "als", er morgen een splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde zou komen, dan kun je er gif opnemen dat de francofonen ook daartegen gaan ageren, desnoods tot in het Europese Hof en zo zal dat gaan met alle materies waarop wij recht hebben maar onze vrijheden niet krijgen. Vlamingen en Walen zijn nu eenmaal twee verschillende volkeren. Door de verschillende staatshervormingen zijn we ook twee verschillende landen geworden. Dat werd recentelijk nog bevestigd door een bij de E.U gedetacheerde journalist van het Franse blad "Le Figaro", zeker geen sympathisant van Vlaanderen. Alleen een deel van onze eigen volksvertegenwoordiging schijnt dat nog steeds niet gesnapt te hebben. Ondertussen zijn de postjes weer grotendeels opnieuw verdeeld en wordt het wachten op een volgende federale regering die waarschijnlijk niets opgelost krijgt. En zo modderen we maar verder tot het koninkrijk België op een dag volledig vast zal lopen en de schade niet te overzien zal zijn.
"Regeren is vooruitzien" zegt het adagium. Dat geldt blijkbaar niet voor Belgenland.
De begrotingscontroles van de regeringen Verhofstadt waren steeds een bron van ergernis. Vooral het triomfantelijk toontje van "het budget in evenwicht" stoorde niet weinig, als men wist dat er speciale truken bij te pas kwamen om telkens het gat in de begroting dicht te rijden. Zo waren er de overnames van de pensioenfondsen en het verkopen en terug huren van staatsgebouwen, zaken die erg bedenkelijk waren. Voor wie dat niet gelooft is daarover zopas nog een bevestiging gekomen en wel van de Nationale Bank. Die Nationale Bank heeft een Studiecommissie voor de Vergrijzing en die heeft zopas laten weten, dat de kosten voor de vergrijzing nog hoger zullen uitvallen dan tot nu toe geschat werd, ook door de Nationale Bank. Een eerste reden daarvoor zijn de pensioenen van de ambtenaren. We blijken er 782.500 te hebben, een wereldrecord zoals ik in mijn blog van gisteren al meldde. De Belgische ambtenaar blijkt, volgens een rapport van de OESO, ook de duurste ter wereld te zijn en dat komt vooral doordat de gemiddelde ouderdom van die mensen zo hoog zou liggen. Heel wat van hen gaan binnenkort met pensioen en dat gebeurt in België eerder dan in de meeste andere landen. Wat de pensioenen, volgens die studiecommissie ook extra duur hebben gemaakt, zijn de overnames van pensioenfondsen, die van de NMBS in de eerste plaats. Dat was die zoveelste truuk van ti-ta-tovenaar Vande Lanotte en zijn leerling toverbabe Van den Bossche, waarbij de NMBS eerst moest gaan lenen om een pensioenfonds te hebben en die daarna moest afgeven aan de Staat. Pure fraude, mocht zo iets in de privé plaats vinden. Een tweede reden voor de kostenverhoging van de vergrijzing, ligt bij de inkomensgarantie van de Belgische pensioenen door Paars én het optrekken van het zelfstandigenpensioen. Eigenlijk is dit een intrieste zaak, want 20% van onze pensioenen blijken onder de armoedegrens te liggen van 822 euro en dat na 18 jaar socialistisch en acht jaar paars bewind. Eén van de remedies die de studiecommissie aangeeft om de vergrijzing betaalbaar te krijgen, is het sneller laten dalen van de staatsschuld, nog iets dat Paars heeft verzuimd te doen. De regeringen Verhofstadt hebben de kans om tijdens een periode van hoogconjunctuur hieraan iets te doen, laten voorbijgaan. Een tweede oplossing is meer mensen (lees: meer Walen en Brusselaars) aan het werk te krijgen en dan komen we weer in het communautaire vaarwater, dat zo diep blijkt te zijn. De volgende regering, als die er ooit komt, zal de stukken moeten lijmen. Als men bedenkt dat een budget in evenwicht niet meer voldoende zal zijn, maar men enkele percentages zou moeten kunnen overhouden (we spreken dan van extra miljarden euro!), dan zal er weer wat knip- en plakwerk aan te pas komen. We zijn er nog verre niet!
De klucht van de laatste samenscholing vóór het vertrek van Leterme en Vervotte van wat het Vlaamse parlement zou moeten zijn, toont nog eens duidelijk aan dat er voor het oplossen van de Vlaamse eisen slecht één alternatief is: de onafhankelijkheid. Na het vertrek van Dewael, vier jaar geleden en nu Leterme als hoofd van de deelregering, is het meer dan duidelijk waar de macht zit, nl bij de federale regering. In het slechtste geval moeten we zo snel mogelijk aan een confederalisme geraken, waarbij noord en zuid hun eigen potje kunnen koken en er slechts hoogstens enkele departementen federaal blijven, bv landsverdediging en buitenlandse zaken. Al de rest wordt beter gesplitst, want het zal alleen maar leiden tot blijvend gekibbel en tijdverlies. In de kranten van vandaag vindt men trouwens het bericht van de OESO, dat België op kop staat voor wat betreft het aantal staatsambtenaren, berekend als percentage t.o.v. van het aantal burgers. Die koppositie hebben wij niet van Europa, maar van de hele wereld. E.e.a. is het gevolg van de vorige staatshervormingen die niet compleet waren en dus eigenlijk voor nog meer problemen en verwarring hebben gezorgd. Zo hadden senaat en provincieraden hadden al lang moeten zijn afgeschaft, want ze zijn totaal nutteloos en geldverkwistend. Met een nationale regering, drie deelregeringen en daarbij nog de verschillende gewestraden, dienen die waardeloze instellingen alleen nog om gebuisde politici toe te laten hun portemonnee verder te kunnen blijven spekken. Al die raden en instellingen hebben dan nog eens hun ambtenarijen erbij en zorgen ervoor dat de Staat hopen geld moet uitgeven zonder enig tastbaar rendement. Wij hebben zo bv het dubbel aantal ambtenaren als Nederland, een land waar 50% meer inwoners zijn dan bij ons en waar de administratie veel beter werkt (het klassieke verhaal van teveel koks die het eten bederven). Ik heb er 27 jaar gewerkt en kan er over meespreken. Er is voor dit land maar één oplossing: alles splitsen en de senaat en de provincieraden opdoeken. Daarna blijft er per landsgedeelte één regering over met één parlement en daaronder de gemeenten die de huidige taken van de provincieraden overnemen. Misschien zou men de gouverneurs met een beperkte hofhouding in functie kunnen laten, al was het maar als coördinatiepunt voor culturele activiteiten en calamiteiten. Ik weet dat bovenstaande niet voor morgen zal zijn, maar het alternatief is, dat we zullen blijven klooien met het systeem van de huidige politiek, dat al lang bewezen heeft niets meer te kunnen oplossen, alleen maar verder compromissen sluiten en alles op de lange baan schuiven. En hoop niet dat Reynders, Leterme, Dehaene of wie dan ook van de huidige traditionele partijen daarin enige verandering zullen brengen.
"Er bestaat geen immigratieland, dat niet vraagt dat de nieuw aangekomenen de taal niet zouden kennen én het respect voor de wetten van de Staat die hen aanvaardt". Bovenstaande werd gezegd door Nicolas Sarkozy in zijn eerste Tv-toespraak na zijn verkiezing tot president van Frankrijk. Hij weet het waarschijnlijk zelf niet, maar hij doolt. Zo'n land bestaat wél. In het koninkrijk der Belgen vraagt men nl niets aan de inwijkelingen en verkrijgen ze de nationaliteit zonder er zelfs voor te vragen. Dat alles is dan nog geregeld door iemand die zich een goede van vriend van Sarkozy noemt en die Guy Verhofstadt heet. Gelukkig heeft deze laatste, in tegenstelling tot Sarkozy, een verkiezingsnederlaag geleden, misschien wel mede door zijn halfslachtige houding in zake immigratie. Sarkozy deed bovenstaande uitspraak naar aanleiding van een manifest ondertekend door 200 linkse intellectuelen, zeg maar de "gauche caviar", waarin geprotesteerd wordt tegen Sarko's begrip van integratie en de klemtoon die hij legt op het nationaliteitsgevoel van de Fransen. Sarkozy is nl niet tegen de immigratie, maar wil dat wie integreert zich aanpast. Dat wordt in Frankrijk verkondigd door de president, bij ons gebeurt dat door een partij die alleen al daarom wordt uitgesloten. Als bewijs dat hij het meent, heeft Sarko trouwens drie inwijkelingen in zijn kabinet zitten: een ondersecretaris voor de mensenrechten (van origine uit Senegal), een voor de stadsvernieuwing (Algerijnse afkomst) en zelfs een minister van Justitie van Maghrebijnse afkomst. Alle drie vrouwen. Misschien is dat laatste wel de oorzaak van het "intellectuele" protest, want vrouwen baas past niet in het multiculturele sprookje dat de moslims naar de mond praat. Dus, ook alle drie zonder hoofddoek, dit ter info van de eigen idioten die dachten daarvan in Antwerpen een punt te kunnen maken tijdens de laatste verkiezingscampagne. Men hoort ze nu trouwens niet meer. En er is meer. Een zekere Maliki El Aroud, de weduwe van een der moordenaars van de Afghaanse generaal Massoud, terug hertrouwd met een zekere Mooz Garsalloui, is samen met haar tweede man uit Zwitserland gezet, wegens het rondsturen van haatpropaganda tegen het Westen. Maliki en haar man zijn nu terug in België, waar ze al gesignaleerd zijn in een paar moskeeën waar ze hun haatcampagne verder zetten. In dit land mag men blijkbaar ongestraft oproepen tot moord, doodslag en terreur. Als ge echter zegt dat ge islamofoob zijt, zoals De Winter dat ooit heeft gesteld, dan riskeert men zelf én de partij waartoe men behoort, gestraft te worden, want dat vindt Justitie hier een vergrijp. Een wereld op zijn kop, ook dat is Belgisch.
Didier Reynders leeft in de wolken. Zijn partij verloor wel twee zetels, maar de PS verloor er nog meer waardoor MR dan toch de grootste werd in Wallonië. In dit verband terloops even aanstippen, dat men zegt dat het MR gewonnen heeft met twee verloren zetels en het VB verloren met slechts één zetel minder. Ook dat is Belgische logica. Nu, het zal Didier allemaal worst wezen. Hij ontvangt tegenwoordig God en klein pierke, als ware hij een soort koning die zijn gezanten en vazallen tot zich roept. Het heeft ook iets weg van de periode vóór Sinterklaas, want dan mag ook ieder braaf kind zijn wensen komen uiten. Ondertussen ontvangt Reynders bijna heel België. Bijna, zeg ik wel, want daar zijn geen Vlaams Belangers bij en hier en daar ontbreken er nog enkele, toevallig ook allemaal Vlamingen. Zo nodigde Reynders de directeurs uit van de luchthavens van Brussel, Luik en Charleroi, maar niet die van Deurne en Oostende. Een duidelijkere hint voor de boycot van de kleine Vlaamse vliegvelden kon hij niet geven. Bij de CD&V begint men stilaan te beseffen, dat ze zich best grote zorgen maken. Didier zal het wel zo draaien en keren, dat er van de zo nodige staatshervorming hoogstens een lauwe afdruk komt. Charles Michel, zoon van Big Loulou, is dat nog eens heel vriendelijk komen verduidelijken op de VRT. Heimelijk heeft Reynders trouwens de hoop niet opgegeven om zelf premier te worden. Voor mij mag dat best, want in ruil daarvoor zal de MR (en ook de gedweeë navolgers van de Open VLD) toch water in haar wijn moeten doen. Op die manier kan er nog iets gered worden van de verhoopte grondwetsherziening. Hoe dan ook, voor de CD&V wordt het gezichtsverlies, voor de N-VA nog meer en voor "tenor" Leterme een afgang, al kan een Vlaming veel incasseren. Op de 11 juli pensenkermissen van Anciaux zal niet veel gevierd kunnen worden. Zoals het zich nu laat aanzien, zal dat wél het geval zijn op de Belgische feestdag van 21 juli.
Waar is de pre-electorale tijd, toen we elke dag om de oren geslagen werd met het titanengevecht van de "drie tenoren", die kopmannen die alle drie premier wilden worden van dit Belgenland. Zo een beetje een politieke reality show met afvallers. Vandaag de dag hoort ge er niets meer over. Volgens mij zijn ze er alle drie afgevallen. Verhofstadt kondigde de avond van zijn verkiezingsnederlaag al aan dat hij het afstapte. Momenteel is dat verre van zeker, maar ondertussen geeft hij geen interviews meer aan dat ondankbare volk dat hem, de man van het ethisch reveil, niet meer als primus inter pares had gekozen. Via een oranjeblauwe regering is hij nog niet helemaal uitgeteld, maar als premier terugkomen zal heel moeilijk worden, zeker nu die judoka coach uit Oostende er op uit is om de voorstellen uit zijn eerste drie burgermanifesten toch wel uit te werken, zeker! Vande Lanotte zou de handdoek definitief geworpen hebben, zou zich weer meer met zijn echt werk aan de universiteit gaan bezighouden en houdt daarenboven een postje in de senaat, kwestie van het inkomen op niveau te houden. Leterme, de runner-up, heeft met zijn partij in Vlaanderen wel de verkiezingen gewonnen, heeft zelfs de meeste voorkeurstemmen behaald, maar is ook nog niet aan de nieuwe pattatjes. Om te beginnen zou hij ontslag moeten nemen als Vlaams minister president om (in)formateur te kunnen worden. Als hij er echter niet in slaagt een regering te vormen met een programma waarin ook de staatshervorming aan bod zal komen (meteen en niet pas in 2009), dan blijven er hem nog twee opties over. Ofwel vormt hij toch een regering maar dan zonder garanties op grondwetswijzigingen en lijdt hij groot gezichtsverlies. Ofwel stapt de CD&V niét in een volgende federale regering en wordt Leterme bij het politiek groot huisvuil gezet, dat ook wel eens de senaat wordt genoemd. Daar zal hij dan ruim de tijd hebben om met Vande Lanotte nog eens na te kaarten over de Nancy en Debbie show en andere pre-electorale nonsens. --- Dat Waalse politici slimmer (of moet ik zeggen, sluwer?) zijn dan onze Vlaamse vertegenwoordigers, blijkt nog eens uit het feit, dat de meeste Waalse kopstukken zich kandidaat hadden gesteld voor de kamer en niet voor de senaat. In het geval ze niet verkozen werden, blijven ze toch meespelen in de kamer en worden ze niet uitgeschakeld in een machteloze senaat. Men kan in die senaat wel 800.000 voorkeurstemmen halen, men doet er niets mee. Tindemans haalde er ooit (voor Europa) zelfs één miljoen en slaagde er moest na anderhalf jaar al het ontslag van zijn regering geven. Hij is later nooit meer premier geweest. Dat wij, Vlamingen, er nog steeds niet in geslaagd zijn onafhankelijk te worden, dat we er zelfs niet in slagen een kiesarrondissement te splitsen alhoewel de wet dat heeft bekrachtigd, zegt genoeg over het lage niveau van onze politieke vertegenwoordigers. Het is niet de schuld van de Walen, dat die hun vel duur verkopen. Het is de schuld van de eigen politici, die geen Vlaamse ruggengraat hebben. Te weinig Tijl Uilenspiegels, teveel Lamme Goedzakken.
