Vanuit de federale meerderheid zijn er simpele zielen die zich op de borst slaan omdat ze de begroting van 2013 na vier weken discussie hebben kunnen afronden en die daarbij meewarig doen over de EU-top waar men niet geslaagd is een akkoord te vinden voor het Europees budget voor 2014/2020. Ze zouden beter zwijgen dat ze zweten. Hun begroting voor 2014 moet nl ook nog gemaakt worden en dat zou wel eens de ultieme nachtmerrie kunnen worden. Om voor 2014 de Europese normen te halen, zal dit land slechts een deficit mogen hebben van 1,1% van het bbp. Dat betekent dat men dan zo'n acht miljard extra geld zal moeten vinden, zowat het dubbele van wat men nu nodig had. Daarbij mag men niet vergeten dat er nu eenmalige 'shots' bij waren die volgend jaar niet meer kunnen worden aangewend en dat mag er ondertussen niets meer fout lopen met de economische groei en/of de Dexia Holding. Zelfs al zou men er in slagen de begroting voor 2014 rond te krijgen - op zich al een klein mirakel - dat moet er het jaar daarop een komen dat in evenwicht is (in werkelijkheid +0,2%) en zou dat begrotingsevenwicht - volgens de OESO - 20 jaar lang moeten worden aangehouden. Om dat te verwezenlijken zal er iets in de plaats moeten komen van het knip en plakwerk van de laatste maand. Er moeten dan echte hervormingen komen die door de OESO in kaart zijn gebracht (en waar ik bij gelegenheid op terug kom). Tenslotte komt er nog bij dat de begroting voor 2014 zal moeten worden opgemaakt in het najaar van 2013, in volle aanvang van de verkiezingscampagne naar 2014 en zal het niet meer mogelijk zijn te doen wat dit jaar gebeurd is, nl de opmaak over die verkiezingen te tillen. De moeder aller verkiezingen vindt nl op zijn vroegst pas in mei 2014 plaats. België staat momenteel op plaats twee voor de hoogste belastingsdruk en moet qua staatsschuld alleen Italië en Griekenland laten voorgaan. Voorwaar niets om fier over te zijn.
De Europese top over de begroting voor de periode 2014-2020 heeft (weer eens) niets opgebracht, iets wat trouwens halvelings verwacht werd. Ze dronken een glas, loosden een plas en lieten alles zoals het was. Toch was er een belangrijke nieuwigheid. Er blijft niet veel meer over van de Duits-Franse entente, de zgz 'as' die tot nu toe de basis vormde voor heel wat E.U. beslissingen. Sinds het aantreden van socialist Hollande zijn beide landen het steeds meer oneens. Op deze top spande Duitsland zelfs samen met Groot-Brittannië, de klassieke Europese dwarsligger die vroeger vrijwel steeds geïsoleerd stond, maar nu bovenop zelfs de steun kreeg van Nederland en Zweden. Het gaat ook niet goed met de vroegere grootmacht Frankrijk. Het land telt momenteel zo'n drie miljoen werklozen (bijna 11% van de werkende bevolking) en haar export is gezakt onder het niveau van het toch veel kleinere Nederland. Men schat dat er zo'n tienduizend, vooral jonge, ondernemende Fransen zijn uitgeweken, waarvan het merendeel uitgerekend naar Groot-Brittannië. Hollande's zgz 'rijkentaks' heeft de superrijken weggejaagd en met hen zo'n 250 miljard euro, geld dat niet meer in Frankrijk geïnvesteerd wordt. Nieuwe investeerders melden zich nauwelijks omdat ook de belastingen op de ondernemingen flink gestegen zijn. Frankrijk heeft de hoogste belastingsdruk op kmo's van heel Europa (67,7%)* en de gemiddelde loonkost in de industrie bedraagt er 35,9 euro per uur, t.o.v. een Europees gemiddelde van 29,7. Men zegt wel eens dat een land de leiders krijgt die het verdient. Dat voorspelt voor Frankrijk weinig goeds, want die 'monsieur normal' spreekt helemaal niet tot de verbeelding, straalt geen autoriteit uit en blijkt helemaal niet in staat het roer om te gooien. Volgens het Duitse blad 'Die Zeit' zou de Duitse minister van financiën, Wolfgang Schäuble, zelfs een aantal Duitse economen gevraagd hebben een lijst van hervormingen voor te stellen om de Franse economie er weer bovenop te krijgen. Dat is misschien een kwakkel, maar het zegt toch iets over de meewarigheid die er in Duitsland heerst t.o.v. de vroegere andere helft van de Europese motor.
* Op de tweede plaats komt, volgens het laatste 'paying tax report' van het IMF, België met 57,7%, t.o.v. bv Duitsland met 46,8, Nederland met 40,1 en Groot-Brittannië met slechts 35,5%
In mijn blog van 15 dezer ('Waalse leugens') schreef ik nog over de lovende bijdrage die in de Britse Financial Times verschenen was en die eerder denigrerend was t.o.v. Vlaanderen in het algemeen en de N-VA in het bijzonder. Bij nader toezien bleek de hele bijdrage geschreven door Jean-Claude Marcourt, de Waalse minister van Economie. In een reactie daarop had Vlaams minister-president Peeters zich bij het blad laten informeren, of er ook zo'n bijdrage over Vlaanderen kon worden uitgegeven. Dat kon, maar bleek een aardige som geld te kosten, geld dat ook Marcourt daarvoor betaald had. Met geld koopt men Zwitsers en Wallonië heeft blijkbaar geld zat. Dat laatste werd bevestigd, toen bleek dat hetzelfde verhaal ook opdook in enkele Australische kranten n.a.v. een bezoek van dezelfde Marcourt aldaar. Hij kreeg daarbij zelfs de steun van niemand minder dan Europees commissaris Karel De Gucht, die vertelt dat het Waalse gewest een liberaal beleid voert in het aantrekken van buitenlandse bedrijven, met als troeven: lage(re) lonen, nog veel beschikbare bedrijfsterreinen en heel wat minder regeltjes dan bv in Vlaanderen. Dat laatste klopt zelfs. Wat Marcourt (en De Gucht) er echter niet bij vertellen is, dat een buitenlands bedrijf, eens het zich definitief in Wallonië gevestigd heeft, ook de keerzijde van de medaille gepresenteerd krijgt. Het krijgt dan meestal de Waalse vakbonden over de vloer met allerlei eisen die helemaal niets meer met economisch liberalisme te maken hebben, maar des te meer met rabiaat socialisme. De 'solidariteit'*, weet je wel. Het is dan meestal te laat om weer te vertrekken en men wel verplicht is er te blijven tot e.o.a. faillissement er tenslotte een einde aan maakt. --- * Ook voor Di Rupo is 'solidariteit' hét stopwoord, zowel in de Belgische politiek als in de Europese. Voor hem en zijn partij betekent dat, dat de anderen maar moeten bijdragen voor Wallonië zodat het gewest zijn levensstandaard kan behouden zonder er iets voor in de plaats te geven. Die 'anderen' zijn de Vlamingen binnen het Belgische kader en de noordelijke landen binnen de eurozone. Bij de zgz 'Europese' spoorstaking van vorige week bleek nog dat Wallonië, als enige regio uit de noordelijke zone, mee staakte met de 'perifere' landen...
Voor de zoveelste keer is er in het Kongolese Kivu een rebellenleger opgedoken. Voor de zoveelste keer moet de plaatselijke bevolking er op de loop voor het oorlogsgeweld, van het ene vluchtelingenkamp naar het andere. En voor de zoveelste keer slaat het officiële Kongolese leger, of wat daarvoor moet doorgaan, op de vlucht of lopen de soldaten ervan over naar de rebellen. In de regio bevinden zich 17.000 UNO blauwhelmen van de zo geheten Monusco, de grootste UNO troepenmacht ooit, die jaarlijks zo'n miljard euro kost. Toen bleek dat de rebellen Goma wilden innemen, verklaarde de UNO dat ze dat zou beletten en dat ze de burgerbevolking zou verdedigen. Daarvan is niets in huis gekomen. Toen de rebellen de stad bereikten, trokken de UNO troepen zich terug in hun kazernes en gebeurde er gewoon niets. Tot daar dan het relaas dat men ook in onze media kan vinden. Er is echter ook goed nieuws. Gisteren hoorde ik nl op de radio dat onze minister van Buitenlandse Dinges, Didier Reynders, een oplossing voor de kwestie heeft voorgesteld. Volgens hem moet het UNO contingent in Kivu met 2.000 manschappen 'versterkt' worden! Om wat te doen? Om zich mee terug te trekken als er gevaar dreigt? Of daar nu 17.000 manschappen niets doen of 19.000, wat is het verschil? UNO militairen hebben tot nu toe bijna nergens het verschil kunnen maken. Het gaat tegenwoordig meestal om soldaten uit derde wereldlanden, die er op die manier een goede cent aan verdienen, maar daar houdt het bij op. Zeker in 'onze Kongo' kunnen ze niets komen doen. De problemen in dat enorme land (qua oppervlakte de helft van de USA) zal men nooit opgelost krijgen tenzij men het in diverse stukken verdeelt. Dat het zover is kunnen komen is mede de schuld van vroegere Belgische regeringen die toen onverantwoorde beslissingen hebben genomen. De uitspraken van Reynders laten zien dat er op dat vlak niet veel veranderd is.
Bij de officiële persmededeling over het bereikte begrotingsakkoord werd Di Rupo geflankeerd door zijn 6 (zes!) vice-premiers. Alleen al het beeld van zo'n uitgebreide staf bevestigt dat niets in dit land nog eenvoudig is. Om tot een akkoord te komen heeft men dan ook 27 dagen moeten vergaderen, soms tot stukken in de nacht (de laatste keer zelfs 17 uur aan één stuk) om Di Rupo straks toe te laten zijn 'state of the union' uit te spreken met een vertraging van zes weken. Volgens de premier getuigt zijn begroting voor 2013 van veel moed. Ik vrees dat het eerder 'moet' met een 't' zal zijn. Nog vóór Di Rupo zijn 'meesterwerk' aan Europa kan presenteren - dat gebeurt vanavond - is er ondertussen al kritiek uit alle geledingen van de samenleving, zowel van werkgevers als vakbonden en oppositie. Ik ga alle punten, waarmee we nog dagen om de oren zullen geslagen worden, hier niet herhalen, maar wil wel enige commentaar kwijt over uitspraken die enkele ministeriële 'panelleden' gisteren dachten te moeten doen. Zo zei Vande La op de radio, i.v.m. het in stand houden van de index, dat men in de ons omliggende landen soms moet staken om loonverlies te vermijden, omdat men daar inderdaad geen index meer heeft. Ik ga dat niet meteen betwisten, maar werknemers die zoiets moeten doen weten tenminste waarvoor ze staken. Hier staakt men dikwijls al als men het woord 'staking' nog maar hoort, zonder dat iemand weet waarom. Volgens Vanackere gaan we de loonkloof met de ons omliggende landen dichten tegen 2018. Afgezien van het feit dat die termijn in de politiek een eeuwigheid is, kan men zich afvragen waarop die man zich baseert. Zelfs met een afgezwakte index, die zou verwateren door het toevoegen van de witte producten en de solden (ge moet er maar opkomen!), zullen onze lonen bij elke indexverhoging blijven stijgen t.o.v. de buurlanden, die de index niét hebben. Wie kan trouwens nu al weten hoe de situatie in het buitenland zal evolueren. In 1996 dacht men hier ook het wondermiddel gevonden te hebben om een einde te maken aan de loonkloof. De wet die dat zou oplossen kon niet verhinderen dat het verschil nu toch meer dan 5% bedraagt. Di Rupo vergeleek zijn besparingen met die van Nederland (daar gaan we weer!), maar vergat er bij te vertellen, dat de Nederlandse staatsschuld enkele tientallen procenten lager ligt dan de Belgische. Dat is appelen vergelijken met citroenen. Tenslotte, hoe men het ook bekijkt, deze regering heeft de zakenwereld tegen, waardoor het economische klimaat niet zal verbeteren. Luc Bertrand (Ackermans & van Haaren) verweet Di Rupo's regering dat ze marxistisch is. Wouter Torfs, toch een 'positivo', dat ze een non-beleid voert. Bart Claeys van JBC dat hij het beu is kapitalist genoemd te worden en Pieter Casneuf, CEO van Adam Software, twitterde dat de Vlaamse partijen er beter de stekker uit zouden trekken. Niets laat vermoeden dat deze door de regering zo bejubelde begroting daaraan veel zal veranderen.
Normaal zou deze federale regering haar begrotingsplan voor 2013 niet gehaald hebben. Ze werd alleen gered door de gong en dat was de Europese vergadering van morgen, waar België, als allerlaatste van de 27 landen, haar begroting zal afgeven. De akkoorden, waarvoor de zes regeringspartijen meer dan vier weken nodig hadden, zijn tenslotte een opsomming in de voorwaardelijke wijs, omdat men op heel wat punten niet eens weet wat de nieuwe beslissingen en aanpassingen zullen opbrengen. De problemen zijn niet opgelost, maar verschoven naar een volgende budgetcontrole ergens in het voorjaar van 2013, waarbij het wel eens zou kunnen dat de hele politieke mallemolen dan weer opnieuw gaat draaien. Neem nu die loonkloof met de buurlanden. Dat probleem was er al in de jaren negentig van de vorige eeuw en dacht men toen op te lossen via een nieuwe wet, een zoveelste wet op zijn Belgisch. Men besloot toen nl dat men om de twee jaar zou schatten hoe dat loonverschil, dat onze economie benadeelt, zou evolueren. Zowel de Belgische politiek, de nationale bank als het planbureau zijn bijna nooit in staat geweest de eigen evolutie te voorspellen, laat staan die van de buurlanden. Daar is men, na 16 jaar (!), nu achter gekomen en voortaan zal men ze vergelijken met de cijfers van de twee voorbije jaren. Het zou om te lachen kunnen zijn, de zoveelste Belgenmop, ware het niet dat onze mensen ondertussen bij bosjes hun job verliezen. Kortom, het blijft hier kunst en vliegwerk, dweilen met de kraan open, natte vingerwerk en zich ingraven in het eigen gelijk, zoals de dames Onkelinx en Milquet dat de vorige dagen nog duidelijk hebben laten zien. Met staatsmanschap heeft dat niets meer te maken, met plat politiek opportunisme zoveel te meer.
De paarsgroene coalitie, die de stad Gent voor de volgende zes jaar gaat besturen, heeft grootse plannen. Gent wordt de stad van de toekomst en zal groen kleuren. Gent wordt dé watermeloenstad van Vlaanderen: groen van buiten en rood van binnen. In de door rood en groen beheerste gemeenteraad zitten de liberalen erbij voor spek en bonen. Ze zullen er nog minder te vertellen krijgen dan momenteel in de federale regering van Di Rupo. Daar heeft men ze nl nog nodig om aan een meerderheid te geraken, in Gent niet. Volgens het nieuwste paarsgroene bestuursakkoord, zullen er in Gent overal nieuwe bus-, en tramlijnen komen, wandelpaden, fietspaden en -tunnels, minstens zes nieuwe wijkparken en een groot park op minder van 400 meter wandelen van elk huis. Een volkstuintje voor iedereen is er nog niet bij, maar dat kan misschien nog wel komen. De bestaande parkings in de binnenstad zullen worden omgebouwd en wie daar nog wil komen zal zijn wagen buiten het centrum moeten kwijt geraken. Enfin, dromen is vrij. Als enige plaats van betekenis waar de linksen in Vlaanderen niét verloren hebben bij de gemeenteraadsverkiezingen, mag men wel eens een 'efforke' doen om op te vallen. Vraag is maar of het zal lukken. Ondertussen blijkt immers dat er in de stationsbuurt van datzelfde Gent een dichtbebouwd torencomplex (tot 90 m hoog) en grootschalige kantoorgebouwen komen. Een van die nu reeds 'kremlintorens' genoemde bouwwerken staat er trouwens al. Bovenop de grootste parking van West-Europa (2.600 wagens!) wordt een kantoorgebouw in de vorm van een diamant in de steigers gezet. Het wordt hoger en groter dan eerst gepland en de woon- en openbare functie is ondertussen al geschrapt. Ja, Gent wordt een droomstad. Nachtmerries zijn tenslotte ook dromen...
