In afwachting dat we gaan weten van wat het laatste koppel informateurs bevallen zal zijn om de federale regeringsvorming op te lossen, is er nóg een voorstel gekomen, dit keer van VOKA, de Vlaamse werkgeversorganisatie. VOKA-voorzitter Hans Maertens stelt voor tijdelijk een ‘transformatieregering’ te vormen.
In tegenstelling tot alle vroegere voorgestelde regeringsvormingen, zou dit er een worden met een tijdelijk, goed afgelijnd en cruciaal project. Om dit te verwezenlijken haalt Maertens zijn mosterd bij wat een doorsnee bedrijf zou doen dat een transformatieproject moet opstarten. Zo’n bedrijf moet eerst steun zoeken bij klanten, aandeelhouders en werknemers, er een timing op kleven en afspraken maken over de belangrijkste punten. De onderhandelingen daarvoor zouden niet meer dan twee maanden mogen duren en daarna zou die regering twee jaar de tijd krijgen om de goedgekeurde plannen te verwezenlijken. Daarna kunnen er dan verkiezingen komen waarbij de ‘klant’, in dit geval de kiezer, zijn goedkeuring kan geven.
Dat VOKA-plan lijkt nog zo slecht niet en geeft meteen aan dat het niet ontstaan is uit de hersenspinsels van e.o.a. politieke partij. Zelfs voor wie er niet over akkoord is, is er nl daarna de mogelijkheid het af te keuren in een verkiezing. Voorwaarde daarbij is wel dat er bij die plannen ook een staatshervorming zit, zonder dewelke men anders weer in hetzelfde straatje zonder einde zou belanden. Zo stilaan geraakt iedereen – zeker in Vlaanderen – overtuigd dat dit land niet meer werkt in zijn huidige vorm en dat men o.a. het artikel 35 van de Grondwet daarbij bespreekbaar moet maken, waarbij de deelstaten zelf zullen bepalen wat ze al dan niet samen willen doen.
Enfin, het zal nog even wachten worden tot het duo Dewael/Laruelle maandag bij Flupke geweest is en die laatste misschien weer met een verrassing zal afkomen, waarna alles weer naar ‘af’ zou riskeren te gaan.
Het Corona virus is niet het enige probleem waarmee Europa te kampen heeft, er is ook nog de dreiging van een tweede vluchtelingeninvasie vanuit Turkije. Daar heeft sultan Erdogan besloten een tweede stroom vluchtelingen uit Syrië niet langer tegen te houden en de grens met Griekenland – en dus met de E.U – weer open te zetten. E.e.a. is het gevolg van de aanvallen van het Syrische leger, gesteund door Rusland, op de regio Idlib, zowat de laatste bolwerk dat nog in handen is van soennitisch-Syrische rebellen. Bij een van die aanvallen zijn tientallen Turkse militaire omgekomen en dat had geleid tot een Turkse tegenoffensief met drones waarbij honderden Syrische soldaten omkwamen en twee van hun vliegtuigen werden neergehaald. Om aan deze situatie een einde te maken is Erdogan niet naar Damascus getrokken om er eventueel te onderhandelen met Assad, maar naar Moskou waar Poetin als een soort Godfather het overzicht houdt van de door hem al gecreëerde bufferstaten, zoals hij dat ook al gedaan heeft t.o.v. Georgië (Abchazië) en Oekraïne (de Donbas).
Na zes uur palaveren is er in Moskou tussen beide demagogen een akkoord bereikt* en in Syrië ter plaatse een wapenstilstand afgekondigd. Het is nu afwachten of Erdogan bij zijn besluit zal blijven om de grenzen richting Europa open te houden. Om de eerste vluchtelingenstroom, in 2015, tegen te houden (die van Merkel’s ‘Wir schaffen das’) kreeg Turkije van de E.U. zes miljard euro om die mensen in Turkije op te vangen. Een bijkomend miljard heeft hij ondertussen geweigerd, maar de E.U. zou dat geld beter aan Griekenland geven, want dat land houdt de vluchtelingestroom tenminste – voorlopig althans - tegen, Zowat de helft van de vluchtelingen die momenteel in mensonwaardige toestanden kamperen in de niemandzone tussen Turkije en Griekenland zijn trouwens niet eens Syriërs, maar Pakistanen en Afghanen die al langer in Turkije vast zaten, maar daar niets te zoeken hebben. Onze media doen hun best om de mensen hier te vermurwen met schrijnende beelden ter plaatse, maar dat lost in Syrië niets op. Als Assad erin zou slagen de laatste soennitische weerstand in Idlib de kop in te drukken, zal hij gewoon doorgaan, dan met aanvallen op de Koerden, die het Oosten van het land controleren, waarna hij – in het beste geval – over zal blijven met een compleet kapot geschoten land, waar zelfs dan de meerderheid van de bewoners nog uit soennieten zal bestaan, die verder onderdrukt zal worden door Assad’s sjiïtische Alawieten. Met dank aan het eveneens sjiïtische Iran en het officieel nog orthodox christelijk genoemde Rusland.
*Ondertussen schijnt dat akkoord al een eerste keer geschonden te zijn door Assad zelf, die zich niet gebonden voelt door een overeenkomst waarbij hijzelf niet betrokken was...
Iemand nog iets gehoord over de vorming van een nieuwe federale Belgische regering? Wie was/waren daar weer mee bezig? Moesten die op 9 dezer geen verslag uitbrengen bij de koning? Daarvoor hebben ze dus nog één weekeinde de tijd.
Het is al langer dat zo goed als niemand in dit land zich nog druk schijnt te maken over de politieke situatie op federaal vlak en ook bijna niemand gelooft dat de laatste twee aangestelde informateurs er iets aan zullen kunnen veranderen. Hebben die tijdens de krokusvakantie geslapen? Zijn die ook met vakantie geweest (hopelijk niet naar Noord-Italië)? Ondertussen is die vakantie wel voorbij en houden onze media zich nog bijna uitsluitend bezig met de Corona neuzentellerij. Misschien wordt dat nog hét excuus om zich met die politiek niet meer bezig te houden?
Een tweede argument zou zijn dat men wacht op de verkiezing van de nieuwe voorzitter van Open VLD. Alsof dat de partij is waarop dit land staat of valt. Zelfs als er straks zo’n nieuwe voorzitter zal zijn, zal dat bij de huidige politieke impasse geen verschil maken en zullen de gevestigde instanties toch moeten beslissen nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Een ramp is dat niet. In Spanje waren er drie verkiezingen in vier jaar, in Israël zelfs drie op één jaar tijd en – voor zover mij bekend – zijn daar de problemen ook niet mee opgelost geraakt. Dat zal hier waarschijnlijk niet anders zijn, zelfs niet als er in Vlaanderen een Vlaamsnationale meerderheid zou komen. Die hebben we in eerste instantie nodig in het Vlaamse parlement en daarvoor kan pas gekozen worden in 2024, omdat het een ‘legislatuurregering’ is. Wie vindt nu zoiets uit?
Tenslotte praat men weer over het vormen van een noodregering, maar die hebben we al. Die van Sophie probeert te werken en kan effectief iets doen als ze het parlement mee heeft. Een volgende noodregering zal dat ook moeten doen. Wat wordt dan het verschil?
Gelukkig kunnen we ondertussen bij elk journaal horen hoeveel nieuwe gevallen van die Corona griep er zijn bijgekomen in de diverse landen en raken we niet moe gekeken op de raad en waarschuwingen van Marc Van Ranst en consoorten. De hoofdprijs gaat voorlopig naar een zekere Philippe Devos, een Luikse arts en voorzitter van de Belgische Vereniging van Artsensyndicaten die beweert dat – in het slechtste geval – het Corona virus in België alleen zou kunnen zorgen voor 850.000 besmettingen en 50.000 doden. Dat is dan twintig keer meer dan in het China met zijn anderhalf miljard inwoners! De man loopt nog altijd vrij rond...
Bernie Sanders is dan toch niet meteen als grote overwinnaar uit de democratische voorverkiezingen van Super Tuesday gekomen, zoals onze overwegend linkse media voorspeld en gehoopt hadden. Zoals ik in mijn blog van 2 dezer (‘De Dommocraten / deel 2) al heb geschreven, is de doorsnee Amerikaan – ook bij de Democraten – eerder conservatief ingesteld en huivert hij van Marxistische experimenten. Onze media voorspellen bij elke stembusgang een vooruitgang voor de linksen, maar steeds meer is het juist het tegenovergestelde. Socialisme heeft zijn tijd gehad, hun vertegenwoordigers hebben in zowat alle westerse democratieën mee geregeerd en er meestal een potje van gemaakt. De huidige bewindvoerders beschuldigen van wanbeheer is dan ook hypocriet want ze hebben zelf de kans gehad er iets aan te doen en hebben er weinig of niets van terecht gebracht..
Sanders maakt nog altijd wel kans om het te halen bij de Democraten. Er moeten nog meer dan de helft van de kiesmannen/vrouwen gekozen worden. Nadat Jo Biden echter al vóór Super Tuesday van drie afhakers de steun gekregen heeft en hij erna ook die van Bloomberg heeft verzekerd, zal het voor Bernie extra zwaar worden het nog te halen, zeker mocht Bloomberg Jo Biden ook financieel blijven steunen, zoals het er naar uit ziet..
Sanders is een zelfverklaarde socialist en het probleem daarbij is, dat hij er ook rotsvast in gelooft. Hij vindt dat het Amerikaans kapitalisme radicaal teruggeschroefd dient te worden. Hij stelt o.m. voor 20% van de waarde van de grote maatschappijen over te dragen aan de werknemers, een federaal gegarandeerde job voor iedereen en wil de overheidsuitgaven verdubbelen zonder echter aan te geven hoe dat zou moeten gebeuren. Enkele begrotingsspecialisten hebben al uitgerekend dat zijn plannen het Amerikaanse deficit, dat nu al over duizenden miljarden dollar gaat (‘trillions’, zoals ze dat daar noemen), nog met 13% zal doen toenemen, Verder wil Sanders o.m. de privé ziekenkassen afschaffen, iets waar 60% van de Amerikanen tegen is en wat zelfs in de U.K. niet is gebeurd. In de plaats daarvan wil hij een nieuw soort Obama Care voor iedereen, zelfs voor illegale immigranten. De oliewinning uit schaliegas wil hij verbieden, waardoor de U.S. opnieuw een importland wordt voor de olie en de superrijken de helft van hun rijkdom afnemen. Dat klinkt allemaal wel sociaal, maar is voor de gemiddelde Amerikaan puur Marxisme. Sanders staat ook positief t.o.v. communistische regimes zoals die van Cuba en Nicaragua.
De wereld kan alleen maar hopen dat Bernie een naam zal blijven voor de Muppet Show en niet zal vereenzelvigd moeten worden met het afbreken van de vrije markteconomie en dan nog vanuit het Witte Huis.
Ik heb zo het idee dat we op heel die Corona paniek moeten reageren zoals op de klimaatheisa; er moet iets aan gedaan worden, er moet worden opgelet, maar het moet zijn tijd hebben. In heel die discussie moeten we ook de aantallen in China relativeren. Ten eerste is de nieuwe, ongekende besmetting daar begonnen en ten tweede leeft daar anderhalf miljard mensen in niet altijd zeer hygiënische omstandigheden. Het is niet voor niks dat jaarlijks de griepvaccins bij ons worden aangepast na een evaluatie van wat er het jaar ervoor uitgerekend in China op dat gebied is gebeurd.
Dat het in China erger was dan elders kwam ook door het feit dat ze erdoor overvallen werden (en de zaak eerst in de doofpot wilden stoppen), terwijl op andere plaatsen men tijdig verwittigd werd van het gevaar. Dat er elders niet meer slachtoffers vallen heeft ook te maken met het feit dat er mensen zijn die een zeer milde vorm van de ziekte hebben, anderen die men kan helpen door een opname in het ziekenhuis en nog anderen door ze gewoon op quarantaine te plaatsen in hun eigen woning .In China had tot nu toe ongeveer 80% de milde vorm van de infectie, 14% de iets ergere en 5% stierven eraan. 5 % op meer dan 40.000 is natuurlijk nog veel, maar – zoals ik hierboven al vermeldde – woont daar anderhalf miljard mensen. Dat de meeste mensen ervan genezen, wordt wel vermeld, maar zo ergens tussendoor, alsof dat niet belangrijk is. De categorieën mensen die het meest gevoelig zijn aan het virus – de zieken en de bejaarden (waar ik ook bij hoor) – zijn de zelfden die nog meer gevaar lopen bij een doodgewone griep, zoals we die hier jaarlijks meemaken.
Voor de rest moet iedereen natuurlijk op zijn hoede blijven en denk ik niet dat het een goed idee is bij elke nieuwe melding daarover te gaan panikeren. Waar bv een huisgezin van drie of vijf – zoals al is voorgekomen – besmet lijkt, zijn dat twee gevallen en geen acht zoals nu al eens is voorgesteld. Paniekzaaierij is hier niet op zijn plaats.
In de weekeindeditie van De Standaard verscheen een interview met blauw Gwendolientje n.a.v. haar besluit om zich niet meer kandidaat te stellen voor het voorzitterschap van Open VLD en als reactie op de kritiek die ze de laatste tijd heeft gekregen o.w.v. haar voorstel om met paarsgroen in een nieuwe federale regering te stappen.
In het interview geeft ze o.a. toe, dat ze meer gemeen heeft met de liberalen uit Wallonië of van andere landen, iets wat ik haar (en haar partij) ook verweten heb (en nog steeds verwijt). In het hele interview van drie bladzijden komt Vlaanderen nauwelijks aan bod. Ze geeft zelfs toe dat er in Vlaanderen heel wat mensen liberaal denken, maar – volgens haar - niet in de partijpolitieke betekenis van het woord. M.a.w. ze denken liberaal, maar stemmen niet (meer) liberaal. Dat verwaarlozen van de Vlaamse zaak heeft de partij aan zichzelf te danken en haar sinds de paarsgroene regering en het verloochenen door Verhofstadt van zijn eigen burgermanifesten, alleen maar nederlagen heeft doen lijden. Dat ze regelmatig toch nog mochten meespelen, was omdat ze een gewillige partner waren die van de inhoud nooit een probleem heeft gemaakt, maar van de postjes zoveel te meer.
Tenslotte haalde Gwendolientje nog eens uit met het veel gebruikte excuus dat er best een federale regering mag komen zonder meerderheid in Vlaanderen, want dat de Zweedse coalitie ook een regering was zonder meerderheid in Wallonië. Dat laatste klopt, maar Wallonië is nu eenmaal het zwakke broertje in België en zou morgen helemaal failliet zijn als Vlaanderen het niet hielp. Men kan vanuit Vlaanderen niet blijven verwachten dat het Wallonië het hoofd boven water helpt houden zonder er zelfs nog iets aan te vertellen te hebben, dit terwijl de kloof tussen beide gewesten blijft groeien. Een nieuwe federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen zou dat alleen nog maar erger maken.
We zullen maar hopen dat de nieuwe Open VLD-voorzitter zich straks zal herinneren dat zijn partij een Vlaamse is en haar stemmen alleen maar kan behalen in Vlaanderen (laten we Brussel even vergeten in deze context). Dat de SP.a nog aan de slippen van de PS hangt, komt doordat ze zelf niets meer voorstelt en is een voorbeeld dat voor de Open VLD geen navolging verdient.
Joachim Coens heeft dé oplossing gevonden om de crisis rond de vorming van de federale regering op te lossen: een Corona coalitie! Als het kind maar een naam heeft, zou men denken. Bij zijn eerste verklaringen na zijn aanstelling als nieuwe CD&V-voorzitter, vond ik al dat hij geen verbetering, maar eerder een kopie was van voorganger ‘Markske’ Beke. Als informateur slaagde hij er – evenmin als de nieuwe flamboyante MR-voorzitter – in een begin van een oplossing te vinden en werden de twee zelfs voortijdig teruggefloten. Koen Geens, die daarna kwam en waarin ik ook al weinig vertrouwens had, was tenminste rechtlijnig genoeg om de beledigingen van ‘Magnjet’ aan het adres van zijn partij niet te slikken. Coens schijnt dat al vergeten te zijn. Wij moeten niet eender welke regering hebben, maar een die ervoor zorgt dat ook onze Vlaamse belangen verdedigd worden. Als dat niet kan, dan hebben we beter geen nieuwe federale regering en kunnen we dit België beter besturen vanuit de gewesten, die het tot nu toe behoorlijk doen en beter verdienen (meer bevoegdheden en meer middelen). Er is een plan B voor dit land, maar de ziende blinden van de traditionele partijen en de even traditionele instellingen blijken dit nog altijd niet te beseffen en willen nog steeds blijven vasthouden aan een systeem dat al vier verkiezingen slecht of niet gewerkt heeft.
Men kan Vlaanderen niet vergelijken met Catalonië, Schotland, Baskenland, Zuid-Tirol e.a. regio’s die in hun landen allemaal minderheden zijn. Vlaanderen staat in België voor 60% van de bevolking, 70% van de economie en meer dan 80% van de uitvoer en kan niet meer geregeerd worden door een regering waarin pseudocommunisten het mede voor het zeggen zouden hebben.
Het wordt hoog tijd dat men aan de diehards van de Belgische politiek, die maar steeds nieuwe regeernormen blijven voorstellen in de trant van Corona en Vivaldi coalities of nood-, rest- en afspiegelregeringen, vertelt dat wij momenteel al zo’n soort regering hebben, die van Sofie & Co. Die regeert (nou, ja) met voorlopige twaalfden en kan – als het niet meer lukt - een meerderheid zoeken in het parlement. Er is zelfs nóg een alternatief: nieuwe verkiezingen, op voorwaarde dat men daarna akkoord is het onderhandelen over een andere boeg te gooien als het straks weer niet zou lukken.
