De paarsgroene coalitie, die de stad Gent voor de volgende zes jaar gaat besturen, heeft grootse plannen. Gent wordt de stad van de toekomst en zal groen kleuren. Gent wordt dé watermeloenstad van Vlaanderen: groen van buiten en rood van binnen. In de door rood en groen beheerste gemeenteraad zitten de liberalen erbij voor spek en bonen. Ze zullen er nog minder te vertellen krijgen dan momenteel in de federale regering van Di Rupo. Daar heeft men ze nl nog nodig om aan een meerderheid te geraken, in Gent niet. Volgens het nieuwste paarsgroene bestuursakkoord, zullen er in Gent overal nieuwe bus-, en tramlijnen komen, wandelpaden, fietspaden en -tunnels, minstens zes nieuwe wijkparken en een groot park op minder van 400 meter wandelen van elk huis. Een volkstuintje voor iedereen is er nog niet bij, maar dat kan misschien nog wel komen. De bestaande parkings in de binnenstad zullen worden omgebouwd en wie daar nog wil komen zal zijn wagen buiten het centrum moeten kwijt geraken. Enfin, dromen is vrij. Als enige plaats van betekenis waar de linksen in Vlaanderen niét verloren hebben bij de gemeenteraadsverkiezingen, mag men wel eens een 'efforke' doen om op te vallen. Vraag is maar of het zal lukken. Ondertussen blijkt immers dat er in de stationsbuurt van datzelfde Gent een dichtbebouwd torencomplex (tot 90 m hoog) en grootschalige kantoorgebouwen komen. Een van die nu reeds 'kremlintorens' genoemde bouwwerken staat er trouwens al. Bovenop de grootste parking van West-Europa (2.600 wagens!) wordt een kantoorgebouw in de vorm van een diamant in de steigers gezet. Het wordt hoger en groter dan eerst gepland en de woon- en openbare functie is ondertussen al geschrapt. Ja, Gent wordt een droomstad. Nachtmerries zijn tenslotte ook dromen...
Ik vergelijk nog al eens met Nederland. Dat komt niet alleen omdat ik vlakbij de Nederlandse grens woon, maar ook en vooral omdat ik 27 jaar in dat land heb gewerkt. Ik ken dat zuinige ras daar al een beetje. Lezer Geronimo heeft gelijk, waar hij in een reactie op mijn blog van vrijdag schrijft, dat het daar in Nederland ook niet allemaal koek en ei is. Ik wil daarbij wel aanstippen dat ik niet geschreven heb dat het daar allemaal eendrachtig gebeurt. Dat is trouwens nergens het geval. Het grote verschil met hier is echter dat daar tenminste iets beslist wordt, ook al is dat niet altijd naar de zin van bepaalde groepen in de samenleving. En als er in Nederland iets echt niet door de beugel kan, zoals die loonafhankelijke zorgverzekering die het kabinet Rutte II in eerste instantie wou doorvoeren, dan wordt daar in de kortst mogelijke tijd een oplossing voor gezocht en gevonden. Altijd goed doen voor iedereen blijft overal een utopie, daarin moet ik zelfs Di Rupo gelijk geven. Nederlanders zijn wel een stuk pragmatischer dan Vlamingen in het algemeen en dan echte Belgen in het bijzonder. Zo zijn ze inderdaad, dooreen genomen, tegen Europa en hebben ze al langer dan wij ingezien dat de euro al veel ellende heeft gebracht (en nog brengt). Als echter puntje bij paaltje kwam hebben ze echter wel massaal gestemd op de partijen die wél voor Europa waren, gewoon omdat het alternatief in het beste geval een avontuur wordt. Wat asiel en immigratie betreft is het in Nederland al niet veel beter dan bij ons. Het grote verschil is wel dat er daar over gepraat kan worden, terwijl hier alles zo veel mogelijk in de doofpot wordt gestopt. Het Vlaams Blok/Belang, dat wel recht voor zijn raap sprak (en nog spreekt), werd hier gewoon monddood gemaakt. Zoiets gebeurt in Nederland niet. Daar komen ook de tegenstanders aan het woord en helpen de media niet collectief mee aan politieke heksenjachten. Dat Wilders zijn hand overspeeld heeft, is jammer. Hij was beter bij zijn core business gebleven i.pl.v. zich op te winden over Europa. Als hij Rutte I niet had laten vallen, had hij ook nu nog mee de wet kunnen stellen (én veranderen). Die kans heeft hij laten liggen en het is hopelijk een les voor de Vlaamse nationalisten, mochten die straks in eenzelfde positie komen te zitten.
Toen er zich in blessuretijd nog iemand meldde als tegenkandidaat voor Gwendolyn Rutten voor het voorzitterschap van de Open VLD en die man dan nog Lachaert heette, schreef ik in mijn blog van maandag ll dat het maar om te 'lachen' was. Misschien moet ik mijn mening herzien, want de man in kwestie heeft in de kranten al een opiniestuk gepubliceerd en is ondertussen op radio en Tv geweest, waar hij toch indruk heeft gemaakt. Egbert Lachaert blijkt een jonge advocaat te zijn, die bij de gemeenteraadsverkiezingen als Open VLD-lijsttrekker opkwam in Merelbeke en die o.m. al voorzitter is geweest van het Vlaams Liberaal Studentenverbond. Hij vindt het niet erg fair, dat de blauwe top zich als één man al achter Rutten had geschaard nog vóór de verkiezingen begonnen zijn en werpt zich nu op als de man van de basis, de 'blauwe basis' wel te verstaan. Hij zou nog steeds weinig kans maken om verkozen te worden, maar blijkt er toch wel enkele frisse ideeën op na te houden. Zo vindt hij dat zijn partij na 2014 niet meer mag toetreden tot een regering waarin ook de PS zit en daarin heeft hij groot gelijk. De grootste stommiteit die de partij maakte, was in de regering Di Rupo te stappen, de belastingregering* waarmee Open VLD hoegenaamd niet kan scoren en waarin ze gevangen zit, want er nu uitstappen is ook geen optie meer. Vergeten we tenslotte niet dat een figuur als Lachaert geen nieuwigheid is binnen het blauwe fabriekje. Beyssens, Coveliers en 'Deckerken' deden het hem al eens voor en hebben de partij mee gesloopt. Het zou dat Vlaamse liberalen dan ook sieren deze keer rekening te houden met deze uitdager van het laatst uur.
* In de liberale verkiezingscampagne van vorig jaar had Open VLD drie beloftes gemaakt: geen nieuwe belasting op werken, sparen en investeren. Sindsdien zijn de bedrijfswagens belast, is de roerende voorheffing opgetrokken en de notionele interestaftrek verminderd. Allemaal belastingen uitgerekend op werken, sparen en investeren. Wie gelooft die mensen nog?
Steven Vanackere wou vorig weekeinde al 'landen' met de begroting. Het ziet er naar uit dat het zelfs dit weekeinde niet zal gebeuren. Iedereen blijkt zich ingegraven te hebben in zijn eigen groot gelijk en niemand wil ook maar minimaal beschadigd worden. Wat een verschil met bv Nederland, waar men de laatste jaar in totaal zo'n 46 miljard euro heeft bespaard of nog zal besparen. dat gaat iedere Nederlander voelen. In dat land bestaat er nog een nationaliteitsgevoel, iets dat bij ons niet alleen ontbreekt, maar dat er ook nooit meer zal komen. België is een tweelandenland, met daarbij nog enkele aanhangsels, terwijl het dan nog bestuurd wordt door een coalitie waar een ex-DDR filosofie de boventoon voert. Wat er hier straks ook uit de bus komt, het zal nooit goed zijn, eenvoudig omdat het nog altijd het gevolg zal zijn van knip- en plakwerk, van muggenzifterij en spijkers op laag water zoeken, van kaasschaven en kammen die niets meer opbrengen en van keien die niet meer kunnen gevild worden. Bij het eerstvolgende probleem zal men weer naar een volgende halfslachtige oplossing gaan zoeken en zo blijft men hier maar aanmodderen. Het is louter utopie wat nu volgt, maar ik wil het toch even kwijt. Als men echt wil dat er hier iets verandert, dan zou men - bij manier van spreken - tegelijkertijd de BTW moeten verhogen én minstens één indexsprong moeten toepassen. Dan zou men een allerlaatste fiscale amnestie moeten doorvoeren, maar dan wel met de garantie dat er geen vermogensbelasting* komt, want anders zal deze maatregel geen succes kennen. Dan zal men moeten overgaan tot het definitief sluiten de de compleet nutteloos geworden senaat en de provincieraden die alleen nog maar dienen om belastingen te heffen en nog zo'n paar van dat soort maatregelen. Dat gaan we dan allemaal aan de lijve ondervinden en dat zal niet leuk zijn. Het wordt hoog tijd dat men er ook hier met de grove borstel doorgaat. Het alternatief wordt straks anders wel de Griekenlandroute. Ik weet het: daarvan zal niets in huis komen. Men zal blijven voortklooien zoals men al een tiental jaren bezig is. Men zal zelfs de problemen niet aanpakken als ze zich stellen, maar ze alleen voor zich uit blijven schuiven. Tot dit land helemaal crasht, iets waar heel wat mensen - zeker in Vlaanderen -trouwens niet rouwig om zullen zijn.
* In werkelijkheid bestaat er in België al een vermogensbelasting, al is die verdoken en wordt ze meestal afgenomen aan de bron. Onroerende goederen bv worden hier dubbel belast: via de onroerende voorheffing en via de belasting op het kadastraal inkomen. Zelfs de spaarrekeningen, waarvan men denkt dat ze niet belast worden, betalen een bankentaks. Ook op beleggingen is er een roerende voorheffing en worden obligatiefondsen belast bij de terugkoop. Wie speculeert op de beurs, betaalt een belasting op de verrichtingen telkens hij activa koopt of verkoopt. Op de vervaldag van een levensverzekering wordt een bijdrage van 4,4% afgehouden. Dat men in dit land geen vermogensbelasting zou hebben, is dan ook een fabeltje. Het kan alleen nóg erger worden als er daar bovenop nog een extra belasting zou komen die er dan de officiële naam van zou krijgen. Als we de PS van Onkelinx laten doen, zal het ooit zover komen.
Volgens de Financial Times gaat het goed met Wallonië en komt het programma van de N-VA niet overeen met de economische noden van België. Het is even schrikken als men zoiets leest, tot ge verder in het artikel moet vaststellen dat de commentaar niet van het blad zelf komt, maar van Jean-Claude Marcourt, de Waalse minister van Economie. Dat die man in het buitenland leugens gaat verkopen is één zaak, dat een toonaangevend blad als de Financial Times daar in trapt is meer dan bedenkelijk. Want het gaat helemaal niet goed met Wallonië. In Trends van vorige week stond nog zwart op wit dat de Waalse export gedurende de eerste zes maanden van dit jaar zelfs met bijna 6% gedaald is. Dit in tegenstelling met Vlaanderen, waar die met 1,1% steeg. In Frankrijk steeg hij met 3%, in Duitsland met bijna 5% en in Nederland met 5,5%. Momenteel is het Vlaamse aandeel in de Belgische export al gestegen tot meer dan 85%, tegenover amper 11% voor Wallonië (en bijna 4% voor dat Brussel dat we volgens 'specialisten'" niet kunnen missen). En dan zou het goed gaan met Wallonië. Als een van de redenen geeft Marcourt aan dat de aanstelling van Di Rupo daartoe heeft bijgedragen. 'Hij is sterker gebleken dan velen hadden voorspeld', nog steeds volgens de Waalse minister. Di Rupo bleek in elk geval niet sterk genoeg om gisteren de zoveelste staking in zijn eigen regio tegen te houden. Als ze daar nog maar het woord 'staking' horen, ligt alles plat. Vlaanderen mag dan wel verder werken, het ondervindt ook grote schade, vooral wegens het boycotten van het spoorverkeer door Di Rupo's PS-militanten van de Waalse rode vakbond. De afgelopen 5 jaar waren er in Wallonië bovenop de nationale stakingen nog eens 28 niet-nationale, tegenover amper 7 in Vlaanderen en 5 in Brussel. Het gaat inderdaad zo goed met Wallonië, dat men ervoor moet gaan liegen in de buitenlandse media. Lenin wist het indertijd al: 'Als ge maar blijft liegen, gaat men u op de duur wel geloven'. We hebben gezien tot wat dat kan leiden...
Bart De Wever lijkt in zijn opzet geslaagd om de stadslijst uit elkaar te spelen en waarschijnlijk een einde te maken aan 90 jaar socialistische aanwezigheid in het Antwerpse stadsbestuur. Erg voor onze doorgaans linkse media die hem al verweten dat hij er nergens iets van terecht bracht, noch federaal noch op gemeentelijk vlak. Ze vergeten daarbij, dat men op federaal vlak een meerderheid kon vormen zonder N-VA en dat op gemeentelijk vlak in Antwerpen onbestaande was. Verder blijkt Bart toch van een ander politiek niveau te zijn dan de stadslijsters en kent hij zijn pappenheimers in de koekenstad. Na de bocht van Van Peel tijdens het afgelopen weekeinde werd het steeds duidelijker dat CD&V eieren voor haar geld zou kiezen. Rechtuit gezegd hadden weinigen gedacht dat de tsjevenpartij binnen die stadlijst nog vijf verkozenen zou halen, ik ook niet. niet. Dat had ook 'Pee' van 'A' niet verwacht, die terug met zijn voetjes op de begane grond is gekomen sinds gebleken is dat men hem toch niet (meer) als de Antwerpse Messias aanvaardt. Buiten het feit dat Janssens zich een slechte verliezer toonde en zich terugtrok uit de onderhandelingen, stapt hij waarschijnlijk ook helemaal uit de Antwerpse stadspolitiek (als hij al geen schepen wilde worden, waarom zou hij dan in de oppositie gaan zitten?). Het schijnt dat Napoleonneke Tobback zijn partij al had aangeraden in Antwerpen in de oppositie te gaan, net zoals hij dat in Aalst wilde (waar men hem niet gevolgd is). In Aalst had hij nog het belachelijke excuus van die ene ex-VB'er, in Antwerpen was de N-VA hem blijkbaar al te veel. Triestig ventje. En nu maar hopen, dat De Wever een centrumrechts schepencollege op de been krijgt en zijn verkiezingswens in vervulling ziet gaan: de socialisten uit het Antwerpse bewind voor het eerst in 90 jaar. Soms kan de wraak ook zoet zijn!
Het Griekse parlement heeft zondagavond de begroting voor 2013 goedgekeurd. Het excuus voor de vertraging was, dat er te veel tijd verloren was gegaan door de verkiezingen in het armlastigste land van de E.U. Dat is exact hetzelfde excuus dat de regering Di Rupo heeft, alleen heeft de Belgische regering nog steeds géén begroting voor volgend jaar. Wetende dat die, na de regeringsbeslissing, ook nog door het parlement moet, kan men nu al stellen, dat het iets voor volgend jaar wordt. Daardoor zijn we het laatste land dat bij de E.U. zal begroting nog moet indienen en zal men weer, zoals tijdens de vijfhonderd en zoveel dagen durende regeringscrisis, als een noodregering met voorlopige twaalfden moeten regeren. Terwijl de federale onderhandelaars tot nu toe de lippen stijf op elkaar hielden, kwam Di Rupo zelf gisteren, via het persagentschap Belga, op de proppen met een drietal voorstellen om uit de huidige impasse te geraken. Nog nooit gezien. Het bevestigt wat ik reeds in mijn blog van zaterdag ('Di Rupo II ?') schreef, nl dat de man in de eerste plaats een socialist blijft die de orders van zijn partij uitvoert en geen premier die boven de partijen zou moeten staan. Als gevolg daarvan houdt Di Rupo ook vast aan een BTW-verhoging, iets waarvoor liberalen en CD&V'ers als de dood zijn (maar die laatste - tsjeven als ze zijn - durven dat niet openlijk zeggen). Trouwens is die door Di Rupo voorgestelde BTW-verhoging er weer een 'à la belge', met uitzonderingen en evenwichten. Het eeuwige plakken en knippen. Geen enkele, maar dan ook geen enkele aanvang van een structurele aanpak. Tegelijk kant hij zich tegen een indexsprong - nog zo'n rood dogma - zelfs als dat er ook een zou zijn met uitzonderingen, dat met haken en ogen aan elkaar hangt. Zelfs de bevoegde EU-commissaris Olli Rehn zegt nu dat het Belgische indexsysteem in zijn huidige vorm niet houdbaar is. Zeker voor Open VLD wordt dit een mission impossible. Hun waarschijnlijk nieuwe voorzitster mag dan al zeggen dat ze de partij weer wil opbouwen vanuit haar eigen sterkte(n), nu weer moeten toegeven aan de PS zal haar niet geloofwaardiger maken. Tegelijk zit haar voorganger mee aan de federale onderhandelingstafel, waar hij bezwaarlijk er voor de tweede keer de stekker kan uittrekken, ook al zou dat voor zijn partij nu heel wat logischer zijn dan de eerste keer toen het om het communautaire probleem B-H/V ging. Feitelijk kunnen we maar best hopen dat deze regering inderdaad een noodregering wordt die straks alleen nog met voorlopige twaalfden zal kunnen regeren. Op die manier kan ze ook geen nieuwe belastingen heffen en zal ze het moeten uitzweten tot de moeder aller verkiezingen in 2014, waarbij we de kans krijgen ze weg te stemmen.
De tijd dat er in de diverse Vlaamse politieke partijen moest gestreden worden om voorzitter te worden, ligt al een eindje achter de rug. Dat begon feitelijk al bij de SP.a, toen Vande La, nadat hij de 'kanseliersverkiezing' tegen Leterme glansloos verloor, aftrad en zelf, zonder verkiezing, Gennez aanduidde als opvolgster. Die is het intussen zelf afgestapt en mocht nog blij zijn de Amerikaanse presidentsverkiezingen mee te mogen becommentariëren. Ik herinner me niet of haar opvolger, Tobback Jr, een tegenkandidaat had, maar ook hij beleeft niet veel plezier aan de job. Na de blamage van Aalst, waar zijn eigen grondtroepen hem in de steek lieten, komt ook hij niet meer geloofwaardig over. Bij de Vlaamse liberalen staat het in de sterren geschreven dat Gwendolyn Rutten de nieuwe voorzitster wordt. In extra time heeft men nog wel een tegenkandidaat gevonden, kwestie van niet té veel gezichtsverlies te lijden. Lachaert heet de man en dat lijkt een gepaste naam: 't is maar om te lachen. Bij het Vlaams Belang, waar Bruno Valkeniers te braaf was voor de job, zeker bij zo'n strijdpartij die bovendien de eerste grote crisis in haar bestaan meemaakte. Daar zijn wel een paar kandidaten komen opdagen, maar het staat nu al zo goed als vast dat ouwe getrouwe Gerolf Annemans de taak gaat waarnemen. Dat is niet slecht gezien. Annemans is een oude rot in het vak en wordt zowat door iedereen gerespecteerd, ook buiten zijn partij. Hij gaat niet voor verrassingen zorgen, maar waarschijnlijk ook niet voor een verdere afgang. Het lot van het VB blijft in grote afhangen van het succes van de N-VA. Voorlopig mag de partij in Antwerpen (weer eens) niet meespelen, alhoewel ze op de wip zit, maar in 2014 zou dat anders kunnen uitpakken. Als de N-VA dan niet aan een volstrekte meerderheid geraakt in het Vlaamse parlement en geen andere partij vindt die bereid is de volgende stap naar confederalisme (en onafhankelijkheid) te zetten, dan wordt het alles of niets voor de Vlaamse zaak tout court. De kans niét grijpen en het dán niet doen, zal ook voor de N-VA de deur op een verdere vooruitgang sluiten, de Volksunie achterna. We zullen dus maar duimen voor voorzitter Annemans.
In Nederland, waar men zo fier was een nieuwe regering te hebben na minder dan twee maanden (zelfs voor Nederlandse begrippen een record), moet nu al aan het spiksplinternieuwe regeerakkoord gesleuteld worden, nog vóór de eerste parlementsbespreking. Als de regering erin slaagt nog tijdens dit weekeinde een alternatief te vinden voor de te gekke inkomensafhankelijke zorgpremie, zullen ze er echter weer een record op hebben zitten. Dat zal dan opnieuw het gevolg zijn van het feit dat de regering bij onze noorderburen maar uit twee partijen bestaat en niet uit zes zoals in België. Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof*. Bij ons zouden er dit weekeinde weer nagels met koppen geslagen worden en zou er misschien (dixit Vanackere) zelfs 'geland' kunnen worden, zoals dat tegenwoordig heet. Daar komt echter weer eens niets van in huis en de kans dat het de komende week zal gebeuren is ook al zo goed als onbestaande. Als excuus wordt niet verwezen naar de problemen die zich stellen, maar naar de werkomstandigheden. Vandaag wordt er niet verder gepraat omdat men in Limburg de 'mars voor de toekomst' houdt, waar enkele excellenties zich blijkbaar moeten laten zien. Morgen, maandag, neemt men een vrije dag voor de feestdag van 11 november, die dit jaar op een zondag valt (nog zo iets Belgisch dat nergens anders bestaat). Woensdag gebeurt er ook niets, want dan wordt er in Wallonië weer al eens gestaakt. Dat men in Vlaanderen die dag wél werkt, schijnt iedereen normaal te vinden. Daar moet men immers zorgen dat er geld blijft binnenkomen om de Belgische staatsschuld te betalen. 'Flandria lavora, Vallonia consuma'. Donderdag is er de feestdag van de Coburgse immigranten, waarbij onze 'prominenten' niet mogen ontbreken. En zo zoekt men maar verder naar excuses, terwijl de echte reden van de impasse is, dat men nog steeds niet weet waar het geld te vinden om het gat van 3,7 miljard in de begroting van 2013 te dichten. Tenslotte blijkt ook Europa een gat van negen miljard euro in haar begroting te hebben en vraagt de Europese commissie daarvoor een extra bijdrage aan de lidstaten. Een achttal, waaronder Nederland, weigert dat te doen en met reden. Europa dat zijn lidstaten aanmaant om te besparen, doet het zelf niet. Als negatieve voorbeeldfunctie kan dat tellen. Zopas heeft de Europese rekenkamer trouwens zelf nog laten weten dat er vorig jaar door de E.U. 5 miljard euro is weggegeven aan projecten die niet eens bestonden... De ene begroting is inderdaad de andere niet.
* Als men een meerderheid met twee kan vormen moet men er geen derde of vierde partij bij nemen. Dat geldt ook voor gemeenteraden zoals bv in Gent en Antwerpen. Teveel koks bederft het eten. Een overtollige meerderheid zorgt alleen maar voor onnodige verwarring en verzwakt de oppositie die in het belang van de burgers even nodig is als de meerderheid.
In Het Laatste Nieuws loopt er al vele jaren een politieke strip van tekenaar Meynen. Daarin was Verhofstadt steeds vergezeld van een slang (verwijzend naar zijn toenmalige raadsman Noël Slangen) en kreeg Leterme het gezelschap van een geit (toen zijn hobby). Ook Di Rupo heeft nu 'zijn' beest gekregen: een struisvogel. Dat is (weer) goed gevonden, want de man stopt zich regelmatig weg, zeker voor de echte problemen. Hij pakt ze zelfs niet aan als ze er zijn (zoals Dehaene) en als er echt geen andere uitweg is, worden ze letterlijk uitgevlooid, waar enorm veel tijd en energie verloren gaat. Dat is een van de redenen, waarom deze regering er o.m. niet in slaagt haar huiswerk tijdig af te leveren, zoals bv de begroting over volgend jaar. 2012 is al een rampjaar en Di Rupo heeft er geen antwoord op. Ik snap dan ook niet waarom vooral de geschreven pers het steeds heeft over Di Rupo I. Alsof er straks een Di Rupo II zou kunnen komen. Zoiets is m.i. ondenkbaar. Hij regeert zo'n beetje als een verlichte despoot, die naar buiten uit alleen maar goed nieuwshows wil brengen. En dat alles met een samenraapsel van zes partijen zonder meerderheid in Vlaanderen. Daarbij komt nog dat hij in de eerste plaats socialist blijft en dat ook laat zien. Denk maar aan zijn steun aan Hollande. Dat is natuurlijk zijn zaak, maar niet die van een Belgische premier die verondersteld worden boven de partijen te staan, ook de eigen partij. Tenslotte blijft zijn Nederlands schabouwelijk, zelfs als hij het maar af te lezen heeft van een briefje. Hij krijgt de zinsconstructies in onze taal niet onder de knie en zal er nooit in slagen de zachte 'g' uit te spreken. Het blijft een lachwekkende vertoning. Di Rupo II ? Doe er me niet aan denken.
Een van de doelstellingen om ons sociaal systeem van pensioenen en vergrijzingskosten betaalbaar te houden, is ervoor te zorgen dat onze mensen langer zouden werken. Dat werd o.a. bij de nakende sluiting van Ford Genk nog vrij duidelijk gesteld, nl dat men zomaar niet opnieuw mensen met hun vijftigste uit het arbeidscircuit zou halen. Nu komt Belfius, de ex-Dexia bank, ondertussen genationaliseerd en dus van de staat, met het plan om zo'n 920 oudere werknemers op vervroegd pensioen te sturen. Zelfs de belofte, dat er een paar honderd nieuwe, jonge medewerkers zouden worden aangeworven, verandert niets aan het feit dat we zouden moeten luisteren naar de woorden van onze overheid maar niet zien naar de daden. Wie gelooft die mensen nog? Bij het leger is het al niet veel beter. Zopas werd Pieter De Crem door zijn collega-ministers nog op de korrel genomen omdat hij weigerde nog verder te besparen. Zijn departement had de laatste twee jaar al twee miljard ingeleverd. Hij krijgt nu steun via een rapport van hogere officieren, gesteund door de neutrale militaire vakbond, dat zegt dat onze krijgsmacht eerder een krijgszwakte aan het worden is en qua vuurkracht teruggevallen is op het niveau van de Koreaanse oorlog uit de jaren vijftig van de vorige eeuw. Op die manier zal ons leger straks niet meer in staat te zijn de veelvuldige buitenlandse opdrachten fatsoenlijk uit te voeren. De schuld van de huidige situatie ligt niet zozeer bij De Crem, wel bij zijn socialistische voorganger Flahaut die van militaire zaken evenveel afwist als een koe van saffraan eten en het leger eerder beschouwde als een middel voor vriendjespolitiek. Tenslotte is er voor de derde keer geld moeten gestort worden in de bodemloze put ter financiering van de Dexia rommelkredieten. Bijna 3 miljard euro, oftewel zo'n 3.000 euro per Belg. Daarenboven blijft er boven België in deze zaak een 43 miljard aan schulden hangen als garantie voor een uitdovende zaak, waarmee geen eer meer te halen is. Het doet denken aan Griekenland, dat ook steeds maar nieuw geld nodig heeft, steeds meer moet besparen en steeds verder in de problemen geraakt. Maar Vanackere vindt dat hij het clever gespeeld heeft. Blij met een dooie mus, tenzij men de zaak bekijkt vanuit zijn ACV-standpunt, waar men mede verantwoordelijk is voor het debacle. Ondertussen heeft datzelfde ACV, als gevolg van de ineenstorting van datzelfde Dexia, de erkenning aangevraagd als 'bedrijf in herstructurering". Daardoor kan het ook een aantal medewerkers op vervroegd pensioen sturen en daarmee is de cirkel rond.
Nu het stof van de gemeenteraadsverkiezingen zo stilaan wel gaan liggen is en men straks ook wel uitgepraat zal zijn over de Amerikaanse verkiezingen (die 6 miljard dollar hebben gekost om alles bij het oude te laten!), wordt het zo stilaan tijd om hier eens werk te maken van de begroting voor 2013. 26 landen hebben die gisteren bij de E.U. ingediend. Het nummer 27, België, heeft dat niét gedaan. Die werken nl aan 'kwaliteit' (dixit Vanackere). De echte reden is, dat de regering Di Rupo het gat in die begroting niet dichtgereden krijgt. Bij de E.U. schijnt men zelfs al medelijden voor Di Rupo te krijgen. Ollie Rehn is komen vertellen dat de verwachting is dat de Europese groei voor 2013 nu toch 0,7% zou bedragen en geen 0,3 zoals het IMF stelt. Het waarom daarvan is me ontgaan, maar als het klopt, betekent het nog altijd dat er nog steeds 3,7 miljard euro moet gevonden worden. Men speculeert nog maar eens op een 'allerlaatste' fiscale amnestie die een half miljard zou moeten opbrengen, maar dat zou wel eens gebakken lucht kunnen zijn. Met de dreiging van een Belgische vermogensbelasting, een idee van de PS die het hier voor het zeggen heeft, zouden heel wat fiscale zondaars er wel eens vanaf kunnen zien. Alle andere plannen hebben het over bonussen van honderd tot tweehonderd miljoen en om daarmee aan 3,7 miljard te geraken zal men er veel nodig hebben. Het gesprek dat de topministers van Di Rupo hadden met de vakbonden en de werkgevers heeft voorlopig niets opgeleverd en zal dat ook later niet doen zolang de ene partij geen BTW-verhoging aanvaardt en de andere geen indexsprong. Slechts één zaak is duidelijk: er komt een voorlopige begroting zodat men vanaf 01.01.2013 met even voorlopige twaalfden zal moeten werken en dus maandelijks niet meer zal mogen uitgeven dan één twaalfde van het budget van 2012. Slecht is dat niet, dat weten we van de regering Leterme, die dat ook heeft meegemaakt, waarbij er geen nieuwe schulden kunnen gemaakt worden. Het gezichtsverlies t.o.v. de E.U. en de andere 26 landen zal er echter niet minder door worden...
De Aalsterse socialisten hebben tenslotte getoond dat ze meer gezond verstand hebben dan enkele van hun rabiate regionale voormannen en hebben met een tweederde meerderheid gestemd om het gemeentelijk gesloten akkoord na te leven. Ze hadden het mee ondertekend en hebben dus toch hun handtekening niet verloochend. Daarmee komt (voorlopig?) een einde aan deze wansmakelijke soap, waarbij de rode kopstukken Landuyt, Gargamel Termont en de twee Tobbacks in hun hemd worden gezet. Misschien, heel misschien, gaan die nu eens beseffen dat heel die haatdragerij er mede de oorzaak van is dat hun partij in Vlaanderen blijft verliezen. Het is hoog tijd dat men ophoudt met verwijzingen naar de jaren dertig en met het culpabiliseren van al dan niet ex-VB'ers. Zelfs al zou men fout geweest zijn - het is maar te zien hoe men het bekijkt - dan moet men kunnen vergeven, ook al moet men niet vergeten. Van socialisten moet men niet verwachten dat ze christelijke reflexen zouden hebben, maar een beetje menselijkheid zou ook hen niet misstaan. Nu even afwachten wat het verder wordt in het rode huishouden. Met de haatdragerij verder gaan, zal hun geen baat brengen. De man spelen evenmin, denk maar aan de zaak Vandenbroucke, al had dat met bovenstaande niets te maken. De rode leiding heeft zich maar al te lang laten kennen op haar smalst. Laat Aalst hen een les wezen.
Er zijn in de Belgische politiek al vele zgz 'cruciale' weken geweest, maar deze die er nu aankomt zou wel eens het begin van het einde kunnen worden voor de regering Di Rupo. Knippen en plakken helpt niet meer, de kaasschaaf is uitgewerkt en de kam haalt niets meer op. En dat terwijl er nog zo'n 4,4 miljard euro moet gevonden worden zonder belastingen van welke soort ooit. Mission impossible. Dit alles terwijl de deadline voor Europa feitelijk al verstreken is en er waarschijnlijk deze week nog een paar miljard euro zou kunnen bijkomen als er e.o.a. beslissing over de Dexia Holding zou genomen worden. Dat die laatste miljarden niet meteen op de begroting zouden wegen - maar wel op de staatsschuld - is een magere troost. Dat het ernstig, zeer ernstig is bewijst het feit dat de regering de sociale partners (werkgevers en vakbonden) erbij wil betrekken. De politieke meerderheid in België (niet in Vlaanderen) ziet het niet meer zitten. Ondertussen blijft de overheidsschuld stijgen (met het Dexia verhaal zal het alleen nóg erger worden), wordt de werkgelegenheid steeds problematischer, zullen steeds meer bedrijven dit land verlaten en is er in feite nog altijd geen beslissing genomen over hoe men de vergrijzingskosten op korte en middellange termijn* zal financieren. Zoals ik mijn blog van 29 oktober jl reeds meldde, dreigt de wallonisering van Vlaanderen. Gewoon omdat de francofonen ontdekt hebben dat het neerhalen van de Vlaamse welvaart naar het Waalse niveau, volgens hen, de enige manier is om België nog te redden. Dat we daarmee op de Griekenlandroute zullen terecht komen, is voor hen, de PS op kop, de laatste zorg. Armageddon, de eindstrijd, lijkt ingezet en zou er wel eens sneller kunnen komen dat ooit verwacht werd.
* Op lange termijn is er geen probleem. Tegen 2050 lost dat probleem zichzelf op, wanneer de laatste babyboomer naar de eeuwige jachtvelden zal vertrokken zijn...
Caroline Gennez had ik in mijn blog van 17 oktober jl al afgeschreven voor de Belgische politiek, maar dat blijkt niet helemaal te kloppen. Althans niet als het van haar zelf afhangt. De ex-fractieleidster, ex-vice-voorzitster en ex-voorzitster van de SP.a en binnenkort ook ex-schepen van de stad Mechelen, gaat haar federale ex-collega's voortaan eens vertellen hoe ze het moeten doen. Met de wetenschap dat de beste stuurlui aan wal staan, kan ze zich dat nu veroorloven. Volgens een interview in De Standaard gaat ze nu een nieuwe index lanceren, dat is eens iets anders dan een nieuw wasproduct. Ze heeft het over een 'slimme indexkoppeling' met annex vermogenswinstbelasting. Ze is er zelfs een boek over aan het schrijven. Als typische Vlaamse socialiste vermeldt ze in dat hele interview van meer dan drie bladzijden angstvallig de benamingen Vlaams en Vlaanderen. Ge moet ze met een vergrootglas gaan zoeken. Evenmin als de rest van haar vroegere partijtop heeft ze nog altijd nog niet gesnapt waarom haar partij hier aan het verwasemen is. Een andere 'has been' van niet toevallig dezelfde partij, Frank Vandenbroucke, gaat de kinderarmoede aanpakken. Niet meer als politicus maar als gastprofessor aan de UA. Ook hij weet het allemaal beter, nu hij niet meer in de politiek zit. In één adem zegt hij erbij, dat de federale staat zich moet toeleggen op de pensioenen. Dat had hij beter geformuleerd toen hij daarover nog mede kon beslissen, zeker in de wetenschap dat, tot aan de vorming van de regering Di Rupo, het achttien jaar aan één stuk socialisten geweest zijn die het departement Pensioenen mismeesterd hebben. Wat trouwens de kinderarmoede bij ons betreft, stond er ergens vorige week nog een artikel in de kranten aan de hand van Bea Cantillon, ook al een (linkse) professor aan de UA. Die beweerde dat kinderen van wie de vader niet veel verdiende of werkloos was, het nooit ver zullen brengen in het leven. Daar zit een grond van waarheid in, maar dat is nog geen reden om dan - zoals Cantillon suggereert - de maatschappij daarvoor te laten opdraaien. De dag van vandaag zijn er ook voor minderbedeelde jongeren kansen legio om zich op te werken, als ze dat willen. Denk maar aan avond- en tweedekansonderwijs, zelfstudie en opleidingen binnen bedrijven en organisaties. De wereld is aan de durvers, niet aan diegenen die steeds denken dat de anderen het maar voor hen moeten doen. De beste stuurlui blijken nog altijd aan wal te staan.
De regering Di Rupo is er vandaag weer 'ingevlogen', al blijft het zeer de vraag wat er van geworden zal. Het tekort van 3,7 miljard zou nl wel eens hoger kunnen liggen, nu blijkt dat de hele huidige raming rekening houdt met een economische groei van 0,7% voor 2013, terwijl het IMF maar 0,2% voorop stelt. Als dat laatste klopt, moeten er geen 3,7 miljard euro gevonden worden, maar 4,4. In een opiniestuk schrijft Tobback Jr in De Standaard dat, als men in Nederland de hypotheekrente inperkt, de huurprijzen optrekt, de zorgkosten verlaagt en de remgelden verhoogt, dit voor de betrokkenen evenzeer belastingverhogingen zijn als bij ons het inperken van de notionele intrestaftrek of nieuwe, bijkomende belastingen. Daar is iets van waar, maar het is niet het hele verhaal. Het hele verhaal is nl dat men in Nederland gaat besparen via structurele hervormingen en er daarbij geen nieuwe belastingen, wél besparingen zijn. Bij ons blijft men aanmodderen met knippen en plakken en werkt men met éénmalige ingrepen, daar waar in Nederland alles als één pakket wordt vooropgesteld. In België wordt nog steeds zo goed als niets hervormd en waar dat toch gebeurt, bv bij de splitsing van het gerechtelijk arrondissement B-H/V, weet men nu al dat het niet (goed) zal werken. Vergeten we niet, dat de nieuwe Nederlandse regering, gevormd in - nota bene - amper twee maanden, slechts bestaat uit twee partijen. Bij ons zijn er dat zes en heeft men er zelfs acht nodig om in het parlement aan een twee derde meerderheid te geraken. De kans op slagen is bij onze noorderburen dan ook veel groter dan bij ons. Tenslotte heeft men in Nederland geen last van een tweedeling van het land en kunnen alle verantwoordelijke politici straks door de kiezer worden afgestraft. Nederland is een echte democratie waar 51% van de stemmen voldoende zijn voor een meerderheid. Als men daarvan uitgaat, van die 51%, dan is België zelfs geen democratie.
Volgens een studie van de ULB heeft CD&V in Vlaanderen in de periode 1991-2010 zowat 40% van zijn leden verloren. Voor zover dit voor de tsjeven een troost mag zijn: de socialisten verloren de helft van hun aangesloten leden. De Open VLD bleef in diezelfde periode weliswaar met ongeveer hetzelfde aantal leden, maar ik vrees dat een updating tot op de dag van vandaag een heel ander beeld zou kunnen laten zien. Het deelnemen van de liberalen aan de belastingregering Di Rupo kost hun continu ledenverlies. De uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen laat voor hen het ergste vermoeden. Het ergste is ook wat Jean-Pierre Rondas in zijn nieuwste boek* vertelt, nl dat - volgens hem - de Open VLD vroeg of laat en in elk geval als eerste van de zgz traditionele partijen, onder de kiesdrempel en uit de parlementen zal verdwijnen. Rondas, de vroegere radiomaker en lid van de eerder linkse Gravensteengroep, doet er geen doekjes om. 'De B-partijen', schrijft hij, 'laten zich Vlaams verkiezen, maar regeren Belgisch en zullen daaraan ten onder gaan'. Het gevaar voor Vlaanderen blijft dat de drie traditionele partijen : CD&V, Open VLD en SP.a straks geen andere uitweg meer zullen zien dan in een francofoon Belgisch gareel te blijven lopen, daar samen met en onder leiding van 90% van de francofone partijen nog aan een federale meerderheid geraken en op die manier de N-VA en eventueel andere V-partijen op federaal vlak geen kans zullen geven. Er blijft voor de V-partijen dan niets anders over dan in 2014 te zien de volstrekte meerderheid te halen in het Vlaamse parlement en van daaruit de Vlaamse onafhankelijkheid uit te roepen, al dan niet via een soort confederatie. Zoals ik hier al enkele keren geschreven heb, kan dat en wel zoals grondwetspecialist Robert Senelle dat heeft uitgelegd in 'De Ordelijke Opdeling van België'** (blz 165). Voor Vlaanderen zou het op 8 juni 2014 wel eens erop of eronder kunnen worden.
* Het boek van Rondas, 'De hulpelozen aan de macht', met als ondertitel 'Het federale graf van de Vlaamse regeringspartijen', is uitgegeven door Pelckmans. 152 blz, 15,00. Ook verkrijgbaar via www.doorbraak.be/nl/winkel. ** 'De Ordelijke Opdeling van België' is verkrijgbaar via www.uitgeverijegmont.be
Het zoeken naar 3,7 miljard extra euro's om de begroting voor 2013 rond te krijgen belooft een onmogelijke taak te worden. Dat neemt niet weg dat de regering twee dagen vakantie neemt t.g.v. de feestdagen en wie leeft zal daarna zien. Er leek zelfs de vorige dagen toch nog enig goed nieuws te zijn en dat werd op de eerste pagina's van de kranten uitgesmeerd: door het verlagen van de rentelasten zou België zo'n 400 miljoen besparen. Daarbij kwam het eveneens heugelijke bericht dat Belgacom, waarin de staat nog altijd de hoofdaandeelhouder is, dit jaar zo'n 150 miljoen in de bodemloze put van onze staatskas zou storten. Als we de tel niet kwijt zijn, blijft er dan nog iets meer dan drie miljard te gaan. Jammer genoeg klopt bovenstaande berekening (weer eens) niet. Dat zij o.m. het onbaatzuchtige werk van de heren Leterme en Reynders (verder afgewerkt door poenpakker Dehaene*) is het zo goed als zeker dat de Belgische staat straks nog minstens twee en een half miljard euro zal moeten op tafel leggen om een kapitaalsverhoging van de Dexia Holding te ondersteunen. Het kan zelfs meer worden als de Fransen voet bij stek houden en slechts 40 i.pl.v. 50% van de kosten zouden willen dragen. De schuld van het Dexia debacle ligt grotendeels in de werking van de holding in Frankrijk, maar door het falen van voorgenoemd Belgische duo gaan wij daar het gelag betalen. E.e.a. maakt dat deze regering Di Rupo straks geen 3 miljard meer nodig zal hebben, maar minstens 5,5. En dat wordt volgende week al beslist, wanneer de kwartaalresultaten van de ongeluksfirma bekend zullen zijn en er een nieuw takenplan moet worden voorgelegd. Volgens Vanackere (ACV'er, net zoals Leterme en Dehaene) gaan die extra miljarden niet wegen op de begroting. Ze moeten echter wel geleend worden en zullen daardoor de staatsschuld vergroten. Zo'n manier van werken noemt men bij ons 'trucs van luie Charel'. Vanackere noemt dat 'kwaliteit'. Verboden te lachen!
* Dehaene, 71 ondertussen, maar nog steeds poen scheppend via zijn Europees mandaat en zijn bonussen bij AB Inbev, is op Tv komen pleiten voor brugpensioen op 50 jaar. Enig cynisme is de man nooit vreemd geweest...
In het kader van het algemeen N-VA bashen in onze media, is het tegenwoordig 'in' de door Bart De Wever vooropgestelde confederatie van dit land in vraag te stellen. Om de haverklap komt e.o.a. geleerde professor ons vertellen, dat een confederatie alleen mogelijk is tussen onafhankelijke staten en dat onze gewesten dus eerst onafhankelijk zouden moeten worden alvorens men er in België aan kan beginnen. In theorie hebben ze zelfs gelijk, maar in dit land kan men inventief zijn en is men gespecialiseerd in het uitwerken van systemen die nergens anders nog mogelijk zijn. Denk maar aan de index. Wat men uit het oog verliest is, dat confederatie samenwerking betekent. Als die er straks zou komen, is het de bedoeling dat we verder met de andere gewesten zullen blijven samenwerken. Wallonië zal nl een buurland blijven, alleen zal het zich niet meer mogen moeien in onze interne zaken, zoals nu het geval is. Er is trouwens terzake nog een plan B. Niet dat waarover men het in Franstalig België regelmatig heeft en waarvan niemand weet wat het zal inhouden. Het echte plan B bestaat en heet Artikel 35 van de Belgische Grondwet, dat het volgende zegt: "De federale overheid is slechts bevoegd voor de aangelegenheden die de Grondwet en de wetten, krachten de Grondwet zelf uitgevaardigd, haar uitdrukkelijk toekennen. De gemeenschappen of de gewesten zijn, ieder wat hem betreft, bevoegd voor de overige aangelegenheden onder de voorwaarden en op de wijze bepaald door de wet. Deze wet moet worden aangenomen door een meerderheid, zoals eveneens bepaald door de wet.' In de huidige impasse, maar vooral met het oog op de moeder aller verkiezingen van 2014, zou artikel 35 een oplossing kunnen bieden die de discussie over het confederalisme overstijgt. Ook op deze manier kan men immers ook, mits gezamenlijk overleg, bespreken wat men nog samen wil doen en wat niet. Tenslotte is er nog een derde optie i.v.m. bovenstaande problematiek, nl 'De Ordelijke Opdeling van België', het boek van Annemans en Utsi. Het is, m.i., het enige werk waarin het hele opdelingsverhaal grondig uitgewerkt wordt uitgelegd, al zal dat door de politiek-correcte media en partijen natuurlijk niet erkend worden. Als dit boek geschreven was - ik zeg zo maar iets - door bv Paul De Grauwe, dan stonden de traditionele partijen er waarschijnlijk al mee te zwaaien.
Bovenstaande titel heeft niets te maken met de orkaan Sandy die nu over New-York en omstreken woedt. Het is - louter toevallig - ook de titel van een boek* geschreven door de heren Gert Peersman en Joen Schoors van de Ugent. Daarin bevestigen de auteurs o.m. wat ik hier reeds meermaals geschreven heb, nl dat het aanhoudende knip en plakwerk van de regering Di Rupo voor geen oplossingen zorgt. Letterlijk schrijven zij, dat het in de sterren geschreven staat dat we op deze manier vroeg of laar tegen de muur zullen knallen. Aan het huidige besparingsritme zal het nog dertig jaar duren om alleen nog maar de vergrijzingsfactuur betaald te krijgen. Het steeds maar uitstellen van structurele oplossingen voor steeds maar dezelfde problemen noemt Karin De Ruyter, financieel journaliste bij De Standaard, van haar kant 'procrastinatie', een geleerd woord voor ziekelijk uitstelgedrag wat, volgens psychologen, een symptoom is van een burn-out. Loopt de regering Di Rupo op haar laatste benen? Het zou kunnen. Want sinds ze met vakantie ging, op 21 juli jl, lijkt ze nog steeds in vakantiestemming. Het doet me denken aan de jaren toen ik in Italië woonde. Dat was nog in de tijd vóór 'Mani Puliti" en 'Forza Italia', toen het daar de normaalste zaak van de wereld was dat een regering het geen jaar uithield**. Bij een zoveelste crisis vlak vóór de zomer werd er nog maar eens een andere regering gevormd die een 'governo balneare' genoemd werd, een 'vakantieregering'. Die van Di Rupo heeft daar ook veel van weg, want ze begint pas nu, de week van Allerheiligen, te beseffen dat die vakantie voorbij is. Ondertussen is er in buurland Nederland al na 7 weken een nieuw regeerakkoord, waarin o.m. staat dat de hoogste belastingen met 3% worden verlaagd (dat wordt 6% minder dan bij ons) en dat men vanaf 2018 al pas op zijn 66ste met pensioen zal kunnen gaan (bij ons werkt nog slechts 35% van de 55-plussers). En dat alles in een land waar ze geen tijd moeten, verliezen met discussies over de index, ook niet met de vakbonden, om de eenvoudige reden dat die index daar al in de jaren tachtig van de vorige eeuw werd afgeschaft. Iets wat trouwens ook in de andere West-Europese landen is gebeurd. Dat belet niet dat de prijzen in de supermarkten daar gemiddeld 10% lager liggen dan bij ons, mét onze index. De koopkracht beschermen, noemt tante Laurette dat.
* 'De perfecte storm" is uitgegeven door Borgerhoff & Lamberigts. ** De verguisde Berlusconi was de eerste Italiaanse premier van na de Tweede Wereldoorlog die er in slaagde met zijn (tweede) regering de termijn van 5 jaar volledig uit te doen.
