"Niet splitsen, maar responsabiliseren", is de laatste slogan waarmee de belgicisten het vaderland willen redden. Het idee komt van Bea Cantillon, professor aan de Universiteit Antwerpen en, als ik me niet vergis, ooit verkozen geweest bij de toenmalige CVP. Hier en daar oogst zij zelfs succes met haar voorstel, dat erop aanstuurt het land dus niet te splitsen, maar de budgetten voor de regio's federaal te houden en elk landsgedeelte zijn deel van de centen te geven in verhouding tot de prestaties die het geleverd heeft. Dat zou er toe kunnen leiden dat, als Wallonië niet genoeg doet om bv zijn werkloosheidsprobleem op te lossen, het daarvoor straks minder geld zal krijgen. Zie je dat al gebeuren? Het land zou meteen te klein zijn. Er is geen betere manier om de regio's te responsabiliseren dan door de meeste sectoren en zelfs dit hele land te splitsen. Dan weet eenieder waar hij aan toe is en moet degene die zijn gat verbrandt maar op de blaren zitten. Dat is de pijnlijkste, maar ook kortste remedie. Door alles federaal te houden en de verantwoordelijken zgz te responsabiliseren, zal men komen tot oeverloze discussies die het land tenslotte alleen maar zullen verlammen. Er is trouwens zopas weer zo'n discussie boven water gekomen. Bij het Europees Hof in Luxemburg loopt een klacht van het Waalse Gewest én de Franse Gemeenschap tegen Vlaanderen o.w.v. de zorgverzekering. Die bestaat in Vlaanderen al zes jaar en is ondertussen ook (op vrijwillige basis) ter beschikking van de Brusselaars, maar niet in Wallonië. De hele discussie gaat erom of de zorgverzekering al dan niet dient ingedeeld te worden onder de sociale wetgeving. De Vlaamse zorgverzekering werkt. Wat we zelf doen, doen we beter. Ik heb dat trouwens ondervonden toen mijn schoonmoeder zaliger ervan heeft kunnen genieten tijdens haar laatste jaren in een rust en verzorgingstehuis (Alzheimer). Als, ik zeg wel "als", er morgen een splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde zou komen, dan kun je er gif opnemen dat de francofonen ook daartegen gaan ageren, desnoods tot in het Europese Hof en zo zal dat gaan met alle materies waarop wij recht hebben maar onze vrijheden niet krijgen. Vlamingen en Walen zijn nu eenmaal twee verschillende volkeren. Door de verschillende staatshervormingen zijn we ook twee verschillende landen geworden. Dat werd recentelijk nog bevestigd door een bij de E.U gedetacheerde journalist van het Franse blad "Le Figaro", zeker geen sympathisant van Vlaanderen. Alleen een deel van onze eigen volksvertegenwoordiging schijnt dat nog steeds niet gesnapt te hebben. Ondertussen zijn de postjes weer grotendeels opnieuw verdeeld en wordt het wachten op een volgende federale regering die waarschijnlijk niets opgelost krijgt. En zo modderen we maar verder tot het koninkrijk België op een dag volledig vast zal lopen en de schade niet te overzien zal zijn.
"Regeren is vooruitzien" zegt het adagium. Dat geldt blijkbaar niet voor Belgenland.
De begrotingscontroles van de regeringen Verhofstadt waren steeds een bron van ergernis. Vooral het triomfantelijk toontje van "het budget in evenwicht" stoorde niet weinig, als men wist dat er speciale truken bij te pas kwamen om telkens het gat in de begroting dicht te rijden. Zo waren er de overnames van de pensioenfondsen en het verkopen en terug huren van staatsgebouwen, zaken die erg bedenkelijk waren. Voor wie dat niet gelooft is daarover zopas nog een bevestiging gekomen en wel van de Nationale Bank. Die Nationale Bank heeft een Studiecommissie voor de Vergrijzing en die heeft zopas laten weten, dat de kosten voor de vergrijzing nog hoger zullen uitvallen dan tot nu toe geschat werd, ook door de Nationale Bank. Een eerste reden daarvoor zijn de pensioenen van de ambtenaren. We blijken er 782.500 te hebben, een wereldrecord zoals ik in mijn blog van gisteren al meldde. De Belgische ambtenaar blijkt, volgens een rapport van de OESO, ook de duurste ter wereld te zijn en dat komt vooral doordat de gemiddelde ouderdom van die mensen zo hoog zou liggen. Heel wat van hen gaan binnenkort met pensioen en dat gebeurt in België eerder dan in de meeste andere landen. Wat de pensioenen, volgens die studiecommissie ook extra duur hebben gemaakt, zijn de overnames van pensioenfondsen, die van de NMBS in de eerste plaats. Dat was die zoveelste truuk van ti-ta-tovenaar Vande Lanotte en zijn leerling toverbabe Van den Bossche, waarbij de NMBS eerst moest gaan lenen om een pensioenfonds te hebben en die daarna moest afgeven aan de Staat. Pure fraude, mocht zo iets in de privé plaats vinden. Een tweede reden voor de kostenverhoging van de vergrijzing, ligt bij de inkomensgarantie van de Belgische pensioenen door Paars én het optrekken van het zelfstandigenpensioen. Eigenlijk is dit een intrieste zaak, want 20% van onze pensioenen blijken onder de armoedegrens te liggen van 822 euro en dat na 18 jaar socialistisch en acht jaar paars bewind. Eén van de remedies die de studiecommissie aangeeft om de vergrijzing betaalbaar te krijgen, is het sneller laten dalen van de staatsschuld, nog iets dat Paars heeft verzuimd te doen. De regeringen Verhofstadt hebben de kans om tijdens een periode van hoogconjunctuur hieraan iets te doen, laten voorbijgaan. Een tweede oplossing is meer mensen (lees: meer Walen en Brusselaars) aan het werk te krijgen en dan komen we weer in het communautaire vaarwater, dat zo diep blijkt te zijn. De volgende regering, als die er ooit komt, zal de stukken moeten lijmen. Als men bedenkt dat een budget in evenwicht niet meer voldoende zal zijn, maar men enkele percentages zou moeten kunnen overhouden (we spreken dan van extra miljarden euro!), dan zal er weer wat knip- en plakwerk aan te pas komen. We zijn er nog verre niet!
De klucht van de laatste samenscholing vóór het vertrek van Leterme en Vervotte van wat het Vlaamse parlement zou moeten zijn, toont nog eens duidelijk aan dat er voor het oplossen van de Vlaamse eisen slecht één alternatief is: de onafhankelijkheid. Na het vertrek van Dewael, vier jaar geleden en nu Leterme als hoofd van de deelregering, is het meer dan duidelijk waar de macht zit, nl bij de federale regering. In het slechtste geval moeten we zo snel mogelijk aan een confederalisme geraken, waarbij noord en zuid hun eigen potje kunnen koken en er slechts hoogstens enkele departementen federaal blijven, bv landsverdediging en buitenlandse zaken. Al de rest wordt beter gesplitst, want het zal alleen maar leiden tot blijvend gekibbel en tijdverlies. In de kranten van vandaag vindt men trouwens het bericht van de OESO, dat België op kop staat voor wat betreft het aantal staatsambtenaren, berekend als percentage t.o.v. van het aantal burgers. Die koppositie hebben wij niet van Europa, maar van de hele wereld. E.e.a. is het gevolg van de vorige staatshervormingen die niet compleet waren en dus eigenlijk voor nog meer problemen en verwarring hebben gezorgd. Zo hadden senaat en provincieraden hadden al lang moeten zijn afgeschaft, want ze zijn totaal nutteloos en geldverkwistend. Met een nationale regering, drie deelregeringen en daarbij nog de verschillende gewestraden, dienen die waardeloze instellingen alleen nog om gebuisde politici toe te laten hun portemonnee verder te kunnen blijven spekken. Al die raden en instellingen hebben dan nog eens hun ambtenarijen erbij en zorgen ervoor dat de Staat hopen geld moet uitgeven zonder enig tastbaar rendement. Wij hebben zo bv het dubbel aantal ambtenaren als Nederland, een land waar 50% meer inwoners zijn dan bij ons en waar de administratie veel beter werkt (het klassieke verhaal van teveel koks die het eten bederven). Ik heb er 27 jaar gewerkt en kan er over meespreken. Er is voor dit land maar één oplossing: alles splitsen en de senaat en de provincieraden opdoeken. Daarna blijft er per landsgedeelte één regering over met één parlement en daaronder de gemeenten die de huidige taken van de provincieraden overnemen. Misschien zou men de gouverneurs met een beperkte hofhouding in functie kunnen laten, al was het maar als coördinatiepunt voor culturele activiteiten en calamiteiten. Ik weet dat bovenstaande niet voor morgen zal zijn, maar het alternatief is, dat we zullen blijven klooien met het systeem van de huidige politiek, dat al lang bewezen heeft niets meer te kunnen oplossen, alleen maar verder compromissen sluiten en alles op de lange baan schuiven. En hoop niet dat Reynders, Leterme, Dehaene of wie dan ook van de huidige traditionele partijen daarin enige verandering zullen brengen.
"Er bestaat geen immigratieland, dat niet vraagt dat de nieuw aangekomenen de taal niet zouden kennen én het respect voor de wetten van de Staat die hen aanvaardt". Bovenstaande werd gezegd door Nicolas Sarkozy in zijn eerste Tv-toespraak na zijn verkiezing tot president van Frankrijk. Hij weet het waarschijnlijk zelf niet, maar hij doolt. Zo'n land bestaat wél. In het koninkrijk der Belgen vraagt men nl niets aan de inwijkelingen en verkrijgen ze de nationaliteit zonder er zelfs voor te vragen. Dat alles is dan nog geregeld door iemand die zich een goede van vriend van Sarkozy noemt en die Guy Verhofstadt heet. Gelukkig heeft deze laatste, in tegenstelling tot Sarkozy, een verkiezingsnederlaag geleden, misschien wel mede door zijn halfslachtige houding in zake immigratie. Sarkozy deed bovenstaande uitspraak naar aanleiding van een manifest ondertekend door 200 linkse intellectuelen, zeg maar de "gauche caviar", waarin geprotesteerd wordt tegen Sarko's begrip van integratie en de klemtoon die hij legt op het nationaliteitsgevoel van de Fransen. Sarkozy is nl niet tegen de immigratie, maar wil dat wie integreert zich aanpast. Dat wordt in Frankrijk verkondigd door de president, bij ons gebeurt dat door een partij die alleen al daarom wordt uitgesloten. Als bewijs dat hij het meent, heeft Sarko trouwens drie inwijkelingen in zijn kabinet zitten: een ondersecretaris voor de mensenrechten (van origine uit Senegal), een voor de stadsvernieuwing (Algerijnse afkomst) en zelfs een minister van Justitie van Maghrebijnse afkomst. Alle drie vrouwen. Misschien is dat laatste wel de oorzaak van het "intellectuele" protest, want vrouwen baas past niet in het multiculturele sprookje dat de moslims naar de mond praat. Dus, ook alle drie zonder hoofddoek, dit ter info van de eigen idioten die dachten daarvan in Antwerpen een punt te kunnen maken tijdens de laatste verkiezingscampagne. Men hoort ze nu trouwens niet meer. En er is meer. Een zekere Maliki El Aroud, de weduwe van een der moordenaars van de Afghaanse generaal Massoud, terug hertrouwd met een zekere Mooz Garsalloui, is samen met haar tweede man uit Zwitserland gezet, wegens het rondsturen van haatpropaganda tegen het Westen. Maliki en haar man zijn nu terug in België, waar ze al gesignaleerd zijn in een paar moskeeën waar ze hun haatcampagne verder zetten. In dit land mag men blijkbaar ongestraft oproepen tot moord, doodslag en terreur. Als ge echter zegt dat ge islamofoob zijt, zoals De Winter dat ooit heeft gesteld, dan riskeert men zelf én de partij waartoe men behoort, gestraft te worden, want dat vindt Justitie hier een vergrijp. Een wereld op zijn kop, ook dat is Belgisch.
Didier Reynders leeft in de wolken. Zijn partij verloor wel twee zetels, maar de PS verloor er nog meer waardoor MR dan toch de grootste werd in Wallonië. In dit verband terloops even aanstippen, dat men zegt dat het MR gewonnen heeft met twee verloren zetels en het VB verloren met slechts één zetel minder. Ook dat is Belgische logica. Nu, het zal Didier allemaal worst wezen. Hij ontvangt tegenwoordig God en klein pierke, als ware hij een soort koning die zijn gezanten en vazallen tot zich roept. Het heeft ook iets weg van de periode vóór Sinterklaas, want dan mag ook ieder braaf kind zijn wensen komen uiten. Ondertussen ontvangt Reynders bijna heel België. Bijna, zeg ik wel, want daar zijn geen Vlaams Belangers bij en hier en daar ontbreken er nog enkele, toevallig ook allemaal Vlamingen. Zo nodigde Reynders de directeurs uit van de luchthavens van Brussel, Luik en Charleroi, maar niet die van Deurne en Oostende. Een duidelijkere hint voor de boycot van de kleine Vlaamse vliegvelden kon hij niet geven. Bij de CD&V begint men stilaan te beseffen, dat ze zich best grote zorgen maken. Didier zal het wel zo draaien en keren, dat er van de zo nodige staatshervorming hoogstens een lauwe afdruk komt. Charles Michel, zoon van Big Loulou, is dat nog eens heel vriendelijk komen verduidelijken op de VRT. Heimelijk heeft Reynders trouwens de hoop niet opgegeven om zelf premier te worden. Voor mij mag dat best, want in ruil daarvoor zal de MR (en ook de gedweeë navolgers van de Open VLD) toch water in haar wijn moeten doen. Op die manier kan er nog iets gered worden van de verhoopte grondwetsherziening. Hoe dan ook, voor de CD&V wordt het gezichtsverlies, voor de N-VA nog meer en voor "tenor" Leterme een afgang, al kan een Vlaming veel incasseren. Op de 11 juli pensenkermissen van Anciaux zal niet veel gevierd kunnen worden. Zoals het zich nu laat aanzien, zal dat wél het geval zijn op de Belgische feestdag van 21 juli.
Waar is de pre-electorale tijd, toen we elke dag om de oren geslagen werd met het titanengevecht van de "drie tenoren", die kopmannen die alle drie premier wilden worden van dit Belgenland. Zo een beetje een politieke reality show met afvallers. Vandaag de dag hoort ge er niets meer over. Volgens mij zijn ze er alle drie afgevallen. Verhofstadt kondigde de avond van zijn verkiezingsnederlaag al aan dat hij het afstapte. Momenteel is dat verre van zeker, maar ondertussen geeft hij geen interviews meer aan dat ondankbare volk dat hem, de man van het ethisch reveil, niet meer als primus inter pares had gekozen. Via een oranjeblauwe regering is hij nog niet helemaal uitgeteld, maar als premier terugkomen zal heel moeilijk worden, zeker nu die judoka coach uit Oostende er op uit is om de voorstellen uit zijn eerste drie burgermanifesten toch wel uit te werken, zeker! Vande Lanotte zou de handdoek definitief geworpen hebben, zou zich weer meer met zijn echt werk aan de universiteit gaan bezighouden en houdt daarenboven een postje in de senaat, kwestie van het inkomen op niveau te houden. Leterme, de runner-up, heeft met zijn partij in Vlaanderen wel de verkiezingen gewonnen, heeft zelfs de meeste voorkeurstemmen behaald, maar is ook nog niet aan de nieuwe pattatjes. Om te beginnen zou hij ontslag moeten nemen als Vlaams minister president om (in)formateur te kunnen worden. Als hij er echter niet in slaagt een regering te vormen met een programma waarin ook de staatshervorming aan bod zal komen (meteen en niet pas in 2009), dan blijven er hem nog twee opties over. Ofwel vormt hij toch een regering maar dan zonder garanties op grondwetswijzigingen en lijdt hij groot gezichtsverlies. Ofwel stapt de CD&V niét in een volgende federale regering en wordt Leterme bij het politiek groot huisvuil gezet, dat ook wel eens de senaat wordt genoemd. Daar zal hij dan ruim de tijd hebben om met Vande Lanotte nog eens na te kaarten over de Nancy en Debbie show en andere pre-electorale nonsens. --- Dat Waalse politici slimmer (of moet ik zeggen, sluwer?) zijn dan onze Vlaamse vertegenwoordigers, blijkt nog eens uit het feit, dat de meeste Waalse kopstukken zich kandidaat hadden gesteld voor de kamer en niet voor de senaat. In het geval ze niet verkozen werden, blijven ze toch meespelen in de kamer en worden ze niet uitgeschakeld in een machteloze senaat. Men kan in die senaat wel 800.000 voorkeurstemmen halen, men doet er niets mee. Tindemans haalde er ooit (voor Europa) zelfs één miljoen en slaagde er moest na anderhalf jaar al het ontslag van zijn regering geven. Hij is later nooit meer premier geweest. Dat wij, Vlamingen, er nog steeds niet in geslaagd zijn onafhankelijk te worden, dat we er zelfs niet in slagen een kiesarrondissement te splitsen alhoewel de wet dat heeft bekrachtigd, zegt genoeg over het lage niveau van onze politieke vertegenwoordigers. Het is niet de schuld van de Walen, dat die hun vel duur verkopen. Het is de schuld van de eigen politici, die geen Vlaamse ruggengraat hebben. Te weinig Tijl Uilenspiegels, teveel Lamme Goedzakken.
"Teveel koks bederft het eten". Dit spreekwoord is zeker van toepassing voor Europa dat zich zo stilaan begint te verslikken wegens overdaad. Wij spreken in België al van een kloof tussen de staat en de burger. Welnu, voor Europa is dat nog erger, eerder een ravijn, zou ik zeggen. Dat alles is nog eens gebleken uit de zoveelste marathonvergadering van de zevenentwintig (27!) lidstaten. Met zovelen is het logisch, dat men niet tot een vergelijk kan komen. Wat er uit de bus gekomen is, is dan zo'n beetje dat iedereen een Europa heeft zoals het hem past, "à la carte" zoals men dat in horekatermen zegt. Ik vraag me af, wie er nog aan uit kan. De modale burger zeker niet. Ondertussen zou men de Europese grondwet, die bij referendum verworpen was in Frankrijk en Nederland eerder herschikt dan veranderd hebben. M.a.w. men heeft alles op een hoopje gegooid en het daarna in een andere volgorde weer te berde gebracht. Daarbij heeft men dan enkele benamingen veranderd en heeft men o.m. het Europese hymne geschrapt. Wat was daar mis mee? Voor ons Vlamingen, was het nog zo'n beetje het enige waar we fier op konden zijn, want het "Ode an der Freude" was van Van Beethoven en die laatste was toch een Vlaming van afkomst (zijn grootvader kwam uit Mechelen). Nu dus de hele poespas in een andere rangschikking en met andere benamingen weer door de strot van de burgers dient geramd te worden, zou men opeens geen referenda meer nodig hebben. Alleen in Ierland zal het nog gebeuren, omdat het daar in de plaatselijke grondwet staat. Het nieuwe verdrag moet trouwens nog in teksten gegoten worden én worden goedgekeurd door de zevenentwintig (27!) lidstaten en dat alles tegen 2009. Als er met dat verenigde Europa iets moet gebeuren, dan is dat een consolidatie. Dat wil zeggen dat de bestaande situatie dient uitgediept te worden tot men overal weet waar men aan toe is en de burger snapt hoe Europa in elkaar zit. Pas als dat alles gebeurd is en alle staten dezelfde rechten en plichten zullen hebben (en dat kan decennia duren), kan men er pas aan denken nóg andere staten lid te laten worden en dan nog onder veel specifiekere en strengere voorwaarden. Mogen Kroatië, Oekraïne e.a. dan geen lid meer worden? Jawel, men geen volledig lid met stemrecht tot bovenstaande geregeld is. En over Turkije zullen we maar helemaal zwijgen. We hebben het tenslotte over Europa.
Er was deze week nog eens nieuws over de nationale plantentuin van Meise en, zoals gewoonlijk, was het slecht nieuws. Een serre met een tropische bodembedekker (Marantaceeën, voor de liefhebbers) is ingezakt na een stortbui. Drie jaar geleden was er ook al zoiets gebeurd, toen met een kas vol orchideeën. Die konden, gelukkig, gered worden omdat de bloemen in bakken stonden. Hoe men de zeldzame bodembedekkers gaat redden, is nog een vraagteken. Terloops nog even aanstippen dat de Vlaamse deelregering vorig jaar nog 1,8 miljoen euro heeft geïnvesteerd in de tuin, voor een nieuwe verwarmingsinstallatie. De plantentuin van Meise beslaat een oppervlakte van liefst 92 hectaren, waarin zo'n 18.000 verschillende plantensoorten uit centraal Afrika zijn verzameld en is enig in zijn soort in Europa. Het was een instelling die nationaal beheerd werd. Bij de Lambertmontakkoorden, de laatste staatshervorming uit 2000, werd de landbouw geregionaliseerd en dus ook de plantentuin. Daarbij werd wel beslist dat de plantentuin federaal bezit zou blijven, maar dat Vlaanderen het vruchtgebruik kreeg en ook de nieuwe aanwinsten zou verwerven. Daarover moest een samenwerkingsakkoord ondertekend worden tussen de Vlaamse en de Franstalige gemeenschap. Dat is tot op heden, zeven jaar later, nog steeds niet gebeurd! De laatste poging was in april van dit jaar, maar werd geboycot door de voorzitster van de Franse gemeenschap, Marie Arena, dat mens dat als enig wapenfeit tot nu toe heeft, dat ze in het nieuws kwam nadat ze een peperdure douche liet installeren in haar kantoor. Marie is van de parti scandaleux en wou in April niets tekenen omdat er nog een aantal details dienden geregeld te worden van het Franstalig personeel dat in Meise aan de slag blijft en het - zoals het Belgische Franstaligen betaamt - verrekt Nederlands te leren. In werkelijkheid wou Arena geen discussies meer vóór de verkiezingen van 10 juni. Of ze het nu, ná die verkiezingen, wél zal doen, is nog steeds een vraagteken, omdat haar schandalenpartij eindelijk eens gekregen heeft wat het al lang verdiende: een electorale nederlaag. Bij dit alles dient opgemerkt dat de Vlamingen maar best oppassen voor een nieuwe staatshervorming, hoe erg we die ook nodig hebben. Als het weer wordt, dat wij het zullen zijn die eerst moeten betalen en de tegenpartij daarna haar plichten niet nakomt - zoals o.m. in Meise gebeurt - dan kunnen we beter geen staatshervorming hebben. De staatshervorming van 2000 is trouwens niet de enige die niet is afgewerkt. Zelfs die van 1993 is nooit echt uitgevoerd. Die legde toen de federale structuur van België vast. Artikel 35 gaf de opdracht dit af te ronden met een wet die bepaalt wat zeker federaal moest blijven. Daarna zouden alle niet toegewezen bevoegdheden naar de gewesten en de gemeenschappen gaan. Het parlement keurde dit goed met een twee derde meerderheid, maar daar is later niets meer mee gebeurd... Dus, beter geen staatshervorming dan een waarbij we nog maar eens het gelag zullen moeten betalen. Laat ze eerst maar eens Brussel-Halle/Vilvoorde splitsen, al was het maar als een teken van goodwill. Als zelfs dat niet kan, is het beter er niet aan te beginnen, tenzij we natuurlijk heel België splitsen, dan is meteen ook dat probleem van de baan!
Er was recentelijk nogal wat kritiek op president Bush, omdat hij tijdens de vakantie van het Amerikaanse parlement enkele politieke en diplomatieke benoemingen had gedaan, o.a. de nieuwe ambassadeur voor België, Sam Fox (niet te verwarren met de bekende page three girl in de U.K.!). Normaal moest het parlement daar ook zijn zegen voor geven, maar Bush had gebruik gemaakt van een achterpoortje van de wet. Bij ons gebeurt zo een beetje hetzelfde. Op geregelde tijdstippen geeft onze koning eretitels weg en ook hij kan dat alleen maar doen in een periode na de ontbinding van het parlement en vóór de nieuwe eedaflegging. Met die steeds terugkerende lintjesregen hoopt de vorst een deel van zijn onderdanen gunstig te stemmen t.o.v. koningshuis en land en ze op die manier onder zijn invloed te krijgen. Niemand minder dan Rik Daems kreeg het lintje van grootofficier in de Leopoldsorde. Dan zal dan waarschijnlijk de beloning zijn voor zijn stunt door als Vlaamse liberaal bij een Waalse socialist een paars liefdeskind te verwekken. Belgischer kan haast moeilijk. Dat hij daarvoor zijn Vlaamse vrouw heeft moeten dumpen en daarna de helft van de voorkeurstemmen verspeelde tijdens de voorbij verkiezingen, zal wel een fait divers zijn, zeker? Rik - Henri pour sa femme - staat daarmee nu op dezelfde hoogte als Helmut Lotti en Stefan Everts... Freya Van den Bossche staat nog niet zover. Zij moet het stellen met de titel van commandeur, ook al heeft ze momenteel niet veel meer te commanderen. Ludo Van Campenhout, van de verliezende Antwerpse Open Vld-ers, is ondertussen ridder in de Leopoldsorde,rang die hij o.m. deelt met niemand minder dan "The Voice": Eddy Wally! Zelfs Pierre Chevalier, ex-socialist en vriend van Verhofstadt, vooral bekend door het feit dat hij al een paar keer ontslag heeft moeten nemen uit hogere functies wegens vermoedelijke "onregelmatigheden", heeft zijn lintje vast. Ook hij komt in de categorie van Daems terecht. Nog straffer wordt het als men weet dat Luc Van den Brande, ooit als Vlaams premier op het matje geroepen door koning Boudewijn, ook al grootofficier is geworden. Er is dus nog hoop voor De Wever en Dedecker, die toch al een keertje bij de koning mochten komen. Nadat Karel Dillen vroeger consequent als republikein de uitnodiging van de koning weigerde, is geen enkele Vlaams Blokker/Belanger nog ooit op het paleis geweest. Er zal dus wel een verschil zijn. Tenslotte nog melden, dat Verhofstadt en tante Laurette het grootkruis kregen. Vroeger gaf dat het recht op een staatsbegrafenis. Dan kan nu niet meer. Jammer voor Kim Clijsters en Justine Henin, want die hebben dat kruis ook! Al wie zo'n koninklijke onderscheiding krijgt, moet zijn decoratie wel zelf gaan kopen in een gespecialiseerde winkel. Net als de adellijke titels, zal het dus geld kosten. Maar dat moet men ervoor over hebben. La Belgique vaut une messe! Voor sommigen, althans...
Niet alleen de peilingen zaten er tijdens de laatste electorale periode (weer eens) grondig naast, ook de eerste analyses zouden niet kloppen. Vlak na de verkiezingen zei men dat Vlaanderen rechtser had gekozen. In werkelijkheid blijkt nu dat Vlaanderen in de eerste plaats Vlaamser heeft gekozen. De partijen die Vlaanderen gepromoot hebben (CD&V/N-VA, VB en LDD) hebben de verkiezingen gewonnen. De partijen die terug naar meer België wilden (Open VLD en SP.a) hebben ze verloren. De enige (kleine) uitzondering is Groen!, dat weliswaar terug in het parlement komt, maar met veel minder stemmen en zetels dan het zelf verwacht had. Eigenlijk een nederlaag voor een partij die zo arrogant was te stellen dat ze recht had op een nog te creëren ministerie (van het klimaat). Over Spirit zullen we maar zwijgen zeker? Het is alleen jammer dat dit zootje ongeregeld het IJzerbedevaartcomitee gegijzeld houdt. Er is trouwens nog meer: de enige partij die ronduit voor een unitair België uitkwam, de BUB, kreeg niet eens 0,2% van de stemmen, dat is meer dan dertig keer (30!) minder dan het eenmanspartijtje van Dedecker. Opdoeken, die laatste Mohikanen, zou ik zeggen. Het waren trouwens niet alleen de would-be Belgen die op 10 juni flink klop hebben gekregen, ook de media, met de VRT en De Standaard op kop, kunnen als de grote verliezers beschouwd worden. De stelling als zou de campagne op het Tv-scherm beslist worden, werd onderuit gehaald. Het was uitgerekend de VRT die altijd voor 100% achter SP.a en Open VLD heeft gestaan (in dit laatste geval vooral achter Verhofstadt). Het was de Standaard die dacht de Vlamingen te kunnen beïnvloeden via een wekenlange durende campagne samen met Le Soir. De heren Van der Meersch, Van der Kelen, Sinardet, Reynebeau, De Vadder, Bracke, plus mevrouw Tanghe en enkele andere linkse en belgicistische coryfeeën die dachten dat zij de kiezer eens zouden (her)opvoeden, zijn er aan geweest voor de moeite. Nu blijkt, dat hun invloed op de kiezer het nulpunt gevaarlijk dicht benadert. Hoe het nu verder moet, zal de nabije toekomst uitwijzen. Een verder uitstel van de splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde en een mislukking van een nieuwe staatshervorming zal de Vlamingen nog meer versterken. Misschien komt er toch nog een Forza Flandria?
Voor de separatisten onder ons wordt de situatie er met de dag beter op. De met zoveel tamtam geëiste staatshervorming komt er meer dan waarschijnlijk niet en dat betekent, dat Vlaanderen weer geen onbetamelijke toegevingen zal moeten doen. Nu PS en CDH duidelijk "non" hebben gezegd, is het enige dat er voor oranje-blauw nog overblijft, een gewone regering te vormen met een normale meerderheid, die wel kan regeren, maar die de vooropgestelde doelstellingen van Leterme nooit zal halen. Zelfs de splitsing Brussel-Halle/Vilvoorde, waarvoor men geen twee derde meerderheid nodig heeft, is dan ver af. Natuurlijk zou men, theoretisch althans, aan een tweede derde meerderheid geraken als SP.a (én VB) vanuit de oppositie mee zouden stemmen, maar ook dan moet er nog een meerderheid zijn in beide landsdelen en dat zie ik in Wallonië zo meteen niet zitten. Hét alternatief blijft dan, dat de CD&V niét in een Belgische regering stapt, waardoor een meerderheid van Vlamingen eigenlijk België niet meer ziet zitten. Het is maar te bezien, of de CD&V, al dan niet vergezeld van de N-VA, bereid is aan zo iets te beginnen. Het zou voor België het begin van het einde kunnen betekenen. De vraag is nu, in hoeverre Leterme zich ziet als een echte Vlaming en hoe hard hij nu nog staat achter zijn vroegere standpunten, waarmee hij de zuiderburen op stang heeft gejaagd. Betekenisvol is wel dat de man, die eerst in Wallonië werd afgeschilderd als een "homme dangereux", nu door heel wat Walen wel zou aanvaard worden. Nogal wat zuiderburen weten zo stilaan wel, dat ze zelf niet in staat zijn hun eigen regio fatsoenlijk te besturen, laat staan het hele land. Daarbij komt nog dat Leterme in feite een Waal is van afkomst. Bij hem thuis spraken (spreken?) ze Frans, de huiskrant was (is?) Le Soir, hij supportert voor Standard Luik en zijn lievelingszanger is Jacques Brel, ooit verkozen als de grootste francofone Belg. Toen hij ooit verklaarde, dat de Walen te dom waren om Nederlands te leren, heeft Yves zich tegenover vader Georges daarover verontschuldigd. Leterme heeft trouwens nog een nicht, Marianne, die op de Ecolo-lijst 13.000 stemmen haalde... In feite zit Leterme zo een beetje in hetzelfde schuitje als Onkelinx, Van Cauwenberghe, Daerden en Co, maar dan in de omgekeerde richting. Een inwijkeling die denkt zich meer te moeten bewijzen dan de "inuits" (de originelen). Feitelijk is het allemaal een beetje om medelijden mee te krijgen, ware het niet dat er voor ons, Vlamingen, zoveel van afhangt.
Zoals ik vlak na de 10 juni verkiezingen al stelde, wordt de zege van het Vlaamse kartel een Pyrrusoverwinning. Het ziet er nu al naar uit dat de eisen van Leterme niet zullen kunnen worden waargemaakt en dat de overwinnaars al moeten inbinden. De voorzitters van de CD&V (Vandeurzen) en de N-VA (De Wever) hebben al een eerste toegeving moeten doen aan informateur Reynders, waarbij gesteld wordt dat de staatshervorming zal worden uitgesteld tot na de regionale verkiezingen van 2009. Daarvoor zou het kartel wel bepaalde waarborgen eisen, maar wat betekenen die in de politiek, als men niet eens weet hoe de kaarten er in 2009 bij zullen liggen. Stel dat de PS terug komt en de Waalse deelregering zonder het MR voort kan blijven besturen, wat dan? Trouwens, om de grondwet te veranderen, moet men de socialisten erbij nemen en kan men dus ook meteen afspraken maken, ook met partijen die niet in een volgende regering zouden zitten (SP.a en Groen! hebben al laten verstaan dat voor hen die kans erin zit). Er is nog meer. In een artikel in De Standaard zegt MR-senator Alain Destexhe, al bij een zeer gematigde liberaal die al enkele keren voor controverse gezorgd heeft door de vinger op de zere Waalse plekken te leggen, dat die besprekingen in 2009 pas zullen "starten". Dat betekent, dat er eerder helemaal niets zal gebeuren, tenzij het verdelen van de postjes natuurlijk. Men zal ons wel trachten wijs te maken dat dit nodig zal zijn "voor een goed bestuur". Vergeten we trouwens ook niet dat madame milQuet (schrijfwijze van het spotblad Père Ubu!) van het CDH al heeft laten weten niét mee te doen. Haar partij zit mee in de Waalse deelregering. De Vlaamse bedrijfswereld zal er niet mee kunnen lachen als ze ziet dat de stoere overwinnaars zich al in de eerste ronde laten rollen. Het betekent nl nog eens een wachttijd van minstens twee jaar waarin niets zal worden opgelost i.v.m. de problemen van de Waalse werkloosheid en het tekort aan arbeidskrachten in Vlaanderen. Dat betekent dus: voortgaan met de import van Polen en tegelijkertijd de Waalse doppers blijven onderhouden. Zelfs de conditio sine qua non, de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle/Vilvoorde, waardoor dit land momenteel in een electorale illegaliteit verkeert, wordt door het CDH afgewezen en dat zal waarschijnlijk ook gebeuren door de PS. Dat betekent, dat het verre van zeker is dat die splitsing er zal komen zonder God weet welke toegevingen, gewoon wraakroepend als men weet dat het gaat om een 40 jaar oude wet die zelfs bekrachtigd werd door het Arbitragehof. Een land dat zijn wetten niet toegepast krijgt, verdient het etiket "democratisch" niet. In de correcte media is het sinds 10 juni een mode geworden het Vlaams Belang af te schrijven. Ze zouden zich wel eens flink kunnen vergissen. In de electorale campagne vóór 10 juni waren de traditionele partijen erin geslaagd het communautaire naar de achtergrond te dringen met hun "kanselierverkiezing". Die zeepbel is nu uiteen gespat. Het is terug naar af.
Reeds verscheidene jaren lees ik Vacature, een bijvoegsel bij de kranten van zowel de Persgroep (met o.m. Het Laatste Nieuws en De Morgen) als Concentra (Gazet Van Antwerpen, Belang Van Limburg). Alhoewel ik helemaal niet behoor tot de doelgroep waarvoor die uitgave bestemd is, heb ik Vacature steeds interessant gevonden. Het merendeel van hun artikelen gaat over het reilen en zeilen van multinationals en aanverwante bedrijven. Als ge zelf zo'n 33 jaar in een dergelijk bedrijf hebt gewerkt, blijft het interessant de evoluties op die markt te kunnen blijven volgen. Daarenboven staan er in Vacature ook regelmatig zeer interessante artikelen over zaken doen in de rest van de wereld. De recente reeks over Afrika was het uitknippen waard en dat gold ook voor die over China. Momenteel loopt er een reeks over Rusland, waarin men heel wat te lezen krijgt waarnaar men vruchteloos zou moeten zoeken in de dagdagelijkse kranten. Vacature is ondertussen trouwens uitgegroeid tot een magazine die o.m. gratis kan worden bekomen in grootwarenhuizen zoals Carrefour en Delhaize. Buiten de Persgroep en Concentra is er bij ons nog een derde grote krantengroep, nl Corelio, het vroegere VUM, die o.m. De Standaard, Het Nieuwsblad en Het Volk uitgeeft. Ook die groep heeft zo'n weekeindbijlage, die "Jobat" heet. Het is al langer bekend dat dit schrijfsel niet zo interessant is als Vacature, iets wat ikzelf kan onderschrijven. Het hoofdartikel in Jobat wordt geschreven door een zekere Trix Slock, die elke week haar kijk op het zaken- en werkgelegenheidsgebeuren in ons land becommentarieert. In het laatste nummer van Jobat, dat van zaterdag 16 juni, weet Trix haar lezers te vertellen, dat ze een politieke kater heeft na de verkiezingen van 10 juni. Ze beweert te stammen uit een generatie die gematigd tot links stemde en die nu moet vaststellen dat rechts het bij ons gehaald heeft. "Bruin is vandaag het nieuwe zwart", schrijft ze (in de titel nog wel). Ze haalt er de vreemdelingen en de hoofddoeken bij en vindt dat de CD&V van Leterme de standpunten van extreem-rechts heeft overgenomen. Ze gaat zo nog een tijdje door, om te besluiten: "nog eens een 0110 concert voor verdraagzaamheid te geven en dan met zijn allen rechts te stemmen"... Kortom, Trix is links, is haar trappers kwijt en bovendien een slechte verliezer. Op zich zelf kan men dat haar niet kwalijk nemen. Alleen zit zij, met zo'n uiting, niet op haar plaats als hoofdredactrice van een blad dat zijn inkomsten moet hebben van de advertenties van een bedrijfswereld, die nu niet bepaald links is ingesteld. Zo hebben zowel VBO, Voka als zelfs Unizo al gepleit voor een verdere staatshervorming, iets waartegen links gekant is en vindt drie kwart van de Vlaamse ondernemers dat het cordon sanitaire rond het Vlaams Belang moet worden opgeheven. Ik kan me dan ook voorstellen, dat de meerderheid van de adverteerders "not amused" zal zijn als het leest wat Trix daar uit haar toetsenbord heeft getikt. Met een hoofdredactrice die dergelijke nonsens meent te mogen publiceren, zou het verschil van Vacature in de toekomst alleen maar groter kunnen worden en dit in het nadeel van Jobat. Want met die Trix wordt het nix!
Ik heb het hier al meer dan eens geschreven: men had van Brussel nooit een derde gewest mogen maken. Dat danken we de traditionele partijen, de CD&V inbegrepen. Ondertussen zitten we er mee opgescheept en nemen gedane zaken geen keer. Wij, Vlamingen, verliezen steeds meer politiek terrein in wat onze hoofdstad zou moeten zijn. Enige troost is wel het feit dat ook de Franstalige Brusselaars terrein aan het verliezen zijn. Brussel wordt steeds meer een internationale stad met een bovenlaag van rijke E.U ambtenaren en een onderlaag van in hoofdzaak arme Maghrebijnen, waar ook de francofonen voor hun toekomst moeten vrezen. Of het er iets mee te maken heeft, weet ik niet, maar ondertussen circuleert er een Waals manifest, ondertekend door een honderdtal bekende Walen, dat vraagt de Franse gemeenschap op te doeken en een einde te maken aan Wallon-Brux of hoe men het ook noemt. Die gemeenschap is nog een gevolg van de staatshervorming van Gaston Eyskens uit de jaren zeventig van de vorige eeuw. Vlaanderen had toen ook zo'n gemeenschap kunnen hebben, maar koos voor een fusie met het Vlaamse gewest, wat veel praktischer en ook goedkoper was. Voor de Franstaligen betekende die gemeenschap echter zoveel extra politieke postjes die konden worden uitgedeeld. Zeker na een verkiezingsnederlaag komen die goed van pas om een deel van de gebuisde kandidaten te depanneren. De reden van dat Waalse manifest is, dat ze de bemoeienissen van enkele Franstalige Brusselaars in de Waalse politiek meer dan beu zijn en dat men ook in Wallonië wil komen tot een specifieke Waalse identiteit. Zeker de arrogantie waarmee Flup Moustache, alias Philippe Moureaux, zich ook in Waalse zaken etaleert, wekt bij heel wat van onze zuiderburen alleen maar ergernis. Als die politieke scheiding tussen Wallonië en Brussel doorgaat - en ze behoort tot de mogelijkheden - dan schept dat voor Vlaanderen enkele hoopvolle perspectieven. In dat geval zou Brussel immers beperkt blijven tot de 19 huidige gemeenten, zal er geen sprake meer zijn van een "corridor" van Brussel naar Wallonië en zal het eindelijk gedaan zijn met dat gezeur over een groter Brussel. Als ondertussen ook het kiesarrondissement Brussel-Halle/Vilvoorde zal gesplitst zijn, hoeven we ons in Vlaanderen nooit meer zorgen te maken over Franstalige kieslijsten op Vlaams grondgebied. Vooraleer we verder dromen, nog dit: Brussel zal Vlaanderen hoe dan ook veel geld blijven kosten. Vergeet niet, dat we praten over een weliswaar beperkte regio, maar met een bevolking waarvan 20% bestaat uit een proletariaat dat eentalig Frans is, zo goed als niet geschoold en werkloos, met weinig zin om aan de slag te gaan, zeker niet in Vlaanderen. Door echter de vinger op de knip te houden, kan Vlaanderen Brussel zijn wil opleggen en zou het wel eens kunnen gedaan zijn met de pesterijen waarvan het nu nog steeds het slachtoffer is (denk maar aan Zaventem). We zullen niet kunnen beletten dat Brussel een internationale regio wordt, maar dan een mét en niet tégen Vlaanderen.
De kans dat er snel een nieuwe Belgische regering zal komen is zo goed als onbestaande, tenzij Leterme en Co ermee akkoord zouden gaan om voorlopig de grondwetswijzigingen en dus ook de staatshervorming in de ijskast te zetten (en daarmee groot gezichtsverlies te lijden). Ondertussen gaat ook de SP.a, in navolging van haar Waalse zusterpartij, een vervroegd democratisch congres houden in juli, zodat ook van die kant eerder geen antwoorden zullen komen vóór dat allemaal achter de rug zal zijn.
De situatie die we nu meemaken zou wel eens langer kunnen duren dan veel politici hopen. Hier en daar hoort men zelfs al zeggen dat men blij zal zijn, mocht er een nieuwe regering klaar staan bij het begin van het nieuwe parlementair jaar, dat is dan pas de tweede week van oktober. Het enige voordeel dat de burger daaruit haalt is, dat er dan ook zeker geen nieuwe belastingen bijkomen. Op communautair vlak gaan de Vlaamse partijen hun geloofwaardigheid echter verliezen als ze deze zomer helemaal niets zouden doen. Het wordt dan ook stilaan tijd dat men van deze politieke windstilte gebruik zou maken om in Vlaanderen eens enkele puntjes op de "i" zou zetten. Dat geldt in de eerste plaats voor de faciliteitengemeenten. Men heeft het tegenwoordig veel over inburgering. Welnu, in de faciliteitengemeenten rond Brussel hebben we kunnen zien wat er gebeurt als men de zaken in hun beloop laat. De faciliteiten werden de Franstalige inwijkelingen toegestaan om zich aan ons aan te passen, in de eerste plaats onze taal te leren. Daarvan is niets in huis gekomen, met als gevolg dat deze regio steeds meer verfranst. Het is hoog tijd dat Vlaanderen daaraan paal en perk stelt. Het heeft daarvoor trouwens de wet aan haar zijde. Wij leven in een vrij Europa, min of meer althans, waarin mensen zich vrij kunnen verplaatsen en ook vestigen. Er is dan ook geen enkel probleem om burgers van de E.U., die zich hier willen vestigen, dat ook te laten doen. Wel geldt de eerste regel van fatsoen, dat ze zich aanpassen aan onze regio en dat ze tenminste onze taal verstaan, omdat verondersteld wordt dat alle contacten met de overheid én het openbare leven in onze taal zouden gebeuren. Met heel wat inwijkelingen schijnt dat geen probleem te zijn, met uitzondering dan van de francofonen, die zich als übermenschen manifesteren en de regels van het spel gewoon omdraaien. Daaraan moet nu een einde komen. In afwachting dat er op communautair vlak iets gebeurt, zou Vlaanderen er goed aan doen nu eens voor goed werk te maken van de inburgering voor iedereen, dus ook voor de Franstaligen. Wie het daarmee niet eens is, kan altijd nog verhuizen naar Waals Brabant of verder. Een uitdoving van de faciliteiten in de rand rond Brussel zou een halt toeroepen aan de verdere afbraak van de integriteit van het Vlaamse grondgebied en zou een eerste stap kunnen zijn in de aanpak van het probleem Brussel. Het wordt nl hoog tijd dat we de hoofdstedelingen laten zien dat het ons menens is met de volgende staatshervorming. Het alternatief is, dat er geen België meer zal zijn. Op = op en dat geldt ook voor het Vlaamse geduld.
Het ziet er naar uit dat deze regeringsvorming er een van lange adem zal zijn. Als Leterme en zijn winnend kartel zijn beloften wil waarmaken, moet er dus e.o.a. staatshervorming komen. Informateur Reynders heeft vooraf al gezegd dat zijn MR partij dat maar zal kunnen doen in 2009, na de volgende regionale verkiezingen en dan nog als die verkiezingen voor zijn partij gunstig uitvallen. De PS, die men hoe dan ook nodig heeft voor een grondwetsherziening, ongeacht of deze partij al dan niet in een eventuele volgende regering zal zitten, gaat geen beslissing nemen vóór een vooruitgeschoven partijcongres in juli, waarop men Di Rupo al dan niet zal herverkiezen als voorzitter. Het wordt dus wachten op Godot. Of er nu al dan niet een nieuwe regering komt, met of zonder grondwetsherzieningen en staatshervorming, één zaak staat vast: eerst moet het kiesarrondissement Brussel-Halle/Vilvoorde gesplitst worden. Dit is bij wet bepaald en bekrachtigd door het Arbitragehof en de alleruiterste datum voor die splitsing is 24.06.07, dat is over tien dagen. Van dan af zit België met een institutioneel systeem en kan er zonder die splitsing geen wettelijke verkiezing meer gehouden worden. Wat evenzeer vast moet staan is, dat die splitsing Vlaanderen niets, maar dan ook niets mag kosten. Voor de uitvoering van een gestemde en bekrachtigde wet moet geen prijs meer betaald worden, zelfs niet in een apenland (dixit Mark Eyskens, toen hij - nota bene - minister van Buitenlandse Zaken was!) als het onze. Toch hoort men links en rechts onze vijfde colonne al in actie om dit super democratisch recht af te brokkelen, om niet te zeggen af te breken. - Fons Verplaetse, oud gouverneur van de nationale bank, zegt vóór de splitsing te zijn, maar weet niet waarom. Zijn ACV afkomst zal daar wel voor iets tussen zitten, zeker? Ik heb me vroeger trouwens altijd afgevraagd hoe het mogelijk was dat een vakbondsman voorzitter van een nationale bank kon worden. Het zal dan ook wel eerder aan zijn lidkaart dan aan zijn hersenen gelegen hebben. - Een zekere professor Buelens van de VUB gaat nog een stap verder. Hij zegt dat, bij een splitsing, de Vlaamse partijen in de huidige kieskring twee zetels zullen verliezen. En dan? Zijn het verlies van zetels (het mogen er zelfs meer zijn) belangrijker dan de integriteit van ons Vlaamse grondgebied? - Guy Vanhengel (Open VLD), Brussels minister, zegt dat bij een splitsing de Vlamingen in Brussel helemaal niets meer te vertellen zullen hebben. Volgens mij heeft mijnheer Vanhengel alleen maar schrik zijn eigen postje kwijt te spelen. Evenmin als de andere Vlaams-Brusselse verkozenen heeft hij ooit zijn nek uitgestoken voor de Vlaamse zaken. De dag dat Vlaanderen Brussel eens goed aanpakt (daar kom ik een dezer op terug) hebben wij geen Vanhengels, Smets e.d. meer nodig. Het wordt de onvoorwaardelijke splitsing of geen verder België meer. Voor minder kunnen wij, Vlamingen, niet tevreden zijn.
De nederlaag van SP.a toont zeer duidelijk dat de eigen aanhang niet meer akkoord gaat met de leiding van de partij. Jef Sleeckx, oprichter van het uiterst linkse CAP heeft eigenlijk gelijk. Dit is geen socialisme meer. Echt socialisme zou moeten zorgen voor een gelijke verdeling van de welvaart. De "gauche caviar" die wij hier kennen zorgt voor kruimels voor de massa en pakken geld voor de leiders. Het fenomeen bestaat al langer, maar het is er de laatste jaren bovenop komen liggen dat "denk links, leef rechts" een lucratieve bezigheid aan het worden was. Het eerste grote voorbeeld was Steve Stevaert, die alle normen van politiek fatsoen aan zijn laarzen lapte en zichzelf den gouden handdruk gaf door de post van Limburgs gouverneur in beslag te nemen. Uitgerekend de man met de steeds nieuwe ideeën, de leider die wist "wat goed was voor de mensen", liet zich kennen als een vulgaire zakkenvuller. Stevaert kreeg navolgers. Luc Van den Bossche, de "vader" van het Copernicus plan voor de zgz depolitisering van de ambtenarij, benoemde zichzelf tot directeur van BIAC, terwijl hij tussendoor nog enkele andere lucratieve bezigheden had (o.m. aan de Gentse universiteit). Vande Lanotte, de professordictator die dacht premier te kunnen worden, benoemde tussendoor zijn eigen kabinetschef tot grote baas van de verlieslatende NMBS. Er even duidelijk bij stellen, dat de NMBS wel verlieslatend is, maar dat de job van grote baas er niettemin dik betaald wordt. Het gros van degenen dat schuil gaat achter het etiket "socialist" zijn tegenwoordig meestal van het hoger niveau, dat met de werkende mens nog weinig uitstaans heeft. De weinige simpele mensen die er nog tussenlopen moeten het spel gewoon meespelen. Dat zien we ook duidelijk in Wallonië, waar de PS zorgt dat het plebs zijn dopgeld en zijn pensioen krijgt (nota bene: het Belgische pensioen is bij de laagsten van Europa), terwijl de leidinggevende figuren hun zakken vullen met allerlei frauduleuze praktijken. En dan is er nog de zgn "artistieke wereld", die bij ons uitgesproken links is en het vooral moet hebben van allerlei overheidssubsidies waarvoor ze dan hand en spandiensten moet leveren aan het systeem. Dat hebben we duidelijk gezien bij de 0110 aktie van eind vorig jaar en ook bij de hoofddoeken campagne in Antwerpen. Sinds 10.06 is heel die heisa om de hoofddoek plots compleet verdwenen, waaruit blijkt dat het alleen maar een poging was om er electorale munt uit te slaan. Dat laatste is niet gebeurd en nu zit links met een flinke kater, een kater die het dubbel en dik verdiend heeft, in Vlaanderen omdat ze altijd de francofone kaart gespeeld heeft, in Wallonië omdat ze dacht de mensen ongestraft te kunnen blijven bedriegen. Het is, gelukkig, anders uitgedraaid. Het kan verkeren, wist Bredero al!
In Wallonië is er dus ook volgschade na de verkiezingen van 10 juni. De socialistische PS is er niet meer de grootste partij. Dat is de eerste keer sinds 1919 toen in België de algemene kiesplicht werd ingevoerd. De blauwe MR van Reynders heeft op dat punt een overwinning geboekt. De schandalen rond het beheer van de stad Charleroi hebben Di Rupo en de zijnen tenslotte toch de das omgedaan. Het schepencollege heeft daar nu zijn ontslag aangeboden en zal de volgende twee jaar onder curatele staan van het hoofdbestuur van de PS. Of zoiets allemaal wettelijk kan, is mij een vraagteken. Ondertussen is het kalf echter reeds verdronken. De Rupo heeft, als hoofd van de partij en als minister-president van Wallonië, twee jaar de tijd gehad om die Augiasstal uit te mesten. Een kwestie van slecht bestuur, om het in Leterme's terminologie te zeggen. Met de achteruitgang van de PS zijn de problemen echter verre van opgelost. Dezelfde PS zit immers nog altijd twee jaar niet alleen mee in de deelregering van Wallonië én die van de Franse gemeenschap, maar ook in die van Brussel en de Duitstalige gemeenschap. Als gevolg daarvan heeft Reynders gelijk als hij zegt, dat hij de gewesten geen extra bevoegdheden gaat geven omdat hij daarmee onrechtstreeks de PS weer gaat versterken. Het is trouwens helemaal niet zeker dat de schandalenpartij over twee jaar ook op regionaal vlak zal zijn uitgeteld. Vergeet dus de grondwetswijzigingen al maar. Maar er is meer. Ondertussen is dezelfde Reynders nl door de koning aangeduid als informateur en zou het dus kunnen, dat we naar een rooms-blauwe regering gaan die voorlopig echter géén staatshervorming zal doorvoeren. Als zo'n rooms-blauwe bewindsploeg er zou komen, dan krijgen we terug te maken met een soort van heruitgave van het Egmondpact onzaliger gedachtenis: bij de Franstaligen zit nl ook nu weer het FDF van Vlaminghater Maingain en bij de Vlamingen het N-VA, de mede-erfgenamen van de ter ziele gegane Volksunie... Het enige alternatief blijft dan dat de Vlaamse partijen de francofonen voor de keuze stellen: ofwel een staatshervorming ofwel geen Belgische federale regering meer. Voor de Vlamingen wordt het: "gordels vast"!
De resultaten van 10 juni hebben hun eerste slachtoffer gemaakt. Professor Vande Lanotte, ooit kandidaat premier voor dit land, heeft afgehaakt. De schoenmaker gaat terug naar zijn leest, in casu naar zijn zetel bij de universiteit van Gent. Tegelijkertijd zegt hij, dat de SP.a in de oppositie zal gaan en van daaruit eventueel een staatshervorming zal steunen. Dat ruikt al naar chantage maar geeft anderzijds aan dat het Vlaams Belang dat dan evengoed kan doen vanuit de oppositie. Tenslotte wordt Vande La opgevolgd door Caroline Gennez, een van de SP.a's "babes", die men in 't Pallieterke onveranderlijk "het foorwijf" noemt. Of dat zal garanderen voor een Vlaamse kermis, valt nog zeer te betwijfelen. Belangrijker voor Vlaanderen is het feit dat Spirit aan het oplossen is. Dat hebt ge met spirit(us) als ge de stop van de fles laat. Het partijtje, dat lang heeft kunnen mee profiteren van de populariteit van Bert Anciaux, is volledig verdwenen uit de Kamer. Zelfs wonderboy Van Bellingen kreeg niet genoeg stemmen (zou toch niet iedereen zijn verhaaltje geloven?) en Fauzaya Talhaoui heeft na haar verblijf bij Agalev nu ook bij Spirit moeten ondervinden dat overlopers niet op een trouw cliënteel kunnen rekenen. Spirit gaat waarschijnlijk de weg op van Vivant, al kunnen een paar exemplaren het nog twee jaar uitzingen op regionaal vlak. Buiten het zetelverlies is er immers ook het geldelijk verlies waarvan ik denk dat de SP.a dat zo maar niet zal blijven bijbetalen. SP.a/Spirit is een formatie die op de cruciale momenten anti-Vlaams heeft gestemd en daarom kan men er alleen maar blij om zijn dat uitgerekend zij de grootste klappen krijgen. Laat ons tenslotte niet vergeten dat dit zootje ongeregeld ondertussen nog wel de touwtjes in handen houdt binnen het IJzerbedevaartcomité... Hoe het nu verder moet met België is nog koffiedik kijken, maar het is reeds duidelijk dat Leterme nog wel even bezig zal zijn, wil hij een regering bijeen krijgen die tegelijkertijd akkoord is om een grondwetswijziging door te voeren. Buiten het afhaken van de SP.a, heeft ook Reynders, de grote baas van het MR, al laten weten dat hij wel wil mee regeren, maar dat de staatshervorming er niet zal komen vóór geweten is hoe de kaarten zullen liggen ... na de regionale verkiezingen van 2009! Daarmee krijg ik gelijk, wanneer ik gisteren stelde dat het voor het Vlaams Belang geen verschil uitmaakt of het 19 of 25% haalt bij deze federale verkiezingen. Zelfs al zou het mogen meespelen, zal het niet lukken omdat de partij ervan uit gaat dat ze alleen in een Belgische regering stapt als dit de laatste zal zijn. Voor de gewestregering ligt dat anders, daar wil het VB wél mee regeren. Het wordt nu uitkijken wat er tegen die tijd allemaal nog te gebeuren staat.
Paars heeft dus de verwachte afstraffing gekregen. Het is, zoals peetvader Louis Tobback het acht jaar eerder al stelde, geëindigd op bont en blauw. Vlaanderen heeft rechts gekozen, nog rechtser dan vroeger en heeft links, Open-VLD incluis, de nederlaag gegeven die het verdient. Voor de rest is alles een beetje verlopen zoals verwacht, met uitzondering van het succes van de Lijst Dedecker. Het is nog maar eens bewezen, dat Vlaanderen houdt van underdogs. Hopelijk is Jean-Marie wijs genoeg om in de volgende jaren zijn partijtje uit te bouwen zonder de fouten te maken van het libertaire clubje van Van Rossem destijds. Vlaams Belang gaat nog steeds vooruit, maar toch minder dan misschien verwacht werd. Toch maakt het allemaal niet veel uit. Buiten de gebruikelijke boycot van de zgz correcte media, had het Belang ook af te rekenen met het feit dat haar thema's als criminaliteit, immigratie en de Vlaamse onafhankelijkheid zo goed als niet aan bod kwamen in het electoraal debat dat, met opzet, helemaal werd toegespitst op de lijsttrekkers van de klassieke partijen. Of het VB nu 19% haalt of 25% verandert niets aan de zaak. De partij mag, zeker in de Belgische context, toch niet meespelen. Van zodra er immers met de Waalse "broeders" gepraat zal worden, houdt elke referentie met het VB op. De vraag is maar in hoever de francofonen de aanwezigheid van het N-VA zullen dulden. Voor het VB wordt het wachten op de blunders van de volgende federale regering om die in winst om te zetten bij de regionale verkiezingen van 2009. Leterme en zijn kartel mogen dan al 30% van de stemmen hebben gehaald in Vlaanderen, om een regering met een eenvoudige meerderheid te halen, moet de CD&V een van de verliezende paarse partijen mee krijgen. Dat betekent al meteen water in de wijn doen. Als de besprekingen met de francofonen zullen beginnen, wordt dat er niet beter op. Als Leterme voet bij stek houdt en niet tot een regering toetreedt als er geen staatshervorming op het programma staat, dan heeft hij een groot probleem. Hierbij dient trouwens aangestipt, dat uitgerekend de CD&V's tegenhanger in Wallonië, het CDH, al meteen heeft laten weten dat er van grondwetshervormingen niets in huis zal komen. Als dat toch zal gebeuren, zal Vlaanderen daarvoor een prijs moeten betalen in de vorm van een Franstalige premier, verlies van grondgebied en/of bevoegdheden, het begraven van de splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde. Voorwaar geen prettig vooruitzicht, zeker als men weet dat in dat laatste kiesarrondissement de francofone partijen de grote winnaars zijn geworden. Laten we tenslotte niet vergeten dat een regering met een eenvoudige meerderheid in België met een minderheid in Vlaanderen nog steeds tot de mogelijkheden behoort. Alle CD&V/N-VA triomfalisme is dan ook voorbarig.
